Voorbij

Zondagavond, 19 januari, doe ik een test. Wit. Hagelwit. Ik kijk er oprecht verbaasd naar. Hoe kan dit? Ik had op z'n minst een licht roze streepje verwacht. Mijn gevoel was de laatste dagen wisselend. Had er weinig vertrouwen meer in. Maar toch. Die eerste week; ik was er van overtuigd dat ik zwanger was. Op niets gebaseerd, puur op een gevoel. Ik had naar mijn idee de innesteling gevoeld en ook daarna voelde ik zoveel. Hoe kan dit? Dat het misschien weer niet goed was gegaan na de innesteling was een gedachte die veel naar boven kwam de laatste dagen. Dat er helemaal geen innesteling is geweest, geen vruchtje die aan het groeien was, had ik niet verwacht.

Uren heb ik als verdoofd op de bank gezeten. Steeds maar weer de test bekeken. Niet zwanger. Dat was het dan. Het is voorbij.

De afgelopen week is een rollercoaster geweest. Vol gevoelens, emoties, tranen. Wat voel ik me op sommige momenten alleen. Intens alleen. En wat doet dit verdomd veel pijn. Zoveel pijn. Ik eet er niet door, slaap slecht en de concentratie is ver te zoeken. Waarom moet ik dit doormaken? Waarom ben ik aan dit verdomde traject begonnen? Ik heb eigenlijk nooit ergens spijt van, geef er altijd wel een positieve draai aan, maar wat haat ik de dag dat ik hier aan ben begonnen. Nooit gedacht dat ik op dit punt zou aankomen. De dag waarop ik zal moeten gaan accepteren dat ik ongewenst kinderloos zal blijven.

De vraag waarom bleef vooral de eerste dagen maar in m'n hoofd rondspoken. Waarom mag ik niet zwanger worden? Waarom is het worden van de liefste mama van het liefste kindje van de wereld, niet voor mij weggelegd? Ik zou het zo goed kunnen! Wil het zo graag. Heb zoveel liefde en aandacht te geven. 

Waarom niet?

Op het werk vliegt de verantwoordelijkheid die ik voel voor mijn patiënten mij aan. Wat ik doe, doe ik altijd met 100% inzet. Privé en op het werk. Ik kan het allemaal niet meer overzien. Mijn hoofd is zo vol. Gedachten tuimelen door elkaar, er is weinig ruimte voor wat anders. 

Ik vergeet dingen, patiënten moeten mij steeds aan dingen herinneren. Wat afschuwelijk. 's Nachts lig ik te piekeren of de patiënt wel de juiste zorg heeft gehad, of ik geen dingen ben vergeten. Dit gaat zo niet. Mijn leidinggevende stuurt me naar de bedrijfsmaatschappelijk werker en hij mij naar huis. Morgen weer opnieuw beginnen, zonder eigen patiënten, gewoon ter ondersteuning van m'n collega's. Ik mag naar huis wanneer ik dat wil. Het voelt goed even los te kunnen laten. In ieder geval iets los te kunnen laten.

Het is voorbij. Is het echt voorbij? Ik denk het wel. Zo voelt het in ieder geval wel nu. Er is ook een raar gevoel van opluchting. Geen hormonen meer, geen teleurstellingen meer, geen wachtweken meer. Geen 'wat als' gedachten meer. Gewoon mijn leven leiden en zien wat er op mijn pad komt.

En dan komt weer die pijn. Want dus ook geen kindje die ik zal dragen, die ik zal baren en lief zal hebben. Verdomme zeg, het is gewoon voorbij.

Out of control

2014 is begonnen! Allereerst wil ik jullie heel veel goeds voor het nieuwe jaar toewensen. Dat het een mooi, gezond en optimistisch jaar mag worden met veel fijne dagen. 

December is voorbij gegaan. De maand waar ik zo van hou; de gezelligheid, de lichtjes, het samen zijn, de sfeer die overal hangt. Toen ik nog op de leefgroep voor moeilijk opvoedbare kinderen werkte, vond ik het één van de leukste maanden van het jaar om te werken. De spanning bij de kinderen, de verwachtingen, het sinterklaasfeest, het samen mooie kleren uitzoeken voor kerst. Wat genoot ik daar van. Ook toen mijn neefje en nichtje nog klein waren; het verstoppen van de kadootjes, het maken van een speurtocht door het huis. Heerlijk! Die koppies, de gespannen lachjes, de dankbaarheid. 

