Decemberblues

Het einde van het jaar komt weer langzaam in zicht. Melancholie valt soms over me heen. Naast alle gezellige afspraken deze laatste weken, komt ook het besef dat ik wederom nog geen moeder ben geworden.

Een bewogen jaar, 2012. Tweemaal zwanger geweest en helaas nog steeds kindloos en niet zwanger het nieuwe jaar in.

Soms vraag ik me af of ik niet moet stoppen met het hele ivf-traject. Vind het soms zo ontzettend zwaar. Al die hormonen, de kleine stapjes die steeds weer spanningen oproepen. Heb je de ene hobbel genomen staat de volgende alweer klaar. 

Maar ik kan nog niet opgeven. Wil het ook niet. Geen moeder worden, dat kan ik gewoon nog niet accepteren. Mijn kinderwens is daar te groot voor en de kansen met de ivf liggen er nog. Die wil ik aangrijpen met alle kracht die ik in me heb. Maar ik zie er soms wel als een berg tegenop. 

Ik zit dit logje te schrijven en voel me rot. Op kerstavond is er ineens een leuke buurman mijn leven ingerold. Maar nu zo na de kerst heb ik het gevoel dat hij er alweer keihard uitrolt. Ik snap het niet, wat is dat toch met mij en de mannen? Het maakt me verdrietig. Ik voel me onzeker over mezelf, over mijn lichaam, over hoe ik ben en wie ik ben. Het maakt dat ik aan hem ga trekken, wil horen hoe leuk hij me vindt. En ik merk dat het hem juist afstoot. Of tenminste, dat denk ik. Want ik weet niet of het zo is. Er is ineens weinig contact terwijl we toch een leuke avond, een nog leukere middag hebben gehad samen en regelmatig berichtjes stuurden naar elkaar. Ben heus niet meteen hoteldebotel, maak geen trouwplannen en zeg het ivf-traject niet af. Maar had het wel leuk gevonden om te kijken hoe het zou lopen. Het zou me goed doen om weer eens het gevoel te hebben dat er ook iemand echt voor mij is. Iemand die me lief vindt, die voor me gaat en van me houdt. Maar blijkbaar zit het ook bij deze leuke buurman er niet. Helaas.

Het einde van het jaar... melancholie... dikke tranen. Het zal er allemaal wel bij horen.

Gevoelens

Ondanks dat gevoelsmatig IVF 1 ten einde is, blijft er maar hcg in mijn bloed zitten. Het is niet veel maar genoeg om onder controle te blijven in het ziekenhuis. Aanstaande woensdag moet ik opnieuw bloed laten prikken. Hopelijk is het dan wel laag genoeg om het af te sluiten. Ik zou zo graag het evaluatiegesprek met de arts willen hebben. Dan kan ik deze poging echt afsluiten, verwerken en weer naar voren kijken. Nu hang ik er zo'n beetje tussen. Voelt niet goed, zo ben ik niet. Ik wil graag dingen afsluiten, een plekje kunnen geven. Dan kan ik weer positief naar de toekomst kijken. 

Al voel ik me momenteel niet zo heel positief. Voel me een beetje, tja, hoe zal ik het zeggen... Voel me een beetje wiebelig. Zo'n net-niet gevoel. Vorige week was ik vooral heel erg boos. Boos op de wereld, op het oneerlijke gevoel dat me soms overvalt en gewoon op alles en niets. Daarnaast voelde ik me jaloers op mensen die wel zwanger zijn. Kan soms zo verdrietig worden als ik er over na denk dat ik nu ook al zover had kunnen zijn dat ik mijn kindje had kunnen voelen rondzwemmen in een warm en veilig binnenbad. Maar ik leef ook met ze mee, ben benieuwd hoe het gaat met mijn vriendinnetjes die beide zwanger zijn. Maar eigenlijk wil ik het niet weten en horen. En toch vraag ik er naar, omdat ik het wel graag wil weten en horen. En omdat ik gewoon blij voor ze ben. Wat ingewikkeld is het toch, al deze gevoelens. Ik vind het vreselijk om me zo te voelen. Kan boos op mezelf worden dat ik me zo voel, wil deze gevoelens helemaal niet ervaren. Weet dat het bij het rouwproces hoort en dat ik ze mag hebben, maar het voelt heel dubbel. Door er tegen te vechten kom ik ook niet verder, dus ik probeer ze maar gewoon toe te laten. Het zij zo, ze zullen er toch uit moeten.

En nu voel ik me dus gewoon een beetje wiebelig. Niet helemaal in balans. Zal vast ook komen door de feestdagen. Ik hou van de decembermaand. Van alle gezelligheid die er bij hoort, de sfeer die het uitstraalt. Maar ik vind het ook een confronterende maand. Zou zo graag mijn eigen gezinnetje willen hebben. Mijn eigen sinterklaasfeest organiseren. De spanningen op de snoetjes van mijn kinderen zien. Zoals vriendin I schreef, weet zeker dat jij er een geweldig feest van zou maken.

En wat zou ik graag mijn eigen kersttradities beginnen. Samen het huis gezellig maken, mooie ballen zoeken en gezellig de kaarsjes aan. Kerstontbijtje, dineren met lieve mensen om ons heen. Ook dit is weer zo dubbel, want de gezelligheid kan ik zelf ook maken en creeeren. En dat doe ik dan ook maar. 

Vandaag heb ik mooie kaarsen gekocht, leuke freubels voor in de boom die ik niet ga kopen en ideeën opgedaan om mijn huisje gezellig te maken. Dus dat ga ik vanavond maar 'ns doen. Geen boom omdat de katten die toch altijd afbreken, omgooien en alle dennennaalden door het huis verspreiden. Maar wel gezelligheid, warmte en glinsteringen. Gewoon omdat het kan en omdat ik er van hou. Ook al ben ik wederom dit jaar met kerst nog geen mama.

Einde ivf 1

Na heel wat maanden wachten, hormonen spuiten en slikken, heel dichtbij die zo gewenste zwangerschap zijn, spanningen en ontspanning, heb ik nu het idee dat ivf 1 echt ten einde is. In principe heb ik woensdag nog een bloedtest in het ziekenhuis om te kijken of het hcg voldoende gestegen is, maar sinds ik zaterdag begonnen ben met vloeien is de hoop weg. Het einde van ivf 1 is nu echt daar. 

Ivf 1, maanden geleden mee gestart en nu dan echt voorbij. Allereerst werd het uitgesteld door te weinig follikels. Wat een teleurstelling was dat zeg. Maar gelukkig bracht Menopur licht in het traject, wel zes follikels waren er aan te prikken. Zes eicellen. Vier mooie bevruchtingen waarvan er uiteindelijk in totaal drie zijn teruggeplaatst.

Wat was ik dichtbij na de eerste terugplaatsing van twee embryo's. Het waren spannende weken en het verdriet was groot toen ik uiteindelijk de miskraam kreeg. En ook nu weer, wel een innesteling maar daar blijft het bij. Een puntje wat ik graag wil bespreken met de arts in het evaluatiegesprek. Wat kunnen we daar aan doen? Kan er wat aan gedaan worden? En moet ik me zorgen maken na twee keer dit meegemaakt te hebben? Ik zal het allemaal gaan vragen. Maar het blijft me ook hoop geven. Ik kan dus wel zwanger worden. Nu mijn lichaam alleen nog even leren het vast te houden.

Met het einde van ivf 1, komt ivf 2 direct in zicht. Pff wat zie ik daar weer tegenop. Het spuiten van de hormonen vind ik heel vervelend maar overkomelijk. Waar ik tegenop zie is die spanning die iedere stap met zich mee brengt. De eerste follikelmeting; groeit er wel wat? De metingen daarna; groeien ze wel goed genoeg? Niet te snel? Niet te langzaam? Vervolgens de punctie; hoeveel eitjes zitten er verstopt in de follikels? En worden ze wel bevrucht? En dan de terugplaatsing; komt het wel zo ver? Of hebben de embryo's zich niet doorgedeeld? En dan tot slot die ellenlange wachtweken. 

Man man man, als ik het zo opschrijf krijg ik bijna respect voor mezelf dat ik het vol hou ;)!! Niets bijna, ik heb echt diep respect voor al diegene die zo lang wachten op hun grote wens om moeder of vader te worden, er zoveel voor over hebben en vele male diep moeten buigen voor/door de teleurstellingen.

Ondanks alle teleurstellingen steeds weer de kracht vinden om toch door te gaan. Zonder het hebben van de zekerheid dat het ooit gaat lukken.

En dan denk ik aan al die meiden die ik via het internet heb leren kennen die deze droom hebben moet loslaten of daar nog heel hard mee aan het worstelen zijn. Wat zwaar, oneerlijk en verdrietig. Ook voor hen diep respect dat ze steeds maar weer mee kunnen leven met iemand die nog wel in het traject zit. Heel knap. 

Hun proces is ook confronterend. Zal het bij mij ook zover komen? Komt er een dag dat ik mijn wens moet los gaan laten? Dat ik moet concluderen dat het moederschap niet de weg is die ik zal bewandelen in dit leven? Af en toe denk ik hier over na. Niet te vaak, want ik blijf hoop houden. Maar het is ook goed om af en toe stil te staan bij het 'wat als' verhaal. 

Ik ga nog niet opgeven, ik heb hoop en ga ook straks weer met opgeheven hoofd ivf 2 tegemoet. Juist door stil te staan bij wat er allemaal is gebeurt, wat er komen gaat en waar ik rekening mee moet houden, vind ik weer de kracht om door te gaan.

Een beetje zwanger

Woensdag 7 november is er een mooie 10-cellige embryo teruggeplaatst. Hij had het invries- en ontdooiproces goed overleeft. Sterk ding hoor, zo'n embryo!

Vol verwachting ging ik de twee wachtweken in. Genoeg afleiding maar ook genoeg rust ingepland om deze 14 dagen door te komen. Ik voelde me goed en had niet echt het gevoel dat er wat gebeurde.
Afgelopen vrijdag begon het ineens te kriebelen. Hmm zou het dan toch gelukt zijn?
Zondagochtend hield ik het niet meer. En hoe bijzonder was het om een licht positieve test in handen te hebben. Maar hij was wel heel licht positief. En het duurde wel lang voordat het streepje verscheen. Zou het buiten 'de tijd' vallen dat je het mag aflezen? Misschien was het toch niet positief. Ik besloot om tegen iedereen mijn mond te houden en 48 uur te wachten. Wat vond ik het moeilijk. Slecht slapen en toch al niet lekker voelen was het resultaat. Dus dinsdagochtend ontzettend beroerd wakker, maar toch een test gedaan. Deze was minder positief dan zondag maar nog steeds een licht streepje. Wat moet ik daar nu weer mee?

Vanmorgen vroeg mocht ik bloed laten prikken en dan vanaf 14 uur zou ik gebeld worden. Vanmorgen toch ook maar weer een test gedaan, je kan nooit teveel testen zullen we maar denken ;). En die was toch weer positiever dan gister maar nog steeds niet lekker knallend aanwezig. En op dag 15 na de terugplaatsing zou je dat toch wel verwachten.
Om 15.02 u het telefoontje van het ziekenhuis.
"Spreek ik met Merel?"
"Ja, daar spreekt u mee."
"Mw. ik heb een rare boodschap voor u. U bent een beetje zwanger. Ik weet dat het eigenlijk niet kan wat ik zeg, maar er zit hcg in uw bloed, waardoor we zeggen dat u zwanger bent, maar het hcg is wel heel erg laag". Zucht, daar gaan we weer. Het hcg is boven de 10, dus spreken ze van een zwangerschap. Maar ver beneden de 100 die ze rekenen voor een vitale zwangerschap. Hier was ik zo bang voor. Weer die onzekerheid, niet weten of ik blij kan zijn. Niet weten of het gelukt is. Ik weet dat als je een positieve test hebt en er uitgegaan wordt van een vitale zwangerschap, je tot het eind onzeker kan blijven. Maar dit onzekere proces al direct vanaf het allereerste moment weer mee moeten maken, ik weet niet waar ik de kracht nu weer vandaan moet halen.

Ik had deels verwacht dat ze zouden zeggen dat ik moest stoppen met alle medicatie en dan zou de natuur zijn gang kunnen gaan. Maar nee, ondanks dat de kans misschien nihil is, wordt hij wel genomen. Dus wel gewoon doorgaan met de Utrogestan en de Progynova en volgende week vrijdag weer controle. Het kan zijn dat de miskraam vanzelf opgang komt de komende dagen. Heel eerlijk, als het dan toch niet goed is, laat dit dan maar zo snel mogelijk gebeuren. Dan is het duidelijk en kan ik verder. Maar ja, wie weet is het gewoon een heel sloom ding, net als z'n moeder, en heeft het tijd nodig. Ik zal het zien de komende tijd.
Ondanks dat ik er weinig vertrouwen in heb, is er toch weer dat kleine sprankje hoop. Als 'zij' er mee door willen gaan, dan ik natuurlijk ook. Want ja, stel je toch eens voor...

Overdenking

Vandaag schiet ineens door m'n hoofd dat het een jaar geleden is dat J besloot te stoppen als mijn donor. Een jaar geleden alweer. Wat is er veel gebeurt in dat jaar. En toch ook weer niet. Want een jaar na dato ben ik nog steeds niet zwanger, heb ik nog steeds geen klein frutseltje in m'n armen kunnen vasthouden.

Vorig jaar rond deze datum stond mijn hele wereld op z'n kop na dat ene telefoontje. Ik zag mijn kinderwens in rook op gaan. Zonder donor geen kind. Wat voelde ik mij verdrietig, boos en vooral machteloos. Machteloos dat iemand zomaar mijn droom kon afpakken.

Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen met wie ik kan lachen en huilen, kan praten en kan stil zijn. Met wie ik mijn gedachten, twijfels en hersenspinsels kan delen. Door met hen te praten, door zelf de dingen te overdenken en te reflecteren, door te sparren en mijn gedachten, verdriet en teleurstellingen op een rij te krijgen, door al deze facetten kon ik verder en ben ik verder gegaan.

Nooit had ik gedacht dat ik een onbekende donor zou kiezen om mijn kinderwens te vervullen. Maar toen bleek dat het vinden van een nieuwe donor op niets uit liep, was dat toch een stap die ik kon en wilde maken. En ik sta er nog steeds achter, hoe moeilijk ik het soms ook vind. Ik gun mijn kindje zo graag anders. Nog steeds.

Er is het afgelopen jaar veel gebeurt en toch ook weer niet. Heel cru gezegd heb ik maar twee mogelijkheden gehad om zwanger te raken. Twee mogelijkheden in een heel jaar. Dat is toch verdomd weinig als je wens zo groot is en de weg er naar toe al zo lang.

In het proces rondom de miskraam heb ik even gedacht niet meer verder te kunnen in dit traject. Ik vond het te zwaar, te verdrietig, te confronterend. Zoveel tegenslagen, zoveel verdriet. Ik voelde me eenzaam, eenzaam omdat ik het allemaal alleen moest doormaken. Alleen, ondanks al die lieve mensen om mij heen. Want dat voelde  ik me, alleen, de avonden dat ik in m'n bed lag, toen ik urenlang met krampen rondliep en de volgende dag bijna niet meer rechtop kon staan van de rugpijn, toen de bloeding uiteindelijk doorbrak.

Maar ook daar heb ik mijn weg in weten te vinden. Al die weken dat de onzekerheid duurde, toen ik niet meer wist wat te voelen, te denken, te hopen. Het krijgt langzaamaan een plekje in mijn hoofd en in mijn hart. Een fijn gesprek met de counselor heeft daar nog weer even het laatste zetje in gegeven. Nog even weer wat dingen op z'n plek laten vallen, pijnpunten helder gemaakt, woorden gegeven aan mijn boosheid en verdriet.

Een jaar verder en ik voel me sterk, optimistisch en vol vertrouwen. Mijn lichaam heeft laten zien dat ik wel zwanger kan worden. Ik heb er alleen 'een beetje' hulp bij nodig. Dus kom maar op met die cryo woensdag. Ik ben er klaar voor.

Een gewone doordeweekse maandag

Het is een gewone doordeweekse maandag. Maar zo voelt het niet. Al een paar dagen ben ik met deze dag bezig. Het is de dag dat mijn lieve vriendin Femke was uitgerekend. En het is ook de dag dat ik 14 weken zwanger zou zijn. Het had zo een ontzettend mooie dag kunnen zijn.

Want wat zou het bijzonder zijn geweest, wij beiden zwanger. Ik die haar bevalling zou meemaken met een kleintje dichtbij me. Een kindje waar we allebei zo naar verlangen. En hoe moeilijk ik het ook vond toen Femke vertelde zwanger te zijn, ik was zo blij voor haar. En wat was ik verdrietig voor haar toen het niet goed bleek te zijn. En nu zit daar mijn eigen verdriet bij.

Hoe bijzonder zal het zijn als we beiden het geluk gaan vinden. Dat één van ons als eerste weer die positieve test in handen heeft en de ander snel daarna volgt. Dat een van ons bevalt en de ander ook een kindje bij zich draagt wat haar compleet maakt. Wat zou dat mooi zijn.

Mijn miskraam heeft zich steeds meer een plekje gegeven in mijn gedachten. Vooral het afscheid moeten nemen van het idee dat er over een aantal maanden een klein kindje zou liggen in het kleine kamertje wat nu nog studeerkamer is, vond ik moeilijk. Dat de zwangerschap is afgebroken, dat heeft 'de natuur'. Dat is goed, het kindje was in aanleg niet goed. Dat het betekent dat ik mijn toekomstbeeld weer moet aanpassen, is een stuk moeilijker. Maar ik heb er vertrouwen in dat het goed gaat komen. Dat er een kindje gaat komen, die mij gelukkig maakt en die ik gelukkig mag maken. Die ik een warm en veilig thuis kan bieden. Ik geloof er in.

Het is een gewone doordeweekse maandag en de tranen druppelen langzaam naar beneden. Het voelt goed om ze toe te laten, het verdriet moet er uit. Deze dag had zo mooi kunnen zijn.

Hoe gaat het?

Hoe gaat het eigenlijk met je? Een veel gestelde vraag de laatste weken. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik soms niet zo goed weet hoe het met me gaat. De ene dag gaat het gewoon prima, doe ik m'n ding en kijk ik naar de toekomst. Maar ik merk ook dat ik nog snel uit mijn evenwicht kan worden gehaald door onverwachte dingen, opmerkingen of confrontaties met zwanger zijn/worden.

Vandaag zou ik 13 weken zwanger zijn. Ik zou nu voorbij die magische 12 weken zijn, al vraag ik me af of dat zo ook echt zou voelen. Helaas ben ik niet meer zwanger. En ik kan dat zeggen zonder vreselijk verdrietig te worden en in huilen uit te barsten. Het is niet anders, ik denk dat de natuur haar werk heeft gedaan en dat voelt goed om het zo te kunnen zien.

Ik merk wel dat ik een mindset heb moeten maken. Was toch bezig met de toekomst, dat er misschien wel een kindje zou komen ergens in april. Dat lieve kleine kindje waar ik al zo lang op wacht. En die gaat er vast en zeker komen, dat vertrouwen moet ik houden. Dat vertrouwen wil ik houden. En dat vertrouwen heb ik. Alleen nog niet in april. Wie weet een aantal maanden later? In de zomer? Of misschien in het najaar?

Het voelt goed om met vertrouwen naar de toekomst te kijken, hoop te houden dat het heus nog wel een keer gaat lukken. 

Toch vraag ik me de afgelopen dagen af hoe het dan toch met me gaat. Soms zitten de tranen hoog maar over het algemeen gaat het wel. Vind ik misschien dat het nog niet goed moet (lees: mag) gaan? "Hoort'' het nu nog niet goed te gaan? Is het normaal dat ik maar heel af en toe een paar traantjes laat?

Ik vind het prettig om te vertellen over de miskraam en vooral ook de tijd die daar aan vooraf is gegaan. Op de een of andere manier geeft het me het gevoel dat mijn zwangerschap er toe heeft gedaan, dat het er echt was, dat ik echt zwanger was. Door alle verwarring toen, alle dubbele boodschappen, alle teleurstellingen, heb ik geen enkel moment echt blij kunnen zijn. Terwijl ik eindelijk zwanger was, eindelijk had ik die positieve test in handen en groeide er een kleine frummeltje. Het voelt goed om nu te zeggen, ik was zwanger. Het geeft erkenning aan mijn gevoelens van toen en ook van nu.

Hoe gaat het nu eigenlijk met je? Ik weet het gewoon allemaal niet zo goed! Ik geloof dat het wel aardig gaat, dat ik me wel goed voel en dat ik weer wat verder kan kijken dan vandaag.

In mijn hoofd ben ik rustig aan bezig met de terugplaatsing van de cryo. Ben ik er al aan toe? Stel ik word morgen ongesteld, wat ga ik dan doen? Mag ik er al aan toe zijn? De cryo wordt niet in mijn natuurlijke cyclus teruggeplaatst dus ik hoef niet bang te zijn dat mijn cyclus nog niet in orde is zoals bij Femke het geval was. Mijn angst hiervoor heb ik met de arts besproken en die heeft ze weggenomen. Het voelt ook goed dat ik het zelf mag beslissen van het ziekenhuis. Mocht ik ongesteld worden dan begin ik op dag 2 met de tabletten. Voelt het niet goed, dan sla ik nog een cyclus over.

Ik merk dat ik door vragen van anderen en gedachten van mezelf, vind dat ik hier al uit moet zijn. Dat ik al bedacht moet hebben wat ik ga doen. Maar ik weet het nog niet. En dat getwijfel past bij de rest van mijn stemming; ik weet het gewoon allemaal niet zo goed.

Dus ik ga lekker verder twijfelen, proberen niet te veel na te denken, gevoelens toelaten die ik heb en gewoon alles op me af laten komen. En mezelf kennende, weet ik dan op het moment dat ik moet gaan beslissen wat ik zal gaan doen, heel goed wat ik wel en niet wil!

Zo dichtbij

Het afgelopen weekend begint met buikpijn. Een zeurende pijn die zo past bij een menstruatie. Gelijk schiet de stress in me; wat betekent dit? Gaat het nu dan toch mis? Ik weet dat ik maar een hele kleine kans heb op een goede zwangerschap. Maar de hoop wordt steeds een beetje meer als er verder niets gebeurt gedurende de week wachten. De hoop groeit als de miskraam zich niet vanzelf aandient.

Zondagochtend verlies ik wat bloed. En weer die stress en onrust. Die dag vier ik mijn verjaardag. Ik twijfel of ik het feestje wel door zal laten gaan. Heb ik zin in al die mensen om me heen? Gezellig doen terwijl ik alleen maar bang ben dat de miskraam doorzet? Als het bloeden stopt besluit ik om er maar een gezellige dag van te maken. Vrijwel iedereen die komt is op de hoogte van de situatie en dat is een prettig idee. Ik hoef me niet groter en gezelliger voor te doen dan ik me voel. Het wordt een gezellige middag, waarin gesproken wordt over mijn situatie maar ook wordt gelachen en gekletst over andere dingen. Een goede afleiding en waardevolle dag.

En dan is het eindelijk weer dinsdag. Op het moment dat ik de wachtkamer inloop, word ik zo ontzettend zenuwachtig. Ik weet niet meer wat ik moet voelen. Weet dat ik een grote kans heb om te horen dat het nu echt afgelopen is. Maar stel er is een vruchtje te zien die is gegroeid? Of misschien wel een hartje dat klopt?

Maar helaas, het vruchtzakje is snel gevonden en daar blijft het bij. De arts kan niet anders zeggen dat het nu echt voorbij is; het is geen vitale zwangerschap (meer). De klap komt toch nog best hard aan. De hoop was groter dan ikzelf wilde dat het werd.

Ik ben vandaag 9 weken en 2 dagen zwanger. Ik weet al 4,5 week dat ik zwanger ben en hoor al 4,5 week dat de kans groot is dat er een miskraam komt. En nu is het dan zover, het is niet meer te ontkennen.

Vandaag, op de dag dat ik 38 jaar ben geworden, zal ik zelf met medicatie zorgen dat de miskraam op gang komt. Halverwege de ochtend heb ik de tabletten ingebracht en sindsdien is het wachten. Wat een bizarre dag. Van alle kanten komen felicitaties en ik ben daar helemaal niet mee bezig. Ik voel me niet jarig en vier geen feestje, ik zit thuis en wacht. Ik wacht tot ik afscheid kan nemen van dat kleine frutseltje die me al 4,5 week in z'n greep houdt. Dat kleine frutseltje waar ik zo naar verlang, dat zo'n grote wens van mij is. Dat kleine frutseltje dat had uit moeten groeien tot een mooi klein kindje. Zo welkom, zo gewenst, zo dichtbij.

Ik wacht, denk na, huil en ben dankbaar voor alles wat ik wel heb. Lieve mensen die met me mee leven, die aan me denken en met me meevoelen. Dat is fijn, dat troost en doet goed. Het maakt het wachten iets minder zwaar.

