Poging 3B

Wat had ik dit bericht graag begonnen met een blijde boodschap. Maar helaas. Poging 3B is niet gelukt. Twee mooie embryo's werden 2 weken geleden teruggeplaatst maar ze mochten niet blijven zitten. Wat ontzettend jammer. En dat is een dikke understatement. 

Vorige week had ik al het gevoel dat ik altijd een paar dagen voor mijn menstruatie heb; kramperig gevoel, hoofdpijn, pijn laag in de onderrug. Ik weet dat het ook op een zwangerschap kan duiden maar de twijfel is gezaaid. Het knagende gevoel blijft. Ik probeer m'n zinnen te verzetten en me te richten op het tentamen dat er aan komt. De laatste van de opleiding. Als ik die haal, hoef ik nog maar een paar dingen af te ronden en zit de opleiding er op. 

Mijn gedachten dwalen tijdens het studeren continu af. Zal het misschien toch iets van de innesteling zijn dat ik voel? Zou het misschien toch gelukt zijn? En dan weer de hele andere kant op; het is net als bij een menstruatie, hetzelfde gevoel, dezelfde klachten. Ik ken ze te goed van al die keren dat de menstruatie zich aankondigde. 

Het tentamen is gemaakt, de spanning over beiden stijgt. Lieve mensen leven met me mee. En ineens benauwt me dat vreselijk. Iedere dag vraagt er wel iemand hoe het met me gaat. En de vraag wanneer ik ga testen wordt regelmatig gesteld. Vorige week wel vier maal op één dag. Het vliegt me aan. Ik vind het ineens zo moeilijk om dit te delen. Stel dat ik niet zwanger ben, stel dat er geen cryo's zijn. Dan is het voorbij. Zomaar ineens voorbij. Een avontuur dat ik ruim 4 jaar geleden vol vertrouwen ben aangegaan, is dan voorbij. En dan moet ik dat diezelfde dag met iedereen delen. Dat wil ik helemaal niet. Ik vind het zo zwaar allemaal, deze poging lijkt duizendmaal zwaarder dan de vorige. Ik wil dat het allemaal voorbij is. Ik wil helemaal niet dat het voorbij is. Ik vind het zo fijn dat mensen meeleven. Ik wil helemaal niet dat mensen meeleven. Ik wil dat ze me met rust laten. Ik moet dit zelf doen, moet hier zelf doorheen. Maar wat voel ik me ontzettend eenzaam ineens. Ik wil helemaal niet met rust gelaten worden. Wat als het niet gelukt is, dan zit ik hier weer alleen. Weer een illusie armer, een droom aan diggelen. 

Ergens gedurende vorige week begint de hoop toch weer wat terug te komen. Menstruatie blijft uit. Zou het dan toch? Ik doe een test. Negatief. Misschien te vroeg? Ik besluit het voor me te houden. Heb het nodig dit alleen met mezelf te delen. Ik probeer het mensen om me heen uit te leggen. Mijn lieve vriendinnen begrijpen het. Willen er voor me zijn maar ik kan het niet aannemen op dit moment, kan hun liefde en vriendschap niet ontvangen. Het lukt me gewoon niet. Ik zonder me af en leef langzaam door. 

Tentamen haal ik, met vlag en wimpel. Natuurlijk haal ik die, zeggen velen. Voor mij niet zo vanzelfsprekend. Was ik maar eens zo vol zelfvertrouwen dat ik dat natuurlijke voel. Het zou een hoop stress schelen. 

En ik wacht rustig verder. Een beetje stress minder maar verdrietig en eenzaam sleep ik me door de dagen heen. 

Zondagochtend heel vroeg word ik wakker. Kwart voor 5. Ik moet enorm plassen maar wil er niet uit. Om 6 uur gaat de wekker want ik moet werken. Ik wil eigenlijk nog een uurtje slapen aangezien ik al weken maar een paar uur per nacht slaap. Om 5 over 5 zit ik met een negatieve test in m'n bed. Tja. Daar zit ik dan. Ik kan het niet meer ontkennen. Het is niet gelukt. 

Ook nu hou ik het voor mezelf. Ik heb geen werk waarbij ik even een dagje wat minder aanwezig kan zijn. Mijn patiënten hebben recht op alle aandacht en zorg. Ik schuif alles aan de kant en hou mijn verdriet voor me. Ik draai m'n dienst, vind afleiding in het zorgen voor de ander, luister naar m'n patiënten en lach met hun de pijn weg. Ik ga met een goed gevoel naar huis als één van de patiënten aangeeft dat ze hoopt dat ik er morgen weer ben. Dat ze het fijn vindt dat ik voor haar zorg. Daar doe ik het voor. Ik hou van mijn werk.

En dan thuis dringt de werkelijkheid weer tot me door. Ik ben niet zwanger. Het lukt me niet om te huilen. De tranen zitten er wel, maar komen er niet uit. 

Ik stuur mijn vriendinnen een berichtje over de negatieve test. Femke belt. Ik merk dat ik blokkeer. Ik kan nog niet bij mijn gevoel. De teleurstelling en het lamgeslagen gevoel overheersen. Deze poging is niet gelukt en morgen krijg ik te horen of er wel of geen cryo's zijn. De dag van de waarheid. Ineens is er weer dat punt; het kan zo maar ineens allemaal voorbij zijn. Met één telefoontje kan het voorgoed veranderen; mijn toekomstbeeld, mijn hoop, mijn wens, de liefde van een kindje, de liefde voor een kindje. 

Vandaag word ik gebeld. Er is één embryo ingevroren. Er is nog een kans. Wow. 

Ik wacht op het blije gevoel wat moet gaan komen. Nog een kans is geweldig. Ik wacht. Ik bericht m´n vriendinnen. Ze reageren blij. En ik? Ik kan alleen maar huilen. Heel hard huilen. Ik wil helemaal niet nog een kans. Ik wil gewoon nu zwanger zijn. Ik wil niet weer deze teleurstelling mee maken. Ik wil het verdriet niet voelen wat ik voel. De pijn, het gevoel van falen, dat mijn lijf me in de steek laat, dat ik dat ene niet kan wat voor zovelen zo vanzelfsprekend is. Ik wil niet weer de spannende tijd in. Zou de cryo goed ontdooien? Kan er een terugplaatsing ingepland worden? En dan weer die wachtweken in. De tijd die voorbij kruipt. Het leven dat stil staat terwijl het keihard doorgaat om je heen. 

Ik ben dankbaar dat me nog een kans gegeven word, maar wat had ik graag 'gewoon' nu zwanger willen zijn.

Hersenspinsels

Op vakantie heb je tijd om na te denken. Veel tijd om na te denken. Ik hou er van; beetje mijmeren, gevoelens aftasten bij mezelf, ervaren wat ik nu precies voel en ze delen met Femke. Of alleen met mezelf. Tot ik zeker weet wat ik voel. Of zeker denk te weten wat ik voel. En dan alsnog naar buiten te brengen want ik vind het heerlijk om te sparren over mijn ik-weet-het-zeker-gevoel. Die dan toch niet zo zeker blijkt te zijn. Hersenspinsels dus. 

Afgelopen maanden ben ik veel bezig geweest met de 'wat als' vraag. Wat als ik toch niet zwanger mag worden? Tja wat dan? Ik denk dat het ergens stopt dit proces. En wel op de dag dat ik besluit te stoppen. En ik denk dat dat na deze poging is. Ik ben het zat. Die onzekerheid, de twijfels, de teleurstellingen. Maar vooral het niet kunnen plannen, niet vooruit kunnen kijken. Altijd maar met die gedachte in je achterhoofd 'maar misschien ben ik dan wel zwanger'. 

Ik merkte aan mezelf dat ik er steeds beter over kon nadenken. Denken aan een toekomst zonder kindje. Wat aan het begin van het jaar nog zoveel pijn en verdriet opleverde, gaf nu een zeker gevoel van rust. Ook dan is het leven nog goed. Heb ik nog steeds lieve vrienden om me heen met wie ik leuke dingen kan doen, bij wie ik terecht kan als ik verdrietig ben, op wie ik kan vertrouwen met alles wat ik heb en ben. 

Ik kan op reis gaan als ik dat wil, nog maar weer een studie doen (ach ja waarom ook niet), vrijwilligers werk naast mijn baan, met vriendinnen op pad wiens kinderen steeds groter worden en dus steeds meer vrije tijd krijgen. Het biedt ook perspectieven zeg maar, een leven zonder kind. Het voelde goed om zo te denken en kleine plannetjes in mijn hoofd te maken voor de tijd na de ivf. 

