Pieken en dalen

Sinds de tweede ivf-poging in een zucht voorbij is gegaan, blijf ik een beetje in een dip zitten. Het lukt me maar niet om er uit te komen. Het is niet zo dat ik de hele dag thuis zit te sippen, absoluut niet, heb het druk zat. Doe gezellige dingen met vriendinnen en geniet daar ook van. Maar echt happy voel ik me niet. Ik slaap slecht, droom veel en voel me moe als ik wakker word. Het vertrouwen waarmee ik aan de ivf-pogingen begon is weg. Zomaar, zonder aankondiging waren daar de slechte eitjes en namen dat vertrouwen mee. 

De afgelopen jaren werd het steeds meer duidelijk dat de kans dat ik via de natuurlijke weg (nou ja, je kan natuurlijk niet helemaal spreken van de natuurlijke weg als je zwanger probeert te worden via ZI :) ) zwanger zou raken, nihil zou zijn. Dus toen ik eindelijk mocht gaan starten met ivf was ik vol met hoop. Eindelijk, na vele pogingen zou ik nu echt een kans krijgen om zwanger te worden. De hoop die ik voelde kan ik niet beschrijven. Eindelijk zou er dan toch een mogelijkheid zijn dat ik moeder zou kunnen worden. Dat maakte me zo blij, zo dankbaar. Door medisch ingrijpen kan iets waarheid worden, wat via de gewone weg niet kan. Iets wat voor velen zo vanzelfsprekend is, zwanger worden, een gezin stichten, het oergevoel gevolgen wat ik niet kan uitleggen maar vanuit mijn binnenste voel. En zelfs na de twee terugplaatsingen waarbij ik zwanger raakte, maar helaas ook het vruchtje weer verloor, was ik nog steeds vol vertrouwen. 

En nu is die hoop ineens geminimaliseerd. Wat als er volgende keer helemaal geen goede eitjes meer zijn? Wat als er helemaal geen bevruchtingen plaatsvinden? Dan is het allemaal voorbij. Zomaar voorbij. Dan sta ik met lege handen. 

Ik weet dat ik nog een poging heb en dat ik hoop moet houden. Maar wat vind ik het moeilijk om het vertrouwen terug te vinden om deze laatste poging te grijpen. Ik ben bang voor wat gaat komen. Het is al een spannend en slopend proces, maar nu wordt ook dat eerste gedeelte zenuwslopend. Daar waar ik bij ivf 1 en 2 nog vol vertrouwen was toen ik eenmaal wist hoeveel eitjes er waren, zal nu ook die stap daarna zoveel meer spannend zijn. Zijn er wel bevruchtingen? Zo ja, hoeveel? Zo nee, wat nu? 

En voor dat 'wat nu' ben ik zo bang. De tranen schieten omhoog zodra ik daar over nadenk. Dan is het voorbij. Dan zal ik me er bij neer moeten leggen dat ik nooit moeder zal worden. In ieder geval niet biologisch moeder. Wat maakt die gedachten veel los. 

Voor nu heb ik gekozen om even rust te nemen. Ik ben weer ongesteld geworden en het voelt goed om nog niet aan de pil te gaan. Even geen troep in mijn lijf, geen hormonen die me kunnen ontwrichten. Gewoon alleen mezelf zijn. 

Ik sport veel en voor het eerst in heel veel jaar voel ik me daar goed bij. Ik val weinig af, iets wat frustreert maar door de Lipoedeem dat ik heb, niet iets ongewoons. Ik weet dat het sporten voor mijn lijf en hoofd goed is, daar doe ik het dan maar voor. Dat ik het niet terug zie op de weegschaal is dan jammer. 

Ik ga weer naar de acupunctuur en slik braaf de kruiden. Ook dat voelt goed. Ik doe er alles aan om mijn lichaam weer in balans te krijgen, een goed begin te vormen voor de laatste poging. 

Woensdag heb ik het evaluatiegesprek in het ziekenhuis. Ik weet niet zo goed wat ik eigenlijk wil vragen, wil zeggen. Ik ga er blanco in en hoor graag wat hun mening is over de situatie. En dan wil ik afspraken maken voor de laatste poging. Sowieso om icsi te gaan doen in plaats van ivf. En dat ik nog even een tijdje rust neem. Misschien hierna nog wel een cyclus oversla. Zodat ik in mei met een gezond lijf, een rustig gevoel en hopelijk weer vol hoop en vertrouwen kan beginnen aan de laatste poging. De laatste kans om mijn wens om moeder te worden, te verwezenlijken.