Ik kijk weer vooruit

Sinds een kleine 3 weken heb ik intensief mailcontact met een 38-jarige man die misschien wel de vader van mijn kindje wil worden. Hij is homo en zou graag samen met iemand een kindje willen opvoeden. Niet zozeer als co-ouders, maar wel een grote rol spelend in het leven van het kindje.
Via een website zijn we met elkaar in contact gekomen en sinds die dag mailen we regelmatig met elkaar. Allerlei issues zijn al ter sprake gekomen, kleine discussies gevoerd en vooral veel gevoelens en gedachten uitgewisseld.

En vandaag is het dan zover, we zullen elkaar gaan ontmoeten. Zo spannend! Nog een kleine 10 minuten en dan ga ik van huis en jeej, wat ben ik zenuwachtig opeens! Het voelt als een eerste date. Wat moet ik aan? Hoe zal hij me vinden? Hoe vind ik hem? Is de klik, die er op papier zeker is, in real life er ook? Ik hoop het zo, het voelt zo goed.
Rekening houdend met het risico dat ik vanavond een illusie armer zou kunnen zijn, ga ik vol vertrouwen de ontmoeting tegemoet. Ben erg benieuwd en ga het gewoon maar zien!

Chaos in mijn hoofd

Het is nu twee weken geleden dat J. de beslissing nam om mij telefonisch mede te delen dat hij stopt met doneren. Daarna niets meer van hem of zijn partner gehoord. Het blijft voelen alsof ik in een slechte film ben gestapt. Met één telefoontje gooit hij mijn hele leven overhoop om vervolgens niets meer te laten horen. Alsof hij niet bestaat heeft, alsof contact nooit geweest is en we niet ruim 1,5 jaar geleden de afspraak hebben gemaakt dat hij me zou helpen bij het verwezenlijken van mijn kinderwens. Het voelt dubbel allemaal. Aan de ene kant heb ik ook geen behoefte om met hem te praten. Het zal geen goed gesprek worden, kan denk ik alleen maar vanuit mijn emotie kan reageren. Daarmee krijg je geen antwoorden en hang ik vast gefrustreerd op. Maar aan de andere kant wil ik hem laten weten wat hij me heeft aangedaan door dit zo aan te pakken. Door sowieso deze stap te maken en dan ook nog eens telefonisch, na anderhalve week spanning, op de dag dat ik dacht te starten met IVF. Soms overvalt het oneerlijke gevoel me. Het overspoelt me weer met dat machteloze en verdrietige gevoel die me twee weken geleden overspoelden.

Momenteel heb ik een hoofd en lijf vol onrust. Ik kan me moeilijk ontspannen, heb geen rust om na te denken. Het werk biedt me afleiding, maar de avonden geven me geen rust. Wat kosten al die emoties toch veel energie.
Ondanks dat ik voel dat ik nog geen ruimte heb om na te denken over de toekomst, ploppen alle opties toch steeds naar boven. Wat wil ik? Hoe wil ik het? Kan ik weer de emotionele weg in slaan voor het zoeken naar een donor? Weer open stellen naar vreemde mannen, de rotte appels die er helaas tussen zitten eruit plukkend, kijkend of er iemand tussen zit die mij kan helpen met mijn kinderwens? Of wil ik toch voor een anonieme donor gaan? Dat waar ik altijd op tegen ben geweest, uit levensovertuiging, voor de toekomst van mijn kindje, zou ik dat toch kunnen doen nu ik na 2,5 jaar nog steeds met lege handen sta? Of zoek ik een tussenweg, een donor die wel bekend wil zijn maar geen grote rol wil spelen in het leven van het kindje? En tja, waar vind ik die... zal toch ook weer die slopende weg worden op zoek naar een betrouwbaar iemand.

Er zijn veel lieve mensen die met me mee proberen te denken. De optie om eicellen in te vriezen is door meerdere mensen genoemd. Maar wat doe ik nu dan met mijn wens die zo diep is, die zo aanwezig is. Ik kan die niet in de vriezer stoppen, ik heb de wens al meerdere jaren, probeer die al 2,5, jaar uit te laten komen, dus om die nog langer uit te stellen is niet wat ik zou willen en kunnen.
Ook de wederkerigheid die bij sommige klinieken wordt aangeboden kwam aan bod. Maar dan zit ik nog steeds met het feit dat ik een anonieme donor zal kiezen. Een stap waar ik (nog) niet voor 100% achter kan staan. En stel dat ik niet zwanger zal raken, maar de mensen die ik mijn eitjes zou 'geven' wel? En er over 16 jr. opeens een kind op mijn stoep zal staan. Dat kan ik nu in ieder geval niet aan, is een hele grote stap te ver op dit moment.
Al met al ligt er veel om over na te denken, maar ook nog veel om te voelen. Eerst voelen en dan denken was de tip van de counselor. Maar poeh, wat is dat lastig!

Mijn wens, zo intens, zo dichtbij en ineens zo ver weg

Al sinds het voorlichtingsgesprek in het ziekenhuis probeerde ik mijn donor te spreken. Hij moest nog een aantal dingen doen (formulieren tekenen, bloed afnemen en urine inleveren) voor de eerste uitgangsecho zou plaatsvinden. Aangezien we daar nog ruim een week de tijd voor hadden, maakte ik me er niet al te druk om. Het gebeurde wel vaker dat ik J niet te pakken kon krijgen.
De maandag na het gesprek heb ik hem na verschillende telefoontjes een mailtje gestuurd met alle info er in. Nog steeds met het vertrouwen dat het wel goed kwam. Maar op het mailtje kwam geen antwoord, terwijl ik had gevraagd of hij wilde aangeven of het hem ging lukken om dit te realiseren binnen een week. Ook de dagen die volgden kwam er geen reactie. Ik belde maar steeds kreeg ik de voicemail. Na een week begon de twijfel toe te slaan. Waarom nam hij de telefoon niet op? Wilde hij me niet spreken? Had ik iets verkeerds gezegd of gedaan? Snapte er helemaal niets van. Het weekend voor het gesprek hebben we elkaar nog gesproken. Naar mijn idee toen geen vuiltje aan de lucht. Laatste smsje van zijn kant was een succeswens voor het voorlichtingsgesprek. Daarna totale radiostilte. Ik kon het niet rijmen met elkaar. Waarom nu totaal geen reactie?
Op zaterdagavond hem een smsje gestuurd met daarin mijn gevoelens van onzekerheid en twijfel. De angst dat maandag de IVF niet kon starten daar ook in benoemd. Maar ook daarop geen reactie. Wat voelde ik me rot en verdrietig. Voelde mijn wens om moeder te worden tussen mijn vingers vandaan glijden en had er totaal geen grip op. Wat voelde ik me machteloos. Ook de partner van J geprobeerd te bellen maar ook daar geen gehoor.

