Einde ivf 2

Vorige week zondag werd ik wakker. Misselijk. En ineens overviel mij het gevoel dat deze poging zomaar eens gelukt zou kunnen zijn. Wat zou dat mooi en bijzonder zijn!

Maar de dag daarop begint de hoofdpijn, die dagen blijft aanhouden. Daarbij komt de lage rugpijn. En vervolgens de lichte krampgevoelens in mijn buik. Allemaal tekenen die ik helemaal niet wil voelen, niet wil ervaren maar die te veel aanwezig zijn om te negeren. Mijn positieve gevoel slaat langzaam om in teleurstelling. Weer overvalt me het gevoel dat het misschien wel nooit gaat lukken. Wat maakt die gedachte me verdrietig zeg. 

De dagen kruipen voorbij en mijn hoop sijpelt langzaam weg. Ergens sluimert er nog een sprankje hoop. Bij de eerste ivf verloor ik tenslotte ook bloed en bleek ik toch zwanger. Stel je voor dat dat nu ook weer zo is? Stel er groeit toch een klein bijzonder mensje in mij? Braaf ga ik door met de bolletjes en wacht af. 

Vanmorgen, de eigenlijke dag dat ik mocht testen van het ziekenhuis, werd mijn gevoel bevestigd. Een witte test met maar één streepje. Helaas, niet zwanger. 

De tranen komen niet echt. Ik kruip terug in bed en blijf daar een tijd lang stil liggen. Ik denk na, voel wat ik voel en voel een soort van kracht in me naar boven borrelen. 

Is het kracht? Is het boosheid? Potverdrie zeg, wie beslist daar gewoon dat ik nooit mama zal gaan worden? Waar slaat dat op. Ik wil het zo graag, weet dat ik het kan, weet dat ik zoveel liefde, kracht, vertrouwen en plezier te bieden heb aan een kindje. Wie beslist dan dat dat niet zo mag zijn? Ik kan me er niets bij voorstellen dat ik nooit mama ga worden, dat er nooit een kindje mama tegen me zal zeggen. Dat ik nooit zo'n klein hummeltje in m'n armen hou waar ik onvoorwaardelijk van zal houden. Dat kan toch niet?

Het is tijd voor rust, even pas op de plaats, alles weer rustig laten worden in hoofd en lijf. Lekker blijven sporten, het voelt goed dat ik daarmee bezig ben. Ga het bijna leuk vinden, maar voel me er vooral goed bij. Vanaf morgen ga ik ook weer meer op mijn eetpatroon letten. Die kilo's moeten er toch langzaam af kunnen. Bouwen aan een goed gevoel over mijn lijf en rust in mijn hoofd. Het voelt goed om goede daden te plannen, positief bezig te zijn met mijn lichaam. Door de ivf kan ik dat niet altijd. Mijn lichaam laat me te vaak in de steek de laatste jaren.

Ik heb nog één punctie te gaan. En die kans ga ik grijpen. Met alles wat in mijn macht ligt. Ik laat het niet zomaar van me af nemen.

Hokjes

Wat was ik vorig weekend verdrietig. Ik kon het gevoel niet goed verwoorden. Ik kon alleen maar huilen. Waar was het dankbare gevoel gebleven dat ik na de vorige twee terugplaatsingen had? Ik kon alleen maar denken aan de laatste poging, die ineens keihard dichterbij is gekomen. Wat als de eitjes dan weer van zo'n slechte kwaliteit blijken te zijn? Heb ik hierna dan echt nog maar één poging om zwanger te worden? Of misschien helemaal geen eentje meer?

Het lukte me maar niet om deze gedachten van me af te zetten. Ik ken mezelf, ben een optimistisch persoon, maar merkte dat ik hier niet zelf uit kon komen. Bleef teveel hangen in de 'wat als' gedachten. Dus ik besloot een afspraak te maken met de counselor. Gelukkig kon ik vrijwel direct terecht. Wat ben ik toch blij dat ik hulp aan haar durf en kan vragen.

Samen nemen we deze poging door. Vol vertrouwen stapte ik er in. Tweemaal zwanger van twee terugplaatsingen, dan moet nummer drie gewoon raak zijn! En alles liep voorspoedig. Follikels groeide goed en na de punctie bleken er gewoon acht eicellen te zijn. Top!