Helaas is december ook een maand geworden die confrontaties geeft. Confrontaties met de dingen die ik niet heb; een gezin, een partner, een kindje. Ik kom niet uit een gezin waar we volop tradities naleven, waar we al weken van te voren bezig zijn over sinterklaas en kerst. Sinterklaas wordt niet meer gevierd, de kinderen geloven niet meer, mijn broer heeft er geen zin in. Dobbelspel, gezellig samen, leuke gekke kado's. Gewoon voor het idee. Vindt niemand leuk. Vrienden hebben het al te druk deze tijd met hun eigen gezinnen en families. Kerstdagen. Er wordt niet gevraagd wanneer ik kan, er wordt medegedeeld waar ik welke dag verwacht word. Het voelt alsof ik als alleenstaande geen recht heb op zeggenschap in deze dagen. Ik moet mij aanpassen aan wat anderen beslissen, aan de agenda's van anderen die wel op elkaar afgestemd worden. Want daar zit een gezin achter, een familie, een partner. Ik vind het moeilijk dit soort gevoelens. Voelt alsof ik de controle over mijn eigen leven verlies. Niet alleen in deze maand december. Ook als het gaat over het ivf-traject. Wat ik kan doen doe ik, maar verder heb ik het niet in de hand. Afwachten wat de natuur doet, wat de natuur voor mij beslist. Het kan zo maar voorbij zijn. Geen kindje, geen mama worden.

En ook op werkgebied ben ik aan het afwachten. Na de opleiding tot oncologieverpleegkundige is mij gevraagd een periode in te vallen op een bepaalde afdeling. Dit is niet een afdeling waar ik zelf graag zou willen werken. De collega's zijn aardig, maar daar blijft het bij. De doelgroep is ook niet wat ik het leukst vind, te weinig uitdagend, te weinig prikkelend voor de ongedurigheid, de drang om mijzelf te ontwikkelen die in mij zit. Voor de kerst met het hoofd van de afdeling gesproken over de doorplaatsing naar de afdeling van mijn keuze. Helaas, geen plaats op dit moment. Kan nog wel een paar maanden duren.

Lieve vriendin F die een vriendje heeft. Nog pril maar happely in love. Gegund, zeer gegund. Alleen heeft ook dat gevolgen voor mijn leven. We delen zoveel samen, vieren feestdagen en delen vakanties. En dat verandert. Logisch. 

Al deze dingen maakte dat ik december moeilijk vond. Had het gevoel totaal de vat op mijn eigen leven kwijt te zijn. Mensen die 'zomaar' over en voor mij besloten zonder dat ik daar in werd betrokken. Het maakte me opstandig. Ik voelde me verdrietig en eenzaam. Vooral heel verdrietig. Het feit dat anderen er niet bewust van zijn dat hun beslissingen gevolgen hebben voor mijn leven. Dat daar niet over nagedacht wordt. Dat maakte me zo verdrietig. Alsof het er niet toe doet wat ik wil, voel, denk, wens.

Out of control. En dat vind ik moeilijk want wat heb ik graag de touwtjes in handen. Soms misschien te erg, te strak en is het goed om ze iets te laten vieren. Maar ik wil ze wel in handen houden. Het is mijn leven. Ik kan alleen mezelf gelukkig maken, een ander kan dat niet. Doet dat niet. 

Wat voelde ik me rot zo voor de feestdagen. Moe door het vele werken, verdrietig door mijn verwarde gevoelens. Door te praten, te huilen en veel na te denken heb ik weer wat dingen in de hand kunnen nemen. Ben ik mij bewust geworden van mijn eigen rol in deze situatie. Ik zal meer initiatief moeten tonen om de grip op mijn leven te houden. Niet afwachten op anderen. Zelf de voorzet geven zodat ik richting kan geven, kan sturen. Zodat ik het gevoel heb weer in control te zijn.

Ik doe niet aan goede voornemens per 1 januari. Iedere dag van het jaar kan een eye opener zijn waardoor je kan leren. Dagelijks komen dingen op mijn pad die een confrontatie zijn met mezelf, mijn gedrag, mijn gedachten en gevoelens. Door hier bij stil te staan, over na te denken, met vrienden over te praten, kom ik tot inzichten. Tot bewustwording van gedragingen die eventueel anders zouden kunnen. Dus geen goede voornemens maar wel een bewustwording van mijn eigen rol in dit geheel. En daar ga ik iets mee doen. Initiatief nemen, zelf de dingen aankaarten, sturen, grip krijgen en nemen. Touwtjes in handen nemen, af en toe los laten, beetje vieren en steeds bewust zijn van mijn eigen rol hierin. 

In control in 2014! Happy New Year!