Vrijdagmiddag mocht ik bellen met het ziekenhuis. De prangende vraag was natuurlijk of de terugplaatsing zou doorgaan. Gelukkig werd er bevestigend geantwoord. Poeh, deze stap is ook weer gezet!
Zaterdagochtend mocht ik mij om 11.45 u melden. Lieve vriendin M was meegegaan. Fijn, bijzonder en ook erg gezellig. We hebben lekker samen zitten giebelen achter het gordijn want ze wilde alles weten over mijn avonturen met mannen de laatste tijd! De andere stellen zullen wel gedacht hebben...
Het duurde erg lang voor ik aan de beurt was. Spanning en eigenlijk vooral ontspanning wisselden elkaar af. Vol vertrouwen ging ik de behandelkamer binnen. En daar was dan ineens weer die klap in mijn gezicht, de tegenvaller en het onverwachte wat steeds weer opduikt in dit slopende traject. Van de acht eicellen waren er maar twee bevrucht.
Met stomheid geslagen zat ik op de behandeltafel. Snapte er niets van. Dit had ik niet verwacht. De vorige keer waren het vier bevruchtingen uit zes eicellen en uiteindelijk drie goede embryo's om terug te plaatsen. En nu maar twee?? Wat naief was ik weer geweest. Het ging allemaal zo voorspoedig en ik had er alle vertrouwen in. Totaal niet terecht blijkt maar weer.
Eigenlijk meteen gevraagd hoe dit kan gebeuren. De arts heeft er geen antwoord op. Ze geeft aan dat mogelijk mijn leeftijd maar ook de miskramen een rol kunnen spelen. Op mijn vraag wat een volgende keer te doen mocht deze poging niet lukken, geeft ze aan dat dit een indicatie is om een volgende keer voor ICSI te gaan. Maar ik moet wel vertrouwen houden van haar. Ze gaat twee mooie embryo's terugplaatsen en wie weet hoeven we helemaal niet meer te spreken over een volgende keer.
Verdrietig heb ik de terugplaatsing ondergaan. Het allerergste vind ik dat de dankbaarheid die ik de vorige keren voelde na de terugplaatsing, totaal overschaduwd werd door dit nieuws. Wat een desillusie zeg.
Er zijn twee embryo's teruggeplaatst. Een negencellige en een viercellige. De laatste is dus nog niet echt goed doorgedeeld maar zag er wel verder 'mooi' uit.
De tranen bleven stromen terwijl de arts de embryo's terugplaatste. En ook thuis zijn er nog flink wat tranen gelaten. Ik voel me zo in de steek gelaten door mijn lijf. Wat maakt dat het zo moeilijk moet gaan allemaal? Hoeveel tegenslagen kan een mens handelen op dit gebied. Ik merk dat bij mij de rek er een beetje uit begint te raken. Iedere keer die spanningen, het vertrouwen wat geschaad wordt, mezelf weer oppeppen om maar vooral positief te blijven. En waarvoor? Om weer een volgende teleurstelling te kunnen incasseren?
Ik was zo optimistisch toen ik aan deze poging begon. Tweemaal zwanger geweest, dan moet deze keer ook 'gewoon' gaan lukken. En nu, nu weet ik dat niet meer zo zeker. Ik probeer het gevoel van falen, van teleurstelling los te laten. Niet verder te kijken dan nu. Er zijn nu twee mooie embryo's teruggeplaatst en wie weet ben ik over twee weken wel zwanger. En zo niet, dan kijken we dan gewoon weer verder. Nu is nu. En nu is er hopelijk een mooie emmie aan het innestelen. Wat zou dat fijn en bijzonder zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten