Het is nu twee weken geleden dat J. de beslissing nam om mij telefonisch mede te delen dat hij stopt met doneren. Daarna niets meer van hem of zijn partner gehoord. Het blijft voelen alsof ik in een slechte film ben gestapt. Met één telefoontje gooit hij mijn hele leven overhoop om vervolgens niets meer te laten horen. Alsof hij niet bestaat heeft, alsof contact nooit geweest is en we niet ruim 1,5 jaar geleden de afspraak hebben gemaakt dat hij me zou helpen bij het verwezenlijken van mijn kinderwens. Het voelt dubbel allemaal. Aan de ene kant heb ik ook geen behoefte om met hem te praten. Het zal geen goed gesprek worden, kan denk ik alleen maar vanuit mijn emotie kan reageren. Daarmee krijg je geen antwoorden en hang ik vast gefrustreerd op. Maar aan de andere kant wil ik hem laten weten wat hij me heeft aangedaan door dit zo aan te pakken. Door sowieso deze stap te maken en dan ook nog eens telefonisch, na anderhalve week spanning, op de dag dat ik dacht te starten met IVF. Soms overvalt het oneerlijke gevoel me. Het overspoelt me weer met dat machteloze en verdrietige gevoel die me twee weken geleden overspoelden.
Momenteel heb ik een hoofd en lijf vol onrust. Ik kan me moeilijk ontspannen, heb geen rust om na te denken. Het werk biedt me afleiding, maar de avonden geven me geen rust. Wat kosten al die emoties toch veel energie.
Ondanks dat ik voel dat ik nog geen ruimte heb om na te denken over de toekomst, ploppen alle opties toch steeds naar boven. Wat wil ik? Hoe wil ik het? Kan ik weer de emotionele weg in slaan voor het zoeken naar een donor? Weer open stellen naar vreemde mannen, de rotte appels die er helaas tussen zitten eruit plukkend, kijkend of er iemand tussen zit die mij kan helpen met mijn kinderwens? Of wil ik toch voor een anonieme donor gaan? Dat waar ik altijd op tegen ben geweest, uit levensovertuiging, voor de toekomst van mijn kindje, zou ik dat toch kunnen doen nu ik na 2,5 jaar nog steeds met lege handen sta? Of zoek ik een tussenweg, een donor die wel bekend wil zijn maar geen grote rol wil spelen in het leven van het kindje? En tja, waar vind ik die... zal toch ook weer die slopende weg worden op zoek naar een betrouwbaar iemand.
Er zijn veel lieve mensen die met me mee proberen te denken. De optie om eicellen in te vriezen is door meerdere mensen genoemd. Maar wat doe ik nu dan met mijn wens die zo diep is, die zo aanwezig is. Ik kan die niet in de vriezer stoppen, ik heb de wens al meerdere jaren, probeer die al 2,5, jaar uit te laten komen, dus om die nog langer uit te stellen is niet wat ik zou willen en kunnen.
Ook de wederkerigheid die bij sommige klinieken wordt aangeboden kwam aan bod. Maar dan zit ik nog steeds met het feit dat ik een anonieme donor zal kiezen. Een stap waar ik (nog) niet voor 100% achter kan staan. En stel dat ik niet zwanger zal raken, maar de mensen die ik mijn eitjes zou 'geven' wel? En er over 16 jr. opeens een kind op mijn stoep zal staan. Dat kan ik nu in ieder geval niet aan, is een hele grote stap te ver op dit moment.
Al met al ligt er veel om over na te denken, maar ook nog veel om te voelen. Eerst voelen en dan denken was de tip van de counselor. Maar poeh, wat is dat lastig!
dinsdag 22 november 2011
zondag 13 november 2011
Mijn wens, zo intens, zo dichtbij en ineens zo ver weg
Al sinds het voorlichtingsgesprek in het ziekenhuis probeerde ik mijn donor te spreken. Hij moest nog een aantal dingen doen (formulieren tekenen, bloed afnemen en urine inleveren) voor de eerste uitgangsecho zou plaatsvinden. Aangezien we daar nog ruim een week de tijd voor hadden, maakte ik me er niet al te druk om. Het gebeurde wel vaker dat ik J niet te pakken kon krijgen.
De maandag na het gesprek heb ik hem na verschillende telefoontjes een mailtje gestuurd met alle info er in. Nog steeds met het vertrouwen dat het wel goed kwam. Maar op het mailtje kwam geen antwoord, terwijl ik had gevraagd of hij wilde aangeven of het hem ging lukken om dit te realiseren binnen een week. Ook de dagen die volgden kwam er geen reactie. Ik belde maar steeds kreeg ik de voicemail. Na een week begon de twijfel toe te slaan. Waarom nam hij de telefoon niet op? Wilde hij me niet spreken? Had ik iets verkeerds gezegd of gedaan? Snapte er helemaal niets van. Het weekend voor het gesprek hebben we elkaar nog gesproken. Naar mijn idee toen geen vuiltje aan de lucht. Laatste smsje van zijn kant was een succeswens voor het voorlichtingsgesprek. Daarna totale radiostilte. Ik kon het niet rijmen met elkaar. Waarom nu totaal geen reactie?
