Op weg naar IVF nummer 1

Vandaag dan de langverwachte afspraak in het ziekenhuis; de voorlichtingsbijeenkomst voor het ivf/icsi traject. Mijn lieve beste vriendin ging mee, wat toch wel fijn was. Anders zit je daar toch maar alleen. Al waren er meer vrouwen die alleen waren. En eigenlijk had je weinig tijd om echt met elkaar te praten. Maar toch was het fijn dat ze er was. Helemaal omdat ze in precies dezelfde situatie zit, dus weet hoe het voelt allemaal.
Twee horen toch meer dan één en het is prettig om nog even samen over de dingen na te denken.

De middag begon met een praatje van één van de ivf-artsen. Ik vind het altijd prettig als ik bij haar een afspraak hebt. Ze is vriendelijk en rustig, beetje afstandelijk maar prettig in de omgang. Ook deze presentatie deed ze rustig en duidelijk. Alle stappen die gaan komen heeft ze doorgenomen en toegelicht. Het meeste was al duidelijk; de dikke reader stond vol met informatie! Maar zo even op een rij is het toch ook wel prettig.
Daarna een stukje van de verpleegkundige. Die was wat minder vloeiend in de presentatie ;). Maar ach, ook dat werd uiteindelijk allemaal duidelijk.
Na het praatje van beiden werd de groep opgesplitst (we waren met een behoorlijk aantal stellen) zodat we niet heel lang hoefden te wachten bij het bloedprikken en inplannen van de afspraken.

Ik mocht direct door naar boven en na nog even een paar minuutjes gewacht te hebben, mocht ik bij de verpleegkundige aan tafel schuiven. Een hoop papieren later, ging ze kijken wanneer er een plekje voor me was om te starten. Nou en die was al snel!!
Vanaf morgen ga ik starten met het eerste middel; Decapeptyl. Dit legt mijn eigen eierstokken stil zodat er geen eitjes groeien en er geen eisprong plaatsvindt. Ik was al bijna 3 weken geleden gestart met 'de pil' en die moet ik nog tot zondag doorslikken. Daarna zal er een menstruatie doorbreken. Als dat doorbreekt dan bel ik naar het ziekenhuis om een echo af te spreken op of rond dag 5 van de cyclus. Na de echo start ik met het spuiten van Puregon om eitjes te laten groeien. Dan komt een tijd van regelmatige echo's en bloedafnamen. Er wordt zowel gekeken naar de eitjes via de echo's als naar het hormoongehalte in mijn bloed om zo de cyclus zo goed mogelijk te monitoren.
Als de eiblaasjes mooi groot zijn wordt de punctie gepland. Iets waar ik nu toch al een beetje tegenop zie. Maar ach, het is voor een goed doel!

Jeetje zeg, ook nu voelt het zo dubbel allemaal. Ik ben zo blij dat het momenteel zo vlotjes gaat, ondanks dat ik ook tegen alles zo enorm op zie. Ik ben geen held met naalden en bloedprikken. Klinkt natuurlijk wat raar als verpleegkundige, maar ik gruwel van het prikken van mezelf. En zal het toch echt zelf moeten doen! Maar ook dat overleven we wel weer, tijdens de IUI's is het ook goed gegaan.
Maar wat fijn dat er nu eindelijk weer een beetje hoop in beeld komt. Want ja, hoop krijg ik ondanks alle bijwerkingen, risico's van de behandelingen en geringe slagingskans. Er is zeer waarschijnlijk meer kans dan ik ooit zal krijgen als ik het via de gewone weg zou doen.
Dus de hoop gaat mij weer doen leven, gaat er voor zorgen dat ik er positief in ga staan en dat ik over een aantal maanden eindelijk mijn wens in vervulling zie gaan!