Een maandje

Het is alweer bijna 2 maanden geleden dat poging 3 werd afgebroken. Twee maanden waarin ik toe werkte naar mijn vakantie en toen die eindelijk daar was, er enorm van heb genoten. 

Twee weken lang zijn Femke en ik er met het caravannetje op uit getrokken. En dit jaar was haar hondje Nora ook mee. Wat een heerlijke ontspannen tijd! We zijn direct door naar Frankrijk gereden met een eerste tussenstop op de camping waar de ouders van Femke ook stonden. Dat doen we ieder jaar, een paar dagen met hen kamperen. Na 21 jaar vriendschap voelen haar ouders als een stukje familie. Ik voel me altijd welkom bij hen en we hebben gezellige dagen samen gehad.
Dit jaar geen geplan rondom pogingen van haar of mij. Geen 'we blijven maar in de buurt want m'n eisprong komt er aan', geen 'we blijven in Nederland want ik heb nog een punctie'. Niets van dat al. Gewoon lekker twee weken op vakantie!
Na een paar dagen zijn we doorgereden naar midden Frankrijk. Een heerlijk rustige camping in een prachtige omgeving. Als twee jonge meiden (hihi) haalden we de leeftijd flink naar beneden op deze grijze duiven camping! Maar het was er rustig, schoon, kregen iedere dag ons croissantje en stokbrood aangeleverd en de prijs was prima. Wat willen we nog meer!

We hebben uitstapjes gemaakt naar idyllische dorpjes, leuke marktjes en brocantes bezocht of gewoon lekker liggen lezen op de camping. Wijntjes gedronken, heerlijk gegeten en vooral veel gelachen.

Zucht. Ik zou er voor tekenen om nog een weekje te mogen gaan!

In de laatste week van de vakantie begonnen met Decapeptyl. Nergens last van, al vraag ik me nu wel af of die zweetaanvallen die ik aan de warmte wijdde, wel allemaal door de warmte kwamen. Ondertussen zweet ik namelijk 's nachts m'n bed uit en staat het zweet me regelmatig plotseling op het voorhoofd. Opvliegers. Heerlijke bijwerking. De hoofdpijn lijkt ondertussen verminderd naar af en toe een paar uurtjes scheel kijken. Dat scheelt een hoop!

Sinds zondag is er de Menopur bijgekomen. Gewoon 450 IE per dag, zoals de vorige pogingen. In het ziekenhuis zijn ze overgestapt op de helft van de dosering, 225 IE per dag als maximale dosering. Uit literatuuronderzoek is gebleken dat dit net zo effectief is als 450 IE per dag. 

De vorige keer heeft de arts mij in een gesprek de keuze gegeven; doorgaan zoals ik het voorgaande keren heb gedaan of overstappen op 225 IE per dag. Toen raakte ik al in paniek bij het idee om iets te veranderen aan het proces, dus ik mocht doorgaan zoals ik was begonnen. Nu leek het me best wel lekker, iets minder hormonen. Maar na een gesprek met de arts na de uitgangsecho van zondag, toch besloten om de 450 IE te blijven spuiten. Het is de arts die ik ook heb gesproken na de mislukte 2e ivf. Waarmee ik een goed, duidelijk en rustig gesprek had terwijl ik alleen maar kon huilen na die poging. Zij geeft aan een voorstander te zijn van zo min mogelijk medicatie als bewezen is dat dit net zo effectief is. Maar ze geeft ook aan dat dit mijn laatste kans is. Dat het hierna waarschijnlijk voorbij is, ook gezien de afgebroken poging waarbij maar 3 follikels te zien waren. En het zou vervelend zijn als ik mij altijd zal blijven afvragen of ik meer follikels gehad zou hebben als ik 450 IE zou hebben gespoten. 

Het is confronterend wat ze zegt; mijn leeftijd gaat nu echt meetellen, het aantal follikels zal bij de komende poging niet veel meer dan 3 zijn verwacht ze. Dit zal DE poging moeten worden, heel veel kansen daarna zijn er niet meer. Slik. Maar ik vind het prettig dat ze met mij meedenkt, dat zij mij als persoon ziet achter de patient die daar 'even' voor een echo komt. Ze kent mijn verhaal, kent mij als persoon ondertussen en schat mij goed in. 

De laatste poging is begonnen. Iedere avond gaan er weer 2 spuiten in mijn buik. Morgen ga ik weer beginnen met werken. Einde van een heerlijke vakantie die wat gehaast en gejaagd eindigt. Ik voel me kriebelig en wiebelig door de hormonen. De tranen zitten hoog omdat ik stress ervaar voor de laatste loodjes van de studie. Nog een maandje en dan ben ik klaar met de studie en weet ik zeer waarschijnlijk hoe dit proces is (af)gelopen. Dat zijn zo'n vier en een halve spannende weken. Die vast voorbij vliegen, zoveel als ik nog moet doen voor de opleiding. Een maandje. Het moet te doen zijn. Ik heb nu al zoveel meegemaakt, dit maandje kan er ook nog wel bij.