Totale verwarring, deel 2

Het afgelopen weekend kwam ineens al het verdriet van deze poging eruit. Ik zou met Femke en nog 2 vriendinnen naar een groot feest gaan en ik zag er als een berg tegenop. Alleen al de gedachten aan al die mensen om me heen, de vrolijkheid, de gezelligheid en dan vooral de gedachten dat ik daaraan mee moest doen, vloog me naar de keel. Na even een klein boodschapje te zijn gaan halen, kon ik alleen nog maar huilen. Huilend pakte ik mijn tas in en trok ik mijn outfit aan. Met de gedachten dat het straks wel minder zou worden, at ik nog iets en maakte me klaar om in de auto te stappen. Ook daar zag ik tegen op, 5 kwartier rijden om vervolgens verplicht leuk te moeten doen. Gelukkig stelde oplettende vriendin I de cruciale vraag: wil je wel komen? Nog dikkere tranen toen ik toegaf er zo tegenop te zien, dat ik me zo rot en verdrietig voelde maar dat ik vond dat ik moest gaan. Uiteindelijk ben ik thuis gebleven, ben ik lekker op de bank gekropen met een pot thee en lekkere koek en heb alle tranen, gedachten en gevoelens de ruimte gegeven.

Twee dagen heb ik nagedacht en rust genomen. Gisteravond voelde ik dat het goed was zo, tijd om deze achtbaan af te sluiten. Ik wilde niet meer wachten op de miskraam maar weer alles in eigen hand hebben, zoals ik dat met alles in dit proces wil en doe. De zwangerschapsklachten die ik bleef houden voelden niet meer goed, niet passend bij de situatie. Dus vanmorgen het ziekenhuis gebeld en vanmiddag kon ik langskomen.

De arts vroeg uit hoe het met me ging. Zwangerschapsklachten weer opgeschreven en toen weer tijd voor een echo. Gaf nog aan dat ik niet gevloeid heb dus dat er in mijn ogen niets veranderd was tov vorige week dus een echo niet nodig was. Zo werkte dat niet, de arts wil altijd zelf graag zien voor ze beslist!

Wederom was er in eerste instantie niets te zien. Baarmoeder weer zo gekanteld dat hij niet helemaal te zien was en wederom de supervisor die erbij gehaald werd. Dr M was niet aanwezig vandaag, maar de arts die nu kwam was meer gespecialiseerd in vroege zwangerschappen, vitale dan wel niet-vitale. Ondertussen maar weer even geplast, hielp de vorige keer ook. Schijnbaar kantelt mijn baarmoeder direct om als er (een klein beetje) urine in mijn blaas zit, want nu was er wel wat te zien. En meer dan de vorige keren. Er was een vruchtje te zien. Een vruchtje van 6 weken en 1 dag. Ik ben nu eigenlijk 8 weken zwanger (zo, dat heb ik zomaar even hard op gezegd, ik ben 8 weken zwanger) dus het vruchtje loopt achter. Maar dat kan passen bij de slow starter, waar eerder ook al sprake van was. Mijn hcg was tenslotte laag in het begin.

En daar gaat het dus alweer mis; de hoop. De hoop die onmiddellijk weer naar boven komt. De hoop die ik echt niet meer had toen ik vanmiddag op de fiets naar het ziekenhuis reed. En de hoop die ik eigenlijk niet meer wil hebben want de kans is zoveel groter dat dit een miskraam gaat worden. De arts schat de kans 9 op 10 dat het geen goede zwangerschap is. Ik moet dat echt meenemen in mijn gedachten.

Maar omdat de artsen nu meer zien als op de vorige echo's, gecombineerd met de zwangerschapsklachten, kunnen ze nu niet het proces van het opwekken van een miskraam in gang zetten. Ze kunnen niet meer met 100% zekerheid zeggen dat het een niet-vitale zwangerschap is.

Verdwaasd ben ik weer naar buiten gelopen. De artsen waren begripvol, kreeg de tijd om vragen te stellen en de ruimte om te huilen. Maar ik weet niet meer hoe ik me moet voelen. Ik weet niet wat ik moet denken. Wil geen hoop hebben, maar die vlamt keihard door mijn hoofd en lijf op dit moment. Maar ook angst, angst voor wat gaat komen. Hoe langer dit duurt, hoe groter de klap ben ik bang. En ik was al zo ver met de klap van zaterdag.

Ik heb de counselor een mailtje gestuurd of ze me asjeblieft kan inplannen op haar spreekuur. Er is pas weer op 15 oktober plek, maar denk dat ik dan al doorgedraaid thuis zit! En dat wil ik voorkomen.

Dinsdag mag ik terugkomen voor een echo. Ik zit te twijfelen of ik niet even de boel de boel moet laten; gewoon maar afwachten wat er gaat gebeuren. Geen echo's meer, geen onduidelijkheid meer, gewoon zwanger zijn met de wetenschap dat er een grote kans is op een miskraam. Maar ik denk niet dat ik dat kan.

En nu echt duidelijkheid

De afgelopen week is aardig rustig verlopen. Voelde me eigenlijk best rustig 'van binnen', niet zo opgefokt als de wachtdagen daarvoor. Ik probeerde me voor te stellen dat de zwangerschap niet tot een goed einde gebracht zal worden. Maar wat is het raar om wel zwangerschapsklachten te hebben, verstandelijk te weten dat de kans op een goede zwangerschap zeer zeer klein is en toch stiekem nog hoop te hebben.

Daarnaast heb ik met mijn teamleider gesproken. Ben maandagochtend direct op haar afgestapt om een afspraak te maken. Voelde niet goed om zo de week weer te beginnen. We hebben een goed gesprek gehad waarin ze aangaf een naar gevoel over de hele situatie te hebben. Ze voelde dat ze me in de steek heeft gelaten en dat ze over een persoonlijke grens is gegaan. Het is prettig om te horen dat mijn gevoel 'waar' was, dat ze inderdaad de indruk had gegeven dat er ruimte was om te bellen als ik het niet zou trekken, en op het moment suprême deed alsof daar geen sprake van was. De dag is niet meer terug te draaien, maar de erkenning en puur het feit dat het is uitgesproken geeft een goed gevoel. Nu het hoofd nog... die confrontatie ben ik nog niet aangegaan. Voel me niet sterk genoeg om met haar te praten terwijl het gesprek met haar de hele situatie gevoelsmatig nog erger heeft gemaakt. Dat moment komt nog wel.

Vanmiddag mocht ik weer komen voor een echo. Het was ontzettend druk op het werk dus ik heb flink hard moeten werken om op tijd weg te kunnen.

Wederom was het moeilijk om een echo te maken; mijn baarmoeder ligt soms zo gekanteld dat ze hem niet in z'n geheel op de echo krijgen. En laat nou net het vruchtje vrij hoog in de baarmoeder ingesteld zijn! Dus opnieuw werd de supervisor dr. M erbij gehaald om mee te kijken. Helaas werd het me al snel duidelijk dat er geen groei te zien was ten opzichte van de vorige echo. En dat betekent nu dus echt dat het geen vitale zwangerschap is. Ondanks alle hoop kwam het bericht niet als een klap. Eindelijk is het duidelijk en durf ik het hardop te zeggen. Ik ben zwanger. Helaas is het alleen geen vitale zwangerschap.

Het was een heftige periode de afgelopen weken. Ruim 3 weken geleden dacht ik dat de poging mislukt was en was ik intens verdrietig. 4 dagen later bleek er toch HCG in mijn bloed te zitten. De weken daarna werden afgewisseld met angst voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, verdriet om een miskraam en met hoop.

Wat ik zo jammer vind is dat ik geen enkel moment echt blijdschap heb gevoeld dat ik zwanger was. Er is teveel gebeurt, te veel verschillende uitspraken na de echo's, te veel onzekerheden. Eindelijk had ik die lang verwachtte positieve zwangerschapstest in mijn handen en ik kon er niet blij van worden. Wat ontzettend jammer vind ik dat.

De arts heeft geadviseerd om de natuur voor nu haar gang te laten gaan en af te wachten of de miskraam zich vanzelf aandient. Dat heeft de voorkeur op curettage of tabletten. Het is beter voor de periode daarna. Helaas weet ze ook dat het niet altijd vanzelf komt. Dus volgende week vrijdag heb ik een nieuwe afspraak. Als ik al gebloed heb, dan kijken ze of mijn baarmoeder mooi leeg is. Als ik nog niets ben verloren dan gaan we een nieuw plan maken. Waarschijnlijk wordt het dan opgewekt met pillen. Dat heeft de voorkeur van de arts.

Ik heb een folder meegekregen over het doormaken van een miskraam. Pijnlijk confronterend maar wel goed. Ik zal het onder ogen moeten zien. Ik ben zwanger maar zal het niet voldragen. Wat jammer, wat verdrietig. Maar ook wat mooi dat ik zwanger kan worden. En dat ik een mooie cryo heb die straks teruggeplaatst mag worden. Ik ben dankbaar dat ik nu weet dat ik zwanger kan worden. Dat geeft hoop voor de komende poging. Die gaat gewoon lukken.

Ik sluit dit hoofdstuk af met foto's te plaatsen die ik al die tijd voor mezelf heb gehouden doordat ik niet blij kon zijn. De foto's van de teruggeplaatste embryo's, waarvan er eentje toch een tijdje is blijven plakken. En de foto's van de positieve zwangerschapstesten. Dat er nog maar velen mogen volgen!

                                          Twee mooie 8-cellige embryo's

               Eindelijk dan die zo gewenste positieve zwangerschapstesten.
               Iedere dag een beetje donkerder.

Duidelijkheid

Gespannen liep ik naar de wachtruimte toe. Eindelijk zou ik duidelijkheid krijgen. Tenminste, daar ging ik vanuit. En wat keek ik daar naar uit. Maar toch ook weer niet. Duidelijkheid is fijn, je weet waar je aan toe bent en je kan verder. Maar duidelijkheid kan ook de hoop totaal wegvagen. En dan valt er niets meer te hopen, stiekem te kijken op leuke babysites, fantaseren hoe het zal zijn om over 8 maanden zo'n klein hummeltje op je buik gelegd te krijgen. Dan is daar alleen nog maar de harde realiteit. En helaas was dat ook wat ik te horen kreeg.

De arts in opleiding vroeg uit hoe het met me ging en waarschuwde daarna direct de supervisor, dr. M, die dinsdag ook aanwezig was. Heel fijn, geen gedoe, geen geprobeer, maar gewoon direct de aangewezen persoon erbij halen. Fijn en respectvol.

Dr. M viel eigenlijk direct met de deur in huis; het hcg was maar met een paar honderd gestegen en dat was niet voldoende. Ik moest me gaan voorbereiden op een miskraam. Slik. Het onwerkelijke is dat er eigenlijk direct op de echo iets te zien was. Alle twee de controles daarvoor was het zoeken naar iets in mijn baarmoeder en nu zag ze duidelijk de innesteling zitten. Het vruchtzakje was wat lastiger te zien en het dooierzakje daar twijfelde ze over. De arts bleef kijken, mijn baarmoeder verplaatsen door druk uit te oefenen en uitleggen wat er te zien was. Het leek wel alsof ze door te kijken een mooier plaatje wilde maken. Dat er nu direct wat te zien was, maakt het zo onwerkelijk. Eindelijk weten we waar de embryo zich heeft ingenesteld en dan blijkt het niet hard genoeg te groeien. Dat komt hard aan.

De arts was lief en betrokken maar ook duidelijk. Ze verwoorde mijn verdriet in een duidelijke zin: "je bent zo dichtbij en dat maakt het zo frustrerend en verdrietig". En dat is het. Frustrerend en verdrietig. Ik heb al vele malen gehuild om deze poging, eerst na het doorbreken van wat ik dacht mijn menstruatie was en vooral zondag ook toen ze niets konden zien op de echo, en ik merk dat ik nu vooral heel leeg ben. Ik ben moe, mijn lijf is moe en ik lijk wel een beetje lamgeslagen.

Het lamgeslagen gevoel kan ook komen door het conflict wat ik heb opgelopen met mijn teamleider en hoofd. Was ik eerst nog zo blij met hun begripvolle houding, deze blijheid sloeg totaal om toen ik na de echo liet weten het niet te zien zitten om te komen werken. Dat was niet de bedoeling, ik belde te laat om nog vervanging te zoeken, dat snapte ik toch ook wel. Huh? Waarom moest ik dan bellen na de echo? Ze wisten hoe laat ik moest dus ook hoe laat ik zou bellen. Uit het gesprek de middag daarvoor had ik opgemaakt dat er ruimte was om na de echo te besluiten om thuis te blijven. Maar schijnbaar mocht ik hen wel op de hoogte stellen maar kon ik vervolgens gewoon komen werken. "Goede afleiding, vond je de afgelopen dagen ook". Ja dat vond ik ook de afgelopen dagen. Toen had ik ook afleiding nodig. Nu niet, nu heb ik ruimte nodig om mijn verdriet toe te laten en een plekje te geven.