Op zaterdagavond hem een smsje gestuurd met daarin mijn gevoelens van onzekerheid en twijfel. De angst dat maandag de IVF niet kon starten daar ook in benoemd. Maar ook daarop geen reactie. Wat voelde ik me rot en verdrietig. Voelde mijn wens om moeder te worden tussen mijn vingers vandaan glijden en had er totaal geen grip op. Wat voelde ik me machteloos. Ook de partner van J geprobeerd te bellen maar ook daar geen gehoor.
Maandagochtend kreeg ik van het ziekenhuis te horen dat ik geen echo kon krijgen omdat de papieren niet getekend waren en onderzoeken niet waren uitgevoerd. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Heel naïef misschien maar heb toch de hoop gehad dat hij deze dingen gewoon had gedaan maar even geen tijd en ruimte had om mij te berichten. Helaas, mijn hoop was nergens op gebaseerd. De verpleegkundige was lief en dacht met me mee. Ze gaf aan dat ik nog een week de Decapeptyl kon doorspuiten zodat J nog een weekje de tijd had om de dingen te regelen. De echo werd gewoon een week verplaatst. Wat fijn dat ze zo met me meeleefde en flexibel was.
Na dit telefoontje direct weer J geprobeerd te bellen. Wederom de voicemail. Daarna de partner nog een keer geprobeerd te bellen en die kreeg ik gelukkig aan de telefoon. Het was een fijn gesprek, begripvol en met informatie voor mij over de situatie van J. Ik kreeg weer wat meer hoop. Het had niets met mij te maken, de situatie was er op dit moment niet naar om rationeel te denken en juiste stappen te maken. Hij zou aan J vragen om mij te bellen.
Een aantal uur later ging de telefoon. Ik was net op weg naar het winkelcentrum en stopte bij een bankje om rustig te praten. Ik gaf aan dat ik blij was dat ik hem aan de telefoon was. Zijn antwoord zorgde voor het afgaan van alle alarmbellen; hij dacht niet dat ik zo blij zou worden van dit telefoontje. Ik ben opgestaan en terug naar huis gelopen. Voelde aan dat ik dit gesprek niet in de supermarkt wilde gaan voeren.
Ik ga hier niet het gesprek opschrijven, het is iets tussen J en mij. Maar het kwam er op neer dat hij al een tijd aan het twijfelen was over het proces en er mee wil stoppen. Pats boem, daar was hij dan. De boodschap waar ik zoveel angst om heb gehad maar niet verwacht had te zullen krijgen. Daar ging mijn kinderwens. Ik zou nooit moeder worden, was het eerste wat ik dacht. Wat een verdriet, maar ook boosheid, machteloosheid en radeloosheid kwamen naar boven. Totale paniek overheerste al mijn gedachten en gevoelens.
Nu, een kleine week verder, is de rust in mijn hoofd en hart weer teruggekeerd. Ik kan weer helder nadenken, kan de situatie van meerdere kanten bekijken en mijn gevoelens ervaren. Mede door mijn lieve vriendinnen, luisterende oren van mijn ouders en familie, en een gesprek met de counselor verbonden aan het ziekenhuis, krijg ik mijn gedachten en gevoelens weer wat meer op een rij.
Verdriet zit er nog steeds. Teleurstelling ook, dat dit zo heeft moeten lopen. Dat ik dit mee moet maken in een proces wat al zo heftig en intens is. Op de dag dat ik dacht dat mijn wens dichterbij was dan ooit, was hij opeens verder weg dan ik ooit had gedacht. Wrang en bizar, zo heb ik het vaak genoemd. Alsof ik wakker was geworden in een hele slechte film.
Ik kan een beetje begrip opbrengen voor J in zijn situatie. Maar blijf het vreselijk naar vinden hoe hij mij heeft behandeld. Ik heb dit niet verdiend. Hij had eerder moeten aangeven twijfels te ervaren, eerder dan op de dag van de ivf. Dit was te heftig, te emotioneel.
Maar ik zal verder moeten. Deze periode een plekje moeten geven. We zijn toch samen een lange tijd onderweg geweest, veel meegemaakt in een intens proces. Ik zal het moeten afsluiten. Hopelijk kan dat samen met de mannen, maar anders in ieder geval alleen. Pas dan kan ik verder, gedachten toelaten, opties naast elkaar leggen en keuzes maken. Er is nog een lange weg te gaan maar wat ben ik blij dat de rust in mijn hoofd weer wat is teruggekeerd.
