Twijfels

Ineens waren daar twijfels. Twijfels of ik nog wel door wil gaan met de laatste icsi. En twijfels veroorzaken onrust. Dus daar was ook ineens onrust in mijn lijf en hoofd. 

Waar kwamen deze twijfels vandaan? Ik wil toch graag zwanger worden? En dan weet ik dus dat ik door moet gaan. Maar wat stond er ineens een grote berg voor deze poging. Een hele hoge berg waar ik met ontzag naar keek. En met angst. Want ik weet dat deze berg ook heel veel obstakels heeft. En dat als je één obstakel hebt gehad, er nog een aantal volgen. En dan dat er teleurstellingen liggen. En daar komen de twijfels vandaan. 

Wil ik dit nog wel een keer meemaken? Ben ik sterk genoeg om eventuele teleurstellingen te kunnen dragen?

Ik ben een positief mens, haal kracht uit moeilijke situaties en voel dat ik de afgelopen jaren enorm veel heb geleerd. Ik ben persoonlijk gegroeid en ik kijk meestal met vertrouwen naar de toekomst. Maar ik ben ook realistisch. De kans dat ik ooit biologisch moeder ga worden, word steeds kleiner. Ik ga niet meer  onbevangen de poging in, zoals bij de eerste ivf. Toen zag ik voornamelijk kansen. Eindelijk de kans om zwanger te worden. Nu zie ik nog steeds een kans. Zeker, er is een kans om zwanger te worden en mijn droom eindelijk uit te zien komen. Maar ik zie ook het einde van een proces komen. En dat roept emoties op. Niet meer zulke heftige emoties als de eerste periode na de 2e ivf. Toen was ik voornamelijk in paniek. 

Nu voel ik een raar soort rust. Is het berusting? Ik geloof het niet. De droom van een groot gezin heb ik een paar jaar geleden al achter me gelaten. Niet heel realistisch als je alleen bent om dan nog te dromen over een gezin met vier kinderen. Maar toch blijft dat een beeld wat ik voor me zie. Paar kindjes aan tafel, vriendjes en vriendinnetjes die aanschuiven, een hoop gezelligheid en plezier. Zal dat beeld ooit uitkomen? Want nog steeds droom ik van een eigen gezinnetje stichten. Ik kan me niet voorstellen dat er nooit een klein hummeltje aan mijn eettafel zit waar ik al mijn liefde en aandacht aan zal geven. Waarmee ik mijn eigen tradities maak en met wie ik een leventje opbouw.

Met de counselor bespreek ik mijn twijfels. In de tijd tussen de eerste verwarrende twijfels en de daadwerkelijke afspraak, heb ik met vriendinnen gesproken over mijn gevoelens. En ik merkte dat dat al een heel stuk rust gaf. De meeste reageren verbaasd over mijn gevoelens. "Niet stoppen hoor, dan krijg je spijt". Ik weet niet of dat zo is. Het proces vraagt heel veel van je. Iemand die dit niet heeft meegemaakt, kan niet begrijpen hoe zwaar, emotioneel en belastend dit alles is. Ergens is het een keer genoeg, is de emmer vol. Maar het stoppen is inmiddels van de baan. Ik ben weer rustig en ga de berg beklimmen. De eerste prikken zijn gezet, de pil is gestopt en de week dat de uitgangsecho gepland staat, staat voor de deur. En ik zie het allemaal wel. Ik laat het maar een beetje gebeuren en over me heen komen. Wat komt dat komt en wat niet komt, dat komt dan helaas niet. Ik heb daar niet zo heel veel invloed meer op. Ik doe alles wat in mijn macht ligt om mama te worden. En als dat de weg is die ik zal mogen bewandelen, dan zullen we dat over een week of 6 weten. En is het die weg niet, dan zal ik daar op dat moment mee moeten gaan dealen. Hoe, ik weet het niet. Dat is dan. Nu is nu. En nu is er een kans en een berg. En die ga ik gewoon beiden maar nemen. Waar het heen ook leidt.