Ik voelde me maandag na het gesprek eigenlijk best rustig. Misschien een beetje te rustig. 's Avonds zei ik kalm tegen vriendin M dat ik er toch weinig aan kon doen en door moest gaan met wachten.
Maar gister kwamen dan toch de tranen toen die lieve Femke er was. Dikke tranen van frustratie om het wachten en het verdriet dat het allemaal zo lang moet duren. Ook een stukje eenzaamheid wat ik voelde door het nare gesprek. Daar zit je dan alleen, eerst tijdens het gesprek, later alleen op de bank en in bed.
De tranen moesten eruit en ik ben blij dat ze er uit zijn. Het geeft weer een beetje ruimte in mijn hoofd.
Maar god zeg, wat baal ik van die extra maand wachten! Heerlijk om dat nog even gezegd te hebben :)
Dikke knuffel. Het is ook echt knudde hoe het allemaal gegaan. En het is uitermate stom dat je nu weer langer moet wachten.
BeantwoordenVerwijderenIk vond je inderdaad ook al zo rationeel. Goed dat je het er uit hebt kunnen gooien, eens met Femke, het wachten is stom en oneerlijk! *knuf*
BeantwoordenVerwijderenKan niet anders zeggen dan heel veel respect en dikke knuffel voor jou mop. Heb je stukje over Frustraties net pas gelezen, pffff, wat een achtbaan aan emoties. XXX Inge
BeantwoordenVerwijderenHele dikke knuffel! Ik heb precies hetzelfde gehad v/d week hier. Wij wachten vanaf pasen al en hopen dat we in juni kunnen beginnen, zo machteloos voel je dan hé? ik zeg steeds het lijkt wel alsof ik aan de pil ben zeg en je kunt niks. Sterkte!!
BeantwoordenVerwijderen