De wachtweken

De wachtweken zijn weer gestart. Deze 2 vreselijke weken die volgen op de bevruchting en eindigen bij een positieve zwangerschapstest of een menstruatie. Die 2 vreselijk spannende weken die ik bijna gemist heb de afgelopen 7 maanden. De maanden waarin ik geen poging kon doen dus ook geen wachtweken hoefde door te maken. Er op terugkijkend waren het eigenlijk een heleboel wachtweken aan elkaar geplakt. Soms leek er geen einde te komen aan deze weken. Wanneer zou ik weer een poging mogen maken om zwanger te raken? Gaat dat nog wel gebeuren? Wat gaat deze reis me nog meer brengen?

En nu is het zover; de 2 wachtweken zijn weer aangebroken. Het traject er naar toe liep weer even anders dan verwacht, maar nu na de escape-iui voelen ze toch wel weer als echte wachtweken. Ik heb eindelijk weer een kans om zwanger te raken. Na al die maanden voelt dat enorm goed. Dus kom maar op met die wachtweken, ik ben er klaar voor! Zoals vriendin M optimistisch schreef: op naar een drieling!

Ivf 1 wordt iui

Gisterochtend mocht ik weer voor een echo komen. De twee dagen daarvoor heb ik veel nagedacht wat ik zelf wil, gezien het lage respons van de follikels op de medicatie. Wil ik hiervoor een punctie inzetten? Stel er zitten maar weinig eitjes in de blaasjes, stel er wordt weinig tot niets bevrucht, stel er is niets om in te vriezen en ik word van de teruggeplaatste embryo('s) niet zwanger? Dan ben ik wel een punctie 'kwijt'. 

Maar ik heb wel een poging gedaan en het is direct duidelijk hoe het met mijn eitjes is. Zijn ze van goede kwaliteit? Worden ze bevrucht? Het kan maar duidelijk zijn.

Met een lijstje vragen loop ik bij de arts de behandelkamer in. Ik hoop dat haar antwoorden mij kunnen helpen bij het maken van een beslissing.

Op de echo zijn aan de linkerkant wederom 3 follikels te zien, de grootste ongeveer 17 mm. Aan de rechterkant is het zoeken. Er lijkt een groot blaasje te zitten van 20 mm maar is dat een follikel? Is dat diegene die de echo daarvoor nog maar 10 mm was? En dan zit er nog iets van zo'n 15 mm. De cyste? Dan zou die toch weer gegroeid zijn, een mogelijkheid die de arts klein schat. Of is het ook een follikel?

Ik mag me aankleden en ze verteld dat ze voor nu even geen vervolgafspraken kan maken omdat ze eerst deze beelden wil bespreken in het team vanmiddag. Ze twijfelt over wat ze ziet aan de rechterkant.

Ik pak mijn lijstje met vragen er bij en begin ze te stellen. De arts lijkt een beetje overrompeld door al mijn vragen. Ik wil graag weten wat maakt dat zij deze poging wel doorlaten gaan? Zien ze het niet als 'verloren' poging met zo weinig follikels? Zou andere medicatie kunnen zorgen voor meer follikels een volgende poging? Is het beter om die weg in te slaan? En heeft het zin om het amh te laten bepalen? Dit om te kijken of ik gewoon nog maar weinig eitjes in de opslag heb zitten? Want als dat zo is, dan is het zonde om deze ten onder te laten gaan. En wat als ik de ivf niet wil laten doorgaan maar liever iui wil laten doen, kan dat? En moet ik dan ook een cyclus daarna overslaan?

De arts geeft aan dat deze echoafspraak eigenlijk niet bedoeld is om al mijn vragen te beantwoorden. Daar is het evaluatiegesprek voor na deze poging. Uhh, oke, goed dat snap ik, dat de tijd maar beperkt is, maar ik heb die antwoorden nodig om een goede beslissing te kunnen maken! Hoe kan ik de antwoorden dan krijgen? Oh, in het evaluatiegesprek? Nee sorry, daar kan ik niet op wachten, ik wil de antwoorden nu! Natuurlijk komen de tranen tevoorschijn. Je spuit niet voor niets hormonen! Ik krijg mijn antwoorden en bedank de arts voor haar begrip en geduld.

Eenmaal thuis zet ik alles nogmaals op een rijtje, bel even fijn een half uurtje met Femke en voel me best rustig. Ik besluit om de poging toch door te laten gaan. Ik ga het zien als generale repetitie met hopelijk een goede afloop: een zwangerschap. Zo niet dan ga ik met de artsen in beraad hoe de volgende poging aan te pakken. Het voelt goed om een soort van besluit te nemen, het geeft rust. Ik wacht rustig het telefoontje af. Ik word voor 15 uur gebeld als het goed is, aangezien ik daarna moet werken.