Maandagochtend kreeg ik van het ziekenhuis te horen dat ik geen echo kon krijgen omdat de papieren niet getekend waren en onderzoeken niet waren uitgevoerd. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Heel naïef misschien maar heb toch de hoop gehad dat hij deze dingen gewoon had gedaan maar even geen tijd en ruimte had om mij te berichten. Helaas, mijn hoop was nergens op gebaseerd. De verpleegkundige was lief en dacht met me mee. Ze gaf aan dat ik nog een week de Decapeptyl kon doorspuiten zodat J nog een weekje de tijd had om de dingen te regelen. De echo werd gewoon een week verplaatst. Wat fijn dat ze zo met me meeleefde en flexibel was.
Na dit telefoontje direct weer J geprobeerd te bellen. Wederom de voicemail. Daarna de partner nog een keer geprobeerd te bellen en die kreeg ik gelukkig aan de telefoon. Het was een fijn gesprek, begripvol en met informatie voor mij over de situatie van J. Ik kreeg weer wat meer hoop. Het had niets met mij te maken, de situatie was er op dit moment niet naar om rationeel te denken en juiste stappen te maken. Hij zou aan J vragen om mij te bellen.

Een aantal uur later ging de telefoon. Ik was net op weg naar het winkelcentrum en stopte bij een bankje om rustig te praten. Ik gaf aan dat ik blij was dat ik hem aan de telefoon was. Zijn antwoord zorgde voor het afgaan van alle alarmbellen; hij dacht niet dat ik zo blij zou worden van dit telefoontje. Ik ben opgestaan en terug naar huis gelopen. Voelde aan dat ik dit gesprek niet in de supermarkt wilde gaan voeren.
Ik ga hier niet het gesprek opschrijven, het is iets tussen J en mij. Maar het kwam er op neer dat hij al een tijd aan het twijfelen was over het proces en er mee wil stoppen. Pats boem, daar was hij dan. De boodschap waar ik zoveel angst om heb gehad maar niet verwacht had te zullen krijgen. Daar ging mijn kinderwens. Ik zou nooit moeder worden, was het eerste wat ik dacht. Wat een verdriet, maar ook boosheid, machteloosheid en radeloosheid kwamen naar boven. Totale paniek overheerste al mijn gedachten en gevoelens.

Nu, een kleine week verder, is de rust in mijn hoofd en hart weer teruggekeerd. Ik kan weer helder nadenken, kan de situatie van meerdere kanten bekijken en mijn gevoelens ervaren. Mede door mijn lieve vriendinnen, luisterende oren van mijn ouders en familie, en een gesprek met de counselor verbonden aan het ziekenhuis, krijg ik mijn gedachten en gevoelens weer wat meer op een rij.
Verdriet zit er nog steeds. Teleurstelling ook, dat dit zo heeft moeten lopen. Dat ik dit mee moet maken in een proces wat al zo heftig en intens is. Op de dag dat ik dacht dat mijn wens dichterbij was dan ooit, was hij opeens verder weg dan ik ooit had gedacht. Wrang en bizar, zo heb ik het vaak genoemd. Alsof ik wakker was geworden in een hele slechte film.
Ik kan een beetje begrip opbrengen voor J in zijn situatie. Maar blijf het vreselijk naar vinden hoe hij mij heeft behandeld. Ik heb dit niet verdiend. Hij had eerder moeten aangeven twijfels te ervaren, eerder dan op de dag van de ivf. Dit was te heftig, te emotioneel.

Maar ik zal verder moeten. Deze periode een plekje moeten geven. We zijn toch samen een lange tijd onderweg geweest, veel meegemaakt in een intens proces. Ik zal het moeten afsluiten. Hopelijk kan dat samen met de mannen, maar anders in ieder geval alleen. Pas dan kan ik verder, gedachten toelaten, opties naast elkaar leggen en keuzes maken. Er is nog een lange weg te gaan maar wat ben ik blij dat de rust in mijn hoofd weer wat is teruggekeerd.

Op weg naar IVF nummer 1

Vandaag dan de langverwachte afspraak in het ziekenhuis; de voorlichtingsbijeenkomst voor het ivf/icsi traject. Mijn lieve beste vriendin ging mee, wat toch wel fijn was. Anders zit je daar toch maar alleen. Al waren er meer vrouwen die alleen waren. En eigenlijk had je weinig tijd om echt met elkaar te praten. Maar toch was het fijn dat ze er was. Helemaal omdat ze in precies dezelfde situatie zit, dus weet hoe het voelt allemaal.
Twee horen toch meer dan één en het is prettig om nog even samen over de dingen na te denken.

De middag begon met een praatje van één van de ivf-artsen. Ik vind het altijd prettig als ik bij haar een afspraak hebt. Ze is vriendelijk en rustig, beetje afstandelijk maar prettig in de omgang. Ook deze presentatie deed ze rustig en duidelijk. Alle stappen die gaan komen heeft ze doorgenomen en toegelicht. Het meeste was al duidelijk; de dikke reader stond vol met informatie! Maar zo even op een rij is het toch ook wel prettig.
Daarna een stukje van de verpleegkundige. Die was wat minder vloeiend in de presentatie ;). Maar ach, ook dat werd uiteindelijk allemaal duidelijk.
Na het praatje van beiden werd de groep opgesplitst (we waren met een behoorlijk aantal stellen) zodat we niet heel lang hoefden te wachten bij het bloedprikken en inplannen van de afspraken.

