IVF 1: de terugplaatsing

De afgelopen dagen zijn een beetje in een waas voorbij gegaan. Was wel met de terugplaatsing bezig, maar merkte aan mezelf dat ik het moeilijk vond om een voorstelling te maken van het gebeuren. Daarnaast was ik enorm bang voor wederom een teleurstelling: geen bevruchtingen. Achteraf gezien kon ik haast niet geloven dat het nu wel goed zou gaan, zonder tegenslagen. Er is sinds vorig jaar april, toen ik te horen kreeg dat ik een vruchtbaarheidsprobleem had, zoveel gebeurt. En bijna altijd met een negatief gevolg voor mij. Ik kon haast niet geloven dat het nu dan 'zomaar' goed zou kunnen gaan.

Ik reageerde dan vanmorgen aardig lauw op het telefoontje dat de terugplaatsing door ging. Het drong allemaal nog niet tot me door.

Om half drie moest ik in het ziekenhuis zijn en weer was die lieve Femke er bij. Ook mijn favoriete dokter, dr T, was bij de terugplaatsing aanwezig. Wat is het toch een vriendelijke man en geeft hij een vertrouwd gevoel.

Dr. T vertelde dat er van de zes eicellen, vier bevrucht waren en er vandaag twee teruggeplaatst zouden worden. Deze twee waren de beste van de vier bevruchtte eicellen. De andere twee blijven nog doordelen tot morgen en als ze dan goed genoeg zijn, ingevroren. Het resultaat hiervan krijg ik pas te horen op het moment dat ik een zwangerschapsbloedtest moet laten doen over twee weken. Zou het graag al eerder horen, maar beleid is helaas beleid.

Op een scherm werden twee mooie 8-cellige embryo's getoond. Precies wat men verwacht op deze dag na de bevruchting. Alles zag er goed uit volgens dr T, hij gaf aan erg tevreden te zijn over het verloop.

Toen ik iets vroeg over wat ik zag op het scherm, zei dr T "goh, je begin al voorspelbaar te worden". Met andere woorden, al die vragen iedere keer van jou... ;). Dr T wenste me veel succes en gaat voor me duimen.

Na de terugplaatsing werd ik teruggereden naar de algemene wachtkamer en mocht daar nog even vijftien minuten blijven liggen. Eenmaal in de kamer achter het gordijn kwamen de tranen! Pff wat was ik opgelucht.

En terug in de auto, na het lezen van alle lieve berichtjes van vriendinnen en via twitter, kwamen er nog meer tranen. Bedankt allemaal voor die lieve reacties en de steunbetuigingen. Ik ben zo ontzettend blij dat dit tot nu toe goed verlopen is! Eindelijk een keer geen tegenslagen, maar gewoon een goede punctie, mooie bevruchtingen en een goede terugplaatsing. En dan nu hopen dat deze goede vibe zich doorzet naar een mooie zwangerschap!

IVF 1: punctie

Vandaag was het dan zover, de punctie. Doordat er de afgelopen week wat ontwikkelingen waren rondom een man, had ik daar flinke afleiding van. Helemaal omdat ik na een leuke avond/nacht steeds minder van hem ging horen. Dus mijn hoofd zat vol met gedachten aan hem en wat er 'mis' is gegaan. Conclusie: ik en mannen, geen goede combi :(.

Maar vanmorgen kwamen toch de kriebels, al bleef het idee van de punctie wat onwerkelijk. Heb het natuurlijk meegemaakt bij Femke, maar kon me er weinig bij voorstellen. Aangezien Femke en ik op vakantie zijn, moesten we vanmorgen vroeg vertrekken vanaf de camping en had ik nog een uurtje de tijd om rustig na te denken over wat komen ging.

De punctie op zich is goed gegaan. Alleen de aanloop er naar toe was weer 'ns wat hobbelig. Liggend op het bedje in de kamer naast de behandelkamer, bleek dat Femke niet mee naar binnen mocht voor de punctie. Geen partner dus geen toestemming om mee te gaan, zo zijn de regels opgesteld door de chef de clinique. Belachelijk! En dan komen dus gelijk de tranen. Als alleenstaande moet je de punctie dus alleen doormaken? Geen steun van je beste vriendin, geen hand die je even vast kan pakken, niet iemand die de situatie mee maakt dus mee kan praten over de ervaring? Volgens de verpleegkundige was dit verteld bij de voorlichtingsavond. Zowel Femke als ik konden ons daar niets van herinneren. En ook de afgelopen week is er niets over verteld.

