Bijzonder gesprek

Collega C en ik zitten samen in de verpleegpost. Ik werk achter de computer, zij loopt wat rond en pleegt een telefoontje.
Uit het niets vraagt ze, "hoe oud zijn jouw kinderen eigenlijk, Merel?".
Ik antwoord rustig met "Ik heb geen kinderen". En voeg er vervolgens aan toe "helaas nog niet". 

"Oh", zegt mijn collega, zelf moeder van, ik geloof, zonder te willen overdrijven, acht kinderen. "Wat naar dat ik zo vanzelfsprekend daar om vraag. Ze stottert en hapert wat. "Ik hoop niet dat ik je hiermee gekwetst hebt?". 

"Nee hoor, het is ook een vrij normale vraag. Helaas heb ik er alleen geen standaard antwoord op en kan ik alleen maar zeggen dat ik helaas nog geen kinderen heb."

"Ik vind het naar dat ik er zo om gevraagd heb, ik wil je geen pijn doen met mijn domme vragen. Heb ik je van streek gemaakt?"

"Nee hoor, ik kan er goed over praten".

Zo praten we wat over het krijgen van kinderen, hoe dat voor veel mensen een vanzelfsprekendheid is maar helaas voor een groep vrouwen en mannen niet. Ik vertel dat ik bezig ben met het ivf-traject en dat ik daardoor momenteel wat afwezig kan overkomen.

"Jeetje, wat bijzonder en zwaar. Is het jullie eerste kindje die je probeert te krijgen?".
"Hmmm, tja, allereerst is er geen jullie want ik ben alleen en ja het is mijn eerste kindje die ik hoop te krijgen"

"Goh zeg, ik maak wel een goede indruk bij je. Ik schrik van mijn eigen vooringenomenheid dat het allemaal maar gaat zoals het bij mij gaat. Nou, je zal ook wel denken".

Ik lach en geef aan dat ik het wel begrijp. Ik zit ook in een bijzondere situatie. Ook al hoor je dat er steeds meer vrouwen kiezen om alleen moeder te willen worden én loopt er een zwangere single mom-to-be in het team rond, het blijft toch een andere situatie dan 'normaal'. En dan ook nog via ivf, het roept vaak veel vragen en belangstelling op. 

We praten over het kiezen voor een donor, mijn overstap naar een onbekende donor en wat dat voor mij en mijn kindje betekent. Hoe het is om dit alleen te doen en ik geef aan dat ik het soms best heel zwaar vind.

Er gaat een bel vanuit de patientenkamer en een andere collega loopt binnen. We gaan ieder ons weegs. Later kom ik haar nog even in de gang tegen. Ze geeft aan dat we een prettig koppeltje zijn vandaag en dat ze fijn met me samenwerkt. Ik beaam dit en we gaan weer verder met onze patiëntenzorg.

Er is geen moment meer geweest waarop het gesprek is voortgezet. Ook geen ongemakkelijke situaties daarna. Het was een fijn gesprek, bijzonder ook, ik ken haar helemaal niet zo goed. Door open en eerlijk te zijn, durfde zij ook vragen te stellen en zich kwetsbaar op te stellen. Een waardevol gesprek zo midden op de werkdag!