Een beetje zwanger

Woensdag 7 november is er een mooie 10-cellige embryo teruggeplaatst. Hij had het invries- en ontdooiproces goed overleeft. Sterk ding hoor, zo'n embryo!

Vol verwachting ging ik de twee wachtweken in. Genoeg afleiding maar ook genoeg rust ingepland om deze 14 dagen door te komen. Ik voelde me goed en had niet echt het gevoel dat er wat gebeurde.
Afgelopen vrijdag begon het ineens te kriebelen. Hmm zou het dan toch gelukt zijn?
Zondagochtend hield ik het niet meer. En hoe bijzonder was het om een licht positieve test in handen te hebben. Maar hij was wel heel licht positief. En het duurde wel lang voordat het streepje verscheen. Zou het buiten 'de tijd' vallen dat je het mag aflezen? Misschien was het toch niet positief. Ik besloot om tegen iedereen mijn mond te houden en 48 uur te wachten. Wat vond ik het moeilijk. Slecht slapen en toch al niet lekker voelen was het resultaat. Dus dinsdagochtend ontzettend beroerd wakker, maar toch een test gedaan. Deze was minder positief dan zondag maar nog steeds een licht streepje. Wat moet ik daar nu weer mee?

Vanmorgen vroeg mocht ik bloed laten prikken en dan vanaf 14 uur zou ik gebeld worden. Vanmorgen toch ook maar weer een test gedaan, je kan nooit teveel testen zullen we maar denken ;). En die was toch weer positiever dan gister maar nog steeds niet lekker knallend aanwezig. En op dag 15 na de terugplaatsing zou je dat toch wel verwachten.
Om 15.02 u het telefoontje van het ziekenhuis.
"Spreek ik met Merel?"
"Ja, daar spreekt u mee."
"Mw. ik heb een rare boodschap voor u. U bent een beetje zwanger. Ik weet dat het eigenlijk niet kan wat ik zeg, maar er zit hcg in uw bloed, waardoor we zeggen dat u zwanger bent, maar het hcg is wel heel erg laag". Zucht, daar gaan we weer. Het hcg is boven de 10, dus spreken ze van een zwangerschap. Maar ver beneden de 100 die ze rekenen voor een vitale zwangerschap. Hier was ik zo bang voor. Weer die onzekerheid, niet weten of ik blij kan zijn. Niet weten of het gelukt is. Ik weet dat als je een positieve test hebt en er uitgegaan wordt van een vitale zwangerschap, je tot het eind onzeker kan blijven. Maar dit onzekere proces al direct vanaf het allereerste moment weer mee moeten maken, ik weet niet waar ik de kracht nu weer vandaan moet halen.

Ik had deels verwacht dat ze zouden zeggen dat ik moest stoppen met alle medicatie en dan zou de natuur zijn gang kunnen gaan. Maar nee, ondanks dat de kans misschien nihil is, wordt hij wel genomen. Dus wel gewoon doorgaan met de Utrogestan en de Progynova en volgende week vrijdag weer controle. Het kan zijn dat de miskraam vanzelf opgang komt de komende dagen. Heel eerlijk, als het dan toch niet goed is, laat dit dan maar zo snel mogelijk gebeuren. Dan is het duidelijk en kan ik verder. Maar ja, wie weet is het gewoon een heel sloom ding, net als z'n moeder, en heeft het tijd nodig. Ik zal het zien de komende tijd.
Ondanks dat ik er weinig vertrouwen in heb, is er toch weer dat kleine sprankje hoop. Als 'zij' er mee door willen gaan, dan ik natuurlijk ook. Want ja, stel je toch eens voor...