De afgelopen week is aardig rustig verlopen. Voelde me eigenlijk best rustig 'van binnen', niet zo opgefokt als de wachtdagen daarvoor. Ik probeerde me voor te stellen dat de zwangerschap niet tot een goed einde gebracht zal worden. Maar wat is het raar om wel zwangerschapsklachten te hebben, verstandelijk te weten dat de kans op een goede zwangerschap zeer zeer klein is en toch stiekem nog hoop te hebben.
Daarnaast heb ik met mijn teamleider gesproken. Ben maandagochtend direct op haar afgestapt om een afspraak te maken. Voelde niet goed om zo de week weer te beginnen. We hebben een goed gesprek gehad waarin ze aangaf een naar gevoel over de hele situatie te hebben. Ze voelde dat ze me in de steek heeft gelaten en dat ze over een persoonlijke grens is gegaan. Het is prettig om te horen dat mijn gevoel 'waar' was, dat ze inderdaad de indruk had gegeven dat er ruimte was om te bellen als ik het niet zou trekken, en op het moment suprême deed alsof daar geen sprake van was. De dag is niet meer terug te draaien, maar de erkenning en puur het feit dat het is uitgesproken geeft een goed gevoel. Nu het hoofd nog... die confrontatie ben ik nog niet aangegaan. Voel me niet sterk genoeg om met haar te praten terwijl het gesprek met haar de hele situatie gevoelsmatig nog erger heeft gemaakt. Dat moment komt nog wel.
Vanmiddag mocht ik weer komen voor een echo. Het was ontzettend druk op het werk dus ik heb flink hard moeten werken om op tijd weg te kunnen.
Wederom was het moeilijk om een echo te maken; mijn baarmoeder ligt soms zo gekanteld dat ze hem niet in z'n geheel op de echo krijgen. En laat nou net het vruchtje vrij hoog in de baarmoeder ingesteld zijn! Dus opnieuw werd de supervisor dr. M erbij gehaald om mee te kijken. Helaas werd het me al snel duidelijk dat er geen groei te zien was ten opzichte van de vorige echo. En dat betekent nu dus echt dat het geen vitale zwangerschap is. Ondanks alle hoop kwam het bericht niet als een klap. Eindelijk is het duidelijk en durf ik het hardop te zeggen. Ik ben zwanger. Helaas is het alleen geen vitale zwangerschap.
Het was een heftige periode de afgelopen weken. Ruim 3 weken geleden dacht ik dat de poging mislukt was en was ik intens verdrietig. 4 dagen later bleek er toch HCG in mijn bloed te zitten. De weken daarna werden afgewisseld met angst voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, verdriet om een miskraam en met hoop.
Wat ik zo jammer vind is dat ik geen enkel moment echt blijdschap heb gevoeld dat ik zwanger was. Er is teveel gebeurt, te veel verschillende uitspraken na de echo's, te veel onzekerheden. Eindelijk had ik die lang verwachtte positieve zwangerschapstest in mijn handen en ik kon er niet blij van worden. Wat ontzettend jammer vind ik dat.
De arts heeft geadviseerd om de natuur voor nu haar gang te laten gaan en af te wachten of de miskraam zich vanzelf aandient. Dat heeft de voorkeur op curettage of tabletten. Het is beter voor de periode daarna. Helaas weet ze ook dat het niet altijd vanzelf komt. Dus volgende week vrijdag heb ik een nieuwe afspraak. Als ik al gebloed heb, dan kijken ze of mijn baarmoeder mooi leeg is. Als ik nog niets ben verloren dan gaan we een nieuw plan maken. Waarschijnlijk wordt het dan opgewekt met pillen. Dat heeft de voorkeur van de arts.
Ik heb een folder meegekregen over het doormaken van een miskraam. Pijnlijk confronterend maar wel goed. Ik zal het onder ogen moeten zien. Ik ben zwanger maar zal het niet voldragen. Wat jammer, wat verdrietig. Maar ook wat mooi dat ik zwanger kan worden. En dat ik een mooie cryo heb die straks teruggeplaatst mag worden. Ik ben dankbaar dat ik nu weet dat ik zwanger kan worden. Dat geeft hoop voor de komende poging. Die gaat gewoon lukken.
Ik sluit dit hoofdstuk af met foto's te plaatsen die ik al die tijd voor mezelf heb gehouden doordat ik niet blij kon zijn. De foto's van de teruggeplaatste embryo's, waarvan er eentje toch een tijdje is blijven plakken. En de foto's van de positieve zwangerschapstesten. Dat er nog maar velen mogen volgen!
Iedere dag een beetje donkerder.
Merel, wat fijn dat er eindelijk duidelijkheid is. Maar wat ongelovelijk jammer en balen dat het geen vitale zwangerschap is. Ik vind het wel enorm knap dat ik in je blog lees dat je vooruit kijkt terwijl je op dit moment in zo een moeilijke situatie zit.
BeantwoordenVerwijderenOp de foto's staan twee prachtige embryootjes en positieve zwangerschapstesten, helaas heb het bij deze niet zo mogen zijn, maar het geeft inderdaad wel goede hoop voor de toekomst.
Hoe zuur ook, ik hoop dat de miskraam dan maar snel op natuurlijke wijze mag beginnen en dat je je kunt voorbereiden op een nieuwe poging.
Liefs, Elisa
p.s. ik had je een mail gestuurd, via Femke, snap heel goed dat je geen zin/tijd hebt gehad om hem te beantwoorden, en dat hoeft ook helemaal niet, maar vroeg me alleen af of je hem gehad hebt.