Woelige weken

De afgelopen weken waren weken met ups en downs. Soms komt er ineens teveel op je pad, teveel om te handelen. Dat gevoel had ik 2 weken geleden ook. Teveel tegenslagen de afgelopen maanden en dan is er ineens eentje die je de genade klap geeft.

De genade klap werd gegeven door mijn werk. Ik zou per 1 maart een opleiding starten maar dit is teruggedraaid omdat ik momenteel door een tenniselleboog gedeeltelijk in de ziektewet zit. Overbelasting van de aanhechting in mijn elleboog. Rust is het best. Rust en het uitoefenen van het verpleegkundige vak is niet zo'n hele goed combi. Vandaar dus de kortere werkdagen waardoor mijn elleboog tijd krijgt om te herstellen na een dag werken. En deze, voor mij zo prettige oplossing omdat ik gewoon kan blijven werken, zorgt er nu voor dat ik niet de opleiding mag volgen. Wat een klap zeg. Niet alleen omdat ik er ontzettend veel zin in had en ook al was begonnen met studeren aangezien we voor de eerste week al zo'n 500 pagina's moesten lezen. Maar ook omdat het mijn plannen voor de toekomst in de war gooit. Door deze opleiding heb ik de mogelijkheid om regelmatig te kunnen gaan werken als verpleegkundige. Als ik mama mag worden, dan zou het toch fijn zijn als ik regelmatig kan werken. En nu word dat plan 'zomaar' een half jaar opgeschoven.
Moeilijk vind ik het. Wederom 'iemand' die mijn leven en mijn planning overhoop gooit zonder dat ik daar invloed op heb. De beslissing wordt gemaakt en ik mag daar mee leren omgaan. Poeh!

De avond voor het gesprek op mijn werk, had ik een ontmoeting met mijn potentiële donor. Wederom fijne gesprekken met hem gehad. Maar ook wederom geen knopen die doorgehakt werden. En ik voel dat die knopen wel doorgehakt moeten gaan worden. Ik kan het niet aan om nog weken of zelfs maanden in deze onzekerheid te leven. Zal hij de vader van mijn kindje worden? Of gaat mijn weg toch een andere kant op.
We praten samen over mijn en over zijn gevoelens. Checken wat het met de ander doet als we grenzen aangeven en lachen af en toe over de moeilijkheid van de situatie. Voor beide voelt ons contact goed. Het klikt op verschillende vlakken. Kunnen eerlijk en open naar elkaar zijn, twijfels aankaarten maar ook het goede gevoel wat we bij de ander hebben uitspreken.
Je zou zeggen; perfecte situatie. Maar helaas, hij twijfelt. Eigenlijk over alles, zoals hij zelf zegt. Hij had voor zichzelf een ideaal plaatje in zijn hoofd gemaakt over deze situatie en komt er steeds meer achter dat dat in de realiteit misschien niet altijd zo goed voelt. En daar moet hij mee dealen. Dat de situatie misschien voor hem wel zal worden dat hij niet zo'n grote rol zal spelen als hij eigenlijk bedacht had, gewoon omdat dat eigenlijk veel beter bij hem past. Je ideaalbeeld loslaten en accepteren dat iets anders is dan je dacht, kost tijd. En die tijd heeft hij nodig. Die tijd gun ik hem ook en ik begrijp het. Alleen heb ik die tijd niet. Ik voel dat ik een volgende stap wil maken, dat ik verder wil. Ik ben er zo aan toe om weer te proberen om zwanger te raken. Wil zo graag verder met mijn leven. Het voelt alsof ik al maanden stil sta, met mijn voeten in de modder en ik krijg ze er maar niet uit.
Komende week gaan we elkaar weer ontmoeten. Hij heeft kunnen nadenken over de situatie zoals die er nu ligt; ik zou hem heel graag als vader voor mijn kindje zien. En of hij het kindje nou wekelijks wil zien of eens per maand, het maakt mij niet uit. Ik denk dat we er samen wel uitkomen. Nu moet hij dat vertrouwen ook nog krijgen. En heeft hij die niet, dan is het tijd om door te gaan. Mijn eigen weg te bepalen en weer het heft in eigen handen te nemen. Dan is het tijd om een ander pad in te slaan.

En dan is er nog mijn allerliefste vriendinnetje, Femke. Mijn maatje, mijn partner in crime, de persoon met wie ik alles deel omdat zij zo goed begrijpt hoe ik me voel en wat ik meemaak. Gewoon omdat zij het ook meemaakt, omdat we alles aan elkaar kunnen vertellen, omdat we in hetzelfde schuitje zaten.
Mijn lieve, lieve vriendin Femke is zwanger. Na bijna 2,5 jaar had ze opeens die zo gewenste positieve test in haar handen! Wat een geluk, wat een fijn bericht. Ik gun het haar zo, ben zo ontzettend blij voor haar.
Waarom werd ik dan ook zo intens verdrietig? Wat maakte dat ik zo moest huilen, me zo eenzaam voelde?
Juist omdat het mijn lieve Femke is, die gelijk op ging met mij, die net als ik na al die tijd nog steeds met lege handen stond. En nu opeens rent ze mijlenver voor me uit. Haar leven gaat veranderen, ten goede, iets wat ze zo enorm graag wil. En daardoor gaat mijn leven ook veranderen. De weekendjes weg samen, de vakanties waarin we samen op pad gaan met de caravan, de urenlange telefoongesprekken, de kerstdagen, de zomerfeesten, carnaval. Alles wordt anders. En al die veranderingen zou ik zelf zo graag mee willen maken. Ik wil dolgraag dat mijn leven verandert alleen dan wel met een eigen kindje in mijn schoot en armen.
Nu leef ik mee met haar. Het kost me geen moeite. Ben echt oprecht blij voor haar. Het is haar zo gegund.

Woelige weken dus. Weken waarin ik veel nadenk. Waarin ik er probeer achter te komen wat ik hier van kan leren, welke lessen er voor mij liggen. Weken met pieken en dalen, waarin geniet van kleine dingen maar ook snel uit het veld ben geslagen als iets tegen zit.
Dit soort weken doen me weer beseffen dat ik moet genieten van de dingen die ik wel heb en het vertrouwen moet houden dat het goed komt. Hoe dan ook, op welke manier dan, zolang ik maar dicht bij mijn eigen gevoel blijf.