IVF 1: punctie

Vandaag was het dan zover, de punctie. Doordat er de afgelopen week wat ontwikkelingen waren rondom een man, had ik daar flinke afleiding van. Helemaal omdat ik na een leuke avond/nacht steeds minder van hem ging horen. Dus mijn hoofd zat vol met gedachten aan hem en wat er 'mis' is gegaan. Conclusie: ik en mannen, geen goede combi :(.

Maar vanmorgen kwamen toch de kriebels, al bleef het idee van de punctie wat onwerkelijk. Heb het natuurlijk meegemaakt bij Femke, maar kon me er weinig bij voorstellen. Aangezien Femke en ik op vakantie zijn, moesten we vanmorgen vroeg vertrekken vanaf de camping en had ik nog een uurtje de tijd om rustig na te denken over wat komen ging.

De punctie op zich is goed gegaan. Alleen de aanloop er naar toe was weer 'ns wat hobbelig. Liggend op het bedje in de kamer naast de behandelkamer, bleek dat Femke niet mee naar binnen mocht voor de punctie. Geen partner dus geen toestemming om mee te gaan, zo zijn de regels opgesteld door de chef de clinique. Belachelijk! En dan komen dus gelijk de tranen. Als alleenstaande moet je de punctie dus alleen doormaken? Geen steun van je beste vriendin, geen hand die je even vast kan pakken, niet iemand die de situatie mee maakt dus mee kan praten over de ervaring? Volgens de verpleegkundige was dit verteld bij de voorlichtingsavond. Zowel Femke als ik konden ons daar niets van herinneren. En ook de afgelopen week is er niets over verteld.

In tranen werd ik naar de behandelkamer gereden, Femke met tranen in haar ogen achterlatend. De arts, die lieve die me de vorige keer in het gesprek zo liet schrikken door als één van de eerste zinnen te zeggen dat ze na dit middel niets meer voor me konden doen, schrok van mijn tranen en emoties. Uitgelegd dat ik het niet eerlijk vind dat ik dit alleen moet doormaken. Dat Femke voor mij een soort van partner is in dit proces. De arts legde wederom uit dat dit de regels waren en dat zij zich daar aan moeten houden. Aangegeven dat Femke in hetzelfde proces zit en dat ik ook bij haar punctie aanwezig ben geweest. Dat ze weet wat ze kan verwachten en dat ik haar steun nodig heb. Mijn emoties lieten haar blijkbaar niet los en uiteindelijk heeft ze overlegd met haar supervisor. En gelukkig mocht Femke er toch bij zijn. Wat een opluchting!

Qua pijn was de punctie goed te doen. De linkerkant was zo leeg geprikt, de rechterkant ging wat moeizamer. Daar deed het puncteren ook af en toe flink pijn, maar het was zeker te doen.

Uiteindelijk is er op 1 na alles aangeprikt en hebben ze 6 eicellen gevonden. Donderdag is in principe in de middag de terugplaatsing en hoor ik 's ochtends of er bevruchtingen zijn ontstaan. Dus nu even wat rust en dan weer door naar de volgende stap.

Ik voel me redelijk goed. Heb wat pijn onderin mijn buik en het plassen gaat nog wat lastig door het katheteriseren. Ik voel me nog wel wat suffig, val makkelijk in slaap en hang dus maar wat op de bank. Zonde misschien van het mooie weer maar ik heb geen zin om in de warmte te zitten. Lekker veilig op de bank een beetje dutten en nadenken. En morgen ga ik gewoon verder genieten van de vakantie en sluit ik me weer aan bij Femke op de camping!