En nu echt duidelijkheid

De afgelopen week is aardig rustig verlopen. Voelde me eigenlijk best rustig 'van binnen', niet zo opgefokt als de wachtdagen daarvoor. Ik probeerde me voor te stellen dat de zwangerschap niet tot een goed einde gebracht zal worden. Maar wat is het raar om wel zwangerschapsklachten te hebben, verstandelijk te weten dat de kans op een goede zwangerschap zeer zeer klein is en toch stiekem nog hoop te hebben.

Daarnaast heb ik met mijn teamleider gesproken. Ben maandagochtend direct op haar afgestapt om een afspraak te maken. Voelde niet goed om zo de week weer te beginnen. We hebben een goed gesprek gehad waarin ze aangaf een naar gevoel over de hele situatie te hebben. Ze voelde dat ze me in de steek heeft gelaten en dat ze over een persoonlijke grens is gegaan. Het is prettig om te horen dat mijn gevoel 'waar' was, dat ze inderdaad de indruk had gegeven dat er ruimte was om te bellen als ik het niet zou trekken, en op het moment suprême deed alsof daar geen sprake van was. De dag is niet meer terug te draaien, maar de erkenning en puur het feit dat het is uitgesproken geeft een goed gevoel. Nu het hoofd nog... die confrontatie ben ik nog niet aangegaan. Voel me niet sterk genoeg om met haar te praten terwijl het gesprek met haar de hele situatie gevoelsmatig nog erger heeft gemaakt. Dat moment komt nog wel.

Vanmiddag mocht ik weer komen voor een echo. Het was ontzettend druk op het werk dus ik heb flink hard moeten werken om op tijd weg te kunnen.

Wederom was het moeilijk om een echo te maken; mijn baarmoeder ligt soms zo gekanteld dat ze hem niet in z'n geheel op de echo krijgen. En laat nou net het vruchtje vrij hoog in de baarmoeder ingesteld zijn! Dus opnieuw werd de supervisor dr. M erbij gehaald om mee te kijken. Helaas werd het me al snel duidelijk dat er geen groei te zien was ten opzichte van de vorige echo. En dat betekent nu dus echt dat het geen vitale zwangerschap is. Ondanks alle hoop kwam het bericht niet als een klap. Eindelijk is het duidelijk en durf ik het hardop te zeggen. Ik ben zwanger. Helaas is het alleen geen vitale zwangerschap.

Het was een heftige periode de afgelopen weken. Ruim 3 weken geleden dacht ik dat de poging mislukt was en was ik intens verdrietig. 4 dagen later bleek er toch HCG in mijn bloed te zitten. De weken daarna werden afgewisseld met angst voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, verdriet om een miskraam en met hoop.

Wat ik zo jammer vind is dat ik geen enkel moment echt blijdschap heb gevoeld dat ik zwanger was. Er is teveel gebeurt, te veel verschillende uitspraken na de echo's, te veel onzekerheden. Eindelijk had ik die lang verwachtte positieve zwangerschapstest in mijn handen en ik kon er niet blij van worden. Wat ontzettend jammer vind ik dat.

De arts heeft geadviseerd om de natuur voor nu haar gang te laten gaan en af te wachten of de miskraam zich vanzelf aandient. Dat heeft de voorkeur op curettage of tabletten. Het is beter voor de periode daarna. Helaas weet ze ook dat het niet altijd vanzelf komt. Dus volgende week vrijdag heb ik een nieuwe afspraak. Als ik al gebloed heb, dan kijken ze of mijn baarmoeder mooi leeg is. Als ik nog niets ben verloren dan gaan we een nieuw plan maken. Waarschijnlijk wordt het dan opgewekt met pillen. Dat heeft de voorkeur van de arts.

