Overdenking

Vandaag schiet ineens door m'n hoofd dat het een jaar geleden is dat J besloot te stoppen als mijn donor. Een jaar geleden alweer. Wat is er veel gebeurt in dat jaar. En toch ook weer niet. Want een jaar na dato ben ik nog steeds niet zwanger, heb ik nog steeds geen klein frutseltje in m'n armen kunnen vasthouden.

Vorig jaar rond deze datum stond mijn hele wereld op z'n kop na dat ene telefoontje. Ik zag mijn kinderwens in rook op gaan. Zonder donor geen kind. Wat voelde ik mij verdrietig, boos en vooral machteloos. Machteloos dat iemand zomaar mijn droom kon afpakken.

Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen met wie ik kan lachen en huilen, kan praten en kan stil zijn. Met wie ik mijn gedachten, twijfels en hersenspinsels kan delen. Door met hen te praten, door zelf de dingen te overdenken en te reflecteren, door te sparren en mijn gedachten, verdriet en teleurstellingen op een rij te krijgen, door al deze facetten kon ik verder en ben ik verder gegaan.

Nooit had ik gedacht dat ik een onbekende donor zou kiezen om mijn kinderwens te vervullen. Maar toen bleek dat het vinden van een nieuwe donor op niets uit liep, was dat toch een stap die ik kon en wilde maken. En ik sta er nog steeds achter, hoe moeilijk ik het soms ook vind. Ik gun mijn kindje zo graag anders. Nog steeds.

Er is het afgelopen jaar veel gebeurt en toch ook weer niet. Heel cru gezegd heb ik maar twee mogelijkheden gehad om zwanger te raken. Twee mogelijkheden in een heel jaar. Dat is toch verdomd weinig als je wens zo groot is en de weg er naar toe al zo lang.

In het proces rondom de miskraam heb ik even gedacht niet meer verder te kunnen in dit traject. Ik vond het te zwaar, te verdrietig, te confronterend. Zoveel tegenslagen, zoveel verdriet. Ik voelde me eenzaam, eenzaam omdat ik het allemaal alleen moest doormaken. Alleen, ondanks al die lieve mensen om mij heen. Want dat voelde  ik me, alleen, de avonden dat ik in m'n bed lag, toen ik urenlang met krampen rondliep en de volgende dag bijna niet meer rechtop kon staan van de rugpijn, toen de bloeding uiteindelijk doorbrak.

Maar ook daar heb ik mijn weg in weten te vinden. Al die weken dat de onzekerheid duurde, toen ik niet meer wist wat te voelen, te denken, te hopen. Het krijgt langzaamaan een plekje in mijn hoofd en in mijn hart. Een fijn gesprek met de counselor heeft daar nog weer even het laatste zetje in gegeven. Nog even weer wat dingen op z'n plek laten vallen, pijnpunten helder gemaakt, woorden gegeven aan mijn boosheid en verdriet.

Een jaar verder en ik voel me sterk, optimistisch en vol vertrouwen. Mijn lichaam heeft laten zien dat ik wel zwanger kan worden. Ik heb er alleen 'een beetje' hulp bij nodig. Dus kom maar op met die cryo woensdag. Ik ben er klaar voor.