Dus wat was het een klap toen ik zaterdag te horen kreeg dat er maar twee bevruchtingen waren. Twee? Geen cryo's? Totale paniek heeft me op dat moment meester van me gemaakt. Ik was echt in shock.

Het doosje, die met een stevige deksel erop in een toekomstig hokje ligt met de tekst er op 'als het echt niet mag lukken', werd totaal onverwachts opengerukt. Ik was daar niet op voorbereid, had er geen rekening mee gehouden en ineens lag het daar. Open en bloot. Straks blijf ik voor altijd kinderloos. Punt. Niets geen dekseltje die ik af en toe open doe en dan de pijn voel waarna ik hem zachtjes weer sluit. Ik weet dat het doosje daar staat en af en toe laat ik dat gevoel toe, misschien een beetje om te wennen. Nu lag het daar zo open dat ik er niet meer omheen kon en verdriet en angst overspoelde me.

En nu kan het doosje niet meer dicht, de deksel is er af en ik zal daar een plekje voor moeten vinden. Maar dat doosje is nog niet aan de beurt, die hoort in een toekomstig hokje. Nu leef ik in het hokje van de terugplaatsing. En er komt nog een hokje 'derde punctie'. En dan pas dat laatste hokje. Of misschien wel niet. 

Samen kijken we hoe ik weer terug kan komen in mijn huidige hokje. Er zijn twee embryo's teruggeplaatst. Ik kan gewoon zwanger zijn. En dan zijn straks de hokjes weer ineens heel anders. Het heeft nu geen zin om al verder te kijken, ik weet niet hoe het gaat lopen. Het is niet eerlijk naar mezelf toe om de hokjes door elkaar te gooien, zo liggen de kaarten gewoon niet. Nu is nu.

Ik geef aan dat ik het prettig vind om alles zo te bekijken maar dat het verdriet er wel is, dat ik wel dat toekomstige hokje zie, dat doosje staat daar dekselloos te staan. Ze geeft me erkenning voor mijn gevoelens, voor mijn verdriet. We hebben het over de zes verloren eitjes, dat ik daar ook verdriet over mag hebben. Dat dat een rouwproces is, hoe klein misschien ook. Zij waren mijn toekomst en ineens zijn ze weg. En via deze weg leidt ze me terug naar het hedendaagse hokje. Naar wat nu speelt, hoe blij ik ben met de mogelijkheden van ivf, dat ik dankbaar ben dat het bestaat. Zonder ivf zal ik zeer waarschijnlijk nooit mama worden. Ik heb nu wel een kans, wel twee! Twee mooie sterke embryo's zijn teruggeplaatst. Want ondanks de slechte kwaliteit van de eitjes, hebben deze het toch maar zo ver weten te schoppen. 

Ik maak contact met mijn lijf, met de embryo's. Ben bewust van de mogelijkheid dat er iets in me aan het groeien is. Ik ben weer terug in het hier en nu. Al blijf ik het doosje in de schaduw zien staan, zonder deksel.

IVF2 - terugplaatsing

Vrijdagmiddag mocht ik bellen met het ziekenhuis. De prangende vraag was natuurlijk of de terugplaatsing zou doorgaan. Gelukkig werd er bevestigend geantwoord. Poeh, deze stap is ook weer gezet!

Zaterdagochtend mocht ik mij om 11.45 u melden. Lieve vriendin M was meegegaan. Fijn, bijzonder en ook erg gezellig. We hebben lekker samen zitten giebelen achter het gordijn want ze wilde alles weten over mijn avonturen met mannen de laatste tijd! De andere stellen zullen wel gedacht hebben...

Het duurde erg lang voor ik aan de beurt was. Spanning en eigenlijk vooral ontspanning wisselden elkaar af. Vol vertrouwen ging ik de behandelkamer binnen. En daar was dan ineens weer die klap in mijn gezicht, de tegenvaller en het onverwachte wat steeds weer opduikt in dit slopende traject. Van de acht eicellen waren er maar twee bevrucht. 

Met stomheid geslagen zat ik op de behandeltafel. Snapte er niets van. Dit had ik niet verwacht. De vorige keer waren het vier bevruchtingen uit zes eicellen en uiteindelijk drie goede embryo's om terug te plaatsen. En nu maar twee?? Wat naief was ik weer geweest. Het ging allemaal zo voorspoedig en ik had er alle vertrouwen in. Totaal niet terecht blijkt maar weer. 

Eigenlijk meteen gevraagd hoe dit kan gebeuren. De arts heeft er geen antwoord op. Ze geeft aan dat mogelijk mijn leeftijd maar ook de miskramen een rol kunnen spelen. Op mijn vraag wat een volgende keer te doen mocht deze poging niet lukken, geeft ze aan dat dit een indicatie is om een volgende keer voor ICSI te gaan. Maar ik moet wel vertrouwen houden van haar. Ze gaat twee mooie embryo's terugplaatsen en wie weet hoeven we helemaal niet meer te spreken over een volgende keer. 

Verdrietig heb ik de terugplaatsing ondergaan. Het allerergste vind ik dat de dankbaarheid die ik de vorige keren voelde na de terugplaatsing, totaal overschaduwd werd door dit nieuws. Wat een desillusie zeg. 

Er zijn twee embryo's teruggeplaatst. Een negencellige en een viercellige. De laatste is dus nog niet echt goed doorgedeeld maar zag er wel verder 'mooi' uit. 

De tranen bleven stromen terwijl de arts de embryo's terugplaatste. En ook thuis zijn er nog flink wat tranen gelaten. Ik voel me zo in de steek gelaten door mijn lijf. Wat maakt dat het zo moeilijk moet gaan allemaal? Hoeveel tegenslagen kan een mens handelen op dit gebied. Ik merk dat bij mij de rek er een beetje uit begint te raken. Iedere keer die spanningen, het vertrouwen wat geschaad wordt, mezelf weer oppeppen om maar vooral positief te blijven. En waarvoor? Om weer een volgende teleurstelling te kunnen incasseren?

Ik was zo optimistisch toen ik aan deze poging begon. Tweemaal zwanger geweest, dan moet deze keer ook 'gewoon' gaan lukken. En nu, nu weet ik dat niet meer zo zeker. Ik probeer het gevoel van falen, van teleurstelling los te laten. Niet verder te kijken dan nu. Er zijn nu twee mooie embryo's teruggeplaatst en wie weet ben ik over twee weken wel zwanger. En zo niet, dan kijken we dan gewoon weer verder. Nu is nu. En nu is er hopelijk een mooie emmie aan het innestelen. Wat zou dat fijn en bijzonder zijn.

IVF2

Ineens besef ik mij vanmorgen dat ik nog helemaal niets heb geschreven sinds ik gestart ben met de 2e ivf. En dat terwijl de punctie alweer voorbij is! Gevoelsmatig gaat deze periode ook snel. Gelukkig maar want wat had ik deze keer last van de hormonen zeg!

Vorige week zaterdag had ik de eerste follikelmeting. Er waren 2 follikels aan de linkerkant te zien en 4 aan de rechterkant. Allemaal van even grote afmeting, links van 17 mm, rechts 14 mm. Dat is goed, dan groeien ze allemaal even hard door. Toch was ik stiekem wel een beetje teleurgesteld over het aantal. Uiteindelijk gaat het niet over het aantal maar is de kwaliteit van de embryo het belangrijkste, maar toch is het fijn om een beetje 'speling' te hebben. Na de punctie ontstaat er toch een soort van afvalrace tot de dag dat er ingevroren gaat worden. Met een iets groter aantal bij de start, is de kans op iets meer overhouden voor het invriesproces toch verhoogd. 

De tweede follikelmeting was afgelopen maandag. Ik voelde al flink m'n eierstokken, vooral bij een volle blaas, dus de gedachte aan de punctie kwam steeds dichterbij. Tot mijn grote verrassing waren er nog 2 follikels bijgekomen. Fijn!! En alle follikels waren gemiddeld 20 mm dus de punctie kon gepland worden. 

En gister was het dan zover. Ik heb een iets kortere periode van stimuleren gehad met een iets beter resultaat qua aantal eitjes dan de vorige keer. De arts heeft 8 follikels aangeprikt en er zijn 8 eitjes gevonden. Wat een blij nieuws!

