Vanavond de eerste tekenen van de ongesteldheid gehad. De verwachte ongesteldheid, want deze keer hebben we alleen voor het samenlevingsonderzoek geïnsemineerd. En dat was dus veel te vroeg, dat zagen ze ook duidelijk door alle dooie zaadjes. Maar toch, ergens diep van binnen blijft dat kleine sprankje hoop bestaan. Toch ergens daar binnen wakkert een vlammetje. Stel dat er toch ééntje geweest is die sterk genoeg was? Het eitje viel aan de rechterkant, tot op heden bekend als 'de goede kant'. Heel diep daar van binnen voel ik dat beetje hoop, ook een stukje wat zal kunnen zeggen 'zie je wel dat ik het kan'. Het voelt toch een beetje als falen, het niet zwanger kunnen raken. Ik weet dat ik het zo niet moet zien, maar gevoelsmatig zit het daar wel. Het lukt mijn lijf niet, het lukt mij niet.
Over 2 weken heb ik het intakegesprek in Enschede. Hopelijk kunnen ze me dan ook vertellen dat de kijkoperatie zelf al snel zal plaatsvinden. Iedere week wachten is een week verwijderd van mijn wens om mama te worden. Een wens die soms heel ver weg voelt, buiten mijn bereik. Vooral omdat ik er geen grip op heb, kan zo weinig doen. Ja ja, afvallen, dat weet ik nu wel. Daar ben ik mee bezig maar dat gaat nu eenmaal niet zo snel. En al die emoties die alle kanten op vliegen, ik weet het, het zijn excuses, maken het er ook niet makkelijker op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten