Gesprek

Vanmorgen heb ik een gesprek gehad met de ivf-arts van het ziekenhuis. Ik had zelf om dit gesprek gevraagd. Als afronding van het ivf-traject. Nog eenmaal praten met dr. T, mijn favoriete arts. 

De afgelopen dagen ging ik steeds meer tegen het gesprek op zien. Afrondend gesprek, weer naar de afdeling, daar zitten tussen al die stellen met nog zoveel hoop in de ogen. Ik vroeg mezelf regelmatig af of dit wel het juiste moment is voor het gesprek. Ben ik er al aan toe om het proces echt af te ronden? Met hem nogmaals alle pogingen door te nemen, concluderend dat het niet zo heeft mogen zijn. Had ik daar nu echt behoefte aan? Zou het goed voor me zijn om dit door te maken? Zou het zorgen dat ik een stapje verder zou kunnen komen in mijn rouwproces? Ik besloot vanmorgen om toch heen te gaan. Open, strijdend en met nog in ieder geval één vraag die voor mij belangrijk is in het verwerkingsproces; mocht ik nog een 4e poging willen doen, zouden ze dan mee werken. Niet dat ik echt nadacht over een 4e poging, maar wilde wel het antwoord meenemen in mijn gedachten. Stel dat hij er geen vertrouwen meer in zou hebben, dan maakt het mijn verwachtingen en overweging over wel/niet een 4e poging ook anders.

Zodra ik de kamer binnenstap, schieten de tranen in m'n ogen. Shit, confrontatie. 

Dr. T begint zijn praatje, gaat terug naar het moment dat ik ruim 3 jaar geleden als patiënt binnen kwam, bladert wat in mijn status en vraagt vervolgens wat ik van hem verwacht in dit gesprek. Ik geef aan, tranen stromend over mijn wangen, dat ik denk dat ik dit als afrondingsgesprek zie maar dat ik nog wel de vraag heb over een eventueel vierde poging. 

Hij kijkt me verbaasd aan. Geeft aan dat hij niet verwacht had dat ik hier zou komen zeggen dat het genoeg is geweest. Te willen stoppen met dit slopende, emotionele traject. Hij begrijpt het wel. En geeft aan dat hij, nu hij hier zo met mij zit, er toch ook weer niet zo verbaasd over is. Dat hij mij heeft leren kennen als iemand die haar grenzen bewaakt, nuchter maar ook emotioneel is en voor alles met 100% vertrouwen dit traject is ingestapt. Iemand die alle stappen wel overwogen heeft genomen.

Als ik hem vraag of hij er nog vertrouwen in zou hebben als ik toch nog een poging zou doen, zegt hij direct en duidelijk ja. "Ja, die vierde poging zouden we zeker nog aandurven." Als ik aangeef dat ik niet zo'n volmondig ja had verwacht en dat hij daardoor verwarring veroorzaakt, moeten we beiden lachen.

We spreken over kansen en verwachtingen. Het is bewezen dat met iedere poging, de kans op een zwangerschap kleiner wordt. Dat ik daarnaast statistisch gezien minder kans heb op een zwangerschap vanwege mijn leeftijd. We spreken ook over het gevolg, het niet doen van nog een poging. Het feit dat ik dan zeker en voor altijd (biologisch gezien) ongewenst kinderloos zal blijven. BAM. Wat blijft dat toch moeilijk en hard om uit te spreken. Ik huil mijn pijn er uit. Hij pakt mijn handen vast en knijpt er even in. Wat is het toch een fijne arts. 

We spreken over wat de kosten zijn van een poging. Hoe het in z'n werk gaat. Welk medicatieschema er dan gebruikt gaat worden. Maar we spreken ook over wat het betekent als ik het niet doe. Kan ik over 5 jaar dan nog steeds met een goed gevoel terugdenken aan deze beslissing? Want dat is mijn angst op dit moment; stel ik besluit dat het hier bij blijft, denk ik dan over 5 of 10 of 20 jaar niet, had ik toch nog maar die ene poging gedaan?

Dr. T geeft aan dat dit iets is wat ik zelf zal moeten gaan uitzoeken. Dat dat mijn vraag zal doen beantwoorden of het echt genoeg is geweest. Zij willen nog 1 x meewerken als ik hiervoor zou kiezen. Niet oneindig, nee nog 1 x. Maar wel met vertrouwen.

Zou ik het nog een keer kunnen? Nog een keer vol vertrouwen het traject instappen? 

Stel ik mijn rouwtraject uit door nog een poging te wagen? Doe ik het om aan dit verdriet te ontsnappen? Het verdriet uit te stellen? 

Wat als het weer niet lukt? Val ik dan nog dieper dan ik me nu al voel zitten? Of zal er een gevoel van berusting zijn? Dan heb ik er echt alles aan gedaan.... Maar wat is alles er aan gedaan hebben? Moet ik dan ook niet naar het buitenland, zoals zovelen? Ik zie dat persoonlijk helemaal niet zitten. Vind het traject al zwaar zat zonder reis-ellende, vrije dagen, experimentele behandelingen etc. Daarbij echt iedereen die er wel voor kiest in zijn waarde latend. Je kiest wat voor jou goed voelt in dit traject. Gevoelsmatig heb ik er alles aan gedaan. Dat had ik eigenlijk al na de mislukte poging 2. En toch ging het toen ook weer kriebelen. Er is een kans dat ik zwanger raak. Ik ben zwanger geweest. Mijn lichaam kan het. Moet ik die kans dan toch niet met heel mijn hart, mijn hele wezen aangrijpen?

Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Ik ga het laten bezinken. Er over nadenken. Praten met anderen. De voors- en tegens tegen elkaar zetten. Maar vooral luisteren naar wat mijn gevoel zegt. Dat kan nu even niet, het is te warrig in mijn hart en hoofd. Dat komt straks wel weer. Nu eerst aarden, bijkomen van dit gesprek. En dan kijk ik weer verder.

Afscheid

Afscheid nemen. Ik ben daar sowieso niet zo goed in. Ben een nogal emotioneel persoon en kan nog steeds huilen als mijn beste vriendinnetje terug naar Engeland gaat waar ze al jaren woont. En ondanks dat ik haar regelmatig zie en bijna dagelijks op de app spreek, voelt het steeds weer als afscheid nemen. 

En nu moet ik afscheid nemen van mijn kinderwens. 

Hoe kan ik afscheid nemen van iets wat zo in mij zit? Ik kan het niet omschrijven, mijn kinderwens. Het is er, het is een deel van mijn zijn. Het heeft ook met toekomstverwachtingen te maken, dromen die ik heb, beelden die in m'n hoofd zitten van een leven met een kindje. 

Vijf jaar geleden begon ik serieus over het alleenstaande moederschap na te denken. Een lang en zwaar traject volgde. En nu sta ik op het punt om hier afscheid van te nemen. Maar hoe doe je dat? Hoe neem je afscheid van iets wat je zo graag wenst maar niet gaat komen? Van een geliefde kan je afscheid nemen en herinneringen koesteren. Herinneringen ophalen. Met anderen maar ook alleen.

Hoe neem ik afscheid van een kindje wat er nooit is gekomen? Waar ik zo intens naar verlangt heb. Wat tot tweemaal toe heel dichtbij is geweest maar weer uit mijn leven verdween. Ik wil geen afscheid nemen van dit kindje. Ik wil dat het naar me toe komt zodat ik het kan koesteren, lief hebben, groot kan brengen.

De counselor helpt mij in dit verdriet. Ze wijst mij een weg, biedt handvatten. Ik ga terug naar mijn wens, helemaal terug naar het begin. Ik voel en ervaar mijn wens opnieuw. De spanning van het nemen van deze stap. Het mogen dromen van een kindje dat in mijn buik zal groeien. Het bedenken van namen. Hoe zal het straks zijn om een kindje te mogen krijgen? Het op te voeden, jezelf in te herkennen, onvoorwaardelijke liefde te mogen geven. 

Ik ga terug naar mijn wens en schrijf het op. Ik schrijf het naar mijn zo gewenste maar niet gekomen kindje. Wat doet het pijn om te schrijven hoe erg ik naar dit kindje verlang, wetende dat het niet gaat komen. Ik vertel mijn kindje over mijn verwachtingen, mijn dromen, mijn wens.

De andere kant is dat het schrijven orde schept in mijn verdriet. Het maakt het mogelijk om het verdriet in porties te ervaren. Heel bewust een moment op de dag te kiezen om te schrijven, het verdriet te ervaren. En daarna doe ik het schrift weer dicht. Stop het in mijn wensdoos, waar ik door de jaren heen van alles heb verzameld die met mijn kinderwens te maken hebben. Kaartjes, briefjes, papieren van het ziekenhuis, zwangerschapstesten, hormonen, kleertjes, knuffeltjes. Ik durf momenteel nog niet in de doos te kijken. Hij staat in de kast en daar staat hij voor nu goed. Ik open de doos om het schrift er uit te halen en er weer in te stoppen. Meer niet. 

Helaas blijft het onrustig in mijn lijf en hoofd, ook als het schrift in de doos zit. 

Het gaat niet goed met me. Ik merk het aan alles. Ik slaap slecht. Bijna niet. Merk dat ik op ben. Emoties borrelen continu in mijn lijf. Mijn hoofd is 24/7 aan het denken. Lukt me niet om uit te zetten. 

Leuke man is net zo hard weer uit mijn leven gerend als hij erin kwam. Het was intens, mooi, bijzonder. Maar te vroeg, vooral voor hem. Ook hem zal ik moeten loslaten. Vind ik moeilijk. Hou graag alles vast. 

Ik maak vandaag een pas op de plaats. Zeg een afspraak met vriendin I af. Ik kan het niet. Het geeft me spanning en stress om ergens heen te moeten, sowieso om dingen te moeten. 

Ik moet slapen. Een goede nacht slapen. En rust vinden in mijn hoofd. Maar hoe doe je dat als je afscheid moet nemen van zo iets essentieels als een kinderwens? Ik ga het proberen. Vanavond weer opnieuw. Hoofd uit, gedachten uit, rust. Ik hoop dat het gaat lukken. Ben moe. Ontzettend moe.

