Einde ivf 2

Vorige week zondag werd ik wakker. Misselijk. En ineens overviel mij het gevoel dat deze poging zomaar eens gelukt zou kunnen zijn. Wat zou dat mooi en bijzonder zijn!

Maar de dag daarop begint de hoofdpijn, die dagen blijft aanhouden. Daarbij komt de lage rugpijn. En vervolgens de lichte krampgevoelens in mijn buik. Allemaal tekenen die ik helemaal niet wil voelen, niet wil ervaren maar die te veel aanwezig zijn om te negeren. Mijn positieve gevoel slaat langzaam om in teleurstelling. Weer overvalt me het gevoel dat het misschien wel nooit gaat lukken. Wat maakt die gedachte me verdrietig zeg. 

De dagen kruipen voorbij en mijn hoop sijpelt langzaam weg. Ergens sluimert er nog een sprankje hoop. Bij de eerste ivf verloor ik tenslotte ook bloed en bleek ik toch zwanger. Stel je voor dat dat nu ook weer zo is? Stel er groeit toch een klein bijzonder mensje in mij? Braaf ga ik door met de bolletjes en wacht af. 

Vanmorgen, de eigenlijke dag dat ik mocht testen van het ziekenhuis, werd mijn gevoel bevestigd. Een witte test met maar één streepje. Helaas, niet zwanger. 

De tranen komen niet echt. Ik kruip terug in bed en blijf daar een tijd lang stil liggen. Ik denk na, voel wat ik voel en voel een soort van kracht in me naar boven borrelen. 

Is het kracht? Is het boosheid? Potverdrie zeg, wie beslist daar gewoon dat ik nooit mama zal gaan worden? Waar slaat dat op. Ik wil het zo graag, weet dat ik het kan, weet dat ik zoveel liefde, kracht, vertrouwen en plezier te bieden heb aan een kindje. Wie beslist dan dat dat niet zo mag zijn? Ik kan me er niets bij voorstellen dat ik nooit mama ga worden, dat er nooit een kindje mama tegen me zal zeggen. Dat ik nooit zo'n klein hummeltje in m'n armen hou waar ik onvoorwaardelijk van zal houden. Dat kan toch niet?

Het is tijd voor rust, even pas op de plaats, alles weer rustig laten worden in hoofd en lijf. Lekker blijven sporten, het voelt goed dat ik daarmee bezig ben. Ga het bijna leuk vinden, maar voel me er vooral goed bij. Vanaf morgen ga ik ook weer meer op mijn eetpatroon letten. Die kilo's moeten er toch langzaam af kunnen. Bouwen aan een goed gevoel over mijn lijf en rust in mijn hoofd. Het voelt goed om goede daden te plannen, positief bezig te zijn met mijn lichaam. Door de ivf kan ik dat niet altijd. Mijn lichaam laat me te vaak in de steek de laatste jaren.

Ik heb nog één punctie te gaan. En die kans ga ik grijpen. Met alles wat in mijn macht ligt. Ik laat het niet zomaar van me af nemen.