Omdat we nu in het ziekenhuis lopen voor onderzoeken en eventueel hulp bij het zwanger raken, moeten we ook meewerken aan een counselinggesprek. Dit gesprek vindt plaats samen met mijn donor en zijn lief, omdat ook de partners van ons hierbij betrokken raken. Ik was erg benieuwd wat ze zou zeggen, welke vragen ze zou stellen en of ik het gevoel zou hebben mij te moeten verantwoorden voor deze stappen. Want dat is iets wat ik niet prettig vind, het gevoel dat ik me moet verantwoorden. Dus toch een beetje gespannen ging ik het gesprek in.
Een vriendelijke dame, dat was ze. Met veel vragen, ook een beetje nieuwsgierigheid naar de situatie van donor en lief. Hoe staat 'lief' in dit hele proces, hoe is het voor donor om straks twee kinderen te krijgen die niet biologisch van hem zijn maar waar hij wel papa van gaat worden terwijl hij straks (hopen we) wel biologisch gezien vader gaat worden maar niet papa gaat zijn voor ons kindje. Hoe zie ik dat voor me? Hoe gaan we dit aan het kind uitleggen, wat is je insteek en wat verwachten we van elkaar.
Ik zie aan donor en lief dat zij dit gesprek vaker hebben moeten voeren, bij de kinderbescherming, jeugdzorg, ziekenhuizen etc. Voor mij is dit de eerste keer met een officiële instantie en ik moet zeggen, het viel me mee. Ik vond het een prettig gesprek, het voelde niet als een verantwoording maar wel dat ze dingen aanroerde die ook echt aan de orde kunnen komen. Bijvoorbeeld hoe gaan we dat aanpakken als ik een relatie zou krijgen; wat doet dat dan met de rol van donor? Maar ook, hoe gaat dat voor het kindje zijn op het vlak van loyaliteit naar de biologische vader ten opzichte van een man die meer de rol van papa gaat vervullen.
Het zijn geen dingen die je van te voren allemaal kan vastleggen of uitzoeken, maar wel belangrijke dingen om je bewust van te zijn. In mijn werkverleden als pedagogisch medewerker heb ik veel, soms schrijnende situaties, gezien van kinderen waarbij de loyaliteit niet geaccepteerd of erkend wordt door ouders. Kinderen die keuzes moeten maken die geen keuzes zijn. Ik vind het goed om hier bewust van te zijn, wat doet dit met een kind, wat kan ik daar in betekenen en welke rol spelen donor en ik hier samen in.
De dame gaf ook handvatten mee voor ons, voor mij. Eerlijkheid maar vooral feitelijke informatie bieden aan je kindje. Eigenlijk al vanaf dag 1, vertellen wat de feiten zijn rondom deze bijzondere situatie. Zodat je kindje vanaf het allereerste moment weet dat het zeer welkom is onder deze bijzondere omstandigheden, dat er geen lieve papa beschikbaar was maar wel een hele lieve donor. En dat donor laat weten vanaf het allereerste moment dat hij dan wel geen papa gaat worden, maar wel heel bewust hier voor heeft gekozen en van het kindje zal houden. En ook voor zijn lief, dat hij laat weten dat deze situatie voor hem ook zo goed is. Dat hij het fijn vindt voor donor dat hij ook biologisch gezien vader is geworden. En deze informatie blijven aanbieden aan het kind. Zo dat deze bijzondere situatie een bijzonder normale situatie gaat worden en gevoelens van gespleten loyaliteit of splitsing niet hoeven plaats te vinden.
De dame had ook nog een mooie naam voor de hele situatie waarin wij ons straks zullen bevinden. Want het houdt natuurlijk niet op bij ons drieën, straks zijn er nog in ieder geval een tweeling bij betrokken, hopelijk een kindje van donor en mij, maar ook de draagmoeder en eiceldonatrice.Zij noemde het een patchwork-family. Mooi benaming voor deze situatie!
Ik heb er een goed gevoel aan over gehouden. Het was ook goed om dit soort gevoelens weer eens met elkaar te delen en te horen hoe de heren hier in staan. Een fijn gesprek over een bijzondere situatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten