Poging 3B

Wat had ik dit bericht graag begonnen met een blijde boodschap. Maar helaas. Poging 3B is niet gelukt. Twee mooie embryo's werden 2 weken geleden teruggeplaatst maar ze mochten niet blijven zitten. Wat ontzettend jammer. En dat is een dikke understatement. 

Vorige week had ik al het gevoel dat ik altijd een paar dagen voor mijn menstruatie heb; kramperig gevoel, hoofdpijn, pijn laag in de onderrug. Ik weet dat het ook op een zwangerschap kan duiden maar de twijfel is gezaaid. Het knagende gevoel blijft. Ik probeer m'n zinnen te verzetten en me te richten op het tentamen dat er aan komt. De laatste van de opleiding. Als ik die haal, hoef ik nog maar een paar dingen af te ronden en zit de opleiding er op. 

Mijn gedachten dwalen tijdens het studeren continu af. Zal het misschien toch iets van de innesteling zijn dat ik voel? Zou het misschien toch gelukt zijn? En dan weer de hele andere kant op; het is net als bij een menstruatie, hetzelfde gevoel, dezelfde klachten. Ik ken ze te goed van al die keren dat de menstruatie zich aankondigde. 

Het tentamen is gemaakt, de spanning over beiden stijgt. Lieve mensen leven met me mee. En ineens benauwt me dat vreselijk. Iedere dag vraagt er wel iemand hoe het met me gaat. En de vraag wanneer ik ga testen wordt regelmatig gesteld. Vorige week wel vier maal op één dag. Het vliegt me aan. Ik vind het ineens zo moeilijk om dit te delen. Stel dat ik niet zwanger ben, stel dat er geen cryo's zijn. Dan is het voorbij. Zomaar ineens voorbij. Een avontuur dat ik ruim 4 jaar geleden vol vertrouwen ben aangegaan, is dan voorbij. En dan moet ik dat diezelfde dag met iedereen delen. Dat wil ik helemaal niet. Ik vind het zo zwaar allemaal, deze poging lijkt duizendmaal zwaarder dan de vorige. Ik wil dat het allemaal voorbij is. Ik wil helemaal niet dat het voorbij is. Ik vind het zo fijn dat mensen meeleven. Ik wil helemaal niet dat mensen meeleven. Ik wil dat ze me met rust laten. Ik moet dit zelf doen, moet hier zelf doorheen. Maar wat voel ik me ontzettend eenzaam ineens. Ik wil helemaal niet met rust gelaten worden. Wat als het niet gelukt is, dan zit ik hier weer alleen. Weer een illusie armer, een droom aan diggelen. 

Ergens gedurende vorige week begint de hoop toch weer wat terug te komen. Menstruatie blijft uit. Zou het dan toch? Ik doe een test. Negatief. Misschien te vroeg? Ik besluit het voor me te houden. Heb het nodig dit alleen met mezelf te delen. Ik probeer het mensen om me heen uit te leggen. Mijn lieve vriendinnen begrijpen het. Willen er voor me zijn maar ik kan het niet aannemen op dit moment, kan hun liefde en vriendschap niet ontvangen. Het lukt me gewoon niet. Ik zonder me af en leef langzaam door. 

Tentamen haal ik, met vlag en wimpel. Natuurlijk haal ik die, zeggen velen. Voor mij niet zo vanzelfsprekend. Was ik maar eens zo vol zelfvertrouwen dat ik dat natuurlijke voel. Het zou een hoop stress schelen. 

En ik wacht rustig verder. Een beetje stress minder maar verdrietig en eenzaam sleep ik me door de dagen heen. 

Zondagochtend heel vroeg word ik wakker. Kwart voor 5. Ik moet enorm plassen maar wil er niet uit. Om 6 uur gaat de wekker want ik moet werken. Ik wil eigenlijk nog een uurtje slapen aangezien ik al weken maar een paar uur per nacht slaap. Om 5 over 5 zit ik met een negatieve test in m'n bed. Tja. Daar zit ik dan. Ik kan het niet meer ontkennen. Het is niet gelukt. 

Ook nu hou ik het voor mezelf. Ik heb geen werk waarbij ik even een dagje wat minder aanwezig kan zijn. Mijn patiënten hebben recht op alle aandacht en zorg. Ik schuif alles aan de kant en hou mijn verdriet voor me. Ik draai m'n dienst, vind afleiding in het zorgen voor de ander, luister naar m'n patiënten en lach met hun de pijn weg. Ik ga met een goed gevoel naar huis als één van de patiënten aangeeft dat ze hoopt dat ik er morgen weer ben. Dat ze het fijn vindt dat ik voor haar zorg. Daar doe ik het voor. Ik hou van mijn werk.

En dan thuis dringt de werkelijkheid weer tot me door. Ik ben niet zwanger. Het lukt me niet om te huilen. De tranen zitten er wel, maar komen er niet uit. 

Ik stuur mijn vriendinnen een berichtje over de negatieve test. Femke belt. Ik merk dat ik blokkeer. Ik kan nog niet bij mijn gevoel. De teleurstelling en het lamgeslagen gevoel overheersen. Deze poging is niet gelukt en morgen krijg ik te horen of er wel of geen cryo's zijn. De dag van de waarheid. Ineens is er weer dat punt; het kan zo maar ineens allemaal voorbij zijn. Met één telefoontje kan het voorgoed veranderen; mijn toekomstbeeld, mijn hoop, mijn wens, de liefde van een kindje, de liefde voor een kindje. 

Vandaag word ik gebeld. Er is één embryo ingevroren. Er is nog een kans. Wow. 

Ik wacht op het blije gevoel wat moet gaan komen. Nog een kans is geweldig. Ik wacht. Ik bericht m´n vriendinnen. Ze reageren blij. En ik? Ik kan alleen maar huilen. Heel hard huilen. Ik wil helemaal niet nog een kans. Ik wil gewoon nu zwanger zijn. Ik wil niet weer deze teleurstelling mee maken. Ik wil het verdriet niet voelen wat ik voel. De pijn, het gevoel van falen, dat mijn lijf me in de steek laat, dat ik dat ene niet kan wat voor zovelen zo vanzelfsprekend is. Ik wil niet weer de spannende tijd in. Zou de cryo goed ontdooien? Kan er een terugplaatsing ingepland worden? En dan weer die wachtweken in. De tijd die voorbij kruipt. Het leven dat stil staat terwijl het keihard doorgaat om je heen. 

Ik ben dankbaar dat me nog een kans gegeven word, maar wat had ik graag 'gewoon' nu zwanger willen zijn.