Doorgehakte knopen

Afgelopen dinsdag had ik de afspraak staan met O. De week was hectisch begonnen. Lastig gesprek op mijn werk gehad, hectiek rondom een patiënt die verslechterde, sollicitatiegesprek in een ander ziekenhuis en de afspraak met O. En dat allemaal in 2 dagen tijd. Ik had dan ook de neiging om de afspraak af te zeggen. Was moe en vol van alles wat er op de maandag en dinsdag gebeurt was.
Maar ik voelde ook de drang om met hem af te spreken. De drang om te horen of hij al een knoop had kunnen doorhakken en hoe hij er na 2,5 week tegenaan keek.

Ik ging er eigenlijk heel rustig naar toe. Benieuwd wat hij te vertellen had en hoe ik daarop zou reageren. Ik merkte een bepaalde rust bij mezelf. Ik voelde dat ik het heft weer in eigen hand moest nemen, dat ik niet meer wilde afwachten tot hij een keuze had gemaakt. Nee, ik wil zelf weer bepalen hoe dit proces loopt.

Het gesprek was prettig, rustig, af en toe weer vreselijk gelachen, open en eerlijk. Hij gaf aan nog niet verder te kunnen, niet te kunnen zeggen 'ja, we gaan er voor'. Voor mij reden om aan te geven dat ik wel door ga. Dat ik besloten heb om de volgende stap te zetten. En ja, dat dat betekende dat ik door ga zonder hem. Hoe graag ik ook zou willen dat hij de vader van mijn kindje wordt, ik ga verder. Als hij na 3 maanden nog steeds niet kan zeggen dat hij er vertrouwen in heeft om dit proces met mij aan te gaan, dan is het tijd om onze wegen te laten scheiden. Ik vind het jammer, heel erg jammer. Maar het voelt ook goed. Ik voel me rustig bij dit besluit.
Hij schrikt van mijn besluit. Had dit schijnbaar niet verwacht, terwijl ik vorige keer duidelijk had aangegeven dat ik voelde dat ik een grens aan het bereiken was. Hij werd er stil van.

Het mooie van ons contact is dat we zoveel begrip hebben voor elkaars situatie. Ik begrijp hem en hij begrijpt mij. We hebben respect voor elkaars besluit en snappen hoe het voor de ander voelt.
Helaas lopen onze processen niet gelijk. We hebben heel veel raakvlakken maar lopen niet gelijk op. En dat is spijtig, heel spijtig.

Tijd dus om door te gaan. De afgelopen weken ben ik bezig geweest met het verdiepen in het onbekende donorschap. Vooral het ontdekken wat dit met mij doet, hoe ik me daarbij zou voelen, hoe mijn omgeving er over denkt. Ik heb gesprekken gevoerd met vrienden, met mijn ouders, met een lotgenote. En ik ga steeds meer achter het idee staan. Ik blijf het lastig vinden, wens mijn kindje zo graag een papa die in zijn of haar leven is. Maar na de zoveelste zoektocht moet ik toegeven dat het me niet gelukt is om deze situatie te realiseren. En dat is jammer, heel erg jammer.
Maar ook uit deze, voor mij niet perfecte situatie, kan iets moois voortkomen en dat is waar ik me nu aan ga vasthouden.

Over 2,5 week heb ik een afspraak staan in het ziekenhuis met één van de fertiliteitsartsen en gaan we de eerste stappen zetten richting ivf met donorzaad. Poeh, spannend maar och wat voelt dit fijn!