Het hele gebeuren is uit de hand gelopen; ik ben 'gewoon' gaan werken (voelde alsof er geen andere mogelijkheid was) maar schijnbaar stond mijn houding hen niet aan en werd ik op het matje geroepen door het hoofd. Terwijl ik helemaal niet wilde praten. Wilde gewoon mijn dienst draaien en verder met rust gelaten worden. Dit gesprek was verre van prettig en heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk alleen maar bozer werd. En dat neem ik ze kwalijk; ik ben zo boos dat er bijna geen ruimte meer is voor mijn verdriet. Toen ik aan het eind van de avond naar Femke belde kon ik het alleen maar over mijn leidinggevenden hebben en hoe ze mij hadden behandeld. Terwijl ik had moeten huilen, praten over de miskraam die er aan gaat komen, het verdriet toelaten wat er zit.

Sindsdien heb ik nog geen huilbui gehad. Zitten de tranen opgesloten achter een masker. Ik functioneer prima, heb een gezellig weekend met mijn lieve elf jarige nichtje die is komen logeren. Maar ik merk ook dat ik snel geprikkeld ben, dat ik moe ben en eigenlijk nergens zin in heb.

De komende dagen/weken is het afwachten of mijn lichaam zelf het vruchtje zal afstoten. Ik hoop dat het via die weg gaat, dat zou fijn zijn. Geen gedoe met pillen of een curettage. Woensdag moet ik terugkomen voor een controle echo. Geen hcg controle meer, alleen nog een echo. Zal dat flinterdunne sliertje hoop dan ook weg gaan? Het zou fijn zijn want het lijkt ook onderdeel van de blokkade. Stel dat...

Vanmorgen stond ik op met flinke buikpijn en verloor ik wat bloed. Daar is het bij gebleven.

Dus eigenlijk wacht ik gewoon weer af, wachten op de volgende fase die komen gaat. De fase die ik zo hoopte te mogen overslaan; de fase van het doormaken van een miskraam.

Totale verwarring

Met lood in mijn schoenen vanmiddag naar de echo. Vanmorgen kwam alles er nog even uit; de teleurstelling, het verdriet en vooral de angst op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Het spreekuur liep uit dus het wachten duurde nog langer. Eenmaal binnen vertelde de arts dat het hcg verrassend genoeg gestegen was en wel tot zo'n 2900. Mijn reactie was 'dus toch een bbz?'. Nee, dat hoefde niet perse was zijn antwoord. Dus hup weer met de benen in de 'beugels' (zijn geen beugels maar een soort pedalen waar je je voeten op zet) en kijken maar. En weer duurde het een eeuwigheid. Kijken, inzoomen, uitzoomen, eierstokken, terug naar de baarmoeder, weer kijken, links, rechts, beetje duwen, beetje meer duwen. Uitwendige echo, buik 'ophouden' (genant!!), beetje duwen, nog iets harder. En weer inwendig...

Uiteindelijk werd de supervisor erbij gehaald, moest ik naar een andere kamer voor een beter echoapparaat, en begon het verhaal weer van voren af aan. Ondertussen was een vriendin gearriveerd om me te steunen en mee te luisteren.

Al met al is er nog geen duidelijkheid. Ze zien wat zitten in mijn baarmoederholte maar kunnen het niet goed in beeld krijgen. Mijn baarmoeder ligt zo gekanteld dat de echogolven niet de hele baarmoeder in beeld kunnen brengen. De hoek die nodig is kan het echo apparaat niet maken (behalve dan als je hem rechtop kan zetten als ie eenmaal is ingebracht, maar dat lijkt mij niet zo heel prettig ;) ).

De arts was ontzettend vriendelijk, heeft continu alles uitgelegd, laten zien wat ze zag en wat ze dan dacht te zien maar ook heel eerlijk haar twijfels op tafel gelegd. Op al mijn vragen en gedachtenkronkels gaf ze antwoord en was heel betrokken. Want de tranen kwamen nadat ik me weer had aangekleed. Totale verwarring, een soort hyperactieve reactie volgde. En nog ben ik in de war.

Donderdag moet ik terugkomen en is dezelfde procedure afgesproken; eerst bloed laten afnemen en minimaal een uur daarna de echo zodat ze alles naast elkaar kunnen leggen.

De arts heeft nu 3 mogelijkheden gegeven:

1. het is een niet vitale zwangerschap. De miskraam kan 2 weken geleden al in gang zijn gezet maar er is weefsel achter gebleven dat zorgt voor de hcg in mijn bloed en dat 'iets' wat ze zien in de baarmoeder.

2. het is een vitale zwangerschap. Een kans daarbij kan zijn dat het een tweeling zwangerschap is. Daarbij zie je vaker dat het hcg iets minder snel stijgt omdat de embryo's niet zo hard groeien in het begin. Dat kan ook verklaren dat er nog weinig te zien is op de echo.

3. een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Deze kans is echter een stuk kleiner geworden gezien het echobeeld en het feit dat ze alle onderzoeken mogen uitvoeren zonder dat het pijn oplevert.

Totale verwarring. Wat een achtbaan. Wat moet ik hier nu weer van denken? Ik had me ingesteld op een verdrietig moment, duidelijkheid welke van de slechte scenario's het uiteindelijk zou worden. Niet op dit scenario. Kan ik gaan slapen en donderdagochtend weer wakker worden?!

Morgen in ieder geval maar weer gewoon aan het werk want de dagen zijn te lang om thuis te zitten wachten. Even wat afleiding in de late dienst zoeken en dan weer op naar de volgende verrassing...

Geen wonder

Gisterochtend werd ik met ontzettende rugpijn wakker. Ik kon me amper bewegen, had ontzettend krampachtig geslapen. Dus daar zat ik om 8 uur, terwijl de thermometer al ruim boven de 20 graden aangaf, met een pittenzak op mijn rug op het balkon. Het gaf iets verlichting, maar niet veel. Dan maar even op de hometrainer, wie weet gaf beweging iets meer rust. Ook dat hielp maar matig.

De pijn bleef niet alleen in de rug zitten maar kwam ook in mijn buik. Een zeurende buikpijn, beetje horend bij beginnende menstruatie. En ineens een flinke pijn in mijn zij, in de buurt van mijn rechter eierstok. De paracetamol die ik van pure ellende innam gaf iets meer verlichting.

Halverwege de middag verloor ik ineens bloed, helder rood bloed. Schrik! Wat was dit? Ik heb geprobeerd rustig te blijven, niet in paniek te raken. Soms verliezen vrouwen bloed tijdens de zwangerschap, rustig blijven, niet gelijk het ergste denken. Maar toen ik 's avonds weer zo'n buikpijn kreeg en flink wat oud bloed verloor, voelde het niet meer goed allemaal. Gebeld met de spoedeisende hulp van het ziekenhuis en al snel had ik een gynaecoloog in opleiding aan de telefoon. Ik moest maar langs komen, dat leek haar het beste.

In paniek belde ik Femke op, die direct aanbood om te komen. De lieve schat, het is 5 kwartier rijden voor haar, maar ze was er voor me. Zo fijn, en lief.

In het ziekenhuis werd ik eerst doorgelicht door een co-assistent. Een lief meisje die haar werk uiterst zorgvuldig deed. Hierdoor duurde het ook lang voordat er echt actie ondernomen werd. Aan de ene kant irritant aan de andere kant ook fijn; Femke was er toch nog niet en die wilde ik er wel graag bij hebben met de echo.

Uiteindelijk de echo laten maken en weer onzekerheid daarna. Doordat mijn baarmoeder gekanteld lag, kon ze niet zo goed zien of er een vruchtzakje te zien was. Ze zag het baarmoederslijmvlies maar kon niet dwars bekijken. Na flink wat gedraai en geduw op mijn buik, Femke deed vrolijk mee, gaf ze het op. Er zat geen vocht rond de eileiders en het feit dat ze zo op mijn buik mocht duwen en alles in kaart kon brengen via de echo, was in ieder geval positief voor het uitsluiten van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. 

Het wachten was dus op de bloeduitslagen. Die moesten doorslag geven. En dat gaven ze, alleen niet een totale doorslag en al helemaal niet de doorslag die ik zo enorm had gehoopt. Het hcg was niet verdubbeld deze 2 dagen. Dus het is geen vitale zwangerschap meer. Helaas, geen kindje over een maand of 8 die op mijn buik word gelegd en waar ik zo intens naar verlang.

Waar het vruchtje zich wel heeft genesteld blijft onduidelijk. De komende week/weken blijf ik onder controle om dat uit te zoeken. Daalt het hcg de komende dagen met 15% dan is het een miskraam en is het afwachten wanneer alles eruit komt. Blijft het hcg gelijk dan is het waarschijnlijk toch een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en zal ik behandeld moeten worden. Dit kan met een kijkoperatie gebeuren, maar de arts vertelde dat dit waarschijnlijk gebeurt met het middel MTX. Het is een cytostatica wat voor verschillende doeleinden gebruikt kan worden. Het werkt goed maar het grote nadeel is dat ik daarna in ieder geval 3 maanden niet zwanger mag raken.

Dus nu hoop ik op een miskraam. Hoe bizar is dat? Hopen op iets wat ik helemaal niet mee wil maken?!

Wat is het toch een zwaar proces. Al die emoties, gedachten, gevoelens, verwarring, teleurstellingen. Ongelooflijk hoeveel een mens kan dragen. Maar nu is het even op bij mij. Vind het oneerlijk en stom en baal van mijn lijf en het universum/god/engelen die denken dat ik dit allemaal maar kan dragen en handelen.

Het liefst duik ik met mijn hoofd onder de dekens en word over een paar dagen weer wakker en dan is alles weer goed. Ga ik weer verder met een nieuwe ivf poging, de cryo die ingevroren ligt te wachten. Maar nee, zo werkt het niet. Ook dit zal ik een plekje gaan geven, net als alle andere teleurstellingen. Ik weet dat ik dat kan, alleen nu nog even niet. Nu eerst al het verdriet, frustratie en boosheid eruit. En dan kijk ik weer verder.

En we wachten nog even langer

Vanmorgen al vroeg op pad om bloed af te laten nemen. Moest gewoon werken maar mocht later beginnen van de teamleider. Zelf geregeld dat de nachtdienst alvast de pillen van 8 uur voor mijn patiënten zou uitdelen, zodat ik wat rustiger kon starten. En een andere collega zou alvast de zorg bij de patiënten opstarten. Fijn, dat gaf mij wat meer rust.Netjes op tijd liep ik om 8.45 u ons eigen ziekenhuis in en kon ik starten met werken. Die ochtend vroeg kon ik geen hap door mijn keel krijgen maar gedurende de ochtend werd ik weer wat rustiger. Pas na 15 uur zou ik gebeld worden dus nu nog even tijd om te ontspannen. Werk geeft dan echt een fijne afleiding.

Precies om 15 uur werd ik gebeld door de verpleegkundige en wederom was het nieuws waar ik niet echt rekening mee had gehouden. De waarden waren dusdanig dat ze niet zo goed weten hoe ze te duiden. Dus wederom nog geen uitsluitsel of ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb. Dat ik zwanger ben staat ondertussen wel vast. Maar waar zit dat kleine wondertje toch??

Maandag mag ik komen voor een echo. Het HCG is hoog genoeg om iets te kunnen zien op de echo. Dus maandag moet er echt iets te zien zijn in mijn baarmoeder want anders is de kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap niet meer uit te sluiten. De kansen zijn op dit moment dus eigenlijk 50/50. Ik weet nog steeds niet wat ik moet denken, voelen, geloven, hopen. In principe ben ik zwanger, maar het voelt nog niet zo. Want stel dat het embryotje toch op een ander plekje is gaan innestelen?

Alle lieve berichtjes en steunbetuigingen doen me goed. Lieve vriendin R heeft gebeden voor hoop en kracht om door deze dagen heen te komen. Ik heb het nodig, het wachten valt zwaar. Maar mocht ik maandag goed nieuws krijgen dan is het al dit wachten natuurlijk dubbel en dwars waard geweest.

En dus ga ik nog maar weer een weekend wachten en heel hard hopen dat ik maandag eindelijk het mooiste nieuws ooit ga krijgen.

