zaterdag 25 augustus 2012

Duidelijkheid

Gespannen liep ik naar de wachtruimte toe. Eindelijk zou ik duidelijkheid krijgen. Tenminste, daar ging ik vanuit. En wat keek ik daar naar uit. Maar toch ook weer niet. Duidelijkheid is fijn, je weet waar je aan toe bent en je kan verder. Maar duidelijkheid kan ook de hoop totaal wegvagen. En dan valt er niets meer te hopen, stiekem te kijken op leuke babysites, fantaseren hoe het zal zijn om over 8 maanden zo'n klein hummeltje op je buik gelegd te krijgen. Dan is daar alleen nog maar de harde realiteit. En helaas was dat ook wat ik te horen kreeg.

De arts in opleiding vroeg uit hoe het met me ging en waarschuwde daarna direct de supervisor, dr. M, die dinsdag ook aanwezig was. Heel fijn, geen gedoe, geen geprobeer, maar gewoon direct de aangewezen persoon erbij halen. Fijn en respectvol.
Dr. M viel eigenlijk direct met de deur in huis; het hcg was maar met een paar honderd gestegen en dat was niet voldoende. Ik moest me gaan voorbereiden op een miskraam. Slik. Het onwerkelijke is dat er eigenlijk direct op de echo iets te zien was. Alle twee de controles daarvoor was het zoeken naar iets in mijn baarmoeder en nu zag ze duidelijk de innesteling zitten. Het vruchtzakje was wat lastiger te zien en het dooierzakje daar twijfelde ze over. De arts bleef kijken, mijn baarmoeder verplaatsen door druk uit te oefenen en uitleggen wat er te zien was. Het leek wel alsof ze door te kijken een mooier plaatje wilde maken. Dat er nu direct wat te zien was, maakt het zo onwerkelijk. Eindelijk weten we waar de embryo zich heeft ingenesteld en dan blijkt het niet hard genoeg te groeien. Dat komt hard aan.

De arts was lief en betrokken maar ook duidelijk. Ze verwoorde mijn verdriet in een duidelijke zin: "je bent zo dichtbij en dat maakt het zo frustrerend en verdrietig". En dat is het. Frustrerend en verdrietig. Ik heb al vele malen gehuild om deze poging, eerst na het doorbreken van wat ik dacht mijn menstruatie was en vooral zondag ook toen ze niets konden zien op de echo, en ik merk dat ik nu vooral heel leeg ben. Ik ben moe, mijn lijf is moe en ik lijk wel een beetje lamgeslagen.

Het lamgeslagen gevoel kan ook komen door het conflict wat ik heb opgelopen met mijn teamleider en hoofd. Was ik eerst nog zo blij met hun begripvolle houding, deze blijheid sloeg totaal om toen ik na de echo liet weten het niet te zien zitten om te komen werken. Dat was niet de bedoeling, ik belde te laat om nog vervanging te zoeken, dat snapte ik toch ook wel. Huh? Waarom moest ik dan bellen na de echo? Ze wisten hoe laat ik moest dus ook hoe laat ik zou bellen. Uit het gesprek de middag daarvoor had ik opgemaakt dat er ruimte was om na de echo te besluiten om thuis te blijven. Maar schijnbaar mocht ik hen wel op de hoogte stellen maar kon ik vervolgens gewoon komen werken. "Goede afleiding, vond je de afgelopen dagen ook". Ja dat vond ik ook de afgelopen dagen. Toen had ik ook afleiding nodig. Nu niet, nu heb ik ruimte nodig om mijn verdriet toe te laten en een plekje te geven.
Het hele gebeuren is uit de hand gelopen; ik ben 'gewoon' gaan werken (voelde alsof er geen andere mogelijkheid was) maar schijnbaar stond mijn houding hen niet aan en werd ik op het matje geroepen door het hoofd. Terwijl ik helemaal niet wilde praten. Wilde gewoon mijn dienst draaien en verder met rust gelaten worden. Dit gesprek was verre van prettig en heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk alleen maar bozer werd. En dat neem ik ze kwalijk; ik ben zo boos dat er bijna geen ruimte meer is voor mijn verdriet. Toen ik aan het eind van de avond naar Femke belde kon ik het alleen maar over mijn leidinggevenden hebben en hoe ze mij hadden behandeld. Terwijl ik had moeten huilen, praten over de miskraam die er aan gaat komen, het verdriet toelaten wat er zit.

