Hokjes

Wat was ik vorig weekend verdrietig. Ik kon het gevoel niet goed verwoorden. Ik kon alleen maar huilen. Waar was het dankbare gevoel gebleven dat ik na de vorige twee terugplaatsingen had? Ik kon alleen maar denken aan de laatste poging, die ineens keihard dichterbij is gekomen. Wat als de eitjes dan weer van zo'n slechte kwaliteit blijken te zijn? Heb ik hierna dan echt nog maar één poging om zwanger te worden? Of misschien helemaal geen eentje meer?

Het lukte me maar niet om deze gedachten van me af te zetten. Ik ken mezelf, ben een optimistisch persoon, maar merkte dat ik hier niet zelf uit kon komen. Bleef teveel hangen in de 'wat als' gedachten. Dus ik besloot een afspraak te maken met de counselor. Gelukkig kon ik vrijwel direct terecht. Wat ben ik toch blij dat ik hulp aan haar durf en kan vragen.

Samen nemen we deze poging door. Vol vertrouwen stapte ik er in. Tweemaal zwanger van twee terugplaatsingen, dan moet nummer drie gewoon raak zijn! En alles liep voorspoedig. Follikels groeide goed en na de punctie bleken er gewoon acht eicellen te zijn. Top!

Dus wat was het een klap toen ik zaterdag te horen kreeg dat er maar twee bevruchtingen waren. Twee? Geen cryo's? Totale paniek heeft me op dat moment meester van me gemaakt. Ik was echt in shock.

Het doosje, die met een stevige deksel erop in een toekomstig hokje ligt met de tekst er op 'als het echt niet mag lukken', werd totaal onverwachts opengerukt. Ik was daar niet op voorbereid, had er geen rekening mee gehouden en ineens lag het daar. Open en bloot. Straks blijf ik voor altijd kinderloos. Punt. Niets geen dekseltje die ik af en toe open doe en dan de pijn voel waarna ik hem zachtjes weer sluit. Ik weet dat het doosje daar staat en af en toe laat ik dat gevoel toe, misschien een beetje om te wennen. Nu lag het daar zo open dat ik er niet meer omheen kon en verdriet en angst overspoelde me.

En nu kan het doosje niet meer dicht, de deksel is er af en ik zal daar een plekje voor moeten vinden. Maar dat doosje is nog niet aan de beurt, die hoort in een toekomstig hokje. Nu leef ik in het hokje van de terugplaatsing. En er komt nog een hokje 'derde punctie'. En dan pas dat laatste hokje. Of misschien wel niet. 

Samen kijken we hoe ik weer terug kan komen in mijn huidige hokje. Er zijn twee embryo's teruggeplaatst. Ik kan gewoon zwanger zijn. En dan zijn straks de hokjes weer ineens heel anders. Het heeft nu geen zin om al verder te kijken, ik weet niet hoe het gaat lopen. Het is niet eerlijk naar mezelf toe om de hokjes door elkaar te gooien, zo liggen de kaarten gewoon niet. Nu is nu.

Ik geef aan dat ik het prettig vind om alles zo te bekijken maar dat het verdriet er wel is, dat ik wel dat toekomstige hokje zie, dat doosje staat daar dekselloos te staan. Ze geeft me erkenning voor mijn gevoelens, voor mijn verdriet. We hebben het over de zes verloren eitjes, dat ik daar ook verdriet over mag hebben. Dat dat een rouwproces is, hoe klein misschien ook. Zij waren mijn toekomst en ineens zijn ze weg. En via deze weg leidt ze me terug naar het hedendaagse hokje. Naar wat nu speelt, hoe blij ik ben met de mogelijkheden van ivf, dat ik dankbaar ben dat het bestaat. Zonder ivf zal ik zeer waarschijnlijk nooit mama worden. Ik heb nu wel een kans, wel twee! Twee mooie sterke embryo's zijn teruggeplaatst. Want ondanks de slechte kwaliteit van de eitjes, hebben deze het toch maar zo ver weten te schoppen. 

Ik maak contact met mijn lijf, met de embryo's. Ben bewust van de mogelijkheid dat er iets in me aan het groeien is. Ik ben weer terug in het hier en nu. Al blijf ik het doosje in de schaduw zien staan, zonder deksel.