Onzekerheid

De afgelopen dagen zijn voorbij gekropen. Het wachten is op vrijdag, de dag waarop hopelijk duidelijk wordt wat er momenteel gebeurt in mijn lijf.

Sinds vrijdag heb ik zwangerschapstesten bijgehouden. Ze worden iedere dag wat sneller en meer positief. Eindelijk na 2,5 jaar heb ik een positieve test in handen en ik kan er niet blij van worden. Het maakt mijn angst op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap (bbz) juist groter.

Vandaag heb ik telefonisch contact gehad met een arts in het ziekenhuis. Ik wilde graag al iets eerder duidelijkheid krijgen, het liefst vandaag. Vandaar mijn vraag of ik geen echo kan krijgen om een bbz uit te sluiten. De arts legt uit dat er zeer waarschijnlijk op een echo nu nog niets te zien is van een eventuele zwangerschap. Als we dat zouden doen, dan weet ik waarschijnlijk nog niets. Lege baarmoeder zegt nog niets, zinloos dus. Het bloedonderzoek van vrijdag moet uitwijzen wat er aan de hand is; ben ik zwanger en zo ja, is het binnen- of buitenbaarmoederlijk. Als de hcg-waarde enorm is gestegen dan wijst dat op een bbz. Als de hcg-waarde 'normaal' gestegen is, dan ben ik waarschijnlijk toch gewoon zwanger.

Op mijn vraag of ze de kans op het laatste hoog inschat gaf de arts aan dat ze dat niet doet. Gebaseerd op de hcg-waarde van 87 op dag 16 na tp, geeft ze aan dat het tekenend is voor een niet goede zwangerschap. Daarentegen kan het wel een slow starter zijn, maar die kans acht ze klein.

En eigenlijk ben ik dan weer terug bij af, ik weet niets meer dan voor het telefoontje. Ik begrijp de stappen die ze maken in het ziekenhuis, ik begrijp dat ze een week willen wachten om echt een goede testuitslag te krijgen die ze kunnen vergelijken met die van vorige week, maar vind het wachten echt zo moeilijk.

De positieve testen geven aan dat het hcg toeneemt en niet afneemt. Naar mijn idee is de vroege miskraam geen optie meer, dan zou het hcg af moeten nemen. Door de positieve testen krijg ik toch een beetje, een heel klein beetje, hoop. Maar ook de angst groeit. Want toenemende hcg kan dus ook wijzen op een bbz.

Ik ben nu 2 dagen vrij geweest en moet morgen weer werken. Aan de ene kant een welkome afleiding. Aan de andere kant kost het me moeite om me te concentreren en om met iets anders bezig te zijn dan mijn lichaam. Ik zou de klok wel vooruit willen duwen! Voor nu wacht ik maar weer 'gewoon' af. Je zou bijna denken dat ik daar ondertussen heel goed in zou moeten zijn. Maar ik kan je vertellen dat dat echt niet zo is!

Mixed feelings

Vandaag mijn laatste vakantiedag. Wat zijn de weken omgevlogen maar wat heb ik er van genoten. Heerlijk om 3,5 week vrij te mogen zijn, lekker weer te hebben, op vakantie te kunnen met Femke, vriendinnen te ontmoeten en bij te praten. Wat heb ik toch een goed leven. Dit besef ik me niet vaak genoeg vind ik.

Dinsdag, na een avond en nacht vol tranen en verdriet kwam dit besef weer naar voren. Ik voel me dankbaar voor alles wat ik wel heb en wil niet te lang stil blijven staan met de dingen die ik niet heb. Vooruit kijken en koesteren wat ik heb, daar voel ik me altijd het beste bij.

Vandaag is ook de dag dat ik naar het ziekenhuis moest voor een bloedtest om, naar mijn gevoel, bevestig te zien dat ik niet zwanger ben. Tussen 14.00 en 16.30 u zou ik worden gebeld.

En dat ben ik, met het meest onverwachte nieuws. Het HCG in mijn bloed is 87. Bij kleiner dan 2 ben je niet zwanger. Bij 100 of meer ben je zwanger. Ik heb 87. De verpleegkundige gaf aan, gezien mijn menstruatie, dat ik zeer waarschijnlijk een vroege miskraam heb gehad. Volgende week vrijdag moet ik opnieuw bloed laten afnemen ter controle. Ze willen dan uitsluiten of ik geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb. De symptomen daarvan kunnen stijgende HCG in bloed én bloedverlies zijn. Ze acht de kans klein dat ik zwanger ben, gezien de menstruatie. Ik zelf ook. En toch... ineens vlamt er hoop op. Stel je voor dat...

Om zelf een beetje controle uit te kunnen oefenen heb ik net een zwangerschapstest gedaan. Deze kan ik dan maandag herhalen om te kijken of er verandering in zit. En dan heb ik ineens voor het eerst in mijn leven, voor het eerst in 2,5 jaar tijd een positieve test in mijn handen. En natuurlijk nog eentje extra voor de zekerheid. Maandagochtend had ik van hetzelfde merk als nr. 2 ook een test gedaan die negatief was. Nu positief terwijl ik maandag ook ben gaan menstrueren. Oh my god, waar gaat dit heen? Wat moet ik hier van denken? Gevoelens en gedachten vliegen in het rond. Ook omdat de verpleegkundige zei dat ik toch ook de Utrogestan moest door gebruiken, voor de zekerheid.

Tussen al deze gevoelens door, voel ik  blijdschap omdat ik nu weet dat ik zwanger kan worden. Wat is dat een fijn gegeven, dat geeft hoop voor de toekomst.

Daarnaast heb ik te horen gekregen dat ik één cryo heb. Wat fijn, een extra kans om zwanger te raken!

Al met al weet ik niet zo goed wat ik moet voelen. Alles vliegt van de ene kant naar de andere kant. En ik kan alleen maar weer wachten.

Helaas

De titel zegt het eigenlijk al; helaas, de poging is niet gelukt. De signalen die ik had hebben me niet voor de gek gehouden. Jammer genoeg niet.

Gister begon ik al iets te vloeien. Niet veel, alleen wat roze bij het afvegen. Toen dat niet doorzette, kreeg ik toch weer wat hoop. Maar die hoop werd eind van de ochtend toch echt de grond in geslagen door het verlies van oud bloed en slijm. En nu kan ik het niet meer ontkennen, ik ben ongesteld.

Ik merk dat ik door het op te schrijven, me het pas echt realiseer. Dat dan de tranen komen. Iedere keer een beetje als ik weer iemand inlicht over het mislukken van de poging. De lieve reacties van mijn lieve vriendinnen, die met me meeleven, mee hopen en zo blij zouden zijn als het zou lukken, doen me goed. Maar god, wat voel ik me verdrietig.

Het doet pijn dat deze poging mislukt is. Het was zo mooi, klonk optimaal. Als dat niet voldoende is, zal het dan ooit wel lukken? Wat als... Ik moet daar niet aandenken, maar het spookt de laatste tijd wel weer door mijn hoofd. Wat als het nooit gaat lukken? Wat moet ik dan? Is dit dan mijn leven voor altijd?

Ik ga stoppen met zo ver door te denken. Komende weken even geen hormonen, geen gerotzooi aan mijn lijf. Vrijdag hoor ik of er cryo's zijn. Dan kan ik weer verder, richten op een terugplaatsing of een hele nieuwe poging. Maar voor nu ga ik gewoon maar weer even genieten van leuke dingen, een borrel met vriendinnen drinken en positieve energie op doen. Al weet ik nu nog even niet hoe, ik weet dat ik morgen weer op sta en me sterk genoeg voel om de draad op te pakken. Nu laat ik het verdriet gewoon maar even toe en huil, huil om de grote leegte die in mijn hart zit.

Vakantie

De afgelopen twee weken ben ik heerlijk op vakantie geweest met Femke. Al voor het 4e jaar achtereen zijn we met het kleine caravannetje van Femke op pad gegaan. En al voor het 3e jaar achtereen stond de planning van de vakantie in het teken van het zwanger worden. Deze keer sloeg Femke de beurt over en werd de vakantie gepland rondom mijn ivf-poging. Bizar dat het alweer moet, maar fijn dat Femke als geen ander beseft dat overslaan in dit geval geen optie was. En dus besloten we om dit jaar in Nederland te blijven en in ieder geval de eerste week in de buurt van het ziekenhuis te blijven zodat ik makkelijk op en neer zou kunnen gaan.

Gelukkig is het uiteindelijk maar tweemaal voorgekomen dat ik naar het ziekenhuis moest, eenmaal voor de punctie en daarna voor de terugplaatsing. Voor de rest hebben we kunnen genieten van het mooie weer, de gezelligheid, de enorme lol die we samen kunnen hebben en van de goede gesprekken die vaak tussendoor plaatsvinden.

Vandaag ben ik weer thuis gekomen en de eerste week wachten zit er op. Het optimistische gevoel dat ik voelde na de terugplaatsing heeft plaatsgemaakt voor twijfel. Lage rugpijn, kramperig gevoel onderin de buik en hoofdpijn maken dat ik zo twijfel. Dit zijn bekende pre-menstruatie klachten. Het zou nog vroeg zijn om al te gaan menstrueren, maar de klachten zijn er wel. Ik weet dat het regelmatig voorkomt dat men ondanks deze klachten toch zwanger bleek te zijn. Maar ik vind het moeilijk zo optimistisch te zijn. Nog geen enkele keer heeft mijn lijf mij getrakteerd op een positieve test na het doormaken van deze klachten. Hierdoor kan ik moeilijk geloven dat het nu anders zal zijn. Terwijl ik waarschijnlijk nog nooit zo ver ben geweest, puur en alleen om het feit dat er een grote kans is dat mijn eitjes nooit op de plek zijn gekomen waar ze bevrucht kunnen worden. Wat een verwarrende gevoelens!

Ik kan niets anders doen dan afwachten en positief proberen te blijven. En dat gevoel ga ik zo dus maar eens proberen terug te krijgen. Muziekje op, geurbrander aan en positieve gedachten toelaten. En verder kan ik niet meer doen dan wachten. En genieten van nog een weekje vakantie!

IVF 1: de terugplaatsing

De afgelopen dagen zijn een beetje in een waas voorbij gegaan. Was wel met de terugplaatsing bezig, maar merkte aan mezelf dat ik het moeilijk vond om een voorstelling te maken van het gebeuren. Daarnaast was ik enorm bang voor wederom een teleurstelling: geen bevruchtingen. Achteraf gezien kon ik haast niet geloven dat het nu wel goed zou gaan, zonder tegenslagen. Er is sinds vorig jaar april, toen ik te horen kreeg dat ik een vruchtbaarheidsprobleem had, zoveel gebeurt. En bijna altijd met een negatief gevolg voor mij. Ik kon haast niet geloven dat het nu dan 'zomaar' goed zou kunnen gaan.

Ik reageerde dan vanmorgen aardig lauw op het telefoontje dat de terugplaatsing door ging. Het drong allemaal nog niet tot me door.

Om half drie moest ik in het ziekenhuis zijn en weer was die lieve Femke er bij. Ook mijn favoriete dokter, dr T, was bij de terugplaatsing aanwezig. Wat is het toch een vriendelijke man en geeft hij een vertrouwd gevoel.

Dr. T vertelde dat er van de zes eicellen, vier bevrucht waren en er vandaag twee teruggeplaatst zouden worden. Deze twee waren de beste van de vier bevruchtte eicellen. De andere twee blijven nog doordelen tot morgen en als ze dan goed genoeg zijn, ingevroren. Het resultaat hiervan krijg ik pas te horen op het moment dat ik een zwangerschapsbloedtest moet laten doen over twee weken. Zou het graag al eerder horen, maar beleid is helaas beleid.

Op een scherm werden twee mooie 8-cellige embryo's getoond. Precies wat men verwacht op deze dag na de bevruchting. Alles zag er goed uit volgens dr T, hij gaf aan erg tevreden te zijn over het verloop.

Toen ik iets vroeg over wat ik zag op het scherm, zei dr T "goh, je begin al voorspelbaar te worden". Met andere woorden, al die vragen iedere keer van jou... ;). Dr T wenste me veel succes en gaat voor me duimen.

Na de terugplaatsing werd ik teruggereden naar de algemene wachtkamer en mocht daar nog even vijftien minuten blijven liggen. Eenmaal in de kamer achter het gordijn kwamen de tranen! Pff wat was ik opgelucht.

En terug in de auto, na het lezen van alle lieve berichtjes van vriendinnen en via twitter, kwamen er nog meer tranen. Bedankt allemaal voor die lieve reacties en de steunbetuigingen. Ik ben zo ontzettend blij dat dit tot nu toe goed verlopen is! Eindelijk een keer geen tegenslagen, maar gewoon een goede punctie, mooie bevruchtingen en een goede terugplaatsing. En dan nu hopen dat deze goede vibe zich doorzet naar een mooie zwangerschap!