Op een dag in de vakantie reden Femke en ik door het prachtige Franse landschap. Muziekje aan, hond op de achterbank, zon door de ramen, Femke achter het stuur. Ik tuurde naar buiten, doezelend in het zonnetje en dacht na. En ineens overviel me een soort van paniek aan de gedachte dat ik bij de komende poging wel eens zwanger zou kunnen raken. Paniek. Eerst paniek over deze zwangerschapsgedachte en toen paniek over de paniek. Want waarom zou ik aan de gedachten van zwanger zijn, in paniek raken? Dat wil ik toch al jaren? Toch? En ineens weet ik even niet meer of ik dat nog wel wil, zwanger raken. Een kindje krijgen, mama worden. Het is toch wel zwaar in je eentje een kind opvoeden. En duur. Al die nachten wakker. De verantwoordelijkheid. Kan ik het eigenlijk wel? Hoe heb ik dit ooit kunnen bedenken? 

Ik gooi m'n paniek op het dashboard en Femke kijkt me vragend aan. We hebben het er maar niet over en de paniek zijpelt weer weg. Hersenspinsels. 

Afgelopen zaterdag hebben we afscheid genomen van mijn neef. Dappere, sterke, optimistische neef. Al 26 jaar had hij MS en iedere keer herpakte hij zichzelf weer. Dacht in mogelijkheden en kansen. Ook al kon hij op een gegeven moment steeds minder. Samen met mijn nicht was het een twee-eenheid. Echte liefde. Puur, vol respect, mooi. De herdenkingsdienst was in een klein kerkje in een prachtig dorp ergens ver weg van 020. Met mijn tantes en moeder in mijn Panda gepropt kwamen we aan bij het kerkje. Ik zet mijn tante af bij het toiletgebouw en zet de Panda op de parkeerplaats. Ik stap uit en zie 2 ooievaars staan in het weilandje naast de kerk. En ineens is daar nieuw leven zo vlak bij de dood. Zou het een teken zijn? 

De dienst van mijn neef is zo mooi, zo puur. Vol liefde praten mijn nicht en haar dochters over hem. Vol trots, herinneringen ophalend met een lach en een traan. 

En ineens weet ik weer dat ik mama wil worden. Voel ik weer wat ik al die tijd heb gevoeld. Dat ik zo'n thuis ook aan mijn kindje wil geven. Kan geven. Een thuis vol warmte, plezier, ruimte voor gekkigheid, de zoete inval en vooral veel liefde. 

De ooievaars zijn mijn teken. Bij de eerste keer zwanger heb ik ook een ooievaar gezien. Ik geloof er in. Ineens kan ik het weer. Ik voel het weer.
Dag hersenspinsels. 

Een maandje

Het is alweer bijna 2 maanden geleden dat poging 3 werd afgebroken. Twee maanden waarin ik toe werkte naar mijn vakantie en toen die eindelijk daar was, er enorm van heb genoten. 

Twee weken lang zijn Femke en ik er met het caravannetje op uit getrokken. En dit jaar was haar hondje Nora ook mee. Wat een heerlijke ontspannen tijd! We zijn direct door naar Frankrijk gereden met een eerste tussenstop op de camping waar de ouders van Femke ook stonden. Dat doen we ieder jaar, een paar dagen met hen kamperen. Na 21 jaar vriendschap voelen haar ouders als een stukje familie. Ik voel me altijd welkom bij hen en we hebben gezellige dagen samen gehad.
Dit jaar geen geplan rondom pogingen van haar of mij. Geen 'we blijven maar in de buurt want m'n eisprong komt er aan', geen 'we blijven in Nederland want ik heb nog een punctie'. Niets van dat al. Gewoon lekker twee weken op vakantie!
Na een paar dagen zijn we doorgereden naar midden Frankrijk. Een heerlijk rustige camping in een prachtige omgeving. Als twee jonge meiden (hihi) haalden we de leeftijd flink naar beneden op deze grijze duiven camping! Maar het was er rustig, schoon, kregen iedere dag ons croissantje en stokbrood aangeleverd en de prijs was prima. Wat willen we nog meer!

We hebben uitstapjes gemaakt naar idyllische dorpjes, leuke marktjes en brocantes bezocht of gewoon lekker liggen lezen op de camping. Wijntjes gedronken, heerlijk gegeten en vooral veel gelachen.

Zucht. Ik zou er voor tekenen om nog een weekje te mogen gaan!

In de laatste week van de vakantie begonnen met Decapeptyl. Nergens last van, al vraag ik me nu wel af of die zweetaanvallen die ik aan de warmte wijdde, wel allemaal door de warmte kwamen. Ondertussen zweet ik namelijk 's nachts m'n bed uit en staat het zweet me regelmatig plotseling op het voorhoofd. Opvliegers. Heerlijke bijwerking. De hoofdpijn lijkt ondertussen verminderd naar af en toe een paar uurtjes scheel kijken. Dat scheelt een hoop!

Sinds zondag is er de Menopur bijgekomen. Gewoon 450 IE per dag, zoals de vorige pogingen. In het ziekenhuis zijn ze overgestapt op de helft van de dosering, 225 IE per dag als maximale dosering. Uit literatuuronderzoek is gebleken dat dit net zo effectief is als 450 IE per dag. 

De vorige keer heeft de arts mij in een gesprek de keuze gegeven; doorgaan zoals ik het voorgaande keren heb gedaan of overstappen op 225 IE per dag. Toen raakte ik al in paniek bij het idee om iets te veranderen aan het proces, dus ik mocht doorgaan zoals ik was begonnen. Nu leek het me best wel lekker, iets minder hormonen. Maar na een gesprek met de arts na de uitgangsecho van zondag, toch besloten om de 450 IE te blijven spuiten. Het is de arts die ik ook heb gesproken na de mislukte 2e ivf. Waarmee ik een goed, duidelijk en rustig gesprek had terwijl ik alleen maar kon huilen na die poging. Zij geeft aan een voorstander te zijn van zo min mogelijk medicatie als bewezen is dat dit net zo effectief is. Maar ze geeft ook aan dat dit mijn laatste kans is. Dat het hierna waarschijnlijk voorbij is, ook gezien de afgebroken poging waarbij maar 3 follikels te zien waren. En het zou vervelend zijn als ik mij altijd zal blijven afvragen of ik meer follikels gehad zou hebben als ik 450 IE zou hebben gespoten. 

Het is confronterend wat ze zegt; mijn leeftijd gaat nu echt meetellen, het aantal follikels zal bij de komende poging niet veel meer dan 3 zijn verwacht ze. Dit zal DE poging moeten worden, heel veel kansen daarna zijn er niet meer. Slik. Maar ik vind het prettig dat ze met mij meedenkt, dat zij mij als persoon ziet achter de patient die daar 'even' voor een echo komt. Ze kent mijn verhaal, kent mij als persoon ondertussen en schat mij goed in. 

De laatste poging is begonnen. Iedere avond gaan er weer 2 spuiten in mijn buik. Morgen ga ik weer beginnen met werken. Einde van een heerlijke vakantie die wat gehaast en gejaagd eindigt. Ik voel me kriebelig en wiebelig door de hormonen. De tranen zitten hoog omdat ik stress ervaar voor de laatste loodjes van de studie. Nog een maandje en dan ben ik klaar met de studie en weet ik zeer waarschijnlijk hoe dit proces is (af)gelopen. Dat zijn zo'n vier en een halve spannende weken. Die vast voorbij vliegen, zoveel als ik nog moet doen voor de opleiding. Een maandje. Het moet te doen zijn. Ik heb nu al zoveel meegemaakt, dit maandje kan er ook nog wel bij.

De poging die geen poging wordt

Na alle twijfels die ik voor de eerste spuit Decapeptyl had, begon ik weer een beetje hoop te krijgen over alles in dit proces. Toch merkte ik een bepaalde teruggetrokkenheid qua gevoelens. Voelde me redelijk stabiel maar merkte dat ik wat vlakke gevoelens had. Geen enorme spanning rondom de poging, geen zenuwen, geen enorme hoop, geen blijdschap. Gewoon, een beetje als normaal. 

Ik had (en heb) het druk met werken en de studie. Nog een paar maanden en dan is de opleiding afgerond. En dat betekent verslagen schrijven, heel veel verslagen schrijven. En ik ben iemand die pas kan schrijven als er druk op zit. En ineens was er de druk van een tussenevaluatie en moest ik als een malle een paar reflectieverslagen en een tussenevaluatie op papier krijgen. 

De drive om een heleboel bewijzen te verzamelen om straks mijn verpleegkundige proeven af te kunnen ronden, kwam uit een stukje 'wat als'. Stel dat deze poging op niets uitdraait, stel ik heb helemaal geen bevruchtingen deze keer of erg weinig, stel dat het boek echt dicht is over een paar weken? Hoe groot is de klap die dan komt? Kan ik die opvangen? Wat als ik dan  in zo'n diep dal raak, dat ik even niets meer kan doen aan de opleiding? Dan heb ik dit alvast laten zien en op papier staan. Dan ben ik alvast een beetje voorbereid en gunnen ze me misschien wel het voordeel van de twijfel. Of het werkelijk zo werkt weet ik niet, maar het voelde goed om gewoon even heel hard met iets anders bezig te zijn dan met de icsi. 

Mijn lichaam reageerde deze keer heel anders op de hormonen dan voorgaande pogingen. Toen was er onrust door de Menopur. Diep gewortelde onrust die zorgde voor slapeloze nachten, weinig rust in mijn lijf en veel gedraai als ik thuis was. En nu, nu was ik moe. Alleen maar erg moe en kon heel veel slapen. Ik moet zeggen, niet heel erg handig als je hard aan je studie wil werken en ook veel moet werken, maar toch wat beter te handelen dan die vreselijke onrust waardoor ik steeds meer uitgeput raakte maar niet tot rust kon komen. 

En toen werd ik ziek. Vorige week zaterdag moest ik nog werken en heb mezelf met paracetamol door de dag heen gesleept. Die nacht kon ik niet slapen van de enorme hoofdpijn, keelpijn, benauwdheid en koorts. Wat voelde ik me beroerd zeg. De eerste follikelmeting stond al vroeg gepland en met lood in mijn schoenen ging ik richting ziekenhuis. Wat doet koorts met de kwaliteit van de eitjes? Stel nu dat de eitjes weer van slechte kwaliteit zijn, komt dat dan door dat ik ziek was of omdat het nu eenmaal zo ver is in mijn lichaam? 

De arts ziet gelijk dat ik helemaal niet fit ben. Ze stelt voor om eerst te kijken hoe ver het staat me de follikels. Kunnen altijd nog de komende dagen aankijken en op het moment dat de punctie in zicht komt, alsnog besluiten wat te doen. 

Maar dat moment was helaas al daar. Twee enorme follikels van 2,5 cm prijkten op het echobeeld. De arts gaf verbaasd aan dat ze deze nog niet zo groot had verwacht na 9 dagen stimuleren. Eigenlijk zou de punctie nu al moeten maar dat kan niet vanwege de Pregnyl die toch echt een tijd van te voren ingespoten moet worden. Naast deze 2 joekels wordt er nog 1 kleinere follikel gevonden. Wat een tegenvaller, 3 follikels maar. Zo'n 'slechte' opbrengst heb ik de allereerste keer gehad onder Puregon en heb de poging toen ook afgebroken om over te gaan op Menopur in hogere dosering. Wat een tegenvaller. Ik ken heus de opmerkingen 'er hoeft maar 1 goede tussen te zitten' en 'het gaat om de kwaliteit niet om de hoeveelheid', maar daar heb ik op dat moment niets aan. Het valt gewoon tegen als er maar weinig follikels groeien. Je weet dat het na het oogsten een afvalrace is en met 3 follikels valt er niet zo heel veel af te vallen.

Wat nu? Ik vraag de arts om advies; wat kan ik het beste doen. Ook vraag ik wat koorts doet met de kwaliteit van de eitjes. Ze geeft aan dat ze dat nog niet precies weten. Ze wil graag even overleggen met een andere arts omdat ze me een goed en eerlijk advies wil geven. Voor mezelf had ik eigenlijk de keus al gemaakt; dit gaat 'm niet worden. Het is mijn laatste kans en die moet optimaal zijn. Ik voelde me zo enorm beroerd, moest er ook niet aan denken om nu een punctie te ondergaan. Wilde eigenlijk alleen maar naar bed en heel lang onder de dekens verdwijnen. Ik voelde me ook zo boos; kan het nou nooit eens gewoon verlopen die pogingen van mij? Deze wending had ik nog niet meegemaakt inderdaad, logisch dat dat nog even op mijn pad kwam. 

De arts adviseert om de poging af te breken. Ook zij geeft aan dat de situatie niet optimaal is en dat ze me dat wel toewensen bij een laatste poging. Ik huil, ben boos. Maar weet dat dit het beste is in deze situatie. 

Ik ga naar huis en duik mijn bed in. Weer een paar weken hormonen gespoten voor niets. Mezelf helemaal opgeladen voor een poging waar ik al zo enorm tegenop zag. En allemaal voor niets.
Wat is het toch een rot traject!

Nu zijn we een ruime week verder en gaat het leven z'n gangetje. Ik wacht op mijn menstruatie, merk dat er nog een boel hormonen de weg naar buiten proberen te vinden en leef het leven. Heb een positieve tussenevaluatie gehad met complimenten hoe ik mezelf staande hou in de woelige tijden in mijn prive leven. Dat sterkt me om weer door te gaan, de draad weer op te pakken. 

Nog ruim 3 weken werken en dan heb ik 3,5 week vakantie. Wat heerlijk! Ik kijk er naar uit. Alleen maar genieten en fijne dingen doen. Samen met lieve Femke er op uit, met het kleine caravannetje naar Frankrijk en daar genieten van wat komen gaat. En opladen voor de laatste poging. Ergens in augustus. Ondanks dat ik mezelf regelmatig afvraag of ik het nog wel wil gaan doen, denk ik dat die poging er wel gaat komen. Nu nog niet, straks weer. Als ik opgeladen met positieve gevoelens terug ben van vakantie. 

Nu is het tijd om te genieten.

Twijfels

Ineens waren daar twijfels. Twijfels of ik nog wel door wil gaan met de laatste icsi. En twijfels veroorzaken onrust. Dus daar was ook ineens onrust in mijn lijf en hoofd. 

Waar kwamen deze twijfels vandaan? Ik wil toch graag zwanger worden? En dan weet ik dus dat ik door moet gaan. Maar wat stond er ineens een grote berg voor deze poging. Een hele hoge berg waar ik met ontzag naar keek. En met angst. Want ik weet dat deze berg ook heel veel obstakels heeft. En dat als je één obstakel hebt gehad, er nog een aantal volgen. En dan dat er teleurstellingen liggen. En daar komen de twijfels vandaan. 

Wil ik dit nog wel een keer meemaken? Ben ik sterk genoeg om eventuele teleurstellingen te kunnen dragen?

Ik ben een positief mens, haal kracht uit moeilijke situaties en voel dat ik de afgelopen jaren enorm veel heb geleerd. Ik ben persoonlijk gegroeid en ik kijk meestal met vertrouwen naar de toekomst. Maar ik ben ook realistisch. De kans dat ik ooit biologisch moeder ga worden, word steeds kleiner. Ik ga niet meer  onbevangen de poging in, zoals bij de eerste ivf. Toen zag ik voornamelijk kansen. Eindelijk de kans om zwanger te worden. Nu zie ik nog steeds een kans. Zeker, er is een kans om zwanger te worden en mijn droom eindelijk uit te zien komen. Maar ik zie ook het einde van een proces komen. En dat roept emoties op. Niet meer zulke heftige emoties als de eerste periode na de 2e ivf. Toen was ik voornamelijk in paniek. 

Nu voel ik een raar soort rust. Is het berusting? Ik geloof het niet. De droom van een groot gezin heb ik een paar jaar geleden al achter me gelaten. Niet heel realistisch als je alleen bent om dan nog te dromen over een gezin met vier kinderen. Maar toch blijft dat een beeld wat ik voor me zie. Paar kindjes aan tafel, vriendjes en vriendinnetjes die aanschuiven, een hoop gezelligheid en plezier. Zal dat beeld ooit uitkomen? Want nog steeds droom ik van een eigen gezinnetje stichten. Ik kan me niet voorstellen dat er nooit een klein hummeltje aan mijn eettafel zit waar ik al mijn liefde en aandacht aan zal geven. Waarmee ik mijn eigen tradities maak en met wie ik een leventje opbouw.

Met de counselor bespreek ik mijn twijfels. In de tijd tussen de eerste verwarrende twijfels en de daadwerkelijke afspraak, heb ik met vriendinnen gesproken over mijn gevoelens. En ik merkte dat dat al een heel stuk rust gaf. De meeste reageren verbaasd over mijn gevoelens. "Niet stoppen hoor, dan krijg je spijt". Ik weet niet of dat zo is. Het proces vraagt heel veel van je. Iemand die dit niet heeft meegemaakt, kan niet begrijpen hoe zwaar, emotioneel en belastend dit alles is. Ergens is het een keer genoeg, is de emmer vol. Maar het stoppen is inmiddels van de baan. Ik ben weer rustig en ga de berg beklimmen. De eerste prikken zijn gezet, de pil is gestopt en de week dat de uitgangsecho gepland staat, staat voor de deur. En ik zie het allemaal wel. Ik laat het maar een beetje gebeuren en over me heen komen. Wat komt dat komt en wat niet komt, dat komt dan helaas niet. Ik heb daar niet zo heel veel invloed meer op. Ik doe alles wat in mijn macht ligt om mama te worden. En als dat de weg is die ik zal mogen bewandelen, dan zullen we dat over een week of 6 weten. En is het die weg niet, dan zal ik daar op dat moment mee moeten gaan dealen. Hoe, ik weet het niet. Dat is dan. Nu is nu. En nu is er een kans en een berg. En die ga ik gewoon beiden maar nemen. Waar het heen ook leidt.

Kracht met tranen

Soms is er een nummer waarin je jezelf of je situatie herkent. Ik heb dat met het nummer Oceaan van Racoon. De melodie is prachtig, het spreekt me aan, geeft woorden aan mijn gevoel en komt binnen. De tekst is treffend. 

Vooral de zinnen 

Het leven jaagt geen angst meer aan
ik heb al zo ver moeten kruipen
Het laatste stuk zal ook wel gaan,
tot ik ga staan

spreken me aan en voelen alsof ze voor mij geschreven zijn. Ook deze laatste poging ga ik aan kunnen. Ik ga in mijn kracht staan, met al mijn hoop en positiviteit en ik ga er voor. En mocht het niet gaan lukken, dan duik ik onder in de oceaan, laat ik toe wat ik toe moet laten en zal ook dan weer gaan staan. Misschien met de nodige hulp, misschien ook niet. Misschien kan ik alles dan afsluiten en weer verder leven. Want soms voelt het alsof ik stil sta, dat alles draait om de ivf/icsi. Terwijl dit niet echt zo is; ik leef mijn leven, denk vooruit, geniet van de dingen die op mijn pad komen, volg een opleiding en ontwikkel mezelf. Maar toch draaien mijn gedachten over de toekomst nog steeds rondom de wens van een kindje. Het zo graag willen vervullen van deze wens.
Maar de gedachten gaan ook steeds meer over het loslaten van mijn wens. Het doorgaan met mijn leven zonder een kindje van mezelf. Het afsluiten van een periode die zo intensief, soms ontzettend moeilijk en verdrietig, maar ook zo leerzaam is. Waarin ik zoveel over mezelf heb geleerd. Een periode die me heeft gesterkt ondanks alle teleurstellingen en verdrietige momenten. Een periode waarin ik tweemaal een vruchtje heb mogen dragen, hoe kort ook, zo bijzonder. Een klein mensje in wording. Zo gewenst maar niet levensvatbaar. Zo dankbaar dat me dat is gegeven.

De afsluiting is er sowieso. Of ik word zwanger of ik word het niet, maar hierna is het afgelopen, klaar, einde van een periode. Hoe moeilijk ook als het niet zal lukken, het is goed om dingen af te sluiten. Ik ben er aan toe om weer volledig in mijn kracht te staan. Op te gaan staan. De toekomst te gaan bekijken vanuit de dingen die ik wel heb en niet meer vanuit dat wat ik niet heb.

Liefde om je hart te luchten , een oceaan alleen van mij
Een oceaan om te verzuipen ,een dag of wat een held te zijn
Laat die ander nu maar kruipen, een oceaan vol tranen is van mij
alleen van mij

Ben d'r weer!

Vorige week werd ik wakker en ineens had ik het gevoel mezelf weer te zijn. Rare gewaarwording. Want er is eigenlijk niet echt iets gebeurt of veranderd. Ineens merkte ik dat ik niet meer zo enorm verdrietig ben, dat ik weer kon lachen om de dingen om me heen, dat ik kon vertellen over ivf 2 zonder meteen in tranen uit te barsten. Ik zat wat foto's te bekijken op m'n facebook-pagina en ineens overviel me weer dat blije gevoel. Blij word ik van al die lieve mensen om me, mijn familie en vrienden. De leuke dingen die ik doe, de uitstapjes, de gezellige middagen en avonden met dierbaren maar ook minder bekenden. En ook de lieve reacties die ik van mensen krijg als ik over mijn proces vertel. 

Wel was ik nog zo enorm moe. Starten op een nieuwe afdeling is vermoeiend. Als het dan je 10e afdeling in 5,5 jaar tijd is, dan is het nog vermoeiender. En als je dan al geen energie hebt, voelt het als een enorme opgave. Tenminste, zo voelde het bij mij. Als een berg waar ik tegenop moest rennen terwijl ik eigenlijk gewoon even wilde gaan zitten en niets doen. Alleen maar zitten en denken en voelen en huilen.
Een nieuwe afdeling betekent ook weer een nieuwe teamleidster. En dus wederom iemand die ik in vertrouwen moet (en wil) nemen omdat het ivf-traject nu eenmaal veel vraagt aan flexibiliteit. Niet alleen van mij maar ook van mijn werkgever en collega's. En wederom een lieve, begripvolle en respectvolle reactie. Hulp wordt aangeboden, er wordt direct meegedacht hoe dit te kunnen regelen. Fijn is dat. 

Nu is het ook weer de tijd om collega's op het werk in te lichten. Dat ik af en toe vraag om op heel kort termijn te ruilen van dienst. Zonder uitleg is het lastig ruilen, je vraagt van de ander een flexibiliteit die moeilijk is als ze niet weten waar het om gaat. Dus komende tijd mezelf maar weer openstellen voor dit soort gesprekken. 

Want de laatste icsi komt er aan. Ondanks dat ik bij de laatste menstruatie nog geen behoefte had om met de pil te beginnen, heb ik wel het ziekenhuis gebeld om aan te geven dat ik wil gaan starten. Zonder pil. Dat kan, het schema ligt klaar en ik ben ingepland om op 9 mei te beginnen met Decapeptyl.

Nu, een week of wat later, wil ik toch deze laatste poging met de pil gaan doen. Het idee dat het vaak zorgt voor een regelmatigere eigroei, maakt dat ik daar eigenlijk niets in wil veranderen. Ik heb beide keren een zeer regelmatige eigroei gehad, ze hebben toen beide keren alles aan kunnen prikken. Het voelt niet goed om daar nu verandering in te brengen. 

Dus morgen maar weer bellen met het ziekenhuis dat ik van gedachten ben veranderd. Dit betekent dat ik nog wel wat langer moet wachten met starten, maar dat vind ik eigenlijk alleen maar fijn. Nog even genieten van de hervonden rust!

Een heerlijk weekje vrij zorgt ervoor dat ik weer met volle teugen kan genieten. Een weekje vol verrassingen en gezelligheid.
Contact met de man van oud&nieuw zorgt voor enorme verwarring in mijn hoofd en hart, maar geeft ook spannende en leuke avonden. Ik moet hem loslaten want een echte relatie zit er niet in. Niet nu. Voor hem komt het niet op het goede moment. En misschien voor mij ook wel niet. Maar man, wat vind ik dat moeilijk.
Een paar dagen op de camping met lieve vriendin Femke en haar familie, heeft weer gezorgd voor tranen over mijn wangen. Alleen waren deze van het lachen. Heel veel en heel hard lachen. Heerlijk, ik hou d'r van en ga dat de komende tijd ook weer regelmatig doen!!
Morgen nog een dagje vrij en dan weer met frisse moed verder met studie en werk. Nog 3 maanden en dan zomervakantie. Wie weet ben ik dan wel zwanger. Mooie en hoopvolle gedachten!

Lieve mensen, ik ben d'r weer :)

Uitgerekende datum

Vandaag is de dag dat ik eigenlijk uitgerekend was. Het klinkt als een vrolijk rijmpje maar dat is het natuurlijk niet. De uitgerekende dag, de dag waarom het allemaal zou draaien als ik nog zwanger was geweest van de eerst teruggeplaatste embryo. Misschien lag mijn kleintje al wel dagen in mijn armen, misschien was ik de dagen aan het aftellen omdat die dikke buik in de weg zou zitten. Helaas niets van dit alles. Het heeft niet zo mogen zijn.