Ik heb een folder meegekregen over het doormaken van een miskraam. Pijnlijk confronterend maar wel goed. Ik zal het onder ogen moeten zien. Ik ben zwanger maar zal het niet voldragen. Wat jammer, wat verdrietig. Maar ook wat mooi dat ik zwanger kan worden. En dat ik een mooie cryo heb die straks teruggeplaatst mag worden. Ik ben dankbaar dat ik nu weet dat ik zwanger kan worden. Dat geeft hoop voor de komende poging. Die gaat gewoon lukken.

Ik sluit dit hoofdstuk af met foto's te plaatsen die ik al die tijd voor mezelf heb gehouden doordat ik niet blij kon zijn. De foto's van de teruggeplaatste embryo's, waarvan er eentje toch een tijdje is blijven plakken. En de foto's van de positieve zwangerschapstesten. Dat er nog maar velen mogen volgen!

                                          Twee mooie 8-cellige embryo's

               Eindelijk dan die zo gewenste positieve zwangerschapstesten.
               Iedere dag een beetje donkerder.

Duidelijkheid

Gespannen liep ik naar de wachtruimte toe. Eindelijk zou ik duidelijkheid krijgen. Tenminste, daar ging ik vanuit. En wat keek ik daar naar uit. Maar toch ook weer niet. Duidelijkheid is fijn, je weet waar je aan toe bent en je kan verder. Maar duidelijkheid kan ook de hoop totaal wegvagen. En dan valt er niets meer te hopen, stiekem te kijken op leuke babysites, fantaseren hoe het zal zijn om over 8 maanden zo'n klein hummeltje op je buik gelegd te krijgen. Dan is daar alleen nog maar de harde realiteit. En helaas was dat ook wat ik te horen kreeg.

De arts in opleiding vroeg uit hoe het met me ging en waarschuwde daarna direct de supervisor, dr. M, die dinsdag ook aanwezig was. Heel fijn, geen gedoe, geen geprobeer, maar gewoon direct de aangewezen persoon erbij halen. Fijn en respectvol.

Dr. M viel eigenlijk direct met de deur in huis; het hcg was maar met een paar honderd gestegen en dat was niet voldoende. Ik moest me gaan voorbereiden op een miskraam. Slik. Het onwerkelijke is dat er eigenlijk direct op de echo iets te zien was. Alle twee de controles daarvoor was het zoeken naar iets in mijn baarmoeder en nu zag ze duidelijk de innesteling zitten. Het vruchtzakje was wat lastiger te zien en het dooierzakje daar twijfelde ze over. De arts bleef kijken, mijn baarmoeder verplaatsen door druk uit te oefenen en uitleggen wat er te zien was. Het leek wel alsof ze door te kijken een mooier plaatje wilde maken. Dat er nu direct wat te zien was, maakt het zo onwerkelijk. Eindelijk weten we waar de embryo zich heeft ingenesteld en dan blijkt het niet hard genoeg te groeien. Dat komt hard aan.

De arts was lief en betrokken maar ook duidelijk. Ze verwoorde mijn verdriet in een duidelijke zin: "je bent zo dichtbij en dat maakt het zo frustrerend en verdrietig". En dat is het. Frustrerend en verdrietig. Ik heb al vele malen gehuild om deze poging, eerst na het doorbreken van wat ik dacht mijn menstruatie was en vooral zondag ook toen ze niets konden zien op de echo, en ik merk dat ik nu vooral heel leeg ben. Ik ben moe, mijn lijf is moe en ik lijk wel een beetje lamgeslagen.