IVF 1: punctie

Vandaag was het dan zover, de punctie. Doordat er de afgelopen week wat ontwikkelingen waren rondom een man, had ik daar flinke afleiding van. Helemaal omdat ik na een leuke avond/nacht steeds minder van hem ging horen. Dus mijn hoofd zat vol met gedachten aan hem en wat er 'mis' is gegaan. Conclusie: ik en mannen, geen goede combi :(.

Maar vanmorgen kwamen toch de kriebels, al bleef het idee van de punctie wat onwerkelijk. Heb het natuurlijk meegemaakt bij Femke, maar kon me er weinig bij voorstellen. Aangezien Femke en ik op vakantie zijn, moesten we vanmorgen vroeg vertrekken vanaf de camping en had ik nog een uurtje de tijd om rustig na te denken over wat komen ging.

De punctie op zich is goed gegaan. Alleen de aanloop er naar toe was weer 'ns wat hobbelig. Liggend op het bedje in de kamer naast de behandelkamer, bleek dat Femke niet mee naar binnen mocht voor de punctie. Geen partner dus geen toestemming om mee te gaan, zo zijn de regels opgesteld door de chef de clinique. Belachelijk! En dan komen dus gelijk de tranen. Als alleenstaande moet je de punctie dus alleen doormaken? Geen steun van je beste vriendin, geen hand die je even vast kan pakken, niet iemand die de situatie mee maakt dus mee kan praten over de ervaring? Volgens de verpleegkundige was dit verteld bij de voorlichtingsavond. Zowel Femke als ik konden ons daar niets van herinneren. En ook de afgelopen week is er niets over verteld.

In tranen werd ik naar de behandelkamer gereden, Femke met tranen in haar ogen achterlatend. De arts, die lieve die me de vorige keer in het gesprek zo liet schrikken door als één van de eerste zinnen te zeggen dat ze na dit middel niets meer voor me konden doen, schrok van mijn tranen en emoties. Uitgelegd dat ik het niet eerlijk vind dat ik dit alleen moet doormaken. Dat Femke voor mij een soort van partner is in dit proces. De arts legde wederom uit dat dit de regels waren en dat zij zich daar aan moeten houden. Aangegeven dat Femke in hetzelfde proces zit en dat ik ook bij haar punctie aanwezig ben geweest. Dat ze weet wat ze kan verwachten en dat ik haar steun nodig heb. Mijn emoties lieten haar blijkbaar niet los en uiteindelijk heeft ze overlegd met haar supervisor. En gelukkig mocht Femke er toch bij zijn. Wat een opluchting!

Qua pijn was de punctie goed te doen. De linkerkant was zo leeg geprikt, de rechterkant ging wat moeizamer. Daar deed het puncteren ook af en toe flink pijn, maar het was zeker te doen.

Uiteindelijk is er op 1 na alles aangeprikt en hebben ze 6 eicellen gevonden. Donderdag is in principe in de middag de terugplaatsing en hoor ik 's ochtends of er bevruchtingen zijn ontstaan. Dus nu even wat rust en dan weer door naar de volgende stap.

Ik voel me redelijk goed. Heb wat pijn onderin mijn buik en het plassen gaat nog wat lastig door het katheteriseren. Ik voel me nog wel wat suffig, val makkelijk in slaap en hang dus maar wat op de bank. Zonde misschien van het mooie weer maar ik heb geen zin om in de warmte te zitten. Lekker veilig op de bank een beetje dutten en nadenken. En morgen ga ik gewoon verder genieten van de vakantie en sluit ik me weer aan bij Femke op de camping!

IVF 1, tweede follikelmeting

Na 3 jaar je cyclus in de gaten houden, weet ik ongeveer wel een beetje hoe mijn lijf in elkaar zit. Ik had dan ook het gevoel dat mijn eisprong er aan zit te komen. De echo bevestigde dat. Aan de linker kant zit al een aardig groot eiblaasje. Tot mijn grote verrassing zitten er nog 5, waarvan de kleinste 13 mm zijn. Deze mogen nog even groeien dus kunnen waarschijnlijk mee doen in de race naar het worden van een embryo!
Aan de rechterkant zitten ook nog 4 follikels waarvan 1 de cyste is. Dus al met al 9 follikels.
Wat ben ik blij zeg! Opgelucht dat de Menopur zijn werk doet en ik meer follikels heb dan de vorige keer. Wie weet zelfs 1 of 2 voor in te vriezen.

Wat vriendin Femke al vertelde, merk ik nu ook gelijk; deze hobbel is genomen, direct is daar de spanning voor de volgende stap die de opluchting van het moment eigenlijk vrij snel weer verdringt. Nu is de punctie de volgende stap; oef, spannend en pijnlijk. Ik kan me niet goed ontspannen bij inwendige onderzoeken en zie dan ook op tegen het 'gefriemel' tussen mijn benen. Ik geef dit aan bij de verpleegkundige en ze zal er een aantekening van maken voor haar collega. Lief!
En na de punctie is de volgende hobbel of er wel bevruchtingen optreden. En daarna hoeveel er doordelen en daarna.... nog veel hobbels te gaan dus! Maar deze hobbel is genomen en tot nu toe met goed resultaat!

IVF 1, eerste follikelmeting

De afgelopen dagen voelde ik al van alles rondom de plekken waar (denk ik!) mijn eierstokken zitten. Beetje vol en drukkend gevoel. Dit gevoel herken ik niet van de vorige keer. Toen voelde ik helemaal niets.
Vandaag moest ik voor de eerste follikelmeting. Toch wel gespannen ging ik naar het ziekenhuis. Stel dat er weer maar weinig gegroeid was?
Omdat ik ook altijd bloed moet laten afnemen voor 11 uur, was ik vroeg gegaan. Het kan altijd zo lang duren bij het priklab! En gelukkig maar, na een half uur was ik eindelijk aan de beurt. Daarna snel naar boven en ook daar liep het uit. Maar ach, met een kopje thee en een boekje vermaak ik me wel!

Ik had dezelfde arts als de vorige week. Een lieve, zachte, vrouwelijke arts. Fijn om haar weer te hebben. Merk dat dat zoveel verschil maakt, welke arts je hebt. Het zou waarschijnlijk niet moeten, maar er zijn er tussen die echt niet mijn voorkeur hebben.
De arts vroeg hoe het met mij ging en of ik last had van de hormonen. Tot nu toe valt het me mee. Ben een beetje 'wiebelig', kan me moeilijk concentreren en voel me wat onrustig. Daarnaast heb ik 's nachts wat last van zweten, maar vele malen minder dan bij de vorige poging. Eigenlijk voel ik me verder goed, misschien iets labieler maar ook dat valt mee denk ik.

Op de echo waren aan de linkerkant 4 follikels te zien, de grootste 15 mm. Aan de rechterkant een groot blaasje van 15 mm (waarschijnlijk de cyste weer, hij was niet zo mooi van vorm wat past bij een cyste) en een aantal kleinere blaasjes. De arts denkt dat deze blaasjes nog wel mee gaan groeien de komende dagen, dat zou heel mooi zijn.
Met een dubbel gevoel loop ik de deur uit. Ik ben blij dat er in ieder geval 4 blaasjes aan de linkerkant te zien zijn. Als de blaasjes aan de rechterkant er bij groeien, dan ben ik zeker niet ontevreden.
Toch zou ik het zo fijn vinden om iets meer follikels te hebben. Ik weet het, er hoeft er maar 1 bevrucht te raken en te blijven plakken... maar gevoelsmatig voelt het prettig om in ieder geval hierna nog een poging te kunnen hebben van cryo's. Ik kan dat gevoel niet uitschakelen, dat zit er en zo voel ik het nu eenmaal. Neemt niet weg dat ik een stuk rustiger ben na deze echo en er een goed gevoel over heb.
Op naar vrijdag, follikelmeting nummer 2!

IVF 1 herstart nummer zoveel

Eindelijk is het dan zover, ik ben weer begonnen. Wat heb ik uitgekeken naar dit moment, maar om eerlijk te zijn zag ik er ook weer enorm tegenop. Want wat voelde ik me goed de laatste weken. Had het gevoel dat bijna alle hormonen uit mijn lijf waren (op die van de pil na dan) en had weer energie genoeg. Pas achteraf merk ik dat de hormonen er behoorlijk ingehakt hebben. Ik heb mezelf teruggetrokken tijdens de vorige poging. Veilig thuis in mijn eigen omgeving, weinig behoefte aan contact met anderen maar ook letterlijk geen energie daarvoor. Het is goed om dat nu te beseffen, daar kan ik deze poging goed op letten en mezelf soms een extra schopje onder den spreekwoordelijke kont geven!

Dinsdag heb ik de uitgangsecho gehad. Alles zag rustig dus ik mocht gaan starten met stimuleren.
Het is even wat meer werk, het gebruiken van Menopur. Zes flesjes vullen met vloeistof, die optrekken om vervolgens 2 cc van het venijnige goedje in mijn huid te spuiten. Mensen die mij kennen weten dat ik een gruwelijke hekel heb aan naalden en prikken (jaja zuster Merel is een watje!). Ik moet zeggen, het blijft iedere avond weer een strijd met mezelf om de prik te zetten. En heb je de eerste gehad, dan mag de Decapeptyl als toetje er achter aan. Voordeel van de Menopur is dat ik de Deca niet meer zo pijnlijk vind :).

Woensdag mag ik terug komen voor een echo. Spannend, nu al! Er lagen aan de linkerkant 4 eitjes te wachten. Ik moest er vooral niet op rekenen dat dat er heel veel meer zouden worden. Goed om te weten, dan kan ik daar rekening mee houden. Rechts lag nog een cyste dus wat daar ligt te wachten is nog een verrassing. Ik probeer de aantallen maar los te laten. Heb er geen invloed op, kan het niet veranderen. Probeer de oh zo door mij gehate opmerking 'er hoeft er maar 1 te blijven zitten' als lijfspreuk te adopteren. Het is tenslotte wel waar ;).

Nog 3 dagen werken en dan heb ik vakantie. Rust en ontspanning, ruim 3 weken vrij. En op vakantie met mijn lieve vriendin Femke. Dat zijn toch DE ingrediënten voor een geslaagde poging?!

Wachten

Wachten duurt lang. Zo'n simpele zin die je zo vaak even zegt. Maar man, wachten duurt soms echt langer dan lang. Ik heb momenteel het gevoel dat er geen einde aan komt.
Mijn menstruatie liet ook op zich wachten. Bij alle pogingen vraag je hem om weg te blijven en nu, juist nu er een tijdsdruk op ligt, heb ik een extra lange cyclus. Dit houdt in dat ik contact heb moeten opnemen met het ziekenhuis om de planning te verschuiven. Al een paar dagen voor ik contact moest opnemen heb ik gebeld dat ik het idee heb dat mijn cyclus in de war is. Dat mijn eisprong veel later is geweest dan normaal en dat dat zou betekenen dat ik niet voor de uiterste datum ongesteld ga worden, gezien dat mijn menstruatie altijd 13/14 dagen na de eisprong komt. Ik moest afwachten en 's zondags een mail sturen als de menstruatie was uitgebleven. Ze zouden dan de planning een week opschuiven. Echt maar een week? Ja mevrouw echt een paar dagen tot een week.
Zo gezegd zo gedaan, mail gestuurd op zondag en voor dinsdag een belafspraak gekregen. Dinsdag gebeld, planning erbij gekregen en ja hoor, waar ik al bang voor was... 16 dagen opgeschoven. Je zou misschien denken, 7 dagen of 16 dagen, wat maakt het voor verschil? Normaliter zou ik dat ook denken en zeggen. Maar nu? Nee nu voelt het als een hele maand. Nog langer wachten, weer uitstel.
Naast dat het wachten lang duurt, betekent het ook dat de punctie midden in mijn vakantie valt. Daar gaan onze ideeën om lekker met de caravan naar wat zuidelijker Frankrijk te rijden. Gelukkig is Femke begripvol en door onze gezamenlijke avonturen passen we ons iedere keer weer aan de omstandigheden aan, maar god wat baal ik hier ook weer van. Wil gewoon lekker even weg, lekker genieten, hoofd leeg en vrij zijn.
Maar ja, om de boel nu weer een paar weken op te schuiven...