En moeder natuur is vandaag extra cru en vond deze dag de perfecte dag om ongesteld te worden. Tja...

Drie weken geleden ben ik gestart op een nieuwe afdeling. De laatste zes maanden van de opleiding zijn aangebroken. Die eerste weken zijn slopend, alle indrukken maar vooral het weer opnieuw moeten investeren in een team waarvan ik waarschijnlijk over een paar maanden weer afscheid ga nemen, kosten bergen energie.
En dan lekkage in de badkamer. Al anderhalve week is het dikke ellende en wordt donderdag een deel van de badkamervloer en de muur open gebroken om te kijken of ze bij de lekkage kunnen komen. Wat levert dat een stress op.

Vandaag is ook de dag dat ik weer zou kunnen beginnen met het slikken van de pil. Om de start van de laatste poging in te luiden. Ik geloof niet dat ik het ga doen, het slikken van de pil. In ieder geval nu niet, misschien wel helemaal niet. Het voelt nog niet goed om ook maar iets met ivf/icsi te doen. Voel me nog te wiebelig, sta nog niet stevig in mijn schoenen. Misschien dat ik vanavond ineens bedenk dat het toch wel goed is om te doen, maar ik geloof het niet.

Vriendinnen zeggen dat ik te hard ben voor mezelf, maar ik vind deze dip veel te lang duren. Het is niet dat ik depressief thuis zit, maar echt happy voel ik me niet. Eigenlijk is alles me te veel. Het liefst zou ik gewoon even een week met mijn hoofd onder de dekens verdwijnen. Even gewoon helemaal niets. Niet denken, niet voelen. Of misschien juist wel heel veel voelen en denken. Ik weet het gewoon niet zo goed. Een weekje naar de zon, een boek mee, beetje energie op doen. Of lekker thuis, beetje rommelen, katjes op schoot, filmpje kijken en wat haken. Maar misschien is het beter om maar gewoon door te gaan, de afleiding te ervaren van het werk en de studie. Uitstapjes te maken en gezellige dingen te doen.

Als ik het zo opschrijf ben ik misschien toch ook wel een beetje te hard voor mezelf. Het is ook allemaal veel, er komt van alles op me af en de badkamerstress is gewoon echt een flinke druppel te veel.

Hoe het ook zij, ik voel wat ik voel en daar zal ik het mee moeten doen. Ik zal het moeten accepteren dat het gewoon nog niet zo goed gaat, dat ik me wat down voel en de dip langer duurt dan ik zou willen.

En toch heb ik het gevoel dat het wel beter gaat met me. Misschien als deze dag voorbij is dat ik eindelijk weer vooruit kan denken. Dat ik deze dag nog even moet doormaken, het verdriet van het nog steeds geen mama mogen zijn nog een keer bewust moet voelen. En dat ik na vandaag weer naar de toekomst kan kijken. Want langzaam maar zeker krijg ik een beetje vertrouwen terug in mijn lichaam en de mogelijkheden van de laatste icsi. Na de eerste punctie is het ook tweemaal gelukt om zwanger te worden. De tweede punctie was gewoon even een foutje. Een misstap die we allemaal wel eens maken. Drie maal is scheepsrecht, zowel qua punctie als qua terugplaatsing. Langzaam kan ik weer dit soort dingen denken, is er weer een beetje ruimte om dit positieve gedachten toe te laten. 

Vandaag is vandaag. Geen bevalling, geen zwangerschap, nog geen mama. Gewoon een doordeweekse maandag. Ik kruip met mijn katten onder een deken en doe niets. En morgen zien we wel weer verder.

Evaluatie

Niet helemaal wetend wat ik eigenlijk met dit gesprek wil bereiken, loop ik bij de arts naar binnen. De verpleegkundige die de negatieve zwangerschapstest vier weken geleden doorgaf, vond dit gesprek niet echt nodig. Ik kon gewoon ingepland worden voor de volgende ivf. Maar ik wilde graag met de arts spreken. Waarom weet ik eigenlijk niet, voelde gewoon zo. En daarnaast wilde ik niet ingepland worden, nog niet. Eerst rust in mijn hoofd. 

Als ik naar het ziekenhuis rij, voel ik me rustig. Wil wat dingen met de arts bespreken en aan haar vragen. Ik wil vooral weten hoe het kan dat de kwaliteit van mijn eitjes ineens zo slecht kan zijn. En wat ik daar aan kan doen. En hoe zij er naar kijken, naar mijn traject. Hebben ze er nog vertrouwen in? 

De arts roept me naar binnen en geeft aan dat ze het met mij gaat hebben over de komende poging. Maar eerst wil ze weten hoe het met me gaat. Mezelf groot houdend vertel ik dat het wel goed gaat. Dat ik het wel moeilijk heb gehad na de laatste poging, maar dat het nu weer gaat. En dan breek ik. Weer die tranen als ik het over de mogelijkheid heb dat ik misschien wel nooit moeder zal worden. Dat ik zo bang ben dat er bij de volgende poging helemaal geen bevruchtingen zijn. 

De arts geeft me even de tijd om mijn tranen te drogen en we nemen het hele proces door, vanaf het allereerste moment dat ik het ziekenhuis ben binnengekomen. En dat is alweer ruim twee jaar geleden. We lopen langs alle onderzoeken die ik heb ondergaan waardoor steeds duidelijker werd dat ik zeer waarschijnlijk niet via de natuurlijke weg zwanger zou kunnen worden, via de iui's, naar de eerste ivf die werd uitgesteld omdat mijn donor ermee stopte, naar de overstap op een onbekende donor en de eerste ivf die uiteindelijk een escape-iui werd. En toen de eerste ivf waarvan ik ook meteen zwanger was, naar de miskraam, de tweede terugplaatsing waarvan ik ook eventjes zwanger ben geweest, naar de tweede ivf die zo snel voorbij was. 

Een lange weg die veel energie, tranen, geduld en ook mooie momenten heeft opgeleverd. Want ik ben ook gegroeid van dit proces, heb veel over mezelf geleerd, over mijn omgeving, over hoe mooi het kan zijn als je open en eerlijk bent naar anderen toe, hoeveel je dan terug krijgt. 

Ik vraag of zij er vertrouwen in hebben, in dit proces van mij. De arts zegt volmondig ja. Geeft daarna wel aan dat ze geen garantie kan geven, dat ze niet weet hoe de eikwaliteit de volgende keer is. Het kan verbeteren, maar kan ook verslechteren. Of gelijk blijven. En dat is afwachten.

Ook vraag ik naar de uitkomsten in het verslag over de cijfers van alle ivf/icsi-behandelingen in Nederland in 2011. Hoe het komt dat het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben, niet zo'n hele hoge score heeft. Want dat zat me zo dwars; ik heb nog maar 1 poging, die wil ik dan wel in een centrum doen waar ik goed behandeld word. 

We bespreken de cijfers en vooral welke doelgroepen er voor ivf/icsi in aanmerking komen. En dat er een aantal centra zijn die niet alle doelgroepen helpen, waardoor er andere cijfers uitkomen. Duidelijk.

Ook hebben we het over een second opinion. Ze geeft aan mee te willen werken als ik dat zou willen laten doen. Geeft aan dat, mocht ik voor een second opinion willen gaan, het beste naar het buitenland kan gaan. Want in Nederland zijn er weinig extra mogelijkheden. Maar als alleenstaande zonder eigen donor wordt het lastig. En ik weet niet of ik er wel behoefte aan heb om hiervoor te gaan. Ik ga er over nadenken. 

Na het gesprek loop ik rustig naar buiten. Van de arts mag ik nu nog niet door voor de volgende poging. Nog teveel emoties, te veel spanningen in mijn lijf. Gelukkig besef ik dat zelf ook maar al te goed en voelt het fijn dat ze me in bescherming wil nemen. Dat hoeft alleen niet, ik wil zelf ook echt nog niet door. 

Ik mag bellen als ik zover wel ben. Dan plannen ze me in. Deze keer zal het icsi worden gezien het aantal bevruchtingen de vorige keer. 

