Duidelijkheid

Gespannen liep ik naar de wachtruimte toe. Eindelijk zou ik duidelijkheid krijgen. Tenminste, daar ging ik vanuit. En wat keek ik daar naar uit. Maar toch ook weer niet. Duidelijkheid is fijn, je weet waar je aan toe bent en je kan verder. Maar duidelijkheid kan ook de hoop totaal wegvagen. En dan valt er niets meer te hopen, stiekem te kijken op leuke babysites, fantaseren hoe het zal zijn om over 8 maanden zo'n klein hummeltje op je buik gelegd te krijgen. Dan is daar alleen nog maar de harde realiteit. En helaas was dat ook wat ik te horen kreeg.

De arts in opleiding vroeg uit hoe het met me ging en waarschuwde daarna direct de supervisor, dr. M, die dinsdag ook aanwezig was. Heel fijn, geen gedoe, geen geprobeer, maar gewoon direct de aangewezen persoon erbij halen. Fijn en respectvol.

Dr. M viel eigenlijk direct met de deur in huis; het hcg was maar met een paar honderd gestegen en dat was niet voldoende. Ik moest me gaan voorbereiden op een miskraam. Slik. Het onwerkelijke is dat er eigenlijk direct op de echo iets te zien was. Alle twee de controles daarvoor was het zoeken naar iets in mijn baarmoeder en nu zag ze duidelijk de innesteling zitten. Het vruchtzakje was wat lastiger te zien en het dooierzakje daar twijfelde ze over. De arts bleef kijken, mijn baarmoeder verplaatsen door druk uit te oefenen en uitleggen wat er te zien was. Het leek wel alsof ze door te kijken een mooier plaatje wilde maken. Dat er nu direct wat te zien was, maakt het zo onwerkelijk. Eindelijk weten we waar de embryo zich heeft ingenesteld en dan blijkt het niet hard genoeg te groeien. Dat komt hard aan.

De arts was lief en betrokken maar ook duidelijk. Ze verwoorde mijn verdriet in een duidelijke zin: "je bent zo dichtbij en dat maakt het zo frustrerend en verdrietig". En dat is het. Frustrerend en verdrietig. Ik heb al vele malen gehuild om deze poging, eerst na het doorbreken van wat ik dacht mijn menstruatie was en vooral zondag ook toen ze niets konden zien op de echo, en ik merk dat ik nu vooral heel leeg ben. Ik ben moe, mijn lijf is moe en ik lijk wel een beetje lamgeslagen.

Het lamgeslagen gevoel kan ook komen door het conflict wat ik heb opgelopen met mijn teamleider en hoofd. Was ik eerst nog zo blij met hun begripvolle houding, deze blijheid sloeg totaal om toen ik na de echo liet weten het niet te zien zitten om te komen werken. Dat was niet de bedoeling, ik belde te laat om nog vervanging te zoeken, dat snapte ik toch ook wel. Huh? Waarom moest ik dan bellen na de echo? Ze wisten hoe laat ik moest dus ook hoe laat ik zou bellen. Uit het gesprek de middag daarvoor had ik opgemaakt dat er ruimte was om na de echo te besluiten om thuis te blijven. Maar schijnbaar mocht ik hen wel op de hoogte stellen maar kon ik vervolgens gewoon komen werken. "Goede afleiding, vond je de afgelopen dagen ook". Ja dat vond ik ook de afgelopen dagen. Toen had ik ook afleiding nodig. Nu niet, nu heb ik ruimte nodig om mijn verdriet toe te laten en een plekje te geven.

Het hele gebeuren is uit de hand gelopen; ik ben 'gewoon' gaan werken (voelde alsof er geen andere mogelijkheid was) maar schijnbaar stond mijn houding hen niet aan en werd ik op het matje geroepen door het hoofd. Terwijl ik helemaal niet wilde praten. Wilde gewoon mijn dienst draaien en verder met rust gelaten worden. Dit gesprek was verre van prettig en heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk alleen maar bozer werd. En dat neem ik ze kwalijk; ik ben zo boos dat er bijna geen ruimte meer is voor mijn verdriet. Toen ik aan het eind van de avond naar Femke belde kon ik het alleen maar over mijn leidinggevenden hebben en hoe ze mij hadden behandeld. Terwijl ik had moeten huilen, praten over de miskraam die er aan gaat komen, het verdriet toelaten wat er zit.

Sindsdien heb ik nog geen huilbui gehad. Zitten de tranen opgesloten achter een masker. Ik functioneer prima, heb een gezellig weekend met mijn lieve elf jarige nichtje die is komen logeren. Maar ik merk ook dat ik snel geprikkeld ben, dat ik moe ben en eigenlijk nergens zin in heb.

De komende dagen/weken is het afwachten of mijn lichaam zelf het vruchtje zal afstoten. Ik hoop dat het via die weg gaat, dat zou fijn zijn. Geen gedoe met pillen of een curettage. Woensdag moet ik terugkomen voor een controle echo. Geen hcg controle meer, alleen nog een echo. Zal dat flinterdunne sliertje hoop dan ook weg gaan? Het zou fijn zijn want het lijkt ook onderdeel van de blokkade. Stel dat...

Vanmorgen stond ik op met flinke buikpijn en verloor ik wat bloed. Daar is het bij gebleven.

Dus eigenlijk wacht ik gewoon weer af, wachten op de volgende fase die komen gaat. De fase die ik zo hoopte te mogen overslaan; de fase van het doormaken van een miskraam.