Al met al duurt het allemaal lang. Ben ongeduldig en wil zo graag door. De andere kant is dat ik het ook wel heerlijk vindt, deze maanden zonder hormonen. Pas nu merk ik dat ik toch wel last had van die duivelse krengen! Ik voel me rustiger (helaas niet minder ongeduldig ;) ), fitter, heb plezier in mijn werk, heb meer energie en weer zin om dingen af te spreken. Merkte dat ik mezelf had teruggetrokken in mijn veilige wereldje thuis. Dus naast alle frustratie zitten er ook zeker voordelen aan deze periode. Dus daar gaan we de komende weken nog maar even van genieten.
Op 1 juli zet ik de eerste spuit Decapeptyl en op 10 juli de eerste echo op weg naar de zoveelste start van IVF1!

Tranen

Ik voelde me maandag na het gesprek eigenlijk best rustig. Misschien een beetje te rustig. 's Avonds zei ik kalm tegen vriendin M dat ik er toch weinig aan kon doen en door moest gaan met wachten.
Maar gister kwamen dan toch de tranen toen die lieve Femke er was. Dikke tranen van frustratie om het wachten en het verdriet dat het allemaal zo lang moet duren. Ook een stukje eenzaamheid wat ik voelde door het nare gesprek. Daar zit je dan alleen, eerst tijdens het gesprek, later alleen op de bank en in bed.
De tranen moesten eruit en ik ben blij dat ze er uit zijn. Het geeft weer een beetje ruimte in mijn hoofd.
Maar god zeg, wat baal ik van die extra maand wachten! Heerlijk om dat nog even gezegd te hebben :)

Frustraties

Tijdens de laatste wachtweek was ik lekker voor een week op vakantie bij vriendin M in Engeland. Genoeg afleiding dus om mijn gedachten te verzetten. Helaas niet genoeg afleiding om de teleurstelling van de doorgebroken menstruatie minder te maken. Jammer jammer, weer niet gelukt.

Vandaag had ik een gesprek in het ziekenhuis over het vervolg van de behandeling. Mijn lichaam reageerde niet voldoende op de Puregon, te weinig follikels om een goede poging te wagen. De afspraak vandaag was om de afgelopen behandeling te evalueren en te bespreken hoe nu verder en met welke medicatie.
Ik kwam bij de arts binnen en ze vroeg hoe het met me ging. Ik antwoorden dat het eigenlijk wel goed gaat. Dat ik niet meer zoveel last van de hormonen heb en me verder goed voel.
"Dat is mooi", zegt ze. En de volgende opmerking is "goed, dan gaan we dus stimuleren met Menopur, hoogste dosering, en als je lichaam daar niet op reageert dan zullen we helaas niets meer voor u kunnen doen".
Sorry? Waar komt dit ineens vandaan? Haar opmerking slaat in als een bom, ik kijk haar sprakeloos aan. Ik probeer mezelf bij elkaar te pakken en zeg 'goh, wat een positief begin van dit gesprek'. Ze gaat verder met het gesprek. Ze herhaald dat ik te weinig follikels had bij de Puregon en dat ze nu hoopten dat met de Menopur er meer follikels groeien. Maar dat als blijkt dat mijn lichaam ook daar niet goed op reageert, ze mij niet verder kunnen helpen.
Ik kijk haar nog steeds in totale verbijstering aan. Waar gaat dit gesprek naar toe? Ik kom hier met een goed gevoel naar toe, op naar een nieuwe poging met andere medicatie en nu is het ineens een gesprek over 'wat als' en 'bereid u voor op'. Het gaat me allemaal veel te snel en dat zeg ik haar ook. Geef aan dat ik niet goed begrijp waarom dit als tweede opmerking in een gesprek naar voren gebracht moet worden terwijl in mijn ogen dit een evaluatie is en we gaan kijken naar de komende behandeling. Hebben ze er geen vertrouwen in dat het goed gaat lopen? Zal ik volgende keer ook niet voldoende follikels hebben, verwachten ze dat? Ik heb nog geen punctie gehad en nu hebben ze het al over dat ik misschien uitbehandeld ben daar?
Ze schrikt van mijn heftige reactie, mijn tranen raken haar. Ze zegt dat ze dacht dat dit allemaal al met mij besproken was en dat dit een samenvatting is van wat er is gezegd. Ik geef aan dat ik alleen telefonisch heb gesproken met de verpleegkundige op de dag dat ze me mededeelde dat de ivf werd afgebroken en omgezet in een iui. Daarbij is wel vermeld dat ik over ga stappen op Menopur. En dat ze er vanuit gaan dat daarbij een goede kans is op meer follikels. Dat ze me daarna niet meer kunnen helpen is iets wat ik nog niet gehoord had, wat ik ook nog niet wil horen en waar we naar mijn mening ook nog helemaal niet over hoeven te praten. Eerst zien wat de resultaten zijn van de Menopur en dan kijken we weer verder.
En nu ik toch bezig ben, geef ik direct aan dat ik helemaal niet te spreken ben over hoe het is gegaan in de beslissing om de ivf af te breken. Ik geef aan dat ik steeds m'n twijfels had maar dat beiden artsen bij de follikelmeting zeiden dat we gewoon door zouden gaan als er meer dan 3 follikels zouden groeien. En dat ik nergens terecht kon met mijn vragen, dat ik die voor dit gesprek moest bewaren terwijl dat in mijn ogen een onlogische volgorde is omdat mijn vragen invloed hadden op mijn beslissingen. Ze geeft aan dat dat ook helemaal niet de bedoeling is, dat ik een telefonisch consult kan krijgen na de echo om mijn vragen te beantwoorden. Ik ga door met hoe het verder ging, de ontzettende klap in mijn gezicht toen ineens bleek dat niet ik maar zij de ivf niet door wilde laten gaan. Met andere woorden, ik stort mijn hele hart uit en leg al mijn onvrede bij haar neer.
De arts is erg vriendelijk en geeft erkenning voor mijn gevoelens van onvrede, verdriet en frustratie. Ze biedt meerdere malen haar excuses aan over hoe het gelopen is en begrijpt dat ik boos reageer. Ze steekt ook de hand in eigen boezem en geeft aan dat het voor mij wel heel heftig is dat zij dan ook nog eens het gesprek begint met de opmerking over het niet verder kunnen helpen. Het voelt goed dat ze me begrijpt en niet in de verdediging gaat of het goed probeert te praten.

De arts geeft aan mijn opmerkingen/klachten te bespreken in de patiëntenbespreking en vraagt of ik zo voldoende antwoorden heb gehad en of we verder kunnen met het bespreken van de komende poging. Ja dat kan.
Haar eerst volgende vraag zorgt dat ik direct weer in de stress schiet. Of ik aan de pil ben gegaan toen ik ongesteld werd. Uh nee, dat moest niet. Ik moest wachten op de uitslag van de bloedtest die ze perse wilde doen. En ik moest ook doorgaan met de Utrogestan ondanks dat ik aan het menstrueren was én een negatieve test had. "Dan mag u starten bij de volgende menstruatie". Wat? Nog een cyclus wachten? Ik zou een week voor de komende menstruatie gaan starten met Decapeptyl en nu wordt er gezegd dat ik weer een cyclus moet overslaan? Ik geef aan dat ik de onderlinge communicatie echt zo slecht vind, dat iedereen langs elkaar heen praat, dat er geen duidelijkheid is en dat ze dingen beloven die ze niet waar maken. Ik krijg door hen te horen dat mijn leeftijd de oorzaak is voor de matige respons en vervolgens laten ze me steeds maar maanden overslaan. Hoe krom is het allemaal? De arts legt uit dat het niet zoveel uitmaakt want dat ik toch geen punctie had kunnen doen over een week of 3. Het lab is namelijk 2 weken dicht voor de inspectie om de ivf's te mogen uitvoeren. Dat hadden ze dan wel even mogen vermelden zeg.

Goed, om een lang verhaal kort te maken, het was een afspraak vol frustraties. En ook nu nog merk ik dat de irritatie en de frustratie de bovenhand voeren.
Er zijn wel afspraken gemaakt over de komende poging al duurt dat nog een tijd. Als mijn menstruatie doorbreekt (over zo'n 2,5 week) start ik met de pil. Op 14 juni start ik met de Decapeptyl en op 23 juni heb ik mijn eerste echo. Alles weer een maand later dan ik in gedachten had en ze mij voorgespiegeld hadden, maar goed het kan maar vast gepland staan allemaal. De medicatie heb ik in huis dus ben d'r helemaal klaar voor.

In de tussentijd ga ik maar genieten van nog een maandje hormoonvrij leven, heeft de acupunctuur de tijd om mijn lichaam optimaal voor te bereiden en heb ik tijd om alle frustraties achter me te laten.
Op naar de herherstart van ivf 1!

De wachtweken

De wachtweken zijn weer gestart. Deze 2 vreselijke weken die volgen op de bevruchting en eindigen bij een positieve zwangerschapstest of een menstruatie. Die 2 vreselijk spannende weken die ik bijna gemist heb de afgelopen 7 maanden. De maanden waarin ik geen poging kon doen dus ook geen wachtweken hoefde door te maken. Er op terugkijkend waren het eigenlijk een heleboel wachtweken aan elkaar geplakt. Soms leek er geen einde te komen aan deze weken. Wanneer zou ik weer een poging mogen maken om zwanger te raken? Gaat dat nog wel gebeuren? Wat gaat deze reis me nog meer brengen?

En nu is het zover; de 2 wachtweken zijn weer aangebroken. Het traject er naar toe liep weer even anders dan verwacht, maar nu na de escape-iui voelen ze toch wel weer als echte wachtweken. Ik heb eindelijk weer een kans om zwanger te raken. Na al die maanden voelt dat enorm goed. Dus kom maar op met die wachtweken, ik ben er klaar voor! Zoals vriendin M optimistisch schreef: op naar een drieling!

Ivf 1 wordt iui

Gisterochtend mocht ik weer voor een echo komen. De twee dagen daarvoor heb ik veel nagedacht wat ik zelf wil, gezien het lage respons van de follikels op de medicatie. Wil ik hiervoor een punctie inzetten? Stel er zitten maar weinig eitjes in de blaasjes, stel er wordt weinig tot niets bevrucht, stel er is niets om in te vriezen en ik word van de teruggeplaatste embryo('s) niet zwanger? Dan ben ik wel een punctie 'kwijt'. 

Maar ik heb wel een poging gedaan en het is direct duidelijk hoe het met mijn eitjes is. Zijn ze van goede kwaliteit? Worden ze bevrucht? Het kan maar duidelijk zijn.

Met een lijstje vragen loop ik bij de arts de behandelkamer in. Ik hoop dat haar antwoorden mij kunnen helpen bij het maken van een beslissing.

Op de echo zijn aan de linkerkant wederom 3 follikels te zien, de grootste ongeveer 17 mm. Aan de rechterkant is het zoeken. Er lijkt een groot blaasje te zitten van 20 mm maar is dat een follikel? Is dat diegene die de echo daarvoor nog maar 10 mm was? En dan zit er nog iets van zo'n 15 mm. De cyste? Dan zou die toch weer gegroeid zijn, een mogelijkheid die de arts klein schat. Of is het ook een follikel?

Ik mag me aankleden en ze verteld dat ze voor nu even geen vervolgafspraken kan maken omdat ze eerst deze beelden wil bespreken in het team vanmiddag. Ze twijfelt over wat ze ziet aan de rechterkant.

Ik pak mijn lijstje met vragen er bij en begin ze te stellen. De arts lijkt een beetje overrompeld door al mijn vragen. Ik wil graag weten wat maakt dat zij deze poging wel doorlaten gaan? Zien ze het niet als 'verloren' poging met zo weinig follikels? Zou andere medicatie kunnen zorgen voor meer follikels een volgende poging? Is het beter om die weg in te slaan? En heeft het zin om het amh te laten bepalen? Dit om te kijken of ik gewoon nog maar weinig eitjes in de opslag heb zitten? Want als dat zo is, dan is het zonde om deze ten onder te laten gaan. En wat als ik de ivf niet wil laten doorgaan maar liever iui wil laten doen, kan dat? En moet ik dan ook een cyclus daarna overslaan?

De arts geeft aan dat deze echoafspraak eigenlijk niet bedoeld is om al mijn vragen te beantwoorden. Daar is het evaluatiegesprek voor na deze poging. Uhh, oke, goed dat snap ik, dat de tijd maar beperkt is, maar ik heb die antwoorden nodig om een goede beslissing te kunnen maken! Hoe kan ik de antwoorden dan krijgen? Oh, in het evaluatiegesprek? Nee sorry, daar kan ik niet op wachten, ik wil de antwoorden nu! Natuurlijk komen de tranen tevoorschijn. Je spuit niet voor niets hormonen! Ik krijg mijn antwoorden en bedank de arts voor haar begrip en geduld.

