Hoe gaat het?

Hoe gaat het eigenlijk met je? Een veel gestelde vraag de laatste weken. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik soms niet zo goed weet hoe het met me gaat. De ene dag gaat het gewoon prima, doe ik m'n ding en kijk ik naar de toekomst. Maar ik merk ook dat ik nog snel uit mijn evenwicht kan worden gehaald door onverwachte dingen, opmerkingen of confrontaties met zwanger zijn/worden.

Vandaag zou ik 13 weken zwanger zijn. Ik zou nu voorbij die magische 12 weken zijn, al vraag ik me af of dat zo ook echt zou voelen. Helaas ben ik niet meer zwanger. En ik kan dat zeggen zonder vreselijk verdrietig te worden en in huilen uit te barsten. Het is niet anders, ik denk dat de natuur haar werk heeft gedaan en dat voelt goed om het zo te kunnen zien.

Ik merk wel dat ik een mindset heb moeten maken. Was toch bezig met de toekomst, dat er misschien wel een kindje zou komen ergens in april. Dat lieve kleine kindje waar ik al zo lang op wacht. En die gaat er vast en zeker komen, dat vertrouwen moet ik houden. Dat vertrouwen wil ik houden. En dat vertrouwen heb ik. Alleen nog niet in april. Wie weet een aantal maanden later? In de zomer? Of misschien in het najaar?

Het voelt goed om met vertrouwen naar de toekomst te kijken, hoop te houden dat het heus nog wel een keer gaat lukken. 

Toch vraag ik me de afgelopen dagen af hoe het dan toch met me gaat. Soms zitten de tranen hoog maar over het algemeen gaat het wel. Vind ik misschien dat het nog niet goed moet (lees: mag) gaan? "Hoort'' het nu nog niet goed te gaan? Is het normaal dat ik maar heel af en toe een paar traantjes laat?

Ik vind het prettig om te vertellen over de miskraam en vooral ook de tijd die daar aan vooraf is gegaan. Op de een of andere manier geeft het me het gevoel dat mijn zwangerschap er toe heeft gedaan, dat het er echt was, dat ik echt zwanger was. Door alle verwarring toen, alle dubbele boodschappen, alle teleurstellingen, heb ik geen enkel moment echt blij kunnen zijn. Terwijl ik eindelijk zwanger was, eindelijk had ik die positieve test in handen en groeide er een kleine frummeltje. Het voelt goed om nu te zeggen, ik was zwanger. Het geeft erkenning aan mijn gevoelens van toen en ook van nu.

Hoe gaat het nu eigenlijk met je? Ik weet het gewoon allemaal niet zo goed! Ik geloof dat het wel aardig gaat, dat ik me wel goed voel en dat ik weer wat verder kan kijken dan vandaag.

In mijn hoofd ben ik rustig aan bezig met de terugplaatsing van de cryo. Ben ik er al aan toe? Stel ik word morgen ongesteld, wat ga ik dan doen? Mag ik er al aan toe zijn? De cryo wordt niet in mijn natuurlijke cyclus teruggeplaatst dus ik hoef niet bang te zijn dat mijn cyclus nog niet in orde is zoals bij Femke het geval was. Mijn angst hiervoor heb ik met de arts besproken en die heeft ze weggenomen. Het voelt ook goed dat ik het zelf mag beslissen van het ziekenhuis. Mocht ik ongesteld worden dan begin ik op dag 2 met de tabletten. Voelt het niet goed, dan sla ik nog een cyclus over.

Ik merk dat ik door vragen van anderen en gedachten van mezelf, vind dat ik hier al uit moet zijn. Dat ik al bedacht moet hebben wat ik ga doen. Maar ik weet het nog niet. En dat getwijfel past bij de rest van mijn stemming; ik weet het gewoon allemaal niet zo goed.

Dus ik ga lekker verder twijfelen, proberen niet te veel na te denken, gevoelens toelaten die ik heb en gewoon alles op me af laten komen. En mezelf kennende, weet ik dan op het moment dat ik moet gaan beslissen wat ik zal gaan doen, heel goed wat ik wel en niet wil!