De maandag na het gesprek heb ik hem na verschillende telefoontjes een mailtje gestuurd met alle info er in. Nog steeds met het vertrouwen dat het wel goed kwam. Maar op het mailtje kwam geen antwoord, terwijl ik had gevraagd of hij wilde aangeven of het hem ging lukken om dit te realiseren binnen een week. Ook de dagen die volgden kwam er geen reactie. Ik belde maar steeds kreeg ik de voicemail. Na een week begon de twijfel toe te slaan. Waarom nam hij de telefoon niet op? Wilde hij me niet spreken? Had ik iets verkeerds gezegd of gedaan? Snapte er helemaal niets van. Het weekend voor het gesprek hebben we elkaar nog gesproken. Naar mijn idee toen geen vuiltje aan de lucht. Laatste smsje van zijn kant was een succeswens voor het voorlichtingsgesprek. Daarna totale radiostilte. Ik kon het niet rijmen met elkaar. Waarom nu totaal geen reactie?
Op zaterdagavond hem een smsje gestuurd met daarin mijn gevoelens van onzekerheid en twijfel. De angst dat maandag de IVF niet kon starten daar ook in benoemd. Maar ook daarop geen reactie. Wat voelde ik me rot en verdrietig. Voelde mijn wens om moeder te worden tussen mijn vingers vandaan glijden en had er totaal geen grip op. Wat voelde ik me machteloos. Ook de partner van J geprobeerd te bellen maar ook daar geen gehoor.
Maandagochtend kreeg ik van het ziekenhuis te horen dat ik geen echo kon krijgen omdat de papieren niet getekend waren en onderzoeken niet waren uitgevoerd. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Heel naïef misschien maar heb toch de hoop gehad dat hij deze dingen gewoon had gedaan maar even geen tijd en ruimte had om mij te berichten. Helaas, mijn hoop was nergens op gebaseerd. De verpleegkundige was lief en dacht met me mee. Ze gaf aan dat ik nog een week de Decapeptyl kon doorspuiten zodat J nog een weekje de tijd had om de dingen te regelen. De echo werd gewoon een week verplaatst. Wat fijn dat ze zo met me meeleefde en flexibel was.
Na dit telefoontje direct weer J geprobeerd te bellen. Wederom de voicemail. Daarna de partner nog een keer geprobeerd te bellen en die kreeg ik gelukkig aan de telefoon. Het was een fijn gesprek, begripvol en met informatie voor mij over de situatie van J. Ik kreeg weer wat meer hoop. Het had niets met mij te maken, de situatie was er op dit moment niet naar om rationeel te denken en juiste stappen te maken. Hij zou aan J vragen om mij te bellen.
Een aantal uur later ging de telefoon. Ik was net op weg naar het winkelcentrum en stopte bij een bankje om rustig te praten. Ik gaf aan dat ik blij was dat ik hem aan de telefoon was. Zijn antwoord zorgde voor het afgaan van alle alarmbellen; hij dacht niet dat ik zo blij zou worden van dit telefoontje. Ik ben opgestaan en terug naar huis gelopen. Voelde aan dat ik dit gesprek niet in de supermarkt wilde gaan voeren.
Ik ga hier niet het gesprek opschrijven, het is iets tussen J en mij. Maar het kwam er op neer dat hij al een tijd aan het twijfelen was over het proces en er mee wil stoppen. Pats boem, daar was hij dan. De boodschap waar ik zoveel angst om heb gehad maar niet verwacht had te zullen krijgen. Daar ging mijn kinderwens. Ik zou nooit moeder worden, was het eerste wat ik dacht. Wat een verdriet, maar ook boosheid, machteloosheid en radeloosheid kwamen naar boven. Totale paniek overheerste al mijn gedachten en gevoelens.
Nu, een kleine week verder, is de rust in mijn hoofd en hart weer teruggekeerd. Ik kan weer helder nadenken, kan de situatie van meerdere kanten bekijken en mijn gevoelens ervaren. Mede door mijn lieve vriendinnen, luisterende oren van mijn ouders en familie, en een gesprek met de counselor verbonden aan het ziekenhuis, krijg ik mijn gedachten en gevoelens weer wat meer op een rij.
Verdriet zit er nog steeds. Teleurstelling ook, dat dit zo heeft moeten lopen. Dat ik dit mee moet maken in een proces wat al zo heftig en intens is. Op de dag dat ik dacht dat mijn wens dichterbij was dan ooit, was hij opeens verder weg dan ik ooit had gedacht. Wrang en bizar, zo heb ik het vaak genoemd. Alsof ik wakker was geworden in een hele slechte film.
Ik kan een beetje begrip opbrengen voor J in zijn situatie. Maar blijf het vreselijk naar vinden hoe hij mij heeft behandeld. Ik heb dit niet verdiend. Hij had eerder moeten aangeven twijfels te ervaren, eerder dan op de dag van de ivf. Dit was te heftig, te emotioneel.
Maar ik zal verder moeten. Deze periode een plekje moeten geven. We zijn toch samen een lange tijd onderweg geweest, veel meegemaakt in een intens proces. Ik zal het moeten afsluiten. Hopelijk kan dat samen met de mannen, maar anders in ieder geval alleen. Pas dan kan ik verder, gedachten toelaten, opties naast elkaar leggen en keuzes maken. Er is nog een lange weg te gaan maar wat ben ik blij dat de rust in mijn hoofd weer wat is teruggekeerd.
Abonneren op:
Posts (Atom)