Ik mocht direct door naar boven en na nog even een paar minuutjes gewacht te hebben, mocht ik bij de verpleegkundige aan tafel schuiven. Een hoop papieren later, ging ze kijken wanneer er een plekje voor me was om te starten. Nou en die was al snel!!
Vanaf morgen ga ik starten met het eerste middel; Decapeptyl. Dit legt mijn eigen eierstokken stil zodat er geen eitjes groeien en er geen eisprong plaatsvindt. Ik was al bijna 3 weken geleden gestart met 'de pil' en die moet ik nog tot zondag doorslikken. Daarna zal er een menstruatie doorbreken. Als dat doorbreekt dan bel ik naar het ziekenhuis om een echo af te spreken op of rond dag 5 van de cyclus. Na de echo start ik met het spuiten van Puregon om eitjes te laten groeien. Dan komt een tijd van regelmatige echo's en bloedafnamen. Er wordt zowel gekeken naar de eitjes via de echo's als naar het hormoongehalte in mijn bloed om zo de cyclus zo goed mogelijk te monitoren.
Als de eiblaasjes mooi groot zijn wordt de punctie gepland. Iets waar ik nu toch al een beetje tegenop zie. Maar ach, het is voor een goed doel!

Jeetje zeg, ook nu voelt het zo dubbel allemaal. Ik ben zo blij dat het momenteel zo vlotjes gaat, ondanks dat ik ook tegen alles zo enorm op zie. Ik ben geen held met naalden en bloedprikken. Klinkt natuurlijk wat raar als verpleegkundige, maar ik gruwel van het prikken van mezelf. En zal het toch echt zelf moeten doen! Maar ook dat overleven we wel weer, tijdens de IUI's is het ook goed gegaan.
Maar wat fijn dat er nu eindelijk weer een beetje hoop in beeld komt. Want ja, hoop krijg ik ondanks alle bijwerkingen, risico's van de behandelingen en geringe slagingskans. Er is zeer waarschijnlijk meer kans dan ik ooit zal krijgen als ik het via de gewone weg zou doen.
Dus de hoop gaat mij weer doen leven, gaat er voor zorgen dat ik er positief in ga staan en dat ik over een aantal maanden eindelijk mijn wens in vervulling zie gaan!

IVF-traject is een feit

Vrijdagavond laat ben ik ongesteld geworden. Helaas, ook de 3e IUI is niet gelukt en het IVF-traject is nu een feit. Donderdag kreeg ik al een stapel papieren van het ziekenhuis binnen over het traject. Met daarbij een informatiereader over alles rondom het ivf/icsi-traject. Ik heb het toen aan de kant gelegd, was er nog niet helemaal over uit of ik zwanger was of niet. Zat wel al te twijfelen, woensdag had ik al wat slijmafscheiding. Voor mij eigenlijk altijd een teken dat mijn menstruatie 2 a 3 dagen later doorbreekt. En ja, dat was dus nu ook zo.

De klap kwam eigenlijk woensdag ook al. Tenminste, dat dacht ik. Maar gisteravond bij thuiskomst na een gezellige dag met neefje en nichtje en een etentje met mijn mams, voelde ik me echt rot over de hele situatie. Ik ben het zo zat al die emoties iedere keer. Het is zo vermoeiend en uitputtend. Iedere keer die spanningen, niet alleen in de wachtweken maar ook de periode daarvoor. Kan donor wel of niet? Is er wel of geen plaats bij het ziekenhuis voor een iui-poging? Wel of niet zwanger? Wel of niet vruchtbaar?
Pff, af en toe is het gewoon even te veel al die vragen, twijfels, emoties. Daarnaast het opstarten van mijn nieuwe baan. Ik heb het erg naar mijn zin maar man, wat is het vermoeiend.

Gisterochtend dus ook gestart met de pil. Zo'n dubbel moment: 2,5 jaar geleden ben ik gestopt met de pil omdat ik graag zwanger wil worden en nu start ik hem weer omdat ik nog steeds graag zwanger wil worden. Raar moment was het. Ook omdat ik een zwangerschapstest moest doen van het ziekenhuis. Gewoon om helemaal zeker te zijn dat ik niet zwanger ben. Zit je dan met een maandverbandje in je ene hand en een negatieve test in de andere hand. Beetje confronterend allemaal.
Sowieso voelt het allemaal dubbel. Ik weet dat mijn kansen zoveel meer zijn met IVF om zwanger te worden, maar ik wil het eigenlijk gewoon niet. Al die hormonen, de punctie, de spanningen, het limiet die er aan zit. Terwijl ik er ook zo enorm naar heb uitgekeken om te gaan starten want hierdoor kan ik waarschijnlijk wel zwanger worden. Chaos in mijn hoofd en hart dus!

Vannacht goed geslapen en stond gelukkig ook weer op zoals ik ben; optimistisch en met een 'we zien het verder wel hoe het gaat lopen'. Ik ga straks de reader van het ziekenhuis doorlezen. En op 27 oktober de afspraak voor een informatiebijeenkomst. Als het goed is kan ik daarna ook vrij snel starten met de medicatie.

Dus het is tijd om weer met goede moed vooruit te gaan kijken. Nu nog even zoeken naar een plekje in mijn hoofd om dat te kunnen doen!

Doorgaan met ups en downs

De afgelopen maanden niet geschreven op mijn blog. Aan de ene kant zoveel te schrijven, aan de andere kant is het ook veel van hetzelfde.
De afspraak met het ziekenhuis was om eerst 3 IUI pogingen te doen en als dit geen succes oplevert over te stappen op IVF. Ondertussen is dat bijna zover. Momenteel ben ik bezig met IUI 3. Een goede poging: 2 eitjes aan de 'goede' kant, een goede productie van de donor en goede moed om deze poging dan eindelijk 'de' poging te laten zijn. Maar eigenlijk sinds vanavond weer alle signalen gekregen die staan voor een menstruatie over een paar dagen. Het is zo lastig om hoop te houden als je je lichaam ondertussen zo goed kent. En hoop had ik echt bij deze poging. Voor het weekend begon een lage rugpijn die ik wel herken van de menstruatie. Alleen niet eentje die al begint 4 dagen na de IUI. Innesteling? En baarmoeder die hard aan het werk is? Ook gevoelige borsten en een zeurderige pijn in mijn onderbuik. Oh wat zou het fijn zijn als het toch gelukt is!
Maar nu dus weer die twijfel, die eeuwige twijfel. Zal het wel of zal het niet...

Mocht het niet gelukt zijn dan start ik op dag 1 met 'de pil' om mijn eigen cyclus stil te leggen. Eind oktober heb ik dan een voorlichtingsbijeenkomst vanuit het ziekenhuis voor het ivf-traject. Vrij snel daarna zal de eerste IVF poging een feit zijn. Zo dubbel als ik daarnaar uit kijk. Ik zou zo graag nu via deze weg zwanger worden, geen extra hormonen in mijn lijf, geen extra belasting voor mijn donor voor de zoveelste keer vanwege het vervullen van zijn taak, gewoon mijn droom zien uitkomen.
Maar ik weet ook dat IVF de kansen vergroot. Heel erg vergroot. Dus ik kijk ook uit naar de IVF.

