IVF-traject is een feit

Vrijdagavond laat ben ik ongesteld geworden. Helaas, ook de 3e IUI is niet gelukt en het IVF-traject is nu een feit. Donderdag kreeg ik al een stapel papieren van het ziekenhuis binnen over het traject. Met daarbij een informatiereader over alles rondom het ivf/icsi-traject. Ik heb het toen aan de kant gelegd, was er nog niet helemaal over uit of ik zwanger was of niet. Zat wel al te twijfelen, woensdag had ik al wat slijmafscheiding. Voor mij eigenlijk altijd een teken dat mijn menstruatie 2 a 3 dagen later doorbreekt. En ja, dat was dus nu ook zo.

De klap kwam eigenlijk woensdag ook al. Tenminste, dat dacht ik. Maar gisteravond bij thuiskomst na een gezellige dag met neefje en nichtje en een etentje met mijn mams, voelde ik me echt rot over de hele situatie. Ik ben het zo zat al die emoties iedere keer. Het is zo vermoeiend en uitputtend. Iedere keer die spanningen, niet alleen in de wachtweken maar ook de periode daarvoor. Kan donor wel of niet? Is er wel of geen plaats bij het ziekenhuis voor een iui-poging? Wel of niet zwanger? Wel of niet vruchtbaar?
Pff, af en toe is het gewoon even te veel al die vragen, twijfels, emoties. Daarnaast het opstarten van mijn nieuwe baan. Ik heb het erg naar mijn zin maar man, wat is het vermoeiend.

Gisterochtend dus ook gestart met de pil. Zo'n dubbel moment: 2,5 jaar geleden ben ik gestopt met de pil omdat ik graag zwanger wil worden en nu start ik hem weer omdat ik nog steeds graag zwanger wil worden. Raar moment was het. Ook omdat ik een zwangerschapstest moest doen van het ziekenhuis. Gewoon om helemaal zeker te zijn dat ik niet zwanger ben. Zit je dan met een maandverbandje in je ene hand en een negatieve test in de andere hand. Beetje confronterend allemaal.
Sowieso voelt het allemaal dubbel. Ik weet dat mijn kansen zoveel meer zijn met IVF om zwanger te worden, maar ik wil het eigenlijk gewoon niet. Al die hormonen, de punctie, de spanningen, het limiet die er aan zit. Terwijl ik er ook zo enorm naar heb uitgekeken om te gaan starten want hierdoor kan ik waarschijnlijk wel zwanger worden. Chaos in mijn hoofd en hart dus!

Vannacht goed geslapen en stond gelukkig ook weer op zoals ik ben; optimistisch en met een 'we zien het verder wel hoe het gaat lopen'. Ik ga straks de reader van het ziekenhuis doorlezen. En op 27 oktober de afspraak voor een informatiebijeenkomst. Als het goed is kan ik daarna ook vrij snel starten met de medicatie.

Dus het is tijd om weer met goede moed vooruit te gaan kijken. Nu nog even zoeken naar een plekje in mijn hoofd om dat te kunnen doen!