Zo dichtbij

Het afgelopen weekend begint met buikpijn. Een zeurende pijn die zo past bij een menstruatie. Gelijk schiet de stress in me; wat betekent dit? Gaat het nu dan toch mis? Ik weet dat ik maar een hele kleine kans heb op een goede zwangerschap. Maar de hoop wordt steeds een beetje meer als er verder niets gebeurt gedurende de week wachten. De hoop groeit als de miskraam zich niet vanzelf aandient.

Zondagochtend verlies ik wat bloed. En weer die stress en onrust. Die dag vier ik mijn verjaardag. Ik twijfel of ik het feestje wel door zal laten gaan. Heb ik zin in al die mensen om me heen? Gezellig doen terwijl ik alleen maar bang ben dat de miskraam doorzet? Als het bloeden stopt besluit ik om er maar een gezellige dag van te maken. Vrijwel iedereen die komt is op de hoogte van de situatie en dat is een prettig idee. Ik hoef me niet groter en gezelliger voor te doen dan ik me voel. Het wordt een gezellige middag, waarin gesproken wordt over mijn situatie maar ook wordt gelachen en gekletst over andere dingen. Een goede afleiding en waardevolle dag.

En dan is het eindelijk weer dinsdag. Op het moment dat ik de wachtkamer inloop, word ik zo ontzettend zenuwachtig. Ik weet niet meer wat ik moet voelen. Weet dat ik een grote kans heb om te horen dat het nu echt afgelopen is. Maar stel er is een vruchtje te zien die is gegroeid? Of misschien wel een hartje dat klopt?

Maar helaas, het vruchtzakje is snel gevonden en daar blijft het bij. De arts kan niet anders zeggen dat het nu echt voorbij is; het is geen vitale zwangerschap (meer). De klap komt toch nog best hard aan. De hoop was groter dan ikzelf wilde dat het werd.

Ik ben vandaag 9 weken en 2 dagen zwanger. Ik weet al 4,5 week dat ik zwanger ben en hoor al 4,5 week dat de kans groot is dat er een miskraam komt. En nu is het dan zover, het is niet meer te ontkennen.

Vandaag, op de dag dat ik 38 jaar ben geworden, zal ik zelf met medicatie zorgen dat de miskraam op gang komt. Halverwege de ochtend heb ik de tabletten ingebracht en sindsdien is het wachten. Wat een bizarre dag. Van alle kanten komen felicitaties en ik ben daar helemaal niet mee bezig. Ik voel me niet jarig en vier geen feestje, ik zit thuis en wacht. Ik wacht tot ik afscheid kan nemen van dat kleine frutseltje die me al 4,5 week in z'n greep houdt. Dat kleine frutseltje waar ik zo naar verlang, dat zo'n grote wens van mij is. Dat kleine frutseltje dat had uit moeten groeien tot een mooi klein kindje. Zo welkom, zo gewenst, zo dichtbij.

Ik wacht, denk na, huil en ben dankbaar voor alles wat ik wel heb. Lieve mensen die met me mee leven, die aan me denken en met me meevoelen. Dat is fijn, dat troost en doet goed. Het maakt het wachten iets minder zwaar.

Totale verwarring, deel 2

Het afgelopen weekend kwam ineens al het verdriet van deze poging eruit. Ik zou met Femke en nog 2 vriendinnen naar een groot feest gaan en ik zag er als een berg tegenop. Alleen al de gedachten aan al die mensen om me heen, de vrolijkheid, de gezelligheid en dan vooral de gedachten dat ik daaraan mee moest doen, vloog me naar de keel. Na even een klein boodschapje te zijn gaan halen, kon ik alleen nog maar huilen. Huilend pakte ik mijn tas in en trok ik mijn outfit aan. Met de gedachten dat het straks wel minder zou worden, at ik nog iets en maakte me klaar om in de auto te stappen. Ook daar zag ik tegen op, 5 kwartier rijden om vervolgens verplicht leuk te moeten doen. Gelukkig stelde oplettende vriendin I de cruciale vraag: wil je wel komen? Nog dikkere tranen toen ik toegaf er zo tegenop te zien, dat ik me zo rot en verdrietig voelde maar dat ik vond dat ik moest gaan. Uiteindelijk ben ik thuis gebleven, ben ik lekker op de bank gekropen met een pot thee en lekkere koek en heb alle tranen, gedachten en gevoelens de ruimte gegeven.