Sindsdien heb ik nog geen huilbui gehad. Zitten de tranen opgesloten achter een masker. Ik functioneer prima, heb een gezellig weekend met mijn lieve elf jarige nichtje die is komen logeren. Maar ik merk ook dat ik snel geprikkeld ben, dat ik moe ben en eigenlijk nergens zin in heb.
De komende dagen/weken is het afwachten of mijn lichaam zelf het vruchtje zal afstoten. Ik hoop dat het via die weg gaat, dat zou fijn zijn. Geen gedoe met pillen of een curettage. Woensdag moet ik terugkomen voor een controle echo. Geen hcg controle meer, alleen nog een echo. Zal dat flinterdunne sliertje hoop dan ook weg gaan? Het zou fijn zijn want het lijkt ook onderdeel van de blokkade. Stel dat...
Vanmorgen stond ik op met flinke buikpijn en verloor ik wat bloed. Daar is het bij gebleven.

Dus eigenlijk wacht ik gewoon weer af, wachten op de volgende fase die komen gaat. De fase die ik zo hoopte te mogen overslaan; de fase van het doormaken van een miskraam.

5 opmerkingen:

  1. Merel,

    Met een brok in m'n keel je verhaal gelezen ...
    Te horen krijgen dat je HCG niet hoog genoeg is, ik weet hoe dat voelt. Ik had dit in januari dit jaar. Eindelijk zwanger en dan krijg je dit te horen.
    Alsof je tegen een plaat aan loopt en verdoofd raakt.
    Ik hoop dat het je bespaard blijft, en zo niet dan hoop ik dat je de weeënpijn bespaard blijft en het snel los komt.
    Sterkte! en ik duim voor je dat het kleine frummeltje bedenkt om toch ineens goed te gaan groeien.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh meis, wat een teleurstellend bericht.
    En dan het onbegrip op je werk, onvoorstelbaar!
    Dat kun je er dan echt niet bij gebruiken.
    Soms snap je niet waarom een mens dit allemaal mee moet maken terwijl er al zoveel gebeurt is.
    Het is écht niet eerlijk, ik wens je heel veel sterkte!
    Liefs, Elisa

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een heftig verhaal... En dat met je werkgever erbij, onvoorstelbaar!! Je hebt inderdaad al genoeg aan wat er allemaal met je gebeurd. Mijn ervaring met werkgevers is dat ze heel erg met je mee kunnen leven en naar je luisteren, zolang zij er maar niet te veel last van hebben en jij je werk doet. Heb je ruimte voor jezelf nodig dan wordt het een ander verhaal...
    Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Vooral met waarom het hier om gaat. Ik hoop voor je dat je lichaam zelf kan doen wat nodig is. Ik had het je zo anders gegund.
    Knuffel.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Merel, wat een heftig verhaal. TRanen sprongen in mn ogen. Ik wens je heel veel sterkte en hoop met je mee....

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lieve Merel,

    Lees net je verhaal van de afgelopen week. Jeetje, wat heb je weer veel mee moeten maken. Hoeveel kan een mens dragen? Ik geloof er normaal gesproken echt in dat je in het leven nooit meer te verwerken krijgt dan je ook werkelijk aankan. Maar in jouw geval vraag ik me wel af hoe ver dit dan kan gaan. Je moet wel een heel sterke vrouw zijn om steeds weer een stap verder in tegenslag te moeten kunnen verwerken.
    En dat je een sterke vrouw bent, bewijs je keer op keer, door na elke tegenslag in dit proces toch weer de draad op te pakken en hoe moeilijk ook, toch weer ergens een positieve lijn te vinden. Maar het mag ondergand wel eens afgelopen zijn met steeds een beroep doen op je incasseringsvermogen en de positieve lijn mag zich nu wel eens uit zichzelf voortzetten, zonder dat je er zo enorm voor moet knokken. Dit heb je niet verdiend......... en toch is dit de realitiet waar je weer mee verder zal moeten leven. Oneerlijk is het woord wat er door mijn hoofd gaat.

    Gelukkig heb je goede en lieve steun van Femke, die helaas veel te goed kan begrijpen wat je meemaakt, omdat ze zelf haast evenveel moet verwerken. Hoe is het toch mogelijk dat het jullie beiden zoveel tegenzit in dit proces, terwijl jullie met heel de manier waarop jullie ermee omgaan zo laten zien het moederschap zo waard te zijn.

    Ik zou willen dat ik iets voor je kon doen. Als dat zo is, dan weet je me te vinden. Voor nu kan ik alleen proberen je op afstand met woorden te steunen.
    Ik hoop dat hoe verdrietig ook, je het verdriet en de tranen binnenkort toe kan laten en je het masker weer kan laten zakken en meer jezelf kan zijn. Dit moet bakken met energie kosten zo.

    Lieve Merel, sterkte en dikke knuffels van ons!

    BeantwoordenVerwijderen