Nu eerst maar 'ns afwachten wat de komende dagen brengen gaan.

Afsluiten en verder gaan

Vandaag de eerste echte signalen van een naderende ongesteldheid. Helaas, ook deze laatste ZI-poging is mislukt. Dit betekent voor mij ook een afsluiting van een bepaalde fase en de start van een nieuwe.
Afgelopen vrijdag heb ik de medicijnen voor de IUI al besteld bij de apotheek. Had de recepten al een tijdje in huis, maar het voelde als 'de goden verzoeken' om ze al op te halen. Omdat ik vrijdag naar de sauna ging, heb ik die ochtend een zwangerschapstest gedaan. Deze was negatief. Reden, ondanks dat het nog echt te vroeg had kunnen zijn, om de medicatie te gaan halen. Had al van meerdere mensen begrepen dat het niet altijd op voorraad is, dus vandaar dat ik er op tijd bij wilde zijn.
Terwijl ik bij de apotheek stond te wachten, voelde ik het heel bewust, deze nieuwe stap en fase. Opeens ben ik daar een persoon die hulp nodig heeft bij het zwanger worden. Pff, kwam even flink binnen. Wil die hulp helemaal niet nodig hebben. Wil gewoon zwanger worden! Merk ook nu dat de ongesteldheid er aan komt, dit ook weer een stukje afscheid nemen is. Het is helaas niet gelukt via deze manier.
Ik ga maar gewoon heel hard hopen dat de komende fase meer geluk gaat brengen!

Heftige periode

Afgelopen week was een heftige week. Op dinsdag de kijkoperatie. Jemig, wat was ik zenuwachtig zeg. Van te voren al wel een beetje, maar ik wist het aardig in bedwang te houden. Maar toen ik eenmaal op de stoel lag, ter voorbereiding voor de operatie, zat ik al te trillen en te beven! Komt nog bij dat ik een enorme hekel heb aan injectienaalden.

Ik was al een keer naar Enschede geweest voor een intake-gesprek. Wat me toen al opviel, waren de ontzettend aardige mensen daar. Al bij het binnen komen van het ziekenhuis, werd ik vriendelijk ontvangen. Fijn om zo binnen te komen.Bij de intake werd de kijkoperatie uitgelegd, vragen beantwoord en de afspraak maar direct gemaakt. Gelukkig heb ik niet lang hoeven wachten, kon direct na m'n volgende cyclus terecht. Mijn moeder was ook mee, erg fijn. Twee horen meer dan één en ik vond het sowieso fijn om haar er bij te hebben. Het is een lastig onderwerp tussen ons en dit maakt het makkelijker om van beide kanten een betrokkenheid te tonen.

Bij de kijkoperatie hebben ze geprobeerd via een vaginale laparoscopie de eileiders en eierstokken in kaart te brengen. Hierbij zouden ze contrastvloeistof in de baarmoeder spuiten, net als bij de baarmoederfoto, om te kijken of dat weer terug te zien was in de vrije buikholte. Zo is te zien of er een verkleving in de eileiders zelf zit of dat de eierstok nog aansluit op de eileider. Ik spreek over zouden en kunnen omdat het helaas zover niet is gekomen. Bij de kijkoperatie is gebleken dat er te veel verklevingen in m'n buikholte zitten om richting de eileiders te komen. Het onderzoek zelf ging niet zo prettig. Ik was erg gespannen, kon me moeilijk overgeven aan de medicatie die ik had gekregen. Uiteindelijk lukte het me om rustig te blijven liggen en kon de arts beginnen. De eerste keer ging het ontspannen nog goed. De arts heeft op twee plaatsen een snee gemaakt in de schede om te kijken, maar beide plaatsen waren niet doorgankelijk.  Toen bleek dat alles opnieuw moest, speculum er in, snee in de schede, scope er doorheen, was het gedaan met de ontspanning. Hierdoor was het helaas ook erg oncomfortabel allemaal, voelde van alles in m'n buik, van krampen tot druk. En toen de uitslag dat het geen zin had, dat de arts niets kon zien. Dit was niet wat ik verwacht had, hier had ik geen rekening mee gehouden. Mijn grootste angst was natuurlijk om als uitslag te krijgen dat de eileider(s) niet doorgankelijk was. Maar ik had geen rekening gehouden dat ik de uitslag eigenlijk helemaal niet zou krijgen. Dat het onduidelijk zou blijven, meer vragen zou oproepen dan beantwoorden.

Ondanks dat de arts van te voren had aangegeven dat de arts in mijn eigen ziekenhuis de hoofdbehandelaar is en hij dus de beslissingen neemt over de behandeling, toch aan hem gevraagd wat hij zijn eigen patiënte zou adviseren. Direct kwam daar het antwoord: 'ik zou haar adviseren over te stappen op IVF'. Slik. Wat nu? Terug op de zaal waar ik nog twee uur moest blijven in verband met gekregen opiaten, kwamen de tranen. Wat een tegenvaller zeg. Al die onderzoeken met steeds een negatieve uitslag, ik vind het heftig. De arts kwam nog even met me praten, vond het allemaal heel vervelend. Gaf aan dat dit maar in een paar procent van de gevallen voorkomt en dat hij het erg jammer vond dat dat bij mij het geval was. Ook nu weer prettig opgevangen, vooral ook door de verpleegkundige. Wat een lieve schat! Erg betrokken, ook wel wat nieuwsgierig naar mijn verhaal, maar vooral zorgzaam. Dat was fijn.

Ook m'n vriendinnetje E die mee was, was lief voor me. En de smsjes van vriendinnen, fijn. Maar de boodschap werd er niet minder door. Ik had het vooral ook 's avonds moeilijk. Daar lig je dan, in je eentje in bed met de boodschap dat je toch maar beter IVF kan doen als je zwanger wil worden. Heftig.

