Hersenspinsels

Op vakantie heb je tijd om na te denken. Veel tijd om na te denken. Ik hou er van; beetje mijmeren, gevoelens aftasten bij mezelf, ervaren wat ik nu precies voel en ze delen met Femke. Of alleen met mezelf. Tot ik zeker weet wat ik voel. Of zeker denk te weten wat ik voel. En dan alsnog naar buiten te brengen want ik vind het heerlijk om te sparren over mijn ik-weet-het-zeker-gevoel. Die dan toch niet zo zeker blijkt te zijn. Hersenspinsels dus. 

Afgelopen maanden ben ik veel bezig geweest met de 'wat als' vraag. Wat als ik toch niet zwanger mag worden? Tja wat dan? Ik denk dat het ergens stopt dit proces. En wel op de dag dat ik besluit te stoppen. En ik denk dat dat na deze poging is. Ik ben het zat. Die onzekerheid, de twijfels, de teleurstellingen. Maar vooral het niet kunnen plannen, niet vooruit kunnen kijken. Altijd maar met die gedachte in je achterhoofd 'maar misschien ben ik dan wel zwanger'. 

Ik merkte aan mezelf dat ik er steeds beter over kon nadenken. Denken aan een toekomst zonder kindje. Wat aan het begin van het jaar nog zoveel pijn en verdriet opleverde, gaf nu een zeker gevoel van rust. Ook dan is het leven nog goed. Heb ik nog steeds lieve vrienden om me heen met wie ik leuke dingen kan doen, bij wie ik terecht kan als ik verdrietig ben, op wie ik kan vertrouwen met alles wat ik heb en ben. 

Ik kan op reis gaan als ik dat wil, nog maar weer een studie doen (ach ja waarom ook niet), vrijwilligers werk naast mijn baan, met vriendinnen op pad wiens kinderen steeds groter worden en dus steeds meer vrije tijd krijgen. Het biedt ook perspectieven zeg maar, een leven zonder kind. Het voelde goed om zo te denken en kleine plannetjes in mijn hoofd te maken voor de tijd na de ivf. 

Op een dag in de vakantie reden Femke en ik door het prachtige Franse landschap. Muziekje aan, hond op de achterbank, zon door de ramen, Femke achter het stuur. Ik tuurde naar buiten, doezelend in het zonnetje en dacht na. En ineens overviel me een soort van paniek aan de gedachte dat ik bij de komende poging wel eens zwanger zou kunnen raken. Paniek. Eerst paniek over deze zwangerschapsgedachte en toen paniek over de paniek. Want waarom zou ik aan de gedachten van zwanger zijn, in paniek raken? Dat wil ik toch al jaren? Toch? En ineens weet ik even niet meer of ik dat nog wel wil, zwanger raken. Een kindje krijgen, mama worden. Het is toch wel zwaar in je eentje een kind opvoeden. En duur. Al die nachten wakker. De verantwoordelijkheid. Kan ik het eigenlijk wel? Hoe heb ik dit ooit kunnen bedenken? 

Ik gooi m'n paniek op het dashboard en Femke kijkt me vragend aan. We hebben het er maar niet over en de paniek zijpelt weer weg. Hersenspinsels. 

Afgelopen zaterdag hebben we afscheid genomen van mijn neef. Dappere, sterke, optimistische neef. Al 26 jaar had hij MS en iedere keer herpakte hij zichzelf weer. Dacht in mogelijkheden en kansen. Ook al kon hij op een gegeven moment steeds minder. Samen met mijn nicht was het een twee-eenheid. Echte liefde. Puur, vol respect, mooi. De herdenkingsdienst was in een klein kerkje in een prachtig dorp ergens ver weg van 020. Met mijn tantes en moeder in mijn Panda gepropt kwamen we aan bij het kerkje. Ik zet mijn tante af bij het toiletgebouw en zet de Panda op de parkeerplaats. Ik stap uit en zie 2 ooievaars staan in het weilandje naast de kerk. En ineens is daar nieuw leven zo vlak bij de dood. Zou het een teken zijn? 

De dienst van mijn neef is zo mooi, zo puur. Vol liefde praten mijn nicht en haar dochters over hem. Vol trots, herinneringen ophalend met een lach en een traan. 

En ineens weet ik weer dat ik mama wil worden. Voel ik weer wat ik al die tijd heb gevoeld. Dat ik zo'n thuis ook aan mijn kindje wil geven. Kan geven. Een thuis vol warmte, plezier, ruimte voor gekkigheid, de zoete inval en vooral veel liefde. 

De ooievaars zijn mijn teken. Bij de eerste keer zwanger heb ik ook een ooievaar gezien. Ik geloof er in. Ineens kan ik het weer. Ik voel het weer.
Dag hersenspinsels.