Het lamgeslagen gevoel kan ook komen door het conflict wat ik heb opgelopen met mijn teamleider en hoofd. Was ik eerst nog zo blij met hun begripvolle houding, deze blijheid sloeg totaal om toen ik na de echo liet weten het niet te zien zitten om te komen werken. Dat was niet de bedoeling, ik belde te laat om nog vervanging te zoeken, dat snapte ik toch ook wel. Huh? Waarom moest ik dan bellen na de echo? Ze wisten hoe laat ik moest dus ook hoe laat ik zou bellen. Uit het gesprek de middag daarvoor had ik opgemaakt dat er ruimte was om na de echo te besluiten om thuis te blijven. Maar schijnbaar mocht ik hen wel op de hoogte stellen maar kon ik vervolgens gewoon komen werken. "Goede afleiding, vond je de afgelopen dagen ook". Ja dat vond ik ook de afgelopen dagen. Toen had ik ook afleiding nodig. Nu niet, nu heb ik ruimte nodig om mijn verdriet toe te laten en een plekje te geven.

Het hele gebeuren is uit de hand gelopen; ik ben 'gewoon' gaan werken (voelde alsof er geen andere mogelijkheid was) maar schijnbaar stond mijn houding hen niet aan en werd ik op het matje geroepen door het hoofd. Terwijl ik helemaal niet wilde praten. Wilde gewoon mijn dienst draaien en verder met rust gelaten worden. Dit gesprek was verre van prettig en heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk alleen maar bozer werd. En dat neem ik ze kwalijk; ik ben zo boos dat er bijna geen ruimte meer is voor mijn verdriet. Toen ik aan het eind van de avond naar Femke belde kon ik het alleen maar over mijn leidinggevenden hebben en hoe ze mij hadden behandeld. Terwijl ik had moeten huilen, praten over de miskraam die er aan gaat komen, het verdriet toelaten wat er zit.

Sindsdien heb ik nog geen huilbui gehad. Zitten de tranen opgesloten achter een masker. Ik functioneer prima, heb een gezellig weekend met mijn lieve elf jarige nichtje die is komen logeren. Maar ik merk ook dat ik snel geprikkeld ben, dat ik moe ben en eigenlijk nergens zin in heb.

De komende dagen/weken is het afwachten of mijn lichaam zelf het vruchtje zal afstoten. Ik hoop dat het via die weg gaat, dat zou fijn zijn. Geen gedoe met pillen of een curettage. Woensdag moet ik terugkomen voor een controle echo. Geen hcg controle meer, alleen nog een echo. Zal dat flinterdunne sliertje hoop dan ook weg gaan? Het zou fijn zijn want het lijkt ook onderdeel van de blokkade. Stel dat...

Vanmorgen stond ik op met flinke buikpijn en verloor ik wat bloed. Daar is het bij gebleven.

Dus eigenlijk wacht ik gewoon weer af, wachten op de volgende fase die komen gaat. De fase die ik zo hoopte te mogen overslaan; de fase van het doormaken van een miskraam.

Totale verwarring

Met lood in mijn schoenen vanmiddag naar de echo. Vanmorgen kwam alles er nog even uit; de teleurstelling, het verdriet en vooral de angst op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Het spreekuur liep uit dus het wachten duurde nog langer. Eenmaal binnen vertelde de arts dat het hcg verrassend genoeg gestegen was en wel tot zo'n 2900. Mijn reactie was 'dus toch een bbz?'. Nee, dat hoefde niet perse was zijn antwoord. Dus hup weer met de benen in de 'beugels' (zijn geen beugels maar een soort pedalen waar je je voeten op zet) en kijken maar. En weer duurde het een eeuwigheid. Kijken, inzoomen, uitzoomen, eierstokken, terug naar de baarmoeder, weer kijken, links, rechts, beetje duwen, beetje meer duwen. Uitwendige echo, buik 'ophouden' (genant!!), beetje duwen, nog iets harder. En weer inwendig...

Uiteindelijk werd de supervisor erbij gehaald, moest ik naar een andere kamer voor een beter echoapparaat, en begon het verhaal weer van voren af aan. Ondertussen was een vriendin gearriveerd om me te steunen en mee te luisteren.