Totaal tegen m'n principes in loop ik met mijn mobiel aan in mijn uniform rond. Ik heb mijn teamleider even snel ingeseind, vind het zeer onprofessioneel staan als ik bij een patiënt aan bed sta en mijn telefoon gaat af. Maar nu kan het even niet anders, het is te belangrijk. Om tien voor vier nog steeds geen telefoontje gehad. Ik bel zelf maar naar het ziekenhuis. Ze zijn tot vier uur bereikbaar en straks zijn ze mij per ongeluk vergeten te bellen. De verpleegkundige verteld me dat ik zo teruggebeld word.

Natuurlijk sta ik net bij een patiënt als m'n telefoon gaat. Ik excuseer me en neem op. Het is de verpleegkundige die me verteld dat de ivf-poging niet door gaat. Huh? Wat? Niet doorgaat? Waar komt dit ineens vandaan?

Ze legt uit dat ze twijfelen of er aan de rechterkant wel follikels groeien of dat het cystes zijn. Dan zouden er nog maar 3 follikels overblijven en dat aantal vinden ze te weinig. Ze stellen voor om een escape iui te doen en wel op zaterdag. Ik moet dan om 19.25 uur de Pregnyl spuiten. Mocht ik niet zwanger raken van deze iui dan starten ze de volgende ivf met een hogere dosering van Menopur in de hoop dat ik op dat medicijn beter reageer.

Totaal overrompeld hakkel ik dat ik er niets meer van begrijp, dat ik ben overdonderd door dit besluit en dat ik niet weet of ik wel een iui wil. De kans is zo klein aangezien de meeste follikels aan de linkerkant zitten, waar ook de eileider zit die niet/moeilijk/nauwelijks doorgankelijk is. En rechts zit 'iets' maar wat dat 'iets' is kunnen ze niet goed zeggen. Lekkere kans dan. En stel ik word ongesteld, kan ik dan direct door met een nieuwe poging? Of moet ik een cyclus wachten?

De verpleegkundige, een lieve betrokken vrouw, probeert me gerust te stellen en gaat in op al mijn hersenspinsels, vragen en gedachten die direct naar boven springen. Ze schrijft ze op en belooft ze direct met de arts te bespreken en mij terug te bellen.

Nog helemaal beduusd hang ik op en ga weer verder met m'n werk. Tien minuten later gaat weer m'n telefoon. Ik zoek een rustig plekje op en luister wat de verpleegkundige aan mij uitlegt.

Ze adviseren de iui te doen omdat ze de kans van slagen wel verwachten. Anders hadden ze aangegeven helemaal te stoppen met deze poging. Anatomisch gezien liggen de eierstokken en eileiders dicht bij elkaar. Het gebeurt dat eitjes die in de eierstok van de geblokkeerde eileider zitten, bij het ovuleren naar de doorgankelijke eileider overspringen. Aangezien ik daar 3 follikels heb zitten, achten ze die kans groot. Daarnaast denken ze dat de follikel van 20 mm te zien in de rechter eierstok ook kan springen en wie weet wel de weg naar de baarmoeder kan vinden. Dus voor hen reden om toch voor een iui te kiezen.

Iedere keer weer komen er scenario's op mijn pad waar ik geen rekening mee heb gehouden. Ben ik naïef?

Eerst al de klap dat ik een vruchtbaarheidsprobleem heb. Niet verwacht, wel gekregen. Rouwproces doorlopen en kop op om weer verder te gaan. Dan een donor die er totaal onverwachts mee stopt. Bang ben ik er altijd voor geweest, die afhankelijkheid vond ik dan ook vreselijk, maar niet verwacht dat het ook daadwerkelijk zou gebeuren. En al helemaal niet op de wanneer waarop het is gegaan.

Goed, opnieuw schouders eronder, nadenken, verwerken, nog meer nadenken, keuzes maken en door met ivf-d. Een onbekende donor. Nooit gedacht dat ik daarvoor zou kiezen maar wil ik mijn wens in vervulling laten komen, dan is het noodzakelijk. Dus een onbekende donor zal het worden. Fijn, ik mag weer starten, ik heb weer een kans om zwanger te raken!

Ik had er totaal geen rekening mee gehouden dat er maar zo weinig follikels zouden groeien. Had er wel angst voor, maar stelde mezelf gerust dat ik geen redenen had om daar bang voor te zijn. Bam, klap in mijn gezicht toen het wel zo was. Goed, dat geaccepteerd dan weer verder kijken en positief de punctie en de terugplaatsing tegemoet zien.