Wanneer ik weer ga starten, ik weet het nog niet. Aan de ene kant voelt iedere week wachten als een week te veel. Het feit dat mijn eitjes slechter van kwaliteit worden door dat ik ouder word, maakt het wachten niet een heel logische keus. Maar ik moet er niet aan denken om nu hormonen te moeten spuiten. Ik voel me nog niet sterk genoeg. Ik moet realistisch zijn, de kans is er dat de volgende keer weer weinig of zelfs geen bevruchtingen plaats vinden. En die klap zal ik moeten kunnen opvangen. En dat kan ik nu nog niet. Daarvoor is er nog teveel onrust in mijn hoofd, pijn in mijn hart en verdriet in mijn 'zijn'. De teleurstellingen hebben zich opgestapeld en de toren wankelt. Er kan even niets meer bij. Hij moet gestut worden met een heleboel hoop. En die heb ik nog even niet. Komt wel weer, nog even geduld, werk in uitvoering zullen we maar zeggen. Nog even niets, even geen stress van de behandelingen, geen hormoonschommelingen. Gewoon even Merel zijn, mezelf weer worden en optimisme opbouwen. Ik voel het borrelen, heel diep van binnen, een strijdvaardige gedachte, gebaseerd op ongeloof. Ik kan het niet geloven dat ik nooit moeder zal gaan worden. Dus dat gaat ook niet gebeuren. Ik word straks gewoon zwanger. Dat moet. Die hoop en dat zelfvertrouwen moet ik voelen. Wil ik voelen. Ga ik voelen. Nog even wachten en dan komt het goed.

Pieken en dalen

Sinds de tweede ivf-poging in een zucht voorbij is gegaan, blijf ik een beetje in een dip zitten. Het lukt me maar niet om er uit te komen. Het is niet zo dat ik de hele dag thuis zit te sippen, absoluut niet, heb het druk zat. Doe gezellige dingen met vriendinnen en geniet daar ook van. Maar echt happy voel ik me niet. Ik slaap slecht, droom veel en voel me moe als ik wakker word. Het vertrouwen waarmee ik aan de ivf-pogingen begon is weg. Zomaar, zonder aankondiging waren daar de slechte eitjes en namen dat vertrouwen mee. 

De afgelopen jaren werd het steeds meer duidelijk dat de kans dat ik via de natuurlijke weg (nou ja, je kan natuurlijk niet helemaal spreken van de natuurlijke weg als je zwanger probeert te worden via ZI :) ) zwanger zou raken, nihil zou zijn. Dus toen ik eindelijk mocht gaan starten met ivf was ik vol met hoop. Eindelijk, na vele pogingen zou ik nu echt een kans krijgen om zwanger te worden. De hoop die ik voelde kan ik niet beschrijven. Eindelijk zou er dan toch een mogelijkheid zijn dat ik moeder zou kunnen worden. Dat maakte me zo blij, zo dankbaar. Door medisch ingrijpen kan iets waarheid worden, wat via de gewone weg niet kan. Iets wat voor velen zo vanzelfsprekend is, zwanger worden, een gezin stichten, het oergevoel gevolgen wat ik niet kan uitleggen maar vanuit mijn binnenste voel. En zelfs na de twee terugplaatsingen waarbij ik zwanger raakte, maar helaas ook het vruchtje weer verloor, was ik nog steeds vol vertrouwen. 

En nu is die hoop ineens geminimaliseerd. Wat als er volgende keer helemaal geen goede eitjes meer zijn? Wat als er helemaal geen bevruchtingen plaatsvinden? Dan is het allemaal voorbij. Zomaar voorbij. Dan sta ik met lege handen. 

Ik weet dat ik nog een poging heb en dat ik hoop moet houden. Maar wat vind ik het moeilijk om het vertrouwen terug te vinden om deze laatste poging te grijpen. Ik ben bang voor wat gaat komen. Het is al een spannend en slopend proces, maar nu wordt ook dat eerste gedeelte zenuwslopend. Daar waar ik bij ivf 1 en 2 nog vol vertrouwen was toen ik eenmaal wist hoeveel eitjes er waren, zal nu ook die stap daarna zoveel meer spannend zijn. Zijn er wel bevruchtingen? Zo ja, hoeveel? Zo nee, wat nu? 

En voor dat 'wat nu' ben ik zo bang. De tranen schieten omhoog zodra ik daar over nadenk. Dan is het voorbij. Dan zal ik me er bij neer moeten leggen dat ik nooit moeder zal worden. In ieder geval niet biologisch moeder. Wat maakt die gedachten veel los. 

Voor nu heb ik gekozen om even rust te nemen. Ik ben weer ongesteld geworden en het voelt goed om nog niet aan de pil te gaan. Even geen troep in mijn lijf, geen hormonen die me kunnen ontwrichten. Gewoon alleen mezelf zijn. 

Ik sport veel en voor het eerst in heel veel jaar voel ik me daar goed bij. Ik val weinig af, iets wat frustreert maar door de Lipoedeem dat ik heb, niet iets ongewoons. Ik weet dat het sporten voor mijn lijf en hoofd goed is, daar doe ik het dan maar voor. Dat ik het niet terug zie op de weegschaal is dan jammer. 

Ik ga weer naar de acupunctuur en slik braaf de kruiden. Ook dat voelt goed. Ik doe er alles aan om mijn lichaam weer in balans te krijgen, een goed begin te vormen voor de laatste poging. 

Woensdag heb ik het evaluatiegesprek in het ziekenhuis. Ik weet niet zo goed wat ik eigenlijk wil vragen, wil zeggen. Ik ga er blanco in en hoor graag wat hun mening is over de situatie. En dan wil ik afspraken maken voor de laatste poging. Sowieso om icsi te gaan doen in plaats van ivf. En dat ik nog even een tijdje rust neem. Misschien hierna nog wel een cyclus oversla. Zodat ik in mei met een gezond lijf, een rustig gevoel en hopelijk weer vol hoop en vertrouwen kan beginnen aan de laatste poging. De laatste kans om mijn wens om moeder te worden, te verwezenlijken.

Einde ivf 2

Vorige week zondag werd ik wakker. Misselijk. En ineens overviel mij het gevoel dat deze poging zomaar eens gelukt zou kunnen zijn. Wat zou dat mooi en bijzonder zijn!

Maar de dag daarop begint de hoofdpijn, die dagen blijft aanhouden. Daarbij komt de lage rugpijn. En vervolgens de lichte krampgevoelens in mijn buik. Allemaal tekenen die ik helemaal niet wil voelen, niet wil ervaren maar die te veel aanwezig zijn om te negeren. Mijn positieve gevoel slaat langzaam om in teleurstelling. Weer overvalt me het gevoel dat het misschien wel nooit gaat lukken. Wat maakt die gedachte me verdrietig zeg. 

De dagen kruipen voorbij en mijn hoop sijpelt langzaam weg. Ergens sluimert er nog een sprankje hoop. Bij de eerste ivf verloor ik tenslotte ook bloed en bleek ik toch zwanger. Stel je voor dat dat nu ook weer zo is? Stel er groeit toch een klein bijzonder mensje in mij? Braaf ga ik door met de bolletjes en wacht af. 

Vanmorgen, de eigenlijke dag dat ik mocht testen van het ziekenhuis, werd mijn gevoel bevestigd. Een witte test met maar één streepje. Helaas, niet zwanger. 

De tranen komen niet echt. Ik kruip terug in bed en blijf daar een tijd lang stil liggen. Ik denk na, voel wat ik voel en voel een soort van kracht in me naar boven borrelen. 

Is het kracht? Is het boosheid? Potverdrie zeg, wie beslist daar gewoon dat ik nooit mama zal gaan worden? Waar slaat dat op. Ik wil het zo graag, weet dat ik het kan, weet dat ik zoveel liefde, kracht, vertrouwen en plezier te bieden heb aan een kindje. Wie beslist dan dat dat niet zo mag zijn? Ik kan me er niets bij voorstellen dat ik nooit mama ga worden, dat er nooit een kindje mama tegen me zal zeggen. Dat ik nooit zo'n klein hummeltje in m'n armen hou waar ik onvoorwaardelijk van zal houden. Dat kan toch niet?

Het is tijd voor rust, even pas op de plaats, alles weer rustig laten worden in hoofd en lijf. Lekker blijven sporten, het voelt goed dat ik daarmee bezig ben. Ga het bijna leuk vinden, maar voel me er vooral goed bij. Vanaf morgen ga ik ook weer meer op mijn eetpatroon letten. Die kilo's moeten er toch langzaam af kunnen. Bouwen aan een goed gevoel over mijn lijf en rust in mijn hoofd. Het voelt goed om goede daden te plannen, positief bezig te zijn met mijn lichaam. Door de ivf kan ik dat niet altijd. Mijn lichaam laat me te vaak in de steek de laatste jaren.