Donderdag heb ik de afspraak bij de professor gehad. Wat fijn dat dat zo kort er op kon plaatsvinden. Nu maar twee dagen in de spanning hoeven zitten, dat is prettig. Ook hij gaf aan dat IVF de voorkeur heeft. Ze hadden die ochtend nog een keer de baarmoederfoto bekeken met daarbij de bevindingen van dinsdag in hun achterhoofd. Daarbij mijn leeftijd meegenomen geeft voor hen de doorslag om over te stappen op IVF. Ik had het natuurlijk al verwacht, maar toch wordt het zo wel opeens heel erg definitief. Wat ik zelf heel belangrijk vond om te weten of, stel dat ik niet zwanger raak na/door IVF, heb ik er dan alles aan gedaan? Heb ik niet achteraf dan zo iets van, had ik maar toch laten opereren… Had ik nog dit laten onderzoeken… De arts gaf daarop als antwoord dat hij vindt dat ze alles gedaan hebben. Dat voelt prettig, vind ik belangrijk om te weten.

Het volgende onderwerp was daarna natuurlijk het plannen van de IVF. En dat gaat zomaar niet. Er is een lange wachtlijst voor IVF. Al bijna twee jaar ben ik bezig mijn wens te vervullen en dan zal ik nog langer moeten wachten? Terwijl ik ouder word en IVF al deels geincideerd is vanwege mijn leeftijd? We hebben voor de tussentijd afgesproken om te starten met driemaal een poging via IUI (intra-uteriene inseminatie, waarbij het sperma direct in de baarmoeder wordt gespoten). De kans op een zwangerschap is daarbij 9%, maar altijd 9% meer dan wanneer ik niets doe. Ik zal dan ook starten met hormonen. Spannend, maar het voelt ook wel goed. Er wordt eindelijk actie ondernomen!

Moedeloos

Vanavond de eerste tekenen van de ongesteldheid gehad. De verwachte ongesteldheid, want deze keer hebben we alleen voor het samenlevingsonderzoek geïnsemineerd. En dat was dus veel te vroeg, dat zagen ze ook duidelijk door alle dooie zaadjes. Maar toch, ergens diep van binnen blijft dat kleine sprankje hoop bestaan. Toch ergens daar binnen wakkert een vlammetje. Stel dat er toch ééntje geweest is die sterk genoeg was? Het eitje viel aan de rechterkant, tot op heden bekend als 'de goede kant'. Heel diep daar van binnen voel ik dat beetje hoop, ook een stukje wat zal kunnen zeggen 'zie je wel dat ik het kan'. Het voelt toch een beetje als falen, het niet zwanger kunnen raken. Ik weet dat ik het zo niet moet zien, maar gevoelsmatig zit het daar wel. Het lukt mijn lijf niet, het lukt mij niet.

Over 2 weken heb ik het intakegesprek in Enschede. Hopelijk kunnen ze me dan ook vertellen dat de kijkoperatie zelf al snel zal plaatsvinden. Iedere week wachten is een week verwijderd van mijn wens om mama te worden. Een wens die soms heel ver weg voelt, buiten mijn bereik. Vooral omdat ik er geen grip op heb, kan zo weinig doen. Ja ja, afvallen, dat weet ik nu wel. Daar ben ik mee bezig maar dat gaat nu eenmaal niet zo snel. En al die emoties die alle kanten op vliegen, ik weet het, het zijn excuses, maken het er ook niet makkelijker op.

De uitslag

Vandaag het gesprek gehad. De arts heeft aangegeven dat ik een inwendige kijkoperatie moet laten doen. Een 'gewone' kijkoperatie kan niet ivm mijn overgewicht (en bedankt doc). De inwendige operatie is een nieuwe techniek die nog maar weinig ziekenhuizen uitvoeren. Dus ik moet er voor naar Enschede. De arts heeft mijn dossier daar als het goed is vanmiddag naar toegestuurd. Ik krijg een uitnodiging voor een intake en daarna de opname. Hij kon niet zeggen op welk termijn dat zal plaatsvinden. Uit de baarmoederfoto kwam naar voren dat er echt geen uitvloeisel is van het contrastvloeistof en dat ze dat willen onderzoeken. Daarnaast kreeg ik het gevoel dat de arts ook niet zeker was van de eierstok aan de rechterkant. Ik heb een aantal jaar geleden een ontsteking aan mijn baarmoeder gehad en dat kan ook een eierstokontsteking zijn geweest of overgeslagen zijn op de eierstokken. Ze willen dus aan beide kanten kijken of er iets afwijkends te zien is.
Daarnaast werd er meermalen benadruk dat ik toch echt moet afvallen, dat is beter voor nu maar ook eventueel voor als ik over moet stappen op IVF. Jammer dat niemand er echt in geïnteresseerd is daar dat ik ook daadwerkelijk bezig ben met afvallen en dat het nou eenmaal niet zo snel gaat.

Mijn donor wil voor nu stoppen met insemineren. Naar zijn gevoel heeft het toch geen zin. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het voor mij niet zo voelt en dat ik het erg moeilijk vind om zo maar een poging over te slaan. Hij heeft het heel erg druk met zijn zaak, is jarig dit weekend en de tweeling wordt natuurlijk bijna geboren. Hij had al eerder aangegeven dat dit weekend heel lastig zou worden, maar nu dus helemaal niet meer. Misschien dat hij de volgende poging wel weer wil maar nu dus niet. Deels begrijp ik hem, maar mijn emoties maken het lastig om zijn kant te zien. Zal me er bij neer moeten leggen, het is niet anders.

Geen fijne dag dus vandaag. Ben erg verdrietig van dit alles. Baal er zo enorm van dat het zo lang moet duren allemaal en dat ik er al die vervelende onderzoeken voor moet laten doen. En dan ook nog een poging die dus verloren gaat. Het is even heel veel van alles bij elkaar.

Samenlevingsonderzoek 2

Vandaag nogmaals het samenlevingsonderzoek gehad. Dus gisteravond weer een potje opgehaald bij de donor. Ik moest minimaal 2 uur en maximaal 12 uur  voor het onderzoek insemineren. Met dit onderzoek kijken ze naar de bewegelijkheid van de spermacellen in de baarmoeder. Vorige keer waren er geen spermacellen te zien, iets wat vreemd is volgens de arts. Dus vandaar vandaag de herkansing.

Nou helaas, ook vandaag geen bewegende, levende cellen te zien. De arts was een beetje afstandelijk en had duidelijk van te voren vermeld dat de vragen morgen in het gesprek met de professor aan bod kwamen. Zij zou alleen vertellen wat ze deed en zag, maar niet verder uitweiden. Dat deed ze dan ook niet! Kreeg weinig concrete informatie, of eigenlijk alleen wat ze zag en dat was het.

