Na de baarmoederfoto gelijk weer een poging gewaagd om zwanger te raken. Ik was nog wel erg aan het vloeien dat weekend door het onderzoek. Maar volgens de verpleegkundige kon ik direct een poging wagen. Om me heen veel mensen die zeiden dat ik vermeerderd vruchtbaar zou zijn door het onderzoek. "Alles is even weer lekker doorgespoten", was de opmerking van velen. Dus vol goede moed ga je er dan weer voor!
Helaas heeft ook deze poging niet zo mogen zijn. Aan de ene kant misschien logisch, als de eierstok en eileider niet meer op elkaar aansluiten door de verkleving en het eitje toevallig aan die kant springt heeft het ook geen kans om bevrucht te raken. Maar ja, misschien is dit wel helemaal niet aan de orde of sprong het eitje aan de 'goede' kant. Al met al weer genoeg redenen om de wachtweken als slopend te ervaren en de uiteindelijke uitslag als een klap in het gezicht.
Het raakte me deze keer weer zo enorm hard, had zo gehoopt dat alle verdere onderzoeken onnodig zouden zijn geweest omdat ik gewoon lekker zwanger zou zijn. Merkte ook dat het kwam doordat de signalen wel heel vroeg in de cyclus kwamen en daardoor andere plannen in de war zouden schoppen. Ik was bezig een reisje Engeland te boeken naar mijn lieve vriendin M. Heb het nodig, iets om naar uit te kijken, even weg van de studie en het werk en gezellig bijkletsen met M. Maar als de volgende cyclus ook opeens zo kort zou duren, zou ik misschien midden in het weekend in Engeland m'n eisprong hebben. Reden genoeg om enorm te gaan twijfelen of ik het reisje wel moest boeken. En ook mijn jaarlijkse uitje naar Den Bosch voor carnaval kwam ter sprake. Als ik op maandag voor het samenlevingsonderzoek moest gaan, betekende dat zondagavond insemineren en geen carnaval.
Ik merkte bij mezelf dat ik het zo enorm zat was op dat moment. Iedere keer die teleurstellingen, telkens weer opnieuw opladen voor een nieuwe poging, het afspreken, dingen die je er voor aan de kant moet zetten, spanningen of mijn donor wel kan op de dag dat ik wil insemineren etc. etc. Nu, een paar dagen later, is dat gevoel weer gezakt. De poging is voorbij, de menstruatie brak uiteindelijk een paar dagen later pas door waardoor alle plannen gewoon door kunnen gaan, een plekje heeft het gekregen en nu kijken we weer verder naar de volgende poging. Want daar zijn de afspraken weer voor gemaakt, agenda's op elkaar afgestemd en blik weer vooruit.
Want ondanks al deze onzekerheden en al die tranen blijft het gevoel om moeder te willen worden, overheersen. Het zit diep en ik voel het nog steeds, dus ik recht m'n schouders weer, droog mijn tranen en kijk met goede hoop naar de volgende kans om deze droom in vervulling te laten gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten