De titel zegt het eigenlijk al; helaas, de poging is niet gelukt. De signalen die ik had hebben me niet voor de gek gehouden. Jammer genoeg niet.
Gister begon ik al iets te vloeien. Niet veel, alleen wat roze bij het afvegen. Toen dat niet doorzette, kreeg ik toch weer wat hoop. Maar die hoop werd eind van de ochtend toch echt de grond in geslagen door het verlies van oud bloed en slijm. En nu kan ik het niet meer ontkennen, ik ben ongesteld.
Ik merk dat ik door het op te schrijven, me het pas echt realiseer. Dat dan de tranen komen. Iedere keer een beetje als ik weer iemand inlicht over het mislukken van de poging. De lieve reacties van mijn lieve vriendinnen, die met me meeleven, mee hopen en zo blij zouden zijn als het zou lukken, doen me goed. Maar god, wat voel ik me verdrietig.
Het doet pijn dat deze poging mislukt is. Het was zo mooi, klonk optimaal. Als dat niet voldoende is, zal het dan ooit wel lukken? Wat als... Ik moet daar niet aandenken, maar het spookt de laatste tijd wel weer door mijn hoofd. Wat als het nooit gaat lukken? Wat moet ik dan? Is dit dan mijn leven voor altijd?
Ik ga stoppen met zo ver door te denken. Komende weken even geen hormonen, geen gerotzooi aan mijn lijf. Vrijdag hoor ik of er cryo's zijn. Dan kan ik weer verder, richten op een terugplaatsing of een hele nieuwe poging. Maar voor nu ga ik gewoon maar weer even genieten van leuke dingen, een borrel met vriendinnen drinken en positieve energie op doen. Al weet ik nu nog even niet hoe, ik weet dat ik morgen weer op sta en me sterk genoeg voel om de draad op te pakken. Nu laat ik het verdriet gewoon maar even toe en huil, huil om de grote leegte die in mijn hart zit.
Dikke Dikke Knuffel! Die hebt je verdiend.
BeantwoordenVerwijderenHe bah, dit bericht had ik niet verwacht. had er net als jij een erg goed gevoel bij, maar 't heeft niet zo mogen zijn.
BeantwoordenVerwijderenToch denk ik dat je uit deze poging wel wat meer hoop mag halen als uit alle vorige pogingen. Zoals je zelf al schijft was alles optimaal. Je lijf moet dan toch dat laatste stukje ook nog doen en het was nu blijkbaar de tijd nog niet. Dat is niet wat je wil horen en ik schrijf het ook liever niet op. Maar omdat nu alles optimaal was, geeft dat veel hoop dat 't een volgend keer ook weer optimaal zal zijn. De rest is aan de natuur en heb je niet in de hand.
En ik hoop echt zo erg dat je volgend keer eindelijk dat berichtje mag schrijven wat we hier allemaal zo graag willen lezen.
Nu ga ik eerst maar eens goed duimen dat je vrijdag positief nieuws krijgt!
Dikke knuffel, laat je verdriet er maar even goed uitkomen, dat is ook belangrijk en dan vol positieve energie op naar een volgende poging. Echt hoor, ik geloof er echt vast in dat jij (en ook Femke) moeder worden!
Ahhh nee dat is niet leuk! :(
BeantwoordenVerwijderenVind het echt heel rot voor je.
Sterkte.
Dikke knuffel, Net