Decemberblues

Het einde van het jaar komt weer langzaam in zicht. Melancholie valt soms over me heen. Naast alle gezellige afspraken deze laatste weken, komt ook het besef dat ik wederom nog geen moeder ben geworden.

Een bewogen jaar, 2012. Tweemaal zwanger geweest en helaas nog steeds kindloos en niet zwanger het nieuwe jaar in.

Soms vraag ik me af of ik niet moet stoppen met het hele ivf-traject. Vind het soms zo ontzettend zwaar. Al die hormonen, de kleine stapjes die steeds weer spanningen oproepen. Heb je de ene hobbel genomen staat de volgende alweer klaar. 

Maar ik kan nog niet opgeven. Wil het ook niet. Geen moeder worden, dat kan ik gewoon nog niet accepteren. Mijn kinderwens is daar te groot voor en de kansen met de ivf liggen er nog. Die wil ik aangrijpen met alle kracht die ik in me heb. Maar ik zie er soms wel als een berg tegenop. 

Ik zit dit logje te schrijven en voel me rot. Op kerstavond is er ineens een leuke buurman mijn leven ingerold. Maar nu zo na de kerst heb ik het gevoel dat hij er alweer keihard uitrolt. Ik snap het niet, wat is dat toch met mij en de mannen? Het maakt me verdrietig. Ik voel me onzeker over mezelf, over mijn lichaam, over hoe ik ben en wie ik ben. Het maakt dat ik aan hem ga trekken, wil horen hoe leuk hij me vindt. En ik merk dat het hem juist afstoot. Of tenminste, dat denk ik. Want ik weet niet of het zo is. Er is ineens weinig contact terwijl we toch een leuke avond, een nog leukere middag hebben gehad samen en regelmatig berichtjes stuurden naar elkaar. Ben heus niet meteen hoteldebotel, maak geen trouwplannen en zeg het ivf-traject niet af. Maar had het wel leuk gevonden om te kijken hoe het zou lopen. Het zou me goed doen om weer eens het gevoel te hebben dat er ook iemand echt voor mij is. Iemand die me lief vindt, die voor me gaat en van me houdt. Maar blijkbaar zit het ook bij deze leuke buurman er niet. Helaas.

Het einde van het jaar... melancholie... dikke tranen. Het zal er allemaal wel bij horen.

Gevoelens

Ondanks dat gevoelsmatig IVF 1 ten einde is, blijft er maar hcg in mijn bloed zitten. Het is niet veel maar genoeg om onder controle te blijven in het ziekenhuis. Aanstaande woensdag moet ik opnieuw bloed laten prikken. Hopelijk is het dan wel laag genoeg om het af te sluiten. Ik zou zo graag het evaluatiegesprek met de arts willen hebben. Dan kan ik deze poging echt afsluiten, verwerken en weer naar voren kijken. Nu hang ik er zo'n beetje tussen. Voelt niet goed, zo ben ik niet. Ik wil graag dingen afsluiten, een plekje kunnen geven. Dan kan ik weer positief naar de toekomst kijken. 

Al voel ik me momenteel niet zo heel positief. Voel me een beetje, tja, hoe zal ik het zeggen... Voel me een beetje wiebelig. Zo'n net-niet gevoel. Vorige week was ik vooral heel erg boos. Boos op de wereld, op het oneerlijke gevoel dat me soms overvalt en gewoon op alles en niets. Daarnaast voelde ik me jaloers op mensen die wel zwanger zijn. Kan soms zo verdrietig worden als ik er over na denk dat ik nu ook al zover had kunnen zijn dat ik mijn kindje had kunnen voelen rondzwemmen in een warm en veilig binnenbad. Maar ik leef ook met ze mee, ben benieuwd hoe het gaat met mijn vriendinnetjes die beide zwanger zijn. Maar eigenlijk wil ik het niet weten en horen. En toch vraag ik er naar, omdat ik het wel graag wil weten en horen. En omdat ik gewoon blij voor ze ben. Wat ingewikkeld is het toch, al deze gevoelens. Ik vind het vreselijk om me zo te voelen. Kan boos op mezelf worden dat ik me zo voel, wil deze gevoelens helemaal niet ervaren. Weet dat het bij het rouwproces hoort en dat ik ze mag hebben, maar het voelt heel dubbel. Door er tegen te vechten kom ik ook niet verder, dus ik probeer ze maar gewoon toe te laten. Het zij zo, ze zullen er toch uit moeten.

En nu voel ik me dus gewoon een beetje wiebelig. Niet helemaal in balans. Zal vast ook komen door de feestdagen. Ik hou van de decembermaand. Van alle gezelligheid die er bij hoort, de sfeer die het uitstraalt. Maar ik vind het ook een confronterende maand. Zou zo graag mijn eigen gezinnetje willen hebben. Mijn eigen sinterklaasfeest organiseren. De spanningen op de snoetjes van mijn kinderen zien. Zoals vriendin I schreef, weet zeker dat jij er een geweldig feest van zou maken.

En wat zou ik graag mijn eigen kersttradities beginnen. Samen het huis gezellig maken, mooie ballen zoeken en gezellig de kaarsjes aan. Kerstontbijtje, dineren met lieve mensen om ons heen. Ook dit is weer zo dubbel, want de gezelligheid kan ik zelf ook maken en creeeren. En dat doe ik dan ook maar. 

Vandaag heb ik mooie kaarsen gekocht, leuke freubels voor in de boom die ik niet ga kopen en ideeën opgedaan om mijn huisje gezellig te maken. Dus dat ga ik vanavond maar 'ns doen. Geen boom omdat de katten die toch altijd afbreken, omgooien en alle dennennaalden door het huis verspreiden. Maar wel gezelligheid, warmte en glinsteringen. Gewoon omdat het kan en omdat ik er van hou. Ook al ben ik wederom dit jaar met kerst nog geen mama.