Verwarring

De afgelopen weken zijn als een razende voorbij gegaan. Stond de wereld in eerste instantie nog compleet stil toen ik de negatieve test in handen had, daarna stopte de sneltrein niet meer. Ik was ergens opgesprongen en wist niet meer goed hoe er af te stappen. Ik voelde me verdrietig, enorm verdrietig. En eenzaam. Wat is dat toch een naar gevoel dat niemand zou mogen voelen. Eenzaamheid is naar.

Ondanks alle steun van de mensen om me heen, zowel privé als collega's op het werk, niemand kon me echt troosten. En nog steeds niet. Het verdriet zit diep en als het komt dan voel ik me er letterlijk door overspoeld. Ik merk dat ik op die momenten mijn hoofd buig, dat mijn schouders naar voren gaan hangen en het lijkt alsof er iets van achter over me heen walst. En ook van binnenuit borrelt het. Een gevoel vanuit mijn buik. Het komt op en laat een diep gat achter. En dan zit ik daar. Gebroken. 

En toch zijn er ook mooie dingen gaande. Wat ik dan weer enorm ingewikkeld vind. Want ik ben verdrietig en ik rouw om het niet kunnen vervullen van mijn kinderwens. En daar horen blije gevoelens niet bij. En toch zijn ze er.

Ik voel opluchting dat het traject voorbij is. Dat ik geen hormonen meer hoef te spuiten. Dat ik niet meer naar het ziekenhuis hoef voor echo's. Niet meer steeds die kleine spannende stapjes die het ivf-traject nu eenmaal inhoudt. Heb je het ene stapje genomen, dan staat de volgende alweer voor je klaar. Heb je de ene hobbel gehad, dan komt die ander er direct achteraan. 

Maar wat me het meest in verwarring brengt is het gevoel dat ik weer een toekomst heb gekregen. Terwijl ik dacht dat het leven na het niet vervullen van mijn kinderwens, zou stil staan. Want in mijn toekomst hoort een kindje, een lief klein kindje van mij. Die ik zou dragen, baren, lief hebben, beschermen en groot zou brengen. En die toekomst komt er niet. 

Maar ineens is er een andere toekomst. Eentje die ik heel lang niet heb kunnen zien, die ik heb afgehouden. Niet aan mij besteed. Ik was druk bezig om moeder te worden. En ineens gaan er deuren open om een andere toekomst binnen te laten. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet, kan, wil. Heel voorzichtig, maar wel als een olifant in porseleinkast, stap ik de wereld van het daten binnen. Mannen, leuke mannen, interessante mannen. Ineens kom ik met ze in contact en vind ik het nog leuk ook! En vinden ze mij ook leuk. Nou ja zeg! En dan doe ik op z'n Merels, vol er in gaan. Met mijn hele zijn stap ik er in en ga mee. En vergeet mijn verdriet. Niet echt natuurlijk, maar even voor een weekje gewoon op volle kracht vooruit en leuke dingen doen. 

Maandag kwam ik weer even tot stilstand. Het gesprek met de counselor. Ik keek er naar uit en zag er ontzettend tegenop. Het gesprek dat ik nooit met haar had willen voeren is nu toch daar. Het gespreksonderwerp wat ik niet wil bespreken. Hoe ga ik dit een plekje geven? Hoe ga ik mijn verdriet handelen?

Een uur lang heb ik gehuild, vragen gesteld, hulp gevraagd en me machteloos gevoeld. Ik wil dit niet voelen. Ik wil niet rouwen. Ik wil niet ongewenst kinderloos zijn. Waarom moet ik dit doormaken? Waarom mag ik geen mama worden? 

Ze reikt me een helpende, troostende hand. Laat me praten, geeft antwoorden, laat me nadenken. En geeft handvatten hier mee om te gaan. En zegt dat ze het zo verdrietig voor me vindt. En dat is het. Zo verdrietig. 

Maar ik ga dit aanpakken. Ik ga mijn rouwproces aan. Het moet. Ik wil niet maar ik wil wel. Ik neem er de tijd voor. Ga er bewust voor zitten. En rouw. 

En daarnaast geniet ik. Van alles om me heen. Mijn lieve vriendinnen die er voor me zijn. Die naar me luisteren. Van de leuke man die mij schijnbaar ook leuk vindt. Van een soort van vrijheid die ik heb gekregen. Van mijn collega's die zo ontzettend lief voor me zijn en met me meeleven. Soms zelfs meehuilen. Mijn ouders die op hun manier met me meeleven en er voor me willen zijn. 

Ik ben een gezegend mens met alles wat ik wel heb. En ik hoop dat ik mijn kinderwens daar straks bij kan zetten. Dat ik dat een plekje heb gegeven en kan zeggen dat ik mij er rijker door ben gaan voelen. Dat ik ben gegroeid van dit immense verdriet. Maar nu nog even niet. Nu doet het alleen nog verdomd veel pijn. En spring ik gewoon weer even op de trein om niet steeds die pijn te hoeven voelen.