Nu weer thuis en de gedachten gaan weer flink in de rondte. Wat heeft dit te betekenen? Zal ik verkeerd insemineren? Is mijn baarmoederslijm zo defensief dat het gelijk alles dood? Maar ik weet niet goed of er wel dode cellen te zien waren, daarop gaf ze geen antwoord.

Een fijn gesprek over een bijzondere situatie

Omdat we nu in het ziekenhuis lopen voor onderzoeken en eventueel hulp bij het zwanger raken, moeten we ook meewerken aan een counselinggesprek. Dit gesprek vindt plaats samen met mijn donor en zijn lief, omdat ook de partners van ons hierbij betrokken raken. Ik was erg benieuwd wat ze zou zeggen, welke vragen ze zou stellen en of ik het gevoel zou hebben mij te moeten verantwoorden voor deze stappen. Want dat is iets wat ik niet prettig vind, het gevoel dat ik me moet verantwoorden. Dus toch een beetje gespannen ging ik het gesprek in.

Een vriendelijke dame, dat was ze. Met veel vragen, ook een beetje nieuwsgierigheid naar de situatie van donor en lief. Hoe staat 'lief' in dit hele proces, hoe is het voor donor om straks twee kinderen te krijgen die niet biologisch van hem zijn maar waar hij wel papa van gaat worden terwijl hij straks (hopen we) wel biologisch gezien vader gaat worden maar niet papa gaat zijn voor ons kindje. Hoe zie ik dat voor me? Hoe gaan we dit aan het kind uitleggen, wat is je insteek en wat verwachten we van elkaar.

Ik zie aan donor en lief dat zij dit gesprek vaker hebben moeten voeren, bij de kinderbescherming, jeugdzorg, ziekenhuizen etc. Voor mij is dit de eerste keer met een officiële instantie en ik moet zeggen, het viel me mee. Ik vond het een prettig gesprek, het voelde niet als een verantwoording maar wel dat ze dingen aanroerde die ook echt aan de orde kunnen komen. Bijvoorbeeld hoe gaan we dat aanpakken als ik een relatie zou krijgen; wat doet dat dan met de rol van donor? Maar ook, hoe gaat dat voor het kindje zijn op het vlak van loyaliteit naar de biologische vader ten opzichte van een man die meer de rol van papa gaat vervullen.

Het zijn geen dingen die je van te voren allemaal kan vastleggen of uitzoeken, maar wel belangrijke dingen om je bewust van te zijn. In mijn werkverleden als pedagogisch medewerker heb ik veel, soms schrijnende situaties, gezien van kinderen waarbij de loyaliteit niet geaccepteerd of erkend wordt door ouders. Kinderen die keuzes moeten maken die geen keuzes zijn. Ik vind het goed om hier bewust van te zijn, wat doet dit met een kind, wat kan ik daar in betekenen en welke rol spelen donor en ik hier samen in.

De dame gaf ook handvatten mee voor ons, voor mij. Eerlijkheid maar vooral feitelijke informatie bieden aan je kindje. Eigenlijk al vanaf dag 1, vertellen wat de feiten zijn rondom deze bijzondere situatie. Zodat je kindje vanaf het allereerste moment weet dat het zeer welkom is onder deze bijzondere omstandigheden, dat er geen lieve papa beschikbaar was maar wel een hele lieve donor. En dat donor laat weten vanaf het allereerste moment dat hij dan wel geen papa gaat worden, maar wel heel bewust hier voor heeft gekozen en van het kindje zal houden. En ook voor zijn lief, dat hij laat weten dat deze situatie voor hem ook zo goed is. Dat hij het fijn vindt voor donor dat hij ook biologisch gezien vader is geworden. En deze informatie blijven aanbieden aan het kind. Zo dat deze bijzondere situatie een bijzonder normale situatie gaat worden en gevoelens van gespleten loyaliteit of splitsing niet hoeven plaats te vinden.

De dame had ook nog een mooie naam voor de hele situatie waarin wij ons straks zullen bevinden. Want het houdt natuurlijk niet op bij ons drieën, straks zijn er nog in ieder geval een tweeling bij betrokken, hopelijk een kindje van donor en mij, maar ook de draagmoeder en eiceldonatrice.Zij noemde het een patchwork-family. Mooi benaming voor deze situatie!

Ik heb er een goed gevoel aan over gehouden. Het was ook goed om dit soort gevoelens weer eens met elkaar te delen en te horen hoe de heren hier in staan. Een fijn gesprek over een bijzondere situatie.

Onzekerheid en tranen

Na de baarmoederfoto gelijk weer een poging gewaagd om zwanger te raken. Ik was nog wel erg aan het vloeien dat weekend door het onderzoek. Maar volgens de verpleegkundige kon ik direct een poging wagen. Om me heen veel mensen die zeiden dat ik vermeerderd vruchtbaar zou zijn door het onderzoek. "Alles is even weer lekker doorgespoten", was de opmerking van velen. Dus vol goede moed ga je er dan weer voor!

Helaas heeft ook deze poging niet zo mogen zijn. Aan de ene kant misschien logisch, als de eierstok en eileider niet meer op elkaar aansluiten door de verkleving en het eitje toevallig aan die kant springt heeft het ook geen kans om bevrucht te raken. Maar ja, misschien is dit wel helemaal niet aan de orde of sprong het eitje aan de 'goede' kant. Al met al weer genoeg redenen om de wachtweken als slopend te ervaren en de uiteindelijke uitslag als een klap in het gezicht.

Het raakte me deze keer weer zo enorm hard, had zo gehoopt dat alle verdere onderzoeken onnodig zouden zijn geweest omdat ik gewoon lekker zwanger zou zijn. Merkte ook dat het kwam doordat de signalen wel heel vroeg in de cyclus kwamen en daardoor andere plannen in de war zouden schoppen. Ik was bezig een reisje Engeland te boeken naar mijn lieve vriendin M. Heb het nodig, iets om naar uit te kijken, even weg van de studie en het werk en gezellig bijkletsen met M. Maar als de volgende cyclus ook opeens zo kort zou duren, zou ik misschien midden in het weekend in Engeland m'n eisprong hebben. Reden genoeg om enorm te gaan twijfelen of ik het reisje wel moest boeken. En ook mijn jaarlijkse uitje naar Den Bosch voor carnaval kwam ter sprake. Als ik op maandag voor het samenlevingsonderzoek moest gaan, betekende dat zondagavond insemineren en geen carnaval.