In tranen werd ik naar de behandelkamer gereden, Femke met tranen in haar ogen achterlatend. De arts, die lieve die me de vorige keer in het gesprek zo liet schrikken door als één van de eerste zinnen te zeggen dat ze na dit middel niets meer voor me konden doen, schrok van mijn tranen en emoties. Uitgelegd dat ik het niet eerlijk vind dat ik dit alleen moet doormaken. Dat Femke voor mij een soort van partner is in dit proces. De arts legde wederom uit dat dit de regels waren en dat zij zich daar aan moeten houden. Aangegeven dat Femke in hetzelfde proces zit en dat ik ook bij haar punctie aanwezig ben geweest. Dat ze weet wat ze kan verwachten en dat ik haar steun nodig heb. Mijn emoties lieten haar blijkbaar niet los en uiteindelijk heeft ze overlegd met haar supervisor. En gelukkig mocht Femke er toch bij zijn. Wat een opluchting!

Qua pijn was de punctie goed te doen. De linkerkant was zo leeg geprikt, de rechterkant ging wat moeizamer. Daar deed het puncteren ook af en toe flink pijn, maar het was zeker te doen.

Uiteindelijk is er op 1 na alles aangeprikt en hebben ze 6 eicellen gevonden. Donderdag is in principe in de middag de terugplaatsing en hoor ik 's ochtends of er bevruchtingen zijn ontstaan. Dus nu even wat rust en dan weer door naar de volgende stap.

Ik voel me redelijk goed. Heb wat pijn onderin mijn buik en het plassen gaat nog wat lastig door het katheteriseren. Ik voel me nog wel wat suffig, val makkelijk in slaap en hang dus maar wat op de bank. Zonde misschien van het mooie weer maar ik heb geen zin om in de warmte te zitten. Lekker veilig op de bank een beetje dutten en nadenken. En morgen ga ik gewoon verder genieten van de vakantie en sluit ik me weer aan bij Femke op de camping!

IVF 1, tweede follikelmeting

Na 3 jaar je cyclus in de gaten houden, weet ik ongeveer wel een beetje hoe mijn lijf in elkaar zit. Ik had dan ook het gevoel dat mijn eisprong er aan zit te komen. De echo bevestigde dat. Aan de linker kant zit al een aardig groot eiblaasje. Tot mijn grote verrassing zitten er nog 5, waarvan de kleinste 13 mm zijn. Deze mogen nog even groeien dus kunnen waarschijnlijk mee doen in de race naar het worden van een embryo!
Aan de rechterkant zitten ook nog 4 follikels waarvan 1 de cyste is. Dus al met al 9 follikels.
Wat ben ik blij zeg! Opgelucht dat de Menopur zijn werk doet en ik meer follikels heb dan de vorige keer. Wie weet zelfs 1 of 2 voor in te vriezen.

Wat vriendin Femke al vertelde, merk ik nu ook gelijk; deze hobbel is genomen, direct is daar de spanning voor de volgende stap die de opluchting van het moment eigenlijk vrij snel weer verdringt. Nu is de punctie de volgende stap; oef, spannend en pijnlijk. Ik kan me niet goed ontspannen bij inwendige onderzoeken en zie dan ook op tegen het 'gefriemel' tussen mijn benen. Ik geef dit aan bij de verpleegkundige en ze zal er een aantekening van maken voor haar collega. Lief!
En na de punctie is de volgende hobbel of er wel bevruchtingen optreden. En daarna hoeveel er doordelen en daarna.... nog veel hobbels te gaan dus! Maar deze hobbel is genomen en tot nu toe met goed resultaat!

IVF 1, eerste follikelmeting

De afgelopen dagen voelde ik al van alles rondom de plekken waar (denk ik!) mijn eierstokken zitten. Beetje vol en drukkend gevoel. Dit gevoel herken ik niet van de vorige keer. Toen voelde ik helemaal niets.
Vandaag moest ik voor de eerste follikelmeting. Toch wel gespannen ging ik naar het ziekenhuis. Stel dat er weer maar weinig gegroeid was?
Omdat ik ook altijd bloed moet laten afnemen voor 11 uur, was ik vroeg gegaan. Het kan altijd zo lang duren bij het priklab! En gelukkig maar, na een half uur was ik eindelijk aan de beurt. Daarna snel naar boven en ook daar liep het uit. Maar ach, met een kopje thee en een boekje vermaak ik me wel!

Ik had dezelfde arts als de vorige week. Een lieve, zachte, vrouwelijke arts. Fijn om haar weer te hebben. Merk dat dat zoveel verschil maakt, welke arts je hebt. Het zou waarschijnlijk niet moeten, maar er zijn er tussen die echt niet mijn voorkeur hebben.
De arts vroeg hoe het met mij ging en of ik last had van de hormonen. Tot nu toe valt het me mee. Ben een beetje 'wiebelig', kan me moeilijk concentreren en voel me wat onrustig. Daarnaast heb ik 's nachts wat last van zweten, maar vele malen minder dan bij de vorige poging. Eigenlijk voel ik me verder goed, misschien iets labieler maar ook dat valt mee denk ik.

Op de echo waren aan de linkerkant 4 follikels te zien, de grootste 15 mm. Aan de rechterkant een groot blaasje van 15 mm (waarschijnlijk de cyste weer, hij was niet zo mooi van vorm wat past bij een cyste) en een aantal kleinere blaasjes. De arts denkt dat deze blaasjes nog wel mee gaan groeien de komende dagen, dat zou heel mooi zijn.
Met een dubbel gevoel loop ik de deur uit. Ik ben blij dat er in ieder geval 4 blaasjes aan de linkerkant te zien zijn. Als de blaasjes aan de rechterkant er bij groeien, dan ben ik zeker niet ontevreden.
Toch zou ik het zo fijn vinden om iets meer follikels te hebben. Ik weet het, er hoeft er maar 1 bevrucht te raken en te blijven plakken... maar gevoelsmatig voelt het prettig om in ieder geval hierna nog een poging te kunnen hebben van cryo's. Ik kan dat gevoel niet uitschakelen, dat zit er en zo voel ik het nu eenmaal. Neemt niet weg dat ik een stuk rustiger ben na deze echo en er een goed gevoel over heb.
Op naar vrijdag, follikelmeting nummer 2!

IVF 1 herstart nummer zoveel

Eindelijk is het dan zover, ik ben weer begonnen. Wat heb ik uitgekeken naar dit moment, maar om eerlijk te zijn zag ik er ook weer enorm tegenop. Want wat voelde ik me goed de laatste weken. Had het gevoel dat bijna alle hormonen uit mijn lijf waren (op die van de pil na dan) en had weer energie genoeg. Pas achteraf merk ik dat de hormonen er behoorlijk ingehakt hebben. Ik heb mezelf teruggetrokken tijdens de vorige poging. Veilig thuis in mijn eigen omgeving, weinig behoefte aan contact met anderen maar ook letterlijk geen energie daarvoor. Het is goed om dat nu te beseffen, daar kan ik deze poging goed op letten en mezelf soms een extra schopje onder den spreekwoordelijke kont geven!

Dinsdag heb ik de uitgangsecho gehad. Alles zag rustig dus ik mocht gaan starten met stimuleren.
Het is even wat meer werk, het gebruiken van Menopur. Zes flesjes vullen met vloeistof, die optrekken om vervolgens 2 cc van het venijnige goedje in mijn huid te spuiten. Mensen die mij kennen weten dat ik een gruwelijke hekel heb aan naalden en prikken (jaja zuster Merel is een watje!). Ik moet zeggen, het blijft iedere avond weer een strijd met mezelf om de prik te zetten. En heb je de eerste gehad, dan mag de Decapeptyl als toetje er achter aan. Voordeel van de Menopur is dat ik de Deca niet meer zo pijnlijk vind :).

Woensdag mag ik terug komen voor een echo. Spannend, nu al! Er lagen aan de linkerkant 4 eitjes te wachten. Ik moest er vooral niet op rekenen dat dat er heel veel meer zouden worden. Goed om te weten, dan kan ik daar rekening mee houden. Rechts lag nog een cyste dus wat daar ligt te wachten is nog een verrassing. Ik probeer de aantallen maar los te laten. Heb er geen invloed op, kan het niet veranderen. Probeer de oh zo door mij gehate opmerking 'er hoeft er maar 1 te blijven zitten' als lijfspreuk te adopteren. Het is tenslotte wel waar ;).

Nog 3 dagen werken en dan heb ik vakantie. Rust en ontspanning, ruim 3 weken vrij. En op vakantie met mijn lieve vriendin Femke. Dat zijn toch DE ingrediënten voor een geslaagde poging?!