Gesprek

Vanmorgen heb ik een gesprek gehad met de ivf-arts van het ziekenhuis. Ik had zelf om dit gesprek gevraagd. Als afronding van het ivf-traject. Nog eenmaal praten met dr. T, mijn favoriete arts. 

De afgelopen dagen ging ik steeds meer tegen het gesprek op zien. Afrondend gesprek, weer naar de afdeling, daar zitten tussen al die stellen met nog zoveel hoop in de ogen. Ik vroeg mezelf regelmatig af of dit wel het juiste moment is voor het gesprek. Ben ik er al aan toe om het proces echt af te ronden? Met hem nogmaals alle pogingen door te nemen, concluderend dat het niet zo heeft mogen zijn. Had ik daar nu echt behoefte aan? Zou het goed voor me zijn om dit door te maken? Zou het zorgen dat ik een stapje verder zou kunnen komen in mijn rouwproces? Ik besloot vanmorgen om toch heen te gaan. Open, strijdend en met nog in ieder geval één vraag die voor mij belangrijk is in het verwerkingsproces; mocht ik nog een 4e poging willen doen, zouden ze dan mee werken. Niet dat ik echt nadacht over een 4e poging, maar wilde wel het antwoord meenemen in mijn gedachten. Stel dat hij er geen vertrouwen meer in zou hebben, dan maakt het mijn verwachtingen en overweging over wel/niet een 4e poging ook anders.

Zodra ik de kamer binnenstap, schieten de tranen in m'n ogen. Shit, confrontatie. 

Dr. T begint zijn praatje, gaat terug naar het moment dat ik ruim 3 jaar geleden als patiënt binnen kwam, bladert wat in mijn status en vraagt vervolgens wat ik van hem verwacht in dit gesprek. Ik geef aan, tranen stromend over mijn wangen, dat ik denk dat ik dit als afrondingsgesprek zie maar dat ik nog wel de vraag heb over een eventueel vierde poging. 

Hij kijkt me verbaasd aan. Geeft aan dat hij niet verwacht had dat ik hier zou komen zeggen dat het genoeg is geweest. Te willen stoppen met dit slopende, emotionele traject. Hij begrijpt het wel. En geeft aan dat hij, nu hij hier zo met mij zit, er toch ook weer niet zo verbaasd over is. Dat hij mij heeft leren kennen als iemand die haar grenzen bewaakt, nuchter maar ook emotioneel is en voor alles met 100% vertrouwen dit traject is ingestapt. Iemand die alle stappen wel overwogen heeft genomen.

Als ik hem vraag of hij er nog vertrouwen in zou hebben als ik toch nog een poging zou doen, zegt hij direct en duidelijk ja. "Ja, die vierde poging zouden we zeker nog aandurven." Als ik aangeef dat ik niet zo'n volmondig ja had verwacht en dat hij daardoor verwarring veroorzaakt, moeten we beiden lachen.

We spreken over kansen en verwachtingen. Het is bewezen dat met iedere poging, de kans op een zwangerschap kleiner wordt. Dat ik daarnaast statistisch gezien minder kans heb op een zwangerschap vanwege mijn leeftijd. We spreken ook over het gevolg, het niet doen van nog een poging. Het feit dat ik dan zeker en voor altijd (biologisch gezien) ongewenst kinderloos zal blijven. BAM. Wat blijft dat toch moeilijk en hard om uit te spreken. Ik huil mijn pijn er uit. Hij pakt mijn handen vast en knijpt er even in. Wat is het toch een fijne arts. 

We spreken over wat de kosten zijn van een poging. Hoe het in z'n werk gaat. Welk medicatieschema er dan gebruikt gaat worden. Maar we spreken ook over wat het betekent als ik het niet doe. Kan ik over 5 jaar dan nog steeds met een goed gevoel terugdenken aan deze beslissing? Want dat is mijn angst op dit moment; stel ik besluit dat het hier bij blijft, denk ik dan over 5 of 10 of 20 jaar niet, had ik toch nog maar die ene poging gedaan?

Dr. T geeft aan dat dit iets is wat ik zelf zal moeten gaan uitzoeken. Dat dat mijn vraag zal doen beantwoorden of het echt genoeg is geweest. Zij willen nog 1 x meewerken als ik hiervoor zou kiezen. Niet oneindig, nee nog 1 x. Maar wel met vertrouwen.

Zou ik het nog een keer kunnen? Nog een keer vol vertrouwen het traject instappen? 

Stel ik mijn rouwtraject uit door nog een poging te wagen? Doe ik het om aan dit verdriet te ontsnappen? Het verdriet uit te stellen? 

Wat als het weer niet lukt? Val ik dan nog dieper dan ik me nu al voel zitten? Of zal er een gevoel van berusting zijn? Dan heb ik er echt alles aan gedaan.... Maar wat is alles er aan gedaan hebben? Moet ik dan ook niet naar het buitenland, zoals zovelen? Ik zie dat persoonlijk helemaal niet zitten. Vind het traject al zwaar zat zonder reis-ellende, vrije dagen, experimentele behandelingen etc. Daarbij echt iedereen die er wel voor kiest in zijn waarde latend. Je kiest wat voor jou goed voelt in dit traject. Gevoelsmatig heb ik er alles aan gedaan. Dat had ik eigenlijk al na de mislukte poging 2. En toch ging het toen ook weer kriebelen. Er is een kans dat ik zwanger raak. Ik ben zwanger geweest. Mijn lichaam kan het. Moet ik die kans dan toch niet met heel mijn hart, mijn hele wezen aangrijpen?

Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Ik ga het laten bezinken. Er over nadenken. Praten met anderen. De voors- en tegens tegen elkaar zetten. Maar vooral luisteren naar wat mijn gevoel zegt. Dat kan nu even niet, het is te warrig in mijn hart en hoofd. Dat komt straks wel weer. Nu eerst aarden, bijkomen van dit gesprek. En dan kijk ik weer verder.