En dan besluiten de artsen ineens dat het hele feest niet doorgaat en dat een iui de beste optie is op dit moment. Hoe flexibel kan een mens zijn? Ik merk dat ik een beetje lamgeslagen ben, dat ik niet meer zo goed weet wat te doen, te denken en te voelen. En wat mis ik op zo'n moment die arm om mijn schouder, de warmte van een lief iemand tegen me aan. Wat voel ik me ineens eenzaam en alleen, ondanks al die lieve vrienden om mij heen die naar me luisteren, me bellen, berichtjes sturen en met me meeleven.

De pregnyl heb ik, op advies van de verpleegkundige, gisteravond gespoten. Ze gaf aan dat ik daarmee tijd won om na te denken wat ik precies zou willen. Vooral ook omdat ik op het werk was en nog de hele avond door moest en dus geen tijd had om na te denken.

Vanmorgen nog een keer gebeld met het ziekenhuis. Stel ik doe de iui niet, kan ik dan als m'n menstruatie is doorgebroken direct door met een volgende ivf poging? Nee, dat gaat dus niet eerst moeten de hormonen van deze poging uit mijn lijf. Ik snap daar niets van, waarom kan het in andere ziekenhuizen wel? Ik zie geen nut met haar in discussie te gaan over hun protocollen, het is zo dus klaar. Het maakt mijn beslissing wel makkelijker, ik ga de iui doen. Als ik dan toch een cyclus moet overslaan dan kan ik beter toch een kansje wagen.

Morgen om 11.25 uur krijg ik de iui. Met een dubbel gevoel is er toch een kansje op een zwangerschap. En laat ik die dan maar pakken want niet geschoten...

ivf1, cd 15, sd 10: follikelmeting

Vanmorgen weer voor een echo en bloedafname geweest. En weer een teleurstellend resultaat voor mijn gevoel.
Links: 2 follikels van 14 mm en 1 van 12 mm en een paar kleintjes.
Rechts: 1 follikel van 13 mm (wat ws de cyste is dus die telt niet mee) en een follikel van 10 mm.
Al met al dus 4 follikels die echt mee doen in het verhaal. Afgelopen dagen voelde ik van alles in m'n rechter eierstok maar ik zie hier helaas niet het resultaat van terug op de echo.

Wat maakt dat ik mij zo teleurgesteld voel? Ik kan het niet goed uitleggen. Ik heb er geen rekening mee gehouden dat er ook nog iets mis kan zijn met mijn eitjes of het groeien daarvan. Dat het probleem bij mij ligt en dat daarom IVF nodig is, was een proces waar ik doorheen moest. Ik heb dat kunnen accepteren, het is niet anders. Maar stel nou dat er ook nog eens wat mis is met de kwaliteit van m'n eitjes? Of dat ik er niet zoveel meer heb?
Ik was zo blij dat ik eindelijk kon starten met het ivf-traject. Eindelijk een reële kans op een zwangerschap. Tenminste, daar ging ik vanuit. En nu komt dit er weer bij, een extra stressfactor.
Gezien mijn leeftijd raden ze me aan om 2 embryo's terug te plaatsen. Wie weet hoeveel eitjes er uit de follikels komen, waarschijnlijk niet voldoende om na bevruchting nog wat over te hebben om in te vriezen. Zo raken de pogingen wel heel snel 'op' mocht het niet gaan lukken.

Ik deel mijn teleurstelling met de arts. Geef aan dat ik niet weet of ik wel een punctie wil doen als er maar 4 follikels doorgroeien. Stel dat ik andere medicatie gebruik en daar groeien wel meer eitjes op? Dan is het zonde van m'n punctie, ik heb er tenslotte maar 3. Maar stel dat ik een volgende poging meer follikels heb maar nog steeds weinig eitjes of misschien wel van slechte kwaliteit? Dan had ik dat al na de 1e poging kunnen weten en had er actie kunnen worden ondernomen (al zou ik niet weten wat voor actie).
Er zitten veel vragen en gedachten in m'n hoofd. Wat is wijsheid? Welke beslissing moet ik nemen?
Als het goed is word ik vandaag besproken in het overleg met de artsen. Ik hoop dat ik donderdag een goed en duidelijk advies kan krijgen wat te doen. De vragen die ik nu nog heb, heb ik maar even opgeschreven zodat ik, overmand door emoties en gedachten, ze donderdag niet vergeet te stellen.
Nu eerst m'n dienst maar proberen te ruilen voor donderdag, want ook dat soort dingen komen er bij kijken.

ivf1, cd 12, sd 7: follikelmeting

Zaterdag was het weer tijd voor een echo.
De hele week was ik eigenlijk vrij rustig. Het prikken ging best goed. Het blijft een bezigheid waar ik tegenop zie, maar ik probeer er zo min mogelijk een issue van te maken. Dus gewoon pakken die spuiten en injecteren maar. Geen gedoe, niet nadenken, geen rituelen meer. Gewoon injecteren met die handel!
Van de hormonen heb ik wisselend last. Ik had heel erg last van nachtelijk zweten. Drijfnat werd ik wakker, meestal al helemaal afgekoeld doordat ik mijn deken aan de kant heb gegooid. De acupuncturiste heeft daar extra opgeprikt en ik moet zeggen dat het dezelfde nacht nog verminderde. Heel fijn!
Overdag heb ik af en toe flink last van opvliegers. Vooral als ik iets gedaan heb dan vliegt het me soms aan; alsof er een hittegolf over me heen komt! Daarnaast merk ik toch wel dat ik erg moe ben. Het is uitputtend op een aparte manier.
Ik probeer zo min mogelijk aandacht aan de bijwerkingen te besteden. Ze zijn er, ik erken het maar wil niet dat ze mijn leven gaan beheersen. Tot nu toe gaat dat goed.

Op de echo was een teleurstellend aantal van 3 follikels te zien, 2 links en 1 kleintje rechts. Voor mij in ieder geval teleurstellend. Ik weet natuurlijk niet wat ik kan en mag verwachten van mijn lichaam, ik ben nog niet eerder zo ver in dit proces geweest. Wat is normaal? Wat kan ik verwachten aan aantal follikels en eitjes en van welke kwaliteit zijn ze? Ik zou het niet weten, maar ik had toch gehoopt op wat meer follikels.
Toen ik mijn gevoel met de arts deelde, stelde ze mij direct gerust. Ik ben nog maar kort aan het stimuleren; 6 dagen om precies te zijn aangezien ik altijd 's avonds injecteer. En dus kan er volgens haar nog van alles gebeuren. Er is bloed afgenomen om te kijken hoe het met mijn hormoonhuishouding is. Hieruit bepalen ze ook of ik meer eenheden Puregon moest gaan gebruiken. Als dit zo was, zou ik zondag een telefoontje krijgen. Niets gehoord dus in het bloed ziet het er in ieder geval goed uit.

En nu is het afwachten tot morgen. Dan volgt de volgende echo. Sinds gister voel ik van alles in mijn rechter eierstok. Hopelijk zien we dat morgen terug op de echo want er zat maar 1 follikel aan die kant. Daar kan nog wel wat bij dus :).
Het relaxte gevoel is wel een beetje weg al moet ik zeggen dat het meer in vlagen komt, de onrustig. Ik besef me heel goed dat ik er geen invloed op kan uitoefenen. Ik doe wat ik moet doen om zoveel mogelijk goede eitjes te laten groeien. Meer kan ik niet doen. En op de een of andere manier geeft me dat wel weer wat rust. Al geeft juist het feit dat ik er niets aan kan doen, ook soms dat machteloze gevoel. Al met al gaat het nog goed en zie ik morgen wel weer verder!

IVF poging 1: cyclus dag 5, stimulatiedag 1

Vandaag in het ziekenhuis geweest voor de zogenaamde uitgangsecho. M'n menstruatie was deze keer erg kort, ondanks de begeleiding van de acupunctuur, dus ik was erg bang dat er misschien wel wat 'mis' was in mijn baarmoederholte.
Ik had tijdens de paaslunch erg veel gedronken dus ondanks dat ik voor die tijd nog was gaan plassen, zat mijn blaas vervelend vol. Het was dus een flinke zoektocht voor de arts. Dat is meestal het geval aan de linkerkant maar nu zat ze met rechts ook een tijd te kijken en te draaien. Door de endometriose is mijn linker eierstok soms lastig te vinden. Al dat gewroet doet flink zeer, de pijn trekt helemaal door tot in m'n rug en stuitje. En probeer je dan nog maar te ontspannen!
Uitslag echo: baarmoederslijmvlies dun genoeg en in mijn rechter eierstok zit een cyste. Voor de arts in eerste instantie reden om mij dinsdag te laten terugkomen. Als ik opmerk dat ik tijdens de laatste IUI ook een cyste had, zoekt ze terug in het dossier en ziet dat dit dezelfde cyste is. Niet gegroeid, dus niets aan de hand volgens haar. Als ik zelf niets had gezegd, had ik dus voor niets een paar dagen gewacht. Zou toch fijn zijn als ze je dossier goed lezen voor je de behandelkamer binnenkomt!

Het stimuleren kan dus gaan beginnen. Vanaf vandaag naast de Decapeptyl ook Puregon spuiten, 225 IE en volgende week zaterdag terugkomen voor een echo en bloedprikken. Ik moet die dag werken dus dinsdag ochtend direct met mijn leidinggevende bellen om te kijken of ik mijn dienst geruild krijg. Ga proberen me er nu nog niet druk om te maken. Het is Pasen, zij is er niet, dus nu niets aan te doen.
De stimulatie is begonnen. Over een week of 2 de punctie. Het komt nu wel heel dichtbij!!