Twee dagen heb ik nagedacht en rust genomen. Gisteravond voelde ik dat het goed was zo, tijd om deze achtbaan af te sluiten. Ik wilde niet meer wachten op de miskraam maar weer alles in eigen hand hebben, zoals ik dat met alles in dit proces wil en doe. De zwangerschapsklachten die ik bleef houden voelden niet meer goed, niet passend bij de situatie. Dus vanmorgen het ziekenhuis gebeld en vanmiddag kon ik langskomen.

De arts vroeg uit hoe het met me ging. Zwangerschapsklachten weer opgeschreven en toen weer tijd voor een echo. Gaf nog aan dat ik niet gevloeid heb dus dat er in mijn ogen niets veranderd was tov vorige week dus een echo niet nodig was. Zo werkte dat niet, de arts wil altijd zelf graag zien voor ze beslist!

Wederom was er in eerste instantie niets te zien. Baarmoeder weer zo gekanteld dat hij niet helemaal te zien was en wederom de supervisor die erbij gehaald werd. Dr M was niet aanwezig vandaag, maar de arts die nu kwam was meer gespecialiseerd in vroege zwangerschappen, vitale dan wel niet-vitale. Ondertussen maar weer even geplast, hielp de vorige keer ook. Schijnbaar kantelt mijn baarmoeder direct om als er (een klein beetje) urine in mijn blaas zit, want nu was er wel wat te zien. En meer dan de vorige keren. Er was een vruchtje te zien. Een vruchtje van 6 weken en 1 dag. Ik ben nu eigenlijk 8 weken zwanger (zo, dat heb ik zomaar even hard op gezegd, ik ben 8 weken zwanger) dus het vruchtje loopt achter. Maar dat kan passen bij de slow starter, waar eerder ook al sprake van was. Mijn hcg was tenslotte laag in het begin.

En daar gaat het dus alweer mis; de hoop. De hoop die onmiddellijk weer naar boven komt. De hoop die ik echt niet meer had toen ik vanmiddag op de fiets naar het ziekenhuis reed. En de hoop die ik eigenlijk niet meer wil hebben want de kans is zoveel groter dat dit een miskraam gaat worden. De arts schat de kans 9 op 10 dat het geen goede zwangerschap is. Ik moet dat echt meenemen in mijn gedachten.

Maar omdat de artsen nu meer zien als op de vorige echo's, gecombineerd met de zwangerschapsklachten, kunnen ze nu niet het proces van het opwekken van een miskraam in gang zetten. Ze kunnen niet meer met 100% zekerheid zeggen dat het een niet-vitale zwangerschap is.

Verdwaasd ben ik weer naar buiten gelopen. De artsen waren begripvol, kreeg de tijd om vragen te stellen en de ruimte om te huilen. Maar ik weet niet meer hoe ik me moet voelen. Ik weet niet wat ik moet denken. Wil geen hoop hebben, maar die vlamt keihard door mijn hoofd en lijf op dit moment. Maar ook angst, angst voor wat gaat komen. Hoe langer dit duurt, hoe groter de klap ben ik bang. En ik was al zo ver met de klap van zaterdag.

Ik heb de counselor een mailtje gestuurd of ze me asjeblieft kan inplannen op haar spreekuur. Er is pas weer op 15 oktober plek, maar denk dat ik dan al doorgedraaid thuis zit! En dat wil ik voorkomen.

Dinsdag mag ik terugkomen voor een echo. Ik zit te twijfelen of ik niet even de boel de boel moet laten; gewoon maar afwachten wat er gaat gebeuren. Geen echo's meer, geen onduidelijkheid meer, gewoon zwanger zijn met de wetenschap dat er een grote kans is op een miskraam. Maar ik denk niet dat ik dat kan.