Eenmaal thuis zet ik alles nogmaals op een rijtje, bel even fijn een half uurtje met Femke en voel me best rustig. Ik besluit om de poging toch door te laten gaan. Ik ga het zien als generale repetitie met hopelijk een goede afloop: een zwangerschap. Zo niet dan ga ik met de artsen in beraad hoe de volgende poging aan te pakken. Het voelt goed om een soort van besluit te nemen, het geeft rust. Ik wacht rustig het telefoontje af. Ik word voor 15 uur gebeld als het goed is, aangezien ik daarna moet werken.

Totaal tegen m'n principes in loop ik met mijn mobiel aan in mijn uniform rond. Ik heb mijn teamleider even snel ingeseind, vind het zeer onprofessioneel staan als ik bij een patiënt aan bed sta en mijn telefoon gaat af. Maar nu kan het even niet anders, het is te belangrijk. Om tien voor vier nog steeds geen telefoontje gehad. Ik bel zelf maar naar het ziekenhuis. Ze zijn tot vier uur bereikbaar en straks zijn ze mij per ongeluk vergeten te bellen. De verpleegkundige verteld me dat ik zo teruggebeld word.

Natuurlijk sta ik net bij een patiënt als m'n telefoon gaat. Ik excuseer me en neem op. Het is de verpleegkundige die me verteld dat de ivf-poging niet door gaat. Huh? Wat? Niet doorgaat? Waar komt dit ineens vandaan?

Ze legt uit dat ze twijfelen of er aan de rechterkant wel follikels groeien of dat het cystes zijn. Dan zouden er nog maar 3 follikels overblijven en dat aantal vinden ze te weinig. Ze stellen voor om een escape iui te doen en wel op zaterdag. Ik moet dan om 19.25 uur de Pregnyl spuiten. Mocht ik niet zwanger raken van deze iui dan starten ze de volgende ivf met een hogere dosering van Menopur in de hoop dat ik op dat medicijn beter reageer.

Totaal overrompeld hakkel ik dat ik er niets meer van begrijp, dat ik ben overdonderd door dit besluit en dat ik niet weet of ik wel een iui wil. De kans is zo klein aangezien de meeste follikels aan de linkerkant zitten, waar ook de eileider zit die niet/moeilijk/nauwelijks doorgankelijk is. En rechts zit 'iets' maar wat dat 'iets' is kunnen ze niet goed zeggen. Lekkere kans dan. En stel ik word ongesteld, kan ik dan direct door met een nieuwe poging? Of moet ik een cyclus wachten?

De verpleegkundige, een lieve betrokken vrouw, probeert me gerust te stellen en gaat in op al mijn hersenspinsels, vragen en gedachten die direct naar boven springen. Ze schrijft ze op en belooft ze direct met de arts te bespreken en mij terug te bellen.

Nog helemaal beduusd hang ik op en ga weer verder met m'n werk. Tien minuten later gaat weer m'n telefoon. Ik zoek een rustig plekje op en luister wat de verpleegkundige aan mij uitlegt.

Ze adviseren de iui te doen omdat ze de kans van slagen wel verwachten. Anders hadden ze aangegeven helemaal te stoppen met deze poging. Anatomisch gezien liggen de eierstokken en eileiders dicht bij elkaar. Het gebeurt dat eitjes die in de eierstok van de geblokkeerde eileider zitten, bij het ovuleren naar de doorgankelijke eileider overspringen. Aangezien ik daar 3 follikels heb zitten, achten ze die kans groot. Daarnaast denken ze dat de follikel van 20 mm te zien in de rechter eierstok ook kan springen en wie weet wel de weg naar de baarmoeder kan vinden. Dus voor hen reden om toch voor een iui te kiezen.

Iedere keer weer komen er scenario's op mijn pad waar ik geen rekening mee heb gehouden. Ben ik naïef?

Eerst al de klap dat ik een vruchtbaarheidsprobleem heb. Niet verwacht, wel gekregen. Rouwproces doorlopen en kop op om weer verder te gaan. Dan een donor die er totaal onverwachts mee stopt. Bang ben ik er altijd voor geweest, die afhankelijkheid vond ik dan ook vreselijk, maar niet verwacht dat het ook daadwerkelijk zou gebeuren. En al helemaal niet op de wanneer waarop het is gegaan.

Goed, opnieuw schouders eronder, nadenken, verwerken, nog meer nadenken, keuzes maken en door met ivf-d. Een onbekende donor. Nooit gedacht dat ik daarvoor zou kiezen maar wil ik mijn wens in vervulling laten komen, dan is het noodzakelijk. Dus een onbekende donor zal het worden. Fijn, ik mag weer starten, ik heb weer een kans om zwanger te raken!

Ik had er totaal geen rekening mee gehouden dat er maar zo weinig follikels zouden groeien. Had er wel angst voor, maar stelde mezelf gerust dat ik geen redenen had om daar bang voor te zijn. Bam, klap in mijn gezicht toen het wel zo was. Goed, dat geaccepteerd dan weer verder kijken en positief de punctie en de terugplaatsing tegemoet zien.

En dan besluiten de artsen ineens dat het hele feest niet doorgaat en dat een iui de beste optie is op dit moment. Hoe flexibel kan een mens zijn? Ik merk dat ik een beetje lamgeslagen ben, dat ik niet meer zo goed weet wat te doen, te denken en te voelen. En wat mis ik op zo'n moment die arm om mijn schouder, de warmte van een lief iemand tegen me aan. Wat voel ik me ineens eenzaam en alleen, ondanks al die lieve vrienden om mij heen die naar me luisteren, me bellen, berichtjes sturen en met me meeleven.

De pregnyl heb ik, op advies van de verpleegkundige, gisteravond gespoten. Ze gaf aan dat ik daarmee tijd won om na te denken wat ik precies zou willen. Vooral ook omdat ik op het werk was en nog de hele avond door moest en dus geen tijd had om na te denken.

Vanmorgen nog een keer gebeld met het ziekenhuis. Stel ik doe de iui niet, kan ik dan als m'n menstruatie is doorgebroken direct door met een volgende ivf poging? Nee, dat gaat dus niet eerst moeten de hormonen van deze poging uit mijn lijf. Ik snap daar niets van, waarom kan het in andere ziekenhuizen wel? Ik zie geen nut met haar in discussie te gaan over hun protocollen, het is zo dus klaar. Het maakt mijn beslissing wel makkelijker, ik ga de iui doen. Als ik dan toch een cyclus moet overslaan dan kan ik beter toch een kansje wagen.

Morgen om 11.25 uur krijg ik de iui. Met een dubbel gevoel is er toch een kansje op een zwangerschap. En laat ik die dan maar pakken want niet geschoten...

ivf1, cd 15, sd 10: follikelmeting

Vanmorgen weer voor een echo en bloedafname geweest. En weer een teleurstellend resultaat voor mijn gevoel.
Links: 2 follikels van 14 mm en 1 van 12 mm en een paar kleintjes.
Rechts: 1 follikel van 13 mm (wat ws de cyste is dus die telt niet mee) en een follikel van 10 mm.
Al met al dus 4 follikels die echt mee doen in het verhaal. Afgelopen dagen voelde ik van alles in m'n rechter eierstok maar ik zie hier helaas niet het resultaat van terug op de echo.

Wat maakt dat ik mij zo teleurgesteld voel? Ik kan het niet goed uitleggen. Ik heb er geen rekening mee gehouden dat er ook nog iets mis kan zijn met mijn eitjes of het groeien daarvan. Dat het probleem bij mij ligt en dat daarom IVF nodig is, was een proces waar ik doorheen moest. Ik heb dat kunnen accepteren, het is niet anders. Maar stel nou dat er ook nog eens wat mis is met de kwaliteit van m'n eitjes? Of dat ik er niet zoveel meer heb?
Ik was zo blij dat ik eindelijk kon starten met het ivf-traject. Eindelijk een reële kans op een zwangerschap. Tenminste, daar ging ik vanuit. En nu komt dit er weer bij, een extra stressfactor.
Gezien mijn leeftijd raden ze me aan om 2 embryo's terug te plaatsen. Wie weet hoeveel eitjes er uit de follikels komen, waarschijnlijk niet voldoende om na bevruchting nog wat over te hebben om in te vriezen. Zo raken de pogingen wel heel snel 'op' mocht het niet gaan lukken.

Ik deel mijn teleurstelling met de arts. Geef aan dat ik niet weet of ik wel een punctie wil doen als er maar 4 follikels doorgroeien. Stel dat ik andere medicatie gebruik en daar groeien wel meer eitjes op? Dan is het zonde van m'n punctie, ik heb er tenslotte maar 3. Maar stel dat ik een volgende poging meer follikels heb maar nog steeds weinig eitjes of misschien wel van slechte kwaliteit? Dan had ik dat al na de 1e poging kunnen weten en had er actie kunnen worden ondernomen (al zou ik niet weten wat voor actie).
Er zitten veel vragen en gedachten in m'n hoofd. Wat is wijsheid? Welke beslissing moet ik nemen?
Als het goed is word ik vandaag besproken in het overleg met de artsen. Ik hoop dat ik donderdag een goed en duidelijk advies kan krijgen wat te doen. De vragen die ik nu nog heb, heb ik maar even opgeschreven zodat ik, overmand door emoties en gedachten, ze donderdag niet vergeet te stellen.
Nu eerst m'n dienst maar proberen te ruilen voor donderdag, want ook dat soort dingen komen er bij kijken.

ivf1, cd 12, sd 7: follikelmeting

Zaterdag was het weer tijd voor een echo.
De hele week was ik eigenlijk vrij rustig. Het prikken ging best goed. Het blijft een bezigheid waar ik tegenop zie, maar ik probeer er zo min mogelijk een issue van te maken. Dus gewoon pakken die spuiten en injecteren maar. Geen gedoe, niet nadenken, geen rituelen meer. Gewoon injecteren met die handel!
Van de hormonen heb ik wisselend last. Ik had heel erg last van nachtelijk zweten. Drijfnat werd ik wakker, meestal al helemaal afgekoeld doordat ik mijn deken aan de kant heb gegooid. De acupuncturiste heeft daar extra opgeprikt en ik moet zeggen dat het dezelfde nacht nog verminderde. Heel fijn!
Overdag heb ik af en toe flink last van opvliegers. Vooral als ik iets gedaan heb dan vliegt het me soms aan; alsof er een hittegolf over me heen komt! Daarnaast merk ik toch wel dat ik erg moe ben. Het is uitputtend op een aparte manier.
Ik probeer zo min mogelijk aandacht aan de bijwerkingen te besteden. Ze zijn er, ik erken het maar wil niet dat ze mijn leven gaan beheersen. Tot nu toe gaat dat goed.

Op de echo was een teleurstellend aantal van 3 follikels te zien, 2 links en 1 kleintje rechts. Voor mij in ieder geval teleurstellend. Ik weet natuurlijk niet wat ik kan en mag verwachten van mijn lichaam, ik ben nog niet eerder zo ver in dit proces geweest. Wat is normaal? Wat kan ik verwachten aan aantal follikels en eitjes en van welke kwaliteit zijn ze? Ik zou het niet weten, maar ik had toch gehoopt op wat meer follikels.
Toen ik mijn gevoel met de arts deelde, stelde ze mij direct gerust. Ik ben nog maar kort aan het stimuleren; 6 dagen om precies te zijn aangezien ik altijd 's avonds injecteer. En dus kan er volgens haar nog van alles gebeuren. Er is bloed afgenomen om te kijken hoe het met mijn hormoonhuishouding is. Hieruit bepalen ze ook of ik meer eenheden Puregon moest gaan gebruiken. Als dit zo was, zou ik zondag een telefoontje krijgen. Niets gehoord dus in het bloed ziet het er in ieder geval goed uit.

En nu is het afwachten tot morgen. Dan volgt de volgende echo. Sinds gister voel ik van alles in mijn rechter eierstok. Hopelijk zien we dat morgen terug op de echo want er zat maar 1 follikel aan die kant. Daar kan nog wel wat bij dus :).
Het relaxte gevoel is wel een beetje weg al moet ik zeggen dat het meer in vlagen komt, de onrustig. Ik besef me heel goed dat ik er geen invloed op kan uitoefenen. Ik doe wat ik moet doen om zoveel mogelijk goede eitjes te laten groeien. Meer kan ik niet doen. En op de een of andere manier geeft me dat wel weer wat rust. Al geeft juist het feit dat ik er niets aan kan doen, ook soms dat machteloze gevoel. Al met al gaat het nog goed en zie ik morgen wel weer verder!