Uitgerekende datum

Vandaag is de dag dat ik eigenlijk uitgerekend was. Het klinkt als een vrolijk rijmpje maar dat is het natuurlijk niet. De uitgerekende dag, de dag waarom het allemaal zou draaien als ik nog zwanger was geweest van de eerst teruggeplaatste embryo. Misschien lag mijn kleintje al wel dagen in mijn armen, misschien was ik de dagen aan het aftellen omdat die dikke buik in de weg zou zitten. Helaas niets van dit alles. Het heeft niet zo mogen zijn.

En moeder natuur is vandaag extra cru en vond deze dag de perfecte dag om ongesteld te worden. Tja...

Drie weken geleden ben ik gestart op een nieuwe afdeling. De laatste zes maanden van de opleiding zijn aangebroken. Die eerste weken zijn slopend, alle indrukken maar vooral het weer opnieuw moeten investeren in een team waarvan ik waarschijnlijk over een paar maanden weer afscheid ga nemen, kosten bergen energie.
En dan lekkage in de badkamer. Al anderhalve week is het dikke ellende en wordt donderdag een deel van de badkamervloer en de muur open gebroken om te kijken of ze bij de lekkage kunnen komen. Wat levert dat een stress op.

Vandaag is ook de dag dat ik weer zou kunnen beginnen met het slikken van de pil. Om de start van de laatste poging in te luiden. Ik geloof niet dat ik het ga doen, het slikken van de pil. In ieder geval nu niet, misschien wel helemaal niet. Het voelt nog niet goed om ook maar iets met ivf/icsi te doen. Voel me nog te wiebelig, sta nog niet stevig in mijn schoenen. Misschien dat ik vanavond ineens bedenk dat het toch wel goed is om te doen, maar ik geloof het niet.

Vriendinnen zeggen dat ik te hard ben voor mezelf, maar ik vind deze dip veel te lang duren. Het is niet dat ik depressief thuis zit, maar echt happy voel ik me niet. Eigenlijk is alles me te veel. Het liefst zou ik gewoon even een week met mijn hoofd onder de dekens verdwijnen. Even gewoon helemaal niets. Niet denken, niet voelen. Of misschien juist wel heel veel voelen en denken. Ik weet het gewoon niet zo goed. Een weekje naar de zon, een boek mee, beetje energie op doen. Of lekker thuis, beetje rommelen, katjes op schoot, filmpje kijken en wat haken. Maar misschien is het beter om maar gewoon door te gaan, de afleiding te ervaren van het werk en de studie. Uitstapjes te maken en gezellige dingen te doen.

Als ik het zo opschrijf ben ik misschien toch ook wel een beetje te hard voor mezelf. Het is ook allemaal veel, er komt van alles op me af en de badkamerstress is gewoon echt een flinke druppel te veel.

Hoe het ook zij, ik voel wat ik voel en daar zal ik het mee moeten doen. Ik zal het moeten accepteren dat het gewoon nog niet zo goed gaat, dat ik me wat down voel en de dip langer duurt dan ik zou willen.

En toch heb ik het gevoel dat het wel beter gaat met me. Misschien als deze dag voorbij is dat ik eindelijk weer vooruit kan denken. Dat ik deze dag nog even moet doormaken, het verdriet van het nog steeds geen mama mogen zijn nog een keer bewust moet voelen. En dat ik na vandaag weer naar de toekomst kan kijken. Want langzaam maar zeker krijg ik een beetje vertrouwen terug in mijn lichaam en de mogelijkheden van de laatste icsi. Na de eerste punctie is het ook tweemaal gelukt om zwanger te worden. De tweede punctie was gewoon even een foutje. Een misstap die we allemaal wel eens maken. Drie maal is scheepsrecht, zowel qua punctie als qua terugplaatsing. Langzaam kan ik weer dit soort dingen denken, is er weer een beetje ruimte om dit positieve gedachten toe te laten. 

Vandaag is vandaag. Geen bevalling, geen zwangerschap, nog geen mama. Gewoon een doordeweekse maandag. Ik kruip met mijn katten onder een deken en doe niets. En morgen zien we wel weer verder.