Wachten duurt lang. Zo'n simpele zin die je zo vaak even zegt. Maar man, wachten duurt soms echt langer dan lang. Ik heb momenteel het gevoel dat er geen einde aan komt.
Mijn menstruatie liet ook op zich wachten. Bij alle pogingen vraag je hem om weg te blijven en nu, juist nu er een tijdsdruk op ligt, heb ik een extra lange cyclus. Dit houdt in dat ik contact heb moeten opnemen met het ziekenhuis om de planning te verschuiven. Al een paar dagen voor ik contact moest opnemen heb ik gebeld dat ik het idee heb dat mijn cyclus in de war is. Dat mijn eisprong veel later is geweest dan normaal en dat dat zou betekenen dat ik niet voor de uiterste datum ongesteld ga worden, gezien dat mijn menstruatie altijd 13/14 dagen na de eisprong komt. Ik moest afwachten en 's zondags een mail sturen als de menstruatie was uitgebleven. Ze zouden dan de planning een week opschuiven. Echt maar een week? Ja mevrouw echt een paar dagen tot een week.
Zo gezegd zo gedaan, mail gestuurd op zondag en voor dinsdag een belafspraak gekregen. Dinsdag gebeld, planning erbij gekregen en ja hoor, waar ik al bang voor was... 16 dagen opgeschoven. Je zou misschien denken, 7 dagen of 16 dagen, wat maakt het voor verschil? Normaliter zou ik dat ook denken en zeggen. Maar nu? Nee nu voelt het als een hele maand. Nog langer wachten, weer uitstel.
Naast dat het wachten lang duurt, betekent het ook dat de punctie midden in mijn vakantie valt. Daar gaan onze ideeën om lekker met de caravan naar wat zuidelijker Frankrijk te rijden. Gelukkig is Femke begripvol en door onze gezamenlijke avonturen passen we ons iedere keer weer aan de omstandigheden aan, maar god wat baal ik hier ook weer van. Wil gewoon lekker even weg, lekker genieten, hoofd leeg en vrij zijn.
Maar ja, om de boel nu weer een paar weken op te schuiven...
Al met al duurt het allemaal lang. Ben ongeduldig en wil zo graag door. De andere kant is dat ik het ook wel heerlijk vindt, deze maanden zonder hormonen. Pas nu merk ik dat ik toch wel last had van die duivelse krengen! Ik voel me rustiger (helaas niet minder ongeduldig ;) ), fitter, heb plezier in mijn werk, heb meer energie en weer zin om dingen af te spreken. Merkte dat ik mezelf had teruggetrokken in mijn veilige wereldje thuis. Dus naast alle frustratie zitten er ook zeker voordelen aan deze periode. Dus daar gaan we de komende weken nog maar even van genieten.
Op 1 juli zet ik de eerste spuit Decapeptyl en op 10 juli de eerste echo op weg naar de zoveelste start van IVF1!