Ik heb nog één punctie te gaan. En die kans ga ik grijpen. Met alles wat in mijn macht ligt. Ik laat het niet zomaar van me af nemen.

Hokjes

Wat was ik vorig weekend verdrietig. Ik kon het gevoel niet goed verwoorden. Ik kon alleen maar huilen. Waar was het dankbare gevoel gebleven dat ik na de vorige twee terugplaatsingen had? Ik kon alleen maar denken aan de laatste poging, die ineens keihard dichterbij is gekomen. Wat als de eitjes dan weer van zo'n slechte kwaliteit blijken te zijn? Heb ik hierna dan echt nog maar één poging om zwanger te worden? Of misschien helemaal geen eentje meer?

Het lukte me maar niet om deze gedachten van me af te zetten. Ik ken mezelf, ben een optimistisch persoon, maar merkte dat ik hier niet zelf uit kon komen. Bleef teveel hangen in de 'wat als' gedachten. Dus ik besloot een afspraak te maken met de counselor. Gelukkig kon ik vrijwel direct terecht. Wat ben ik toch blij dat ik hulp aan haar durf en kan vragen.

Samen nemen we deze poging door. Vol vertrouwen stapte ik er in. Tweemaal zwanger van twee terugplaatsingen, dan moet nummer drie gewoon raak zijn! En alles liep voorspoedig. Follikels groeide goed en na de punctie bleken er gewoon acht eicellen te zijn. Top!

Dus wat was het een klap toen ik zaterdag te horen kreeg dat er maar twee bevruchtingen waren. Twee? Geen cryo's? Totale paniek heeft me op dat moment meester van me gemaakt. Ik was echt in shock.

Het doosje, die met een stevige deksel erop in een toekomstig hokje ligt met de tekst er op 'als het echt niet mag lukken', werd totaal onverwachts opengerukt. Ik was daar niet op voorbereid, had er geen rekening mee gehouden en ineens lag het daar. Open en bloot. Straks blijf ik voor altijd kinderloos. Punt. Niets geen dekseltje die ik af en toe open doe en dan de pijn voel waarna ik hem zachtjes weer sluit. Ik weet dat het doosje daar staat en af en toe laat ik dat gevoel toe, misschien een beetje om te wennen. Nu lag het daar zo open dat ik er niet meer omheen kon en verdriet en angst overspoelde me.

En nu kan het doosje niet meer dicht, de deksel is er af en ik zal daar een plekje voor moeten vinden. Maar dat doosje is nog niet aan de beurt, die hoort in een toekomstig hokje. Nu leef ik in het hokje van de terugplaatsing. En er komt nog een hokje 'derde punctie'. En dan pas dat laatste hokje. Of misschien wel niet. 

Samen kijken we hoe ik weer terug kan komen in mijn huidige hokje. Er zijn twee embryo's teruggeplaatst. Ik kan gewoon zwanger zijn. En dan zijn straks de hokjes weer ineens heel anders. Het heeft nu geen zin om al verder te kijken, ik weet niet hoe het gaat lopen. Het is niet eerlijk naar mezelf toe om de hokjes door elkaar te gooien, zo liggen de kaarten gewoon niet. Nu is nu.

Ik geef aan dat ik het prettig vind om alles zo te bekijken maar dat het verdriet er wel is, dat ik wel dat toekomstige hokje zie, dat doosje staat daar dekselloos te staan. Ze geeft me erkenning voor mijn gevoelens, voor mijn verdriet. We hebben het over de zes verloren eitjes, dat ik daar ook verdriet over mag hebben. Dat dat een rouwproces is, hoe klein misschien ook. Zij waren mijn toekomst en ineens zijn ze weg. En via deze weg leidt ze me terug naar het hedendaagse hokje. Naar wat nu speelt, hoe blij ik ben met de mogelijkheden van ivf, dat ik dankbaar ben dat het bestaat. Zonder ivf zal ik zeer waarschijnlijk nooit mama worden. Ik heb nu wel een kans, wel twee! Twee mooie sterke embryo's zijn teruggeplaatst. Want ondanks de slechte kwaliteit van de eitjes, hebben deze het toch maar zo ver weten te schoppen. 

Ik maak contact met mijn lijf, met de embryo's. Ben bewust van de mogelijkheid dat er iets in me aan het groeien is. Ik ben weer terug in het hier en nu. Al blijf ik het doosje in de schaduw zien staan, zonder deksel.

IVF2 - terugplaatsing

Vrijdagmiddag mocht ik bellen met het ziekenhuis. De prangende vraag was natuurlijk of de terugplaatsing zou doorgaan. Gelukkig werd er bevestigend geantwoord. Poeh, deze stap is ook weer gezet!

Zaterdagochtend mocht ik mij om 11.45 u melden. Lieve vriendin M was meegegaan. Fijn, bijzonder en ook erg gezellig. We hebben lekker samen zitten giebelen achter het gordijn want ze wilde alles weten over mijn avonturen met mannen de laatste tijd! De andere stellen zullen wel gedacht hebben...

Het duurde erg lang voor ik aan de beurt was. Spanning en eigenlijk vooral ontspanning wisselden elkaar af. Vol vertrouwen ging ik de behandelkamer binnen. En daar was dan ineens weer die klap in mijn gezicht, de tegenvaller en het onverwachte wat steeds weer opduikt in dit slopende traject. Van de acht eicellen waren er maar twee bevrucht. 

Met stomheid geslagen zat ik op de behandeltafel. Snapte er niets van. Dit had ik niet verwacht. De vorige keer waren het vier bevruchtingen uit zes eicellen en uiteindelijk drie goede embryo's om terug te plaatsen. En nu maar twee?? Wat naief was ik weer geweest. Het ging allemaal zo voorspoedig en ik had er alle vertrouwen in. Totaal niet terecht blijkt maar weer. 

Eigenlijk meteen gevraagd hoe dit kan gebeuren. De arts heeft er geen antwoord op. Ze geeft aan dat mogelijk mijn leeftijd maar ook de miskramen een rol kunnen spelen. Op mijn vraag wat een volgende keer te doen mocht deze poging niet lukken, geeft ze aan dat dit een indicatie is om een volgende keer voor ICSI te gaan. Maar ik moet wel vertrouwen houden van haar. Ze gaat twee mooie embryo's terugplaatsen en wie weet hoeven we helemaal niet meer te spreken over een volgende keer. 

Verdrietig heb ik de terugplaatsing ondergaan. Het allerergste vind ik dat de dankbaarheid die ik de vorige keren voelde na de terugplaatsing, totaal overschaduwd werd door dit nieuws. Wat een desillusie zeg. 

Er zijn twee embryo's teruggeplaatst. Een negencellige en een viercellige. De laatste is dus nog niet echt goed doorgedeeld maar zag er wel verder 'mooi' uit. 

De tranen bleven stromen terwijl de arts de embryo's terugplaatste. En ook thuis zijn er nog flink wat tranen gelaten. Ik voel me zo in de steek gelaten door mijn lijf. Wat maakt dat het zo moeilijk moet gaan allemaal? Hoeveel tegenslagen kan een mens handelen op dit gebied. Ik merk dat bij mij de rek er een beetje uit begint te raken. Iedere keer die spanningen, het vertrouwen wat geschaad wordt, mezelf weer oppeppen om maar vooral positief te blijven. En waarvoor? Om weer een volgende teleurstelling te kunnen incasseren?

Ik was zo optimistisch toen ik aan deze poging begon. Tweemaal zwanger geweest, dan moet deze keer ook 'gewoon' gaan lukken. En nu, nu weet ik dat niet meer zo zeker. Ik probeer het gevoel van falen, van teleurstelling los te laten. Niet verder te kijken dan nu. Er zijn nu twee mooie embryo's teruggeplaatst en wie weet ben ik over twee weken wel zwanger. En zo niet, dan kijken we dan gewoon weer verder. Nu is nu. En nu is er hopelijk een mooie emmie aan het innestelen. Wat zou dat fijn en bijzonder zijn.

IVF2

Ineens besef ik mij vanmorgen dat ik nog helemaal niets heb geschreven sinds ik gestart ben met de 2e ivf. En dat terwijl de punctie alweer voorbij is! Gevoelsmatig gaat deze periode ook snel. Gelukkig maar want wat had ik deze keer last van de hormonen zeg!

