Vandaag naar het ziekenhuis geweest voor de baarmoederfoto. Bij dit onderzoek spuiten ze contrastvloeistof via een slangetje in de baarmoeder. Op röntgenapparatuur kunnen ze dan kijken of de vloeistof doorloopt naar de eileiders en verdwijnt in de vrije buikholte. Met dit onderzoek kunnen ze dus kijken of er geen obstructies zijn in de baarmoeder of in de eileider. Als bijvoorbeeld de eileider verstopt zit, dan kan het eitje niet naar de baarmoeder afdalen en kan er dus geen zwangerschap tot stand komen. Ik heb verschillende verhalen gehoord over het onderzoek; de een vond het helemaal niet pijnlijk, de ander vond het inspuiten pijnlijk en weer een ander had meer moeite met de pijn daarna. Van te voren dus niet echt uitgekeken naar het onderzoek.
De afgelopen dagen eigenlijk niet heel zenuwachtig geweest maar vanmorgen kwamen toch wel de kriebels.Voor de ingreep had ik pijnstillers voorgeschreven gekregen die ik een uur voor ingreep moest nemen. In de bus op weg naar het ziekenhuis die maar ingenomen.
Mijn lieve vriendin D was mee naar het ziekenhuis. Altijd fijn, een beetje ondersteuning. Daarnaast weet D. wat ik doormaak, zij doorloopt hetzelfde traject en is zelfs al langer dan ik bezig om zwanger te raken. We kunnen dan ook veel met elkaar delen, iets wat heel prettig is.
Het onderzoek verliep op zich wel goed. Het inbrengen van het speculum viel mee. Daarna werd er een cupje op de baarmoeder gezet wat zich daarom vacuüm zoog. Dat gaf een licht krampgevoel, leek een beetje op menstruatiekramp. Tot zover ging het eigenlijk wel.
Vervolgens werd de contrastvloeistof ingespoten. Poeh, dat was dus wel pijnlijk zeg. Het gaf een flinke kramp maar ook een soort branderig gevoel. Ik had de neiging om mijn buik vast te pakken en knieën op te trekken, maar dat kon natuurlijk niet. Dan zouden ze mijn vingers op de röntgenbeelden zien ipv de baarmoeder! De arts was erg vriendelijk en begeleidde me er doorheen. Gaf ook aan dat ik wat moest zuchten en binnen 10 tellen van de pijn af was. Jeej zeg, wat was ik blij dat de pijn ook echt afnam toen. Ik vond het echt een naar gevoel, alsof mijn baarmoeder ontzettend heet werd en tegelijkertijd samentrok.
Daarna mocht ik rechtop gaan zitten om het filmpje te bekijken. De arts heeft het filmpje meerdere keren laten zien en uitgelegd wat hij daarop zag. Helaas is op het filmpje een verkleving aan de linkerkant te zien. Je ziet aan de rechterkant het contrastvloeistof door de eileider gaan en vervolgens verdwijnen in de vrije buikholte. Zo hoort het ook te gaan. Aan de linkerkant zie je de vloeistof de eileider in gaan en daar waar het zal moeten verdwijnen, hoopt het zich op. De arts legde uit dat daar dus 'iets' zit wat er voor zorgt dat de vloeistof niet zomaar weg kan. Dit kan een verkleving in de eileider zijn maar het kan ook bij de darmen zitten die daardoor tegen de eileider aan zit. Wat dit precies betekent voor mijn eisprong en de doorgankelijkheid van de eileiders, kon de arts nog niet zeggen. De foto wordt besproken in het team van artsen en ik krijg de uitslagen te horen op de afspraak van 10 maart.
De uitslag kwam best hard aan. Ik ging eigenlijk met het gevoel heen dat er weinig te zien zou zijn op de foto. Waar ik dat gevoel op baseerde weet ik eigenlijk niet, gewoon zo'n optimisme die je kan hebben. Eenmaal terug in de kleedkamer kwamen de tranen. Dit had ik niet verwacht. Veel vragen komen, nu ik weer thuis ben, naar boven. Heb een beetje op google gekeken wat daar stond, maar heb te weinig zekerheid over de plek van de verkleving. Als die echt in de eileider zit, heeft dit veel gevolgen voor de doorgankelijkheid van het eitje. Als de verkleving in/bij de darm zit, gaat het er om of die de doorgang van de eierstok naar de eileider dichthoudt waardoor er nog steeds geen eitje naar beneden kan gaan.
Nu is het dus gewoon afwachten. Op 10 maart is er weer een vervolgafspraak. In de tussentijd hebben we het counselinggesprek nog en bij een eventuele mislukte poging moet bij de volgende poging het samenlevingsonderzoek nog herhaald worden. De 10e hebben we dan als het goed is alle uitslagen en kan er een vervolgplan gemaakt worden.
Afwachten… wachten… toch wel een regelmatig terugkomend fenomeen in dit hele proces. Ik ga morgen wel gewoon insemineren. Mijn eisprong komt er aan en er is nog steeds een rechterkant die zeker wel doorgankelijk is. Dus nu maar heel hard hopen dat het eitje deze keer vanuit de rechterkant komt en het zaad zijn weg kan vinden in een mooi schoon gespoelde baarmoeder en eileider.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten