Chaos in mijn hoofd

Het is nu twee weken geleden dat J. de beslissing nam om mij telefonisch mede te delen dat hij stopt met doneren. Daarna niets meer van hem of zijn partner gehoord. Het blijft voelen alsof ik in een slechte film ben gestapt. Met één telefoontje gooit hij mijn hele leven overhoop om vervolgens niets meer te laten horen. Alsof hij niet bestaat heeft, alsof contact nooit geweest is en we niet ruim 1,5 jaar geleden de afspraak hebben gemaakt dat hij me zou helpen bij het verwezenlijken van mijn kinderwens. Het voelt dubbel allemaal. Aan de ene kant heb ik ook geen behoefte om met hem te praten. Het zal geen goed gesprek worden, kan denk ik alleen maar vanuit mijn emotie kan reageren. Daarmee krijg je geen antwoorden en hang ik vast gefrustreerd op. Maar aan de andere kant wil ik hem laten weten wat hij me heeft aangedaan door dit zo aan te pakken. Door sowieso deze stap te maken en dan ook nog eens telefonisch, na anderhalve week spanning, op de dag dat ik dacht te starten met IVF. Soms overvalt het oneerlijke gevoel me. Het overspoelt me weer met dat machteloze en verdrietige gevoel die me twee weken geleden overspoelden.

Momenteel heb ik een hoofd en lijf vol onrust. Ik kan me moeilijk ontspannen, heb geen rust om na te denken. Het werk biedt me afleiding, maar de avonden geven me geen rust. Wat kosten al die emoties toch veel energie.
Ondanks dat ik voel dat ik nog geen ruimte heb om na te denken over de toekomst, ploppen alle opties toch steeds naar boven. Wat wil ik? Hoe wil ik het? Kan ik weer de emotionele weg in slaan voor het zoeken naar een donor? Weer open stellen naar vreemde mannen, de rotte appels die er helaas tussen zitten eruit plukkend, kijkend of er iemand tussen zit die mij kan helpen met mijn kinderwens? Of wil ik toch voor een anonieme donor gaan? Dat waar ik altijd op tegen ben geweest, uit levensovertuiging, voor de toekomst van mijn kindje, zou ik dat toch kunnen doen nu ik na 2,5 jaar nog steeds met lege handen sta? Of zoek ik een tussenweg, een donor die wel bekend wil zijn maar geen grote rol wil spelen in het leven van het kindje? En tja, waar vind ik die... zal toch ook weer die slopende weg worden op zoek naar een betrouwbaar iemand.

Er zijn veel lieve mensen die met me mee proberen te denken. De optie om eicellen in te vriezen is door meerdere mensen genoemd. Maar wat doe ik nu dan met mijn wens die zo diep is, die zo aanwezig is. Ik kan die niet in de vriezer stoppen, ik heb de wens al meerdere jaren, probeer die al 2,5, jaar uit te laten komen, dus om die nog langer uit te stellen is niet wat ik zou willen en kunnen.
Ook de wederkerigheid die bij sommige klinieken wordt aangeboden kwam aan bod. Maar dan zit ik nog steeds met het feit dat ik een anonieme donor zal kiezen. Een stap waar ik (nog) niet voor 100% achter kan staan. En stel dat ik niet zwanger zal raken, maar de mensen die ik mijn eitjes zou 'geven' wel? En er over 16 jr. opeens een kind op mijn stoep zal staan. Dat kan ik nu in ieder geval niet aan, is een hele grote stap te ver op dit moment.
Al met al ligt er veel om over na te denken, maar ook nog veel om te voelen. Eerst voelen en dan denken was de tip van de counselor. Maar poeh, wat is dat lastig!