Ik merkte bij mezelf dat ik het zo enorm zat was op dat moment. Iedere keer die teleurstellingen, telkens weer opnieuw opladen voor een nieuwe poging, het afspreken, dingen die je er voor aan de kant moet zetten, spanningen of mijn donor wel kan op de dag dat ik wil insemineren etc. etc. Nu, een paar dagen later, is dat gevoel weer gezakt. De poging is voorbij, de menstruatie brak uiteindelijk een paar dagen later pas door waardoor alle plannen gewoon door kunnen gaan, een plekje heeft het gekregen en nu kijken we weer verder naar de volgende poging. Want daar zijn de afspraken weer voor gemaakt, agenda's op elkaar afgestemd en blik weer vooruit.

Want ondanks al deze onzekerheden en al die tranen blijft het gevoel om moeder te willen worden, overheersen. Het zit diep en ik voel het nog steeds, dus ik recht m'n schouders weer, droog mijn tranen en kijk met goede hoop naar de volgende kans om deze droom in vervulling te laten gaan.

Hysterosalpingogram (HSG) of ook wel de baarmoederfoto genoemd

Vandaag naar het ziekenhuis geweest voor de baarmoederfoto. Bij dit onderzoek spuiten ze contrastvloeistof via een slangetje in de baarmoeder. Op röntgenapparatuur kunnen ze dan kijken of de vloeistof doorloopt naar de eileiders en verdwijnt in de vrije buikholte. Met dit onderzoek kunnen ze dus kijken of er geen obstructies zijn in de baarmoeder of in de eileider. Als bijvoorbeeld de eileider verstopt zit, dan kan het eitje niet naar de baarmoeder afdalen en kan er dus geen zwangerschap tot stand komen. Ik heb verschillende verhalen gehoord over het onderzoek; de een vond het helemaal niet pijnlijk, de ander vond het inspuiten pijnlijk en weer een ander had meer moeite met de pijn daarna. Van te voren dus niet echt uitgekeken naar het onderzoek.

De afgelopen dagen eigenlijk niet heel zenuwachtig geweest maar vanmorgen kwamen toch wel de kriebels.Voor de ingreep had ik pijnstillers voorgeschreven gekregen die ik een uur voor ingreep moest nemen. In de bus op weg naar het ziekenhuis die maar ingenomen.

Mijn lieve vriendin D was mee naar het ziekenhuis. Altijd fijn, een beetje ondersteuning. Daarnaast weet D. wat ik doormaak, zij doorloopt hetzelfde traject en is zelfs al langer dan ik bezig om zwanger te raken. We kunnen dan ook veel met elkaar delen, iets wat heel prettig is.

Het onderzoek verliep op zich wel goed. Het inbrengen van het speculum viel mee. Daarna werd er een cupje op de baarmoeder gezet wat zich daarom vacuüm zoog. Dat gaf een licht krampgevoel, leek een beetje op menstruatiekramp. Tot zover ging het eigenlijk wel.

Vervolgens werd de contrastvloeistof ingespoten. Poeh, dat was dus wel pijnlijk zeg. Het gaf een flinke kramp maar ook een soort branderig gevoel. Ik had de neiging om mijn buik vast te pakken en knieën op te trekken, maar dat kon natuurlijk niet. Dan zouden ze mijn vingers op de röntgenbeelden zien ipv de baarmoeder! De arts was erg vriendelijk en begeleidde me er doorheen. Gaf ook aan dat ik wat moest zuchten en binnen 10 tellen van de pijn af was. Jeej zeg, wat was ik blij dat de pijn ook echt afnam toen. Ik vond het echt een naar gevoel, alsof mijn baarmoeder ontzettend heet werd en tegelijkertijd samentrok.

Daarna mocht ik rechtop gaan zitten om het filmpje te bekijken. De arts heeft het filmpje meerdere keren laten zien en uitgelegd wat hij daarop zag. Helaas is op het filmpje een verkleving aan de linkerkant te zien. Je ziet aan de rechterkant het contrastvloeistof door de eileider gaan en vervolgens verdwijnen in de vrije buikholte. Zo hoort het ook te gaan. Aan de linkerkant zie je de vloeistof de eileider in gaan en daar waar het zal moeten verdwijnen, hoopt het zich op. De arts legde uit dat daar dus 'iets' zit wat er voor zorgt dat de vloeistof niet zomaar weg kan. Dit kan een verkleving in de eileider zijn maar het kan ook bij de darmen zitten die daardoor tegen de eileider aan zit. Wat dit precies betekent voor mijn eisprong en de doorgankelijkheid van de eileiders, kon de arts nog niet zeggen. De foto wordt besproken in het team van artsen en ik krijg de uitslagen te horen op de afspraak van 10 maart.

De uitslag kwam best hard aan. Ik ging eigenlijk met het gevoel heen dat er weinig te zien zou zijn op de foto. Waar ik dat gevoel op baseerde weet ik eigenlijk niet, gewoon zo'n optimisme die je kan hebben. Eenmaal terug in de kleedkamer kwamen de tranen. Dit had ik niet verwacht. Veel vragen komen, nu ik weer thuis ben, naar boven. Heb een beetje op google gekeken wat daar stond, maar heb te weinig zekerheid over de plek van de verkleving. Als die echt in de eileider zit, heeft dit veel gevolgen voor de doorgankelijkheid van het eitje. Als de verkleving in/bij de darm zit, gaat het er om of die de doorgang van de eierstok naar de eileider dichthoudt waardoor er nog steeds geen eitje naar beneden kan gaan.

Nu is het dus gewoon afwachten. Op 10 maart is er weer een vervolgafspraak. In de tussentijd hebben we het counselinggesprek nog en bij een eventuele mislukte poging moet bij de volgende poging het samenlevingsonderzoek nog herhaald worden. De 10e hebben we dan als het goed is alle uitslagen en kan er een vervolgplan gemaakt worden.

Afwachten… wachten… toch wel een regelmatig terugkomend fenomeen in dit hele proces. Ik ga morgen wel gewoon insemineren. Mijn eisprong komt er aan en er is nog steeds een rechterkant die zeker wel doorgankelijk is. Dus nu maar heel hard hopen dat het eitje deze keer vanuit de rechterkant komt en het zaad zijn weg kan vinden in een mooi schoon gespoelde baarmoeder en eileider.