Vorige week zaterdag had ik de eerste follikelmeting. Er waren 2 follikels aan de linkerkant te zien en 4 aan de rechterkant. Allemaal van even grote afmeting, links van 17 mm, rechts 14 mm. Dat is goed, dan groeien ze allemaal even hard door. Toch was ik stiekem wel een beetje teleurgesteld over het aantal. Uiteindelijk gaat het niet over het aantal maar is de kwaliteit van de embryo het belangrijkste, maar toch is het fijn om een beetje 'speling' te hebben. Na de punctie ontstaat er toch een soort van afvalrace tot de dag dat er ingevroren gaat worden. Met een iets groter aantal bij de start, is de kans op iets meer overhouden voor het invriesproces toch verhoogd. 

De tweede follikelmeting was afgelopen maandag. Ik voelde al flink m'n eierstokken, vooral bij een volle blaas, dus de gedachte aan de punctie kwam steeds dichterbij. Tot mijn grote verrassing waren er nog 2 follikels bijgekomen. Fijn!! En alle follikels waren gemiddeld 20 mm dus de punctie kon gepland worden. 

En gister was het dan zover. Ik heb een iets kortere periode van stimuleren gehad met een iets beter resultaat qua aantal eitjes dan de vorige keer. De arts heeft 8 follikels aangeprikt en er zijn 8 eitjes gevonden. Wat een blij nieuws!

De punctie op zich viel tegen. De vorige keer was alleen even aan het eind vervelend maar nu deden beide kanten flink pijn. Ik ben gewend aan de pijn bij de echo's tijdens de follikelmetingen. Door verklevingen trekt die pijn vaak direct door naar mijn ruggenwervel. Ik weet hoe ik dat kan opvangen en tijdens de echo's is het vaak maar een kort moment. Nu bleef de pijn aanhouden en kwam daar de pijn van het aanprikken bij. Poeh! Gelukkig was vriendin I mee en heb ik haar hand fijn kunnen knijpen.

En ook vandaag heb ik nog flink pijn, vooral onderin mijn buik boven de schaamstreek. Kan de pijn niet goed omschrijven. Het is een zeurende pijn, niet echt prettig! Maar met paracetamol is het te doen. 

Morgenmiddag mag ik bellen of de terugplaatsing zaterdag door gaat. Weer een stapje die genomen moet worden. Spannend, dat zal het blijven tot er hopelijk over 9 maanden een kindje in m'n armen ligt. Er zijn nog vele stappen te maken tot dat punt bereikt is. Maar deze zijn alvast genomen!

Bijzonder gesprek

Collega C en ik zitten samen in de verpleegpost. Ik werk achter de computer, zij loopt wat rond en pleegt een telefoontje.
Uit het niets vraagt ze, "hoe oud zijn jouw kinderen eigenlijk, Merel?".
Ik antwoord rustig met "Ik heb geen kinderen". En voeg er vervolgens aan toe "helaas nog niet". 

"Oh", zegt mijn collega, zelf moeder van, ik geloof, zonder te willen overdrijven, acht kinderen. "Wat naar dat ik zo vanzelfsprekend daar om vraag. Ze stottert en hapert wat. "Ik hoop niet dat ik je hiermee gekwetst hebt?". 

"Nee hoor, het is ook een vrij normale vraag. Helaas heb ik er alleen geen standaard antwoord op en kan ik alleen maar zeggen dat ik helaas nog geen kinderen heb."

"Ik vind het naar dat ik er zo om gevraagd heb, ik wil je geen pijn doen met mijn domme vragen. Heb ik je van streek gemaakt?"

"Nee hoor, ik kan er goed over praten".

Zo praten we wat over het krijgen van kinderen, hoe dat voor veel mensen een vanzelfsprekendheid is maar helaas voor een groep vrouwen en mannen niet. Ik vertel dat ik bezig ben met het ivf-traject en dat ik daardoor momenteel wat afwezig kan overkomen.

"Jeetje, wat bijzonder en zwaar. Is het jullie eerste kindje die je probeert te krijgen?".
"Hmmm, tja, allereerst is er geen jullie want ik ben alleen en ja het is mijn eerste kindje die ik hoop te krijgen"

"Goh zeg, ik maak wel een goede indruk bij je. Ik schrik van mijn eigen vooringenomenheid dat het allemaal maar gaat zoals het bij mij gaat. Nou, je zal ook wel denken".

Ik lach en geef aan dat ik het wel begrijp. Ik zit ook in een bijzondere situatie. Ook al hoor je dat er steeds meer vrouwen kiezen om alleen moeder te willen worden én loopt er een zwangere single mom-to-be in het team rond, het blijft toch een andere situatie dan 'normaal'. En dan ook nog via ivf, het roept vaak veel vragen en belangstelling op. 

We praten over het kiezen voor een donor, mijn overstap naar een onbekende donor en wat dat voor mij en mijn kindje betekent. Hoe het is om dit alleen te doen en ik geef aan dat ik het soms best heel zwaar vind.

Er gaat een bel vanuit de patientenkamer en een andere collega loopt binnen. We gaan ieder ons weegs. Later kom ik haar nog even in de gang tegen. Ze geeft aan dat we een prettig koppeltje zijn vandaag en dat ze fijn met me samenwerkt. Ik beaam dit en we gaan weer verder met onze patiëntenzorg.

Er is geen moment meer geweest waarop het gesprek is voortgezet. Ook geen ongemakkelijke situaties daarna. Het was een fijn gesprek, bijzonder ook, ik ken haar helemaal niet zo goed. Door open en eerlijk te zijn, durfde zij ook vragen te stellen en zich kwetsbaar op te stellen. Een waardevol gesprek zo midden op de werkdag!

Klaar voor ivf 2?

Nog 2 dagen en dan begin ik aan ivf 2. Voor de nieuwjaarswisseling werd ik ongesteld en kon ik starten met de pil. Wat blijft dat toch tegenstrijdig. Bijna 4 jaar geleden gooide ik de strips aan de kant om mij voor te bereiden op de weg naar het moederschap. En nu start ik daar iedere keer weer mee om de weg op te gaan om de kans op het moederschap te vergroten. 

Woensdag gaat de eerste spuit Decapeptyl er in. Ik kijk er naar uit en zie er als een berg tegenop. Ik ben enorm dankbaar dat ik dit traject kan doen. Zonder ivf zou de kans op een zwangerschap zo ontzettend klein zijn. Maar al die hormonen, iedere keer weer de stappen die gezet moeten worden, stappen die gepaard gaan met spanningen en stress, het is zwaar. En hoe hard ik ook mijn best doe om de dingen los te laten, het lukt me maar moeizaam. 

Het terugkijken op de eerste ivf geeft mij hoop. Tweemaal een terugplaatsing en tweemaal een zwangerschap. Mooi resultaat! Helaas blijft het daar alleen bij. En dat maakt dat de hoop ook zijn schaduwkant kent; wat als het bij de volgende terugplaatsing ook zo gaat? Heb ik gewoon dikke vette pech gehad dat het tweemaal mis is gegaan? Of zijn mijn embryo's niet goed genoeg om door te delen? Of stoot mijn lichaam ze uiteindelijk toch af?

Er zijn (nog) geen antwoorden op deze vragen en eigenlijk wil ik er ook niet teveel over nadenken. Maar ergens achterin mijn hoofd eisen ze wel steeds een beetje aandacht. Het overschaduwd mijn hoop en blijdschap die ik voel als ik denk dat ik weer een kans ga hebben op een zwangerschap. Het maakt me angstig. En daarom schrijf ik ze ook maar op. Dan ben ik het kwijt en kan ik het misschien wat beter loslaten. 

De afgelopen weken heb ik heerlijk van het leven genoten. Vele avonden wijntjes drinken, lol maken met vriendinnen, spannende afspraakjes met mannen en vooral veel plezier gemaakt. Ze hebben me goed gedaan. Met een beetje een weemoedig gevoel ga ik de komende tijd weer wat rustiger aan doen. In ieder geval de drank laten staan zodra het stimuleren begint. Maar ik heb mezelf voorgenomen om gezellige uitstapjes te blijven doen. Hier krijg ik energie van. En ook dat schrijf ik op, als reminder aan mezelf. Als de hormonen dan maken dat ik mezelf wil terugtrekken in mijn veilige huis, lees ik dit terug en maak hopelijk nieuwe plannen voor leuke afspraken. Want die maken mijn leven zo leuk en dankbaar!

Nog 2 dagen en dan ga ik starten met ivf 2. Ik geloof dat ik er klaar voor ben.