Al met al is er nog geen duidelijkheid. Ze zien wat zitten in mijn baarmoederholte maar kunnen het niet goed in beeld krijgen. Mijn baarmoeder ligt zo gekanteld dat de echogolven niet de hele baarmoeder in beeld kunnen brengen. De hoek die nodig is kan het echo apparaat niet maken (behalve dan als je hem rechtop kan zetten als ie eenmaal is ingebracht, maar dat lijkt mij niet zo heel prettig ;) ).

De arts was ontzettend vriendelijk, heeft continu alles uitgelegd, laten zien wat ze zag en wat ze dan dacht te zien maar ook heel eerlijk haar twijfels op tafel gelegd. Op al mijn vragen en gedachtenkronkels gaf ze antwoord en was heel betrokken. Want de tranen kwamen nadat ik me weer had aangekleed. Totale verwarring, een soort hyperactieve reactie volgde. En nog ben ik in de war.

Donderdag moet ik terugkomen en is dezelfde procedure afgesproken; eerst bloed laten afnemen en minimaal een uur daarna de echo zodat ze alles naast elkaar kunnen leggen.

De arts heeft nu 3 mogelijkheden gegeven:

1. het is een niet vitale zwangerschap. De miskraam kan 2 weken geleden al in gang zijn gezet maar er is weefsel achter gebleven dat zorgt voor de hcg in mijn bloed en dat 'iets' wat ze zien in de baarmoeder.

2. het is een vitale zwangerschap. Een kans daarbij kan zijn dat het een tweeling zwangerschap is. Daarbij zie je vaker dat het hcg iets minder snel stijgt omdat de embryo's niet zo hard groeien in het begin. Dat kan ook verklaren dat er nog weinig te zien is op de echo.

3. een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Deze kans is echter een stuk kleiner geworden gezien het echobeeld en het feit dat ze alle onderzoeken mogen uitvoeren zonder dat het pijn oplevert.

Totale verwarring. Wat een achtbaan. Wat moet ik hier nu weer van denken? Ik had me ingesteld op een verdrietig moment, duidelijkheid welke van de slechte scenario's het uiteindelijk zou worden. Niet op dit scenario. Kan ik gaan slapen en donderdagochtend weer wakker worden?!

Morgen in ieder geval maar weer gewoon aan het werk want de dagen zijn te lang om thuis te zitten wachten. Even wat afleiding in de late dienst zoeken en dan weer op naar de volgende verrassing...

Geen wonder

Gisterochtend werd ik met ontzettende rugpijn wakker. Ik kon me amper bewegen, had ontzettend krampachtig geslapen. Dus daar zat ik om 8 uur, terwijl de thermometer al ruim boven de 20 graden aangaf, met een pittenzak op mijn rug op het balkon. Het gaf iets verlichting, maar niet veel. Dan maar even op de hometrainer, wie weet gaf beweging iets meer rust. Ook dat hielp maar matig.

De pijn bleef niet alleen in de rug zitten maar kwam ook in mijn buik. Een zeurende buikpijn, beetje horend bij beginnende menstruatie. En ineens een flinke pijn in mijn zij, in de buurt van mijn rechter eierstok. De paracetamol die ik van pure ellende innam gaf iets meer verlichting.

Halverwege de middag verloor ik ineens bloed, helder rood bloed. Schrik! Wat was dit? Ik heb geprobeerd rustig te blijven, niet in paniek te raken. Soms verliezen vrouwen bloed tijdens de zwangerschap, rustig blijven, niet gelijk het ergste denken. Maar toen ik 's avonds weer zo'n buikpijn kreeg en flink wat oud bloed verloor, voelde het niet meer goed allemaal. Gebeld met de spoedeisende hulp van het ziekenhuis en al snel had ik een gynaecoloog in opleiding aan de telefoon. Ik moest maar langs komen, dat leek haar het beste.

In paniek belde ik Femke op, die direct aanbood om te komen. De lieve schat, het is 5 kwartier rijden voor haar, maar ze was er voor me. Zo fijn, en lief.

