Het afgelopen weekend begint met buikpijn. Een zeurende pijn die zo past bij een menstruatie. Gelijk schiet de stress in me; wat betekent dit? Gaat het nu dan toch mis? Ik weet dat ik maar een hele kleine kans heb op een goede zwangerschap. Maar de hoop wordt steeds een beetje meer als er verder niets gebeurt gedurende de week wachten. De hoop groeit als de miskraam zich niet vanzelf aandient.
Zondagochtend verlies ik wat bloed. En weer die stress en onrust. Die dag vier ik mijn verjaardag. Ik twijfel of ik het feestje wel door zal laten gaan. Heb ik zin in al die mensen om me heen? Gezellig doen terwijl ik alleen maar bang ben dat de miskraam doorzet? Als het bloeden stopt besluit ik om er maar een gezellige dag van te maken. Vrijwel iedereen die komt is op de hoogte van de situatie en dat is een prettig idee. Ik hoef me niet groter en gezelliger voor te doen dan ik me voel. Het wordt een gezellige middag, waarin gesproken wordt over mijn situatie maar ook wordt gelachen en gekletst over andere dingen. Een goede afleiding en waardevolle dag.
En dan is het eindelijk weer dinsdag. Op het moment dat ik de wachtkamer inloop, word ik zo ontzettend zenuwachtig. Ik weet niet meer wat ik moet voelen. Weet dat ik een grote kans heb om te horen dat het nu echt afgelopen is. Maar stel er is een vruchtje te zien die is gegroeid? Of misschien wel een hartje dat klopt?
Maar helaas, het vruchtzakje is snel gevonden en daar blijft het bij. De arts kan niet anders zeggen dat het nu echt voorbij is; het is geen vitale zwangerschap (meer). De klap komt toch nog best hard aan. De hoop was groter dan ikzelf wilde dat het werd.
Ik ben vandaag 9 weken en 2 dagen zwanger. Ik weet al 4,5 week dat ik zwanger ben en hoor al 4,5 week dat de kans groot is dat er een miskraam komt. En nu is het dan zover, het is niet meer te ontkennen.
Vandaag, op de dag dat ik 38 jaar ben geworden, zal ik zelf met medicatie zorgen dat de miskraam op gang komt. Halverwege de ochtend heb ik de tabletten ingebracht en sindsdien is het wachten. Wat een bizarre dag. Van alle kanten komen felicitaties en ik ben daar helemaal niet mee bezig. Ik voel me niet jarig en vier geen feestje, ik zit thuis en wacht. Ik wacht tot ik afscheid kan nemen van dat kleine frutseltje die me al 4,5 week in z'n greep houdt. Dat kleine frutseltje waar ik zo naar verlang, dat zo'n grote wens van mij is. Dat kleine frutseltje dat had uit moeten groeien tot een mooi klein kindje. Zo welkom, zo gewenst, zo dichtbij.
Ik wacht, denk na, huil en ben dankbaar voor alles wat ik wel heb. Lieve mensen die met me mee leven, die aan me denken en met me meevoelen. Dat is fijn, dat troost en doet goed. Het maakt het wachten iets minder zwaar.
Je bent zo kranig geweest de afgelopen weken! En ook nu doorsta je de miskraam met kracht en moed. Ik heb bewondering voor je.
BeantwoordenVerwijderenDikke kus Femke
Moest even slikken hoor van je verhaaltje. Heel veel sterkte en kracht toegewenst lieve meid!
BeantwoordenVerwijderenIk wil je nog feliciteren met je verjaardag (beetje laat) maar beter dan nooit toch?
Hele dikke knuffel! Liefs van Kelly @Onskinderwens twitter.
Oooh meid, ik lees je verhaal met een brok in mijn keel.
BeantwoordenVerwijderenIk heb helaas hetzelfde meegemaakt begin dit jaar, ook mij werd verteld aan de hand van m'n hcg waarde dat dit waarschijnlijk een miskraam zou worden. Als je dat te horen krijgt ben je blij en verdrietig tegelijk, want er is een kans dat het wél goed gaat.
Maar als het dan uiteindelijk toch niet goed gaat doet dat heel veel pijn! Ik heb daarna eerst weer onderzoek laten doen en was er eigenlijk wel klaar mee. Nu heb ik in juli toch weer een poging gedaan en nu gaat het wel goed.
Hopelijk heb je nog cryo's en gaat het dan bij jou ook goed!
Niet opgeven!
Liefs,
Tielke
Wat erg, lieve Merel! Had het zo graag anders gezien, logisch dat je hoop had.
BeantwoordenVerwijderenOngelofelijk en zo oneerlijk. Wil je veel sterkte wensen, je bent zo dapper en sterk, maar laat ook je verdriet toe, heel belangrijk.
Hoop dat dit jaar je vurige wens in vervulling komt. Liefs Coralie
jee... al ken ik je niet persoonlijk, de tranen staan me in m´n ogen. Echt zó oneerlijk dat dit kleine mensje in wording niet heeft mogen uitgroeien tot jouw zoon of dochter. Er is natuurlijk een reden voor, een medische fysieke reden dat er iets niet goed was, maar dat doet aan het immense verdriet niks af!! Er zat een ´frutseltje´ in je en dat frutseltje had je zo graag gehouden... Ik leef met je mee en hoop zó dat een volgende keer, na 9 maanden een lief klein frutseltje in je armen ligt. Dat móet toch haast wel met zo´n super mama als jij zal worden. Sterkte meid... dapperder dan jij zijn er weinig denk ik!!
BeantwoordenVerwijderenJa, dat is dan toch nog een hardere klap dan je had gewild en verwacht. Hoop sluipt er zo onmerkbaar in meestal. Laten we hopen dat dit een oefenronde was voor je lichaam, en dat het dan de volgende ronde goed raak is! Maar eerst even tijd nemen om afscheid te nemen wellicht, je was inderdaad zo dichtbij...
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte!
BeantwoordenVerwijderenWat ontzettend naar dat het nu toch nog zo eindigt.
Liefs, Elisa
Ik had zo voor je gehoopt dat de kleine kans dat het wel goed was deze week bevestigd zou worden en je zo een super verjaardagscadeau zou hebben!
BeantwoordenVerwijderenIk wens je heel veel sterkte de komende tijd. X
Respect meis,
BeantwoordenVerwijderenXX
Jeetje, erg heftig zeg... Ik wens je veel kracht en sterkte.. Liefs van Vee
BeantwoordenVerwijderenHoe is het nu met je?
BeantwoordenVerwijderen