De punctie op zich viel tegen. De vorige keer was alleen even aan het eind vervelend maar nu deden beide kanten flink pijn. Ik ben gewend aan de pijn bij de echo's tijdens de follikelmetingen. Door verklevingen trekt die pijn vaak direct door naar mijn ruggenwervel. Ik weet hoe ik dat kan opvangen en tijdens de echo's is het vaak maar een kort moment. Nu bleef de pijn aanhouden en kwam daar de pijn van het aanprikken bij. Poeh! Gelukkig was vriendin I mee en heb ik haar hand fijn kunnen knijpen.

En ook vandaag heb ik nog flink pijn, vooral onderin mijn buik boven de schaamstreek. Kan de pijn niet goed omschrijven. Het is een zeurende pijn, niet echt prettig! Maar met paracetamol is het te doen. 

Morgenmiddag mag ik bellen of de terugplaatsing zaterdag door gaat. Weer een stapje die genomen moet worden. Spannend, dat zal het blijven tot er hopelijk over 9 maanden een kindje in m'n armen ligt. Er zijn nog vele stappen te maken tot dat punt bereikt is. Maar deze zijn alvast genomen!

Bijzonder gesprek

Collega C en ik zitten samen in de verpleegpost. Ik werk achter de computer, zij loopt wat rond en pleegt een telefoontje.
Uit het niets vraagt ze, "hoe oud zijn jouw kinderen eigenlijk, Merel?".
Ik antwoord rustig met "Ik heb geen kinderen". En voeg er vervolgens aan toe "helaas nog niet". 

"Oh", zegt mijn collega, zelf moeder van, ik geloof, zonder te willen overdrijven, acht kinderen. "Wat naar dat ik zo vanzelfsprekend daar om vraag. Ze stottert en hapert wat. "Ik hoop niet dat ik je hiermee gekwetst hebt?". 

"Nee hoor, het is ook een vrij normale vraag. Helaas heb ik er alleen geen standaard antwoord op en kan ik alleen maar zeggen dat ik helaas nog geen kinderen heb."

"Ik vind het naar dat ik er zo om gevraagd heb, ik wil je geen pijn doen met mijn domme vragen. Heb ik je van streek gemaakt?"

"Nee hoor, ik kan er goed over praten".

Zo praten we wat over het krijgen van kinderen, hoe dat voor veel mensen een vanzelfsprekendheid is maar helaas voor een groep vrouwen en mannen niet. Ik vertel dat ik bezig ben met het ivf-traject en dat ik daardoor momenteel wat afwezig kan overkomen.

"Jeetje, wat bijzonder en zwaar. Is het jullie eerste kindje die je probeert te krijgen?".
"Hmmm, tja, allereerst is er geen jullie want ik ben alleen en ja het is mijn eerste kindje die ik hoop te krijgen"

"Goh zeg, ik maak wel een goede indruk bij je. Ik schrik van mijn eigen vooringenomenheid dat het allemaal maar gaat zoals het bij mij gaat. Nou, je zal ook wel denken".

Ik lach en geef aan dat ik het wel begrijp. Ik zit ook in een bijzondere situatie. Ook al hoor je dat er steeds meer vrouwen kiezen om alleen moeder te willen worden én loopt er een zwangere single mom-to-be in het team rond, het blijft toch een andere situatie dan 'normaal'. En dan ook nog via ivf, het roept vaak veel vragen en belangstelling op. 

We praten over het kiezen voor een donor, mijn overstap naar een onbekende donor en wat dat voor mij en mijn kindje betekent. Hoe het is om dit alleen te doen en ik geef aan dat ik het soms best heel zwaar vind.

Er gaat een bel vanuit de patientenkamer en een andere collega loopt binnen. We gaan ieder ons weegs. Later kom ik haar nog even in de gang tegen. Ze geeft aan dat we een prettig koppeltje zijn vandaag en dat ze fijn met me samenwerkt. Ik beaam dit en we gaan weer verder met onze patiëntenzorg.

Er is geen moment meer geweest waarop het gesprek is voortgezet. Ook geen ongemakkelijke situaties daarna. Het was een fijn gesprek, bijzonder ook, ik ken haar helemaal niet zo goed. Door open en eerlijk te zijn, durfde zij ook vragen te stellen en zich kwetsbaar op te stellen. Een waardevol gesprek zo midden op de werkdag!