In het ziekenhuis werd ik eerst doorgelicht door een co-assistent. Een lief meisje die haar werk uiterst zorgvuldig deed. Hierdoor duurde het ook lang voordat er echt actie ondernomen werd. Aan de ene kant irritant aan de andere kant ook fijn; Femke was er toch nog niet en die wilde ik er wel graag bij hebben met de echo.

Uiteindelijk de echo laten maken en weer onzekerheid daarna. Doordat mijn baarmoeder gekanteld lag, kon ze niet zo goed zien of er een vruchtzakje te zien was. Ze zag het baarmoederslijmvlies maar kon niet dwars bekijken. Na flink wat gedraai en geduw op mijn buik, Femke deed vrolijk mee, gaf ze het op. Er zat geen vocht rond de eileiders en het feit dat ze zo op mijn buik mocht duwen en alles in kaart kon brengen via de echo, was in ieder geval positief voor het uitsluiten van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. 

Het wachten was dus op de bloeduitslagen. Die moesten doorslag geven. En dat gaven ze, alleen niet een totale doorslag en al helemaal niet de doorslag die ik zo enorm had gehoopt. Het hcg was niet verdubbeld deze 2 dagen. Dus het is geen vitale zwangerschap meer. Helaas, geen kindje over een maand of 8 die op mijn buik word gelegd en waar ik zo intens naar verlang.

Waar het vruchtje zich wel heeft genesteld blijft onduidelijk. De komende week/weken blijf ik onder controle om dat uit te zoeken. Daalt het hcg de komende dagen met 15% dan is het een miskraam en is het afwachten wanneer alles eruit komt. Blijft het hcg gelijk dan is het waarschijnlijk toch een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en zal ik behandeld moeten worden. Dit kan met een kijkoperatie gebeuren, maar de arts vertelde dat dit waarschijnlijk gebeurt met het middel MTX. Het is een cytostatica wat voor verschillende doeleinden gebruikt kan worden. Het werkt goed maar het grote nadeel is dat ik daarna in ieder geval 3 maanden niet zwanger mag raken.

Dus nu hoop ik op een miskraam. Hoe bizar is dat? Hopen op iets wat ik helemaal niet mee wil maken?!

Wat is het toch een zwaar proces. Al die emoties, gedachten, gevoelens, verwarring, teleurstellingen. Ongelooflijk hoeveel een mens kan dragen. Maar nu is het even op bij mij. Vind het oneerlijk en stom en baal van mijn lijf en het universum/god/engelen die denken dat ik dit allemaal maar kan dragen en handelen.

Het liefst duik ik met mijn hoofd onder de dekens en word over een paar dagen weer wakker en dan is alles weer goed. Ga ik weer verder met een nieuwe ivf poging, de cryo die ingevroren ligt te wachten. Maar nee, zo werkt het niet. Ook dit zal ik een plekje gaan geven, net als alle andere teleurstellingen. Ik weet dat ik dat kan, alleen nu nog even niet. Nu eerst al het verdriet, frustratie en boosheid eruit. En dan kijk ik weer verder.

En we wachten nog even langer

Vanmorgen al vroeg op pad om bloed af te laten nemen. Moest gewoon werken maar mocht later beginnen van de teamleider. Zelf geregeld dat de nachtdienst alvast de pillen van 8 uur voor mijn patiënten zou uitdelen, zodat ik wat rustiger kon starten. En een andere collega zou alvast de zorg bij de patiënten opstarten. Fijn, dat gaf mij wat meer rust.Netjes op tijd liep ik om 8.45 u ons eigen ziekenhuis in en kon ik starten met werken. Die ochtend vroeg kon ik geen hap door mijn keel krijgen maar gedurende de ochtend werd ik weer wat rustiger. Pas na 15 uur zou ik gebeld worden dus nu nog even tijd om te ontspannen. Werk geeft dan echt een fijne afleiding.

Precies om 15 uur werd ik gebeld door de verpleegkundige en wederom was het nieuws waar ik niet echt rekening mee had gehouden. De waarden waren dusdanig dat ze niet zo goed weten hoe ze te duiden. Dus wederom nog geen uitsluitsel of ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb. Dat ik zwanger ben staat ondertussen wel vast. Maar waar zit dat kleine wondertje toch??

Maandag mag ik komen voor een echo. Het HCG is hoog genoeg om iets te kunnen zien op de echo. Dus maandag moet er echt iets te zien zijn in mijn baarmoeder want anders is de kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap niet meer uit te sluiten. De kansen zijn op dit moment dus eigenlijk 50/50. Ik weet nog steeds niet wat ik moet denken, voelen, geloven, hopen. In principe ben ik zwanger, maar het voelt nog niet zo. Want stel dat het embryotje toch op een ander plekje is gaan innestelen?

Alle lieve berichtjes en steunbetuigingen doen me goed. Lieve vriendin R heeft gebeden voor hoop en kracht om door deze dagen heen te komen. Ik heb het nodig, het wachten valt zwaar. Maar mocht ik maandag goed nieuws krijgen dan is het al dit wachten natuurlijk dubbel en dwars waard geweest.

En dus ga ik nog maar weer een weekend wachten en heel hard hopen dat ik maandag eindelijk het mooiste nieuws ooit ga krijgen.

Onzekerheid

De afgelopen dagen zijn voorbij gekropen. Het wachten is op vrijdag, de dag waarop hopelijk duidelijk wordt wat er momenteel gebeurt in mijn lijf.

Sinds vrijdag heb ik zwangerschapstesten bijgehouden. Ze worden iedere dag wat sneller en meer positief. Eindelijk na 2,5 jaar heb ik een positieve test in handen en ik kan er niet blij van worden. Het maakt mijn angst op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap (bbz) juist groter.

Vandaag heb ik telefonisch contact gehad met een arts in het ziekenhuis. Ik wilde graag al iets eerder duidelijkheid krijgen, het liefst vandaag. Vandaar mijn vraag of ik geen echo kan krijgen om een bbz uit te sluiten. De arts legt uit dat er zeer waarschijnlijk op een echo nu nog niets te zien is van een eventuele zwangerschap. Als we dat zouden doen, dan weet ik waarschijnlijk nog niets. Lege baarmoeder zegt nog niets, zinloos dus. Het bloedonderzoek van vrijdag moet uitwijzen wat er aan de hand is; ben ik zwanger en zo ja, is het binnen- of buitenbaarmoederlijk. Als de hcg-waarde enorm is gestegen dan wijst dat op een bbz. Als de hcg-waarde 'normaal' gestegen is, dan ben ik waarschijnlijk toch gewoon zwanger.

Op mijn vraag of ze de kans op het laatste hoog inschat gaf de arts aan dat ze dat niet doet. Gebaseerd op de hcg-waarde van 87 op dag 16 na tp, geeft ze aan dat het tekenend is voor een niet goede zwangerschap. Daarentegen kan het wel een slow starter zijn, maar die kans acht ze klein.

En eigenlijk ben ik dan weer terug bij af, ik weet niets meer dan voor het telefoontje. Ik begrijp de stappen die ze maken in het ziekenhuis, ik begrijp dat ze een week willen wachten om echt een goede testuitslag te krijgen die ze kunnen vergelijken met die van vorige week, maar vind het wachten echt zo moeilijk.

De positieve testen geven aan dat het hcg toeneemt en niet afneemt. Naar mijn idee is de vroege miskraam geen optie meer, dan zou het hcg af moeten nemen. Door de positieve testen krijg ik toch een beetje, een heel klein beetje, hoop. Maar ook de angst groeit. Want toenemende hcg kan dus ook wijzen op een bbz.

Ik ben nu 2 dagen vrij geweest en moet morgen weer werken. Aan de ene kant een welkome afleiding. Aan de andere kant kost het me moeite om me te concentreren en om met iets anders bezig te zijn dan mijn lichaam. Ik zou de klok wel vooruit willen duwen! Voor nu wacht ik maar weer 'gewoon' af. Je zou bijna denken dat ik daar ondertussen heel goed in zou moeten zijn. Maar ik kan je vertellen dat dat echt niet zo is!

Mixed feelings

Vandaag mijn laatste vakantiedag. Wat zijn de weken omgevlogen maar wat heb ik er van genoten. Heerlijk om 3,5 week vrij te mogen zijn, lekker weer te hebben, op vakantie te kunnen met Femke, vriendinnen te ontmoeten en bij te praten. Wat heb ik toch een goed leven. Dit besef ik me niet vaak genoeg vind ik.

Dinsdag, na een avond en nacht vol tranen en verdriet kwam dit besef weer naar voren. Ik voel me dankbaar voor alles wat ik wel heb en wil niet te lang stil blijven staan met de dingen die ik niet heb. Vooruit kijken en koesteren wat ik heb, daar voel ik me altijd het beste bij.

Vandaag is ook de dag dat ik naar het ziekenhuis moest voor een bloedtest om, naar mijn gevoel, bevestig te zien dat ik niet zwanger ben. Tussen 14.00 en 16.30 u zou ik worden gebeld.

En dat ben ik, met het meest onverwachte nieuws. Het HCG in mijn bloed is 87. Bij kleiner dan 2 ben je niet zwanger. Bij 100 of meer ben je zwanger. Ik heb 87. De verpleegkundige gaf aan, gezien mijn menstruatie, dat ik zeer waarschijnlijk een vroege miskraam heb gehad. Volgende week vrijdag moet ik opnieuw bloed laten afnemen ter controle. Ze willen dan uitsluiten of ik geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb. De symptomen daarvan kunnen stijgende HCG in bloed én bloedverlies zijn. Ze acht de kans klein dat ik zwanger ben, gezien de menstruatie. Ik zelf ook. En toch... ineens vlamt er hoop op. Stel je voor dat...

Om zelf een beetje controle uit te kunnen oefenen heb ik net een zwangerschapstest gedaan. Deze kan ik dan maandag herhalen om te kijken of er verandering in zit. En dan heb ik ineens voor het eerst in mijn leven, voor het eerst in 2,5 jaar tijd een positieve test in mijn handen. En natuurlijk nog eentje extra voor de zekerheid. Maandagochtend had ik van hetzelfde merk als nr. 2 ook een test gedaan die negatief was. Nu positief terwijl ik maandag ook ben gaan menstrueren. Oh my god, waar gaat dit heen? Wat moet ik hier van denken? Gevoelens en gedachten vliegen in het rond. Ook omdat de verpleegkundige zei dat ik toch ook de Utrogestan moest door gebruiken, voor de zekerheid.

Tussen al deze gevoelens door, voel ik  blijdschap omdat ik nu weet dat ik zwanger kan worden. Wat is dat een fijn gegeven, dat geeft hoop voor de toekomst.

Daarnaast heb ik te horen gekregen dat ik één cryo heb. Wat fijn, een extra kans om zwanger te raken!

Al met al weet ik niet zo goed wat ik moet voelen. Alles vliegt van de ene kant naar de andere kant. En ik kan alleen maar weer wachten.

Helaas

De titel zegt het eigenlijk al; helaas, de poging is niet gelukt. De signalen die ik had hebben me niet voor de gek gehouden. Jammer genoeg niet.

Gister begon ik al iets te vloeien. Niet veel, alleen wat roze bij het afvegen. Toen dat niet doorzette, kreeg ik toch weer wat hoop. Maar die hoop werd eind van de ochtend toch echt de grond in geslagen door het verlies van oud bloed en slijm. En nu kan ik het niet meer ontkennen, ik ben ongesteld.

