Een tijdje later...

Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven. Even geleden dat de laatste icsi-poging een feit was. Even geleden dat mijn naarste droom werkelijkheid werd. 

En het leven gaat gewoon door. Gelukkig maar. Al staat het soms nog steeds ineens heel hard stil. Vandaag is zo'n dag. Moederdag. Eigenlijk helemaal niet bij stil gestaan van te voren. Tot anderen me er op wezen; anderen die in hetzelfde schuitje zitten. Dat schuitje waarin we eigenlijk niet willen zitten; die van ongewenst kinderlozen. Maar vandaag word ik er vooral op gewezen door alle moeders om mij heen. Moeders, trotse moeders, terecht trotse moeders, die de knutsels en met liefde gemaakte kado's showen op facebook. De één na de ander. Ik kan er niet boos om zijn; ik snap het. Het is mijn pijnpunt, hun trots is mijn verdriet. En het is verdomd confronterend. En ineens weer zo'n besef-moment; ik ga dit nooit meemaken. Ik zal nooit een moederdagkadootje van mijn eigen kindje krijgen. Zal nooit vol liefde kijken naar een vreselijk lelijk knutselding en zeggen dat het het allermooiste kado is dat ik ooit heb gekregen. En dan word ik ineens weer heel hard in het rouwproces gegooid. Dit doet pijn. Het maakt me verdrietig. En boos; waarom toch? Waarom mag ik geen mama worden? Ik weet dat het geen zin heeft om die vraag te stellen, krijg er geen antwoord op. Maar man, wat vind ik het soms oneerlijk.

Het rouwproces is een komen en gaan van gevoelens en gedachten. Soms is het goed zo. Dan besef ik weer hoeveel ik wel heb. Ik geniet van de vrijheid die ik heb. De vrienden waar ik leuke dingen mee doe en mijn verhaal aan kwijt kan. Een nieuwe baan waar ik per 2 juni aan ga beginnen. Vol met nieuwe uitdagingen op werkvlak en hopelijk een boost in mijn priveleven door de leuke mensen die in het ziekenhuis en op de afdeling werken. Ik heb er zin in!

Ik geniet van het daten met een leuke man. Vinden elkaar leuk. Zien elkaar graag. Hoe het gaat lopen is onduidelijk; hij is eigenlijk nog niet klaar voor een nieuwe relatie. Zijn kinderen staan op nummer 1. Dat maakt hem een mooie, fijne man. De situatie daardoor wel ingewikkeld. En soms confronterend. Hij begrijpt dat, ziet dat, erkent mijn gevoel. Fijne, leuke man. Ik geniet er van. 

En op een dag als vandaag laat ik mijn verdriet dan ook maar toe. Vooral door lieve woorden van mijn vriendinnen. Vriendinnen uit het schuitje. Maar ook vriendinnen die moeder zijn en mijn verdriet zien. En er voor open staan. Het is fijn dat het er mag zijn. Hoeft niet de hele dag. Heel even maar. Even een stukje erkenning dat er vrouwen zijn die zo enorm graag moeder hadden willen worden maar waar het leven anders is gelopen. 

Ik droog mijn tranen en ga mijn eigen moeder verwennen. Haar aandacht geven. Een kado en een gezellig etentje. 

En dan kruip ik vanavond dicht tegen Leuke Man aan. En geniet. 

Het rouwproces gaat door. Iedere dag weer. Soms heel hard, soms is het sluimerend aanwezig. En soms is het goed zo.