Het loopt niet altijd zoals je het zou willen

30-01-2011

Ben helaas vannacht ongesteld geworden. Dacht het gisteren al maar bleef toch nog wat hoop houden. Voor niets dus jammer genoeg. Het komt deze keer weer even hard aan, had echt goede hoop. Hebben op het goede moment geïnsemineerd, dus het voelde goed. Baal er gewoon even flink van zeg.

Het 'voordeel' dat ik nu 'al' ongesteld ben dat ik a.s. vrijdag de baarmoederfoto kan laten maken en de week daarna het samenlevingsonderzoek. Dat scheelt dan weer, anders moest ik ergens een keuze maken tussen de twee onderzoeken. Nu kunnen ze beiden uitgevoerd worden en dat is wel prettig.

01-02-2011

Ik moest afgelopen maandag naar de afdeling Voortplantingsgeneeskunde bellen om de baarmoederfoto af te spreken. Ik was gunstig gezind vanwege de 'positieve' dag dat ik ongesteld ben geworden. Nou helaas… a.s. vrijdag geen plek. Echt, ik baal daar zo enorm van. Ik heb het met de verpleegkundige vorige week nog besproken. "nee hoor geen probleem, als je maandag belt kan je vrijdag terecht". Zij weet de agenda natuurlijk niet uit haar hoofd maar het is wel gewoon zo balen. Nu heb ik hem voor volgende wk vrijdag gezet maar dat is ook dag 13 van m'n cyclus. Moet dus niet opeens m'n eitje bedenken dat een eisprong op dag 12 ook wel 'ns leuk is. Meestal is het op dag 14 of later dus daar hoop ik nu ook maar op.
Het samenlevingsonderzoek gaat nu deze cyclus ook niet door. Mag pas na de baarmoederfoto. Dus die moet de volgende cyclus. Hopelijk is hij dan wel goed want dan is het 2 dagen voor m'n vervolgafspraak met de arts, dus kan niet echt herhaald worden. Maar anders had de baarmoederfoto naar mijn volgende cyclus geschoven moeten worden. Dan is hij niet besproken in het team voor de afspraak van 10 mrt die dan dus ook weer verschoven moet worden.

Pfff ik baal echt dat het iedere keer zo'n gedoe moet zijn. Ik wil gewoon deze cyclus alles afronden zodat er een duidelijk plan neergelegd kan worden op 10 mrt. Maar ben bang dat dat allemaal niet gaat lukken. Want ik ga toch echt niet een inseminatie overslaan voor die onderzoeken. Dat voelt niet goed op dit moment. Maar misschien dat ik me wel bedenk als de keuze daar is. Het is natuurlijk ook wel weer fijn om alle onderzoeken afgerond te hebben. Ahhhh, dit kost bijna nog meer tranen en frustratie maar vooral energie dan de teleurstelling van het ongesteld zijn.

Tweede afspraak in het ziekenhuis

Vandaag naar het ziekenhuis geweest. Het was op zich een kort maar duidelijk gesprek. De volgende punten zijn besproken:
- Het zaad van mijn donor is 'goed gekeurd'. De eerste keer was het te weinig in ml. maar de tweede keer was alles goed. Dus daar ligt geen probleem.
- Er is bij mij bloed afgenomen om te controleren of er een eisprong had plaatsgevonden. Dat had er, dus ook daar geen probleem.
- Chlamydia en rode hond testen waren ook allemaal goed.
- Alleen de samenlevingsonderzoek van de vorige cyclus was dus niet goed. Er waren geen levende spermacellen te zien. Hoe dat precies komt, kon de arts ook niet goed zeggen. Het kan zijn dat we te vroeg in de cyclus zaten.

Dus op zich is tot nu toe alles goed maar blijven we met een samenlevingstest zitten die niet goed was. Daarom is besloten om deze te herhalen mocht ik volgende week ongesteld worden.
Daarnaast wil de arts een baarmoeder foto maken. Hij wil hiermee uitsluiten dat er geen obstructie in de eileiders aanwezig is. Deze obstructie kan er namelijk voor zorgen dat het zaad niet naar het eitje kan zwemmen maar ook dat het eitje niet naar de baarmoeder kan verplaatsen. Dus wel belangrijk. Het kan dus wel zo zijn dat ik een eisprong heb maar dat die door een obstructie boven in de eileider blijft zitten en daar weer ten gronde gaat. De arts gaat er niet vanuit, maar wil het wel uitsluiten.
Het schijnt een nogal pijnlijk onderzoek te zijn. Heb ook stevige pijnstillers gekregen die ik een uur voor de foto moet innemen.
Mocht ik ongesteld worden, dan moet ik op die dag direct de afdeling bellen en dan wordt er voor de vrijdag daarna een afspraak voor de foto gemaakt.
Na die foto gaan we ook weer een samenlevingstest doen. Dit moet na de foto omdat met het contrastvloeistof wat ze gebruiken bij de foto, een eventueel bevrucht eitje weggespoeld kan worden. En dat willen we natuurlijk niet!

Dus nu is het weer spannend of ik, als ik ongesteld word, wel op tijd ben voor volgende week vrijdag. Ik mag namelijk geen bloed meer verliezen voor de foto. Anders moeten we wachten tot de vrijdag daarna en kom ik weer in de knoei met mijn cyclus. Dan kan de samenlevingstest niet uitgevoerd moeten worden. Die moet namelijk op dag 11 worden uitgevoerd. Mocht die weer niet goed zijn dan wordt ie op dag 13 of 14 weer herhaald.
Naast al deze medische dingen moeten we ook een counselingsgesprek voeren met iemand van het psychologische team. Dit gesprek moet samen met mijn donor én zijn lief. Ze willen zeker weten dat we hier goed over hebben nagedacht… tja, we zullen na een jaar insemineren toch eens bedenken dat het toch niet zo'n goed idee is geweest ;). Maar goed, een gesprek kan nooit kwaad.
Na de counseling worden we besproken in het team. Die komen pas eind febr. bij elkaar. Dus in maart hebben we een nieuwe afspraak met de arts om weer alle uitslagen naast elkaar te leggen en een nieuw plan te maken.


Dus er ligt weer veel om te doen maar het is zo jammer dat het allemaal veel tijd kost. Tussendoor proberen we natuurlijk gewoon zwanger te raken maar ik zou het liefst nu al wat 'actie' zien waarmee de kans iets vergroot zou worden. Maar ja, nu even niets aan te doen en we zien komende weken wel hoe het loopt!