Ik merk dat ik door het op te schrijven, me het pas echt realiseer. Dat dan de tranen komen. Iedere keer een beetje als ik weer iemand inlicht over het mislukken van de poging. De lieve reacties van mijn lieve vriendinnen, die met me meeleven, mee hopen en zo blij zouden zijn als het zou lukken, doen me goed. Maar god, wat voel ik me verdrietig.

Het doet pijn dat deze poging mislukt is. Het was zo mooi, klonk optimaal. Als dat niet voldoende is, zal het dan ooit wel lukken? Wat als... Ik moet daar niet aandenken, maar het spookt de laatste tijd wel weer door mijn hoofd. Wat als het nooit gaat lukken? Wat moet ik dan? Is dit dan mijn leven voor altijd?

Ik ga stoppen met zo ver door te denken. Komende weken even geen hormonen, geen gerotzooi aan mijn lijf. Vrijdag hoor ik of er cryo's zijn. Dan kan ik weer verder, richten op een terugplaatsing of een hele nieuwe poging. Maar voor nu ga ik gewoon maar weer even genieten van leuke dingen, een borrel met vriendinnen drinken en positieve energie op doen. Al weet ik nu nog even niet hoe, ik weet dat ik morgen weer op sta en me sterk genoeg voel om de draad op te pakken. Nu laat ik het verdriet gewoon maar even toe en huil, huil om de grote leegte die in mijn hart zit.

Vakantie

De afgelopen twee weken ben ik heerlijk op vakantie geweest met Femke. Al voor het 4e jaar achtereen zijn we met het kleine caravannetje van Femke op pad gegaan. En al voor het 3e jaar achtereen stond de planning van de vakantie in het teken van het zwanger worden. Deze keer sloeg Femke de beurt over en werd de vakantie gepland rondom mijn ivf-poging. Bizar dat het alweer moet, maar fijn dat Femke als geen ander beseft dat overslaan in dit geval geen optie was. En dus besloten we om dit jaar in Nederland te blijven en in ieder geval de eerste week in de buurt van het ziekenhuis te blijven zodat ik makkelijk op en neer zou kunnen gaan.

Gelukkig is het uiteindelijk maar tweemaal voorgekomen dat ik naar het ziekenhuis moest, eenmaal voor de punctie en daarna voor de terugplaatsing. Voor de rest hebben we kunnen genieten van het mooie weer, de gezelligheid, de enorme lol die we samen kunnen hebben en van de goede gesprekken die vaak tussendoor plaatsvinden.

Vandaag ben ik weer thuis gekomen en de eerste week wachten zit er op. Het optimistische gevoel dat ik voelde na de terugplaatsing heeft plaatsgemaakt voor twijfel. Lage rugpijn, kramperig gevoel onderin de buik en hoofdpijn maken dat ik zo twijfel. Dit zijn bekende pre-menstruatie klachten. Het zou nog vroeg zijn om al te gaan menstrueren, maar de klachten zijn er wel. Ik weet dat het regelmatig voorkomt dat men ondanks deze klachten toch zwanger bleek te zijn. Maar ik vind het moeilijk zo optimistisch te zijn. Nog geen enkele keer heeft mijn lijf mij getrakteerd op een positieve test na het doormaken van deze klachten. Hierdoor kan ik moeilijk geloven dat het nu anders zal zijn. Terwijl ik waarschijnlijk nog nooit zo ver ben geweest, puur en alleen om het feit dat er een grote kans is dat mijn eitjes nooit op de plek zijn gekomen waar ze bevrucht kunnen worden. Wat een verwarrende gevoelens!

Ik kan niets anders doen dan afwachten en positief proberen te blijven. En dat gevoel ga ik zo dus maar eens proberen terug te krijgen. Muziekje op, geurbrander aan en positieve gedachten toelaten. En verder kan ik niet meer doen dan wachten. En genieten van nog een weekje vakantie!