Grenzen stellen

De afgelopen weken voelde ik me enorm rusteloos. Ik was snel geïrriteerd, kon het totaal niet hebben dat anderen bezig zijn met zwanger raken en ik niet. Hoe vervelend ook die wachtweken, je hebt in ieder geval een kans om zwanger te zijn. Voor nu voelt dat enorm ver van m'n bed. Rusteloos, waar gaat het contact met O heen, gaat hij de vader van mijn kindje worden of loopt dit uit op niets, ga ik uberhaupt nog proberen om moeder te worden of stop ik ermee als O en ik er niet uitkomen. Wat een warboel was het weer in mijn hoofd!
Met de counseler een goed gesprek gehad over grenzen stellen en erkenning voor de gevoelens die hiermee gepaard gaan. Die bevestiging heb ik nodig om te mogen voelen wat ik voel, om grenzen te stellen waarvan ik al weken voelde dat ik ze moest stellen maar het nog niet kon.

De gesprekken met O zijn prettig en goed. We praten over van alles en nog wat, zijn elkaar aan het leren kennen en zoeken naar elkaars waarden en normen. Vragen in de vorm van 'wat als' worden over en weer gesteld. De antwoorden zijn eerlijk en open. Op heel veel vragen heb ik geen antwoord, hij ook niet. Maar het is goed om te horen wat zijn gedachten zijn omtrent bepaalde onderwerpen. En antwoorden leveren weer nieuwe vragen op. Daarnaast hebben we ook vreselijk veel lol, hebben dezelfde sarcastische humor!

Hij staat aan het begin van zijn proces. Praat veel met vrienden over deze situatie, geeft aan de tijd nodig te hebben om dingen uit te zoeken. Hij is een denker. Ik ben al een stuk verder in mijn proces. Maar ook ik leer hiervan, denk over dingen na, ontdek dingen bij mezelf die ik nog niet wist.
Waar komt die onrust vandaan? Ik merk dat het allemaal te lang duurt. Alweer bijna 2 maanden zijn voorbij dat de dag begon dat ik zou starten met IVF. De dag dat J de wereld onder mijn voeten vandaan sloeg.
Dat dat gebeurt is, daar heb ik vrede mee. Schijnbaar heeft het niet zo moeten zijn tussen ons. Het doet me nog steeds pijn en maakt me verdrietig als ik denk aan de manier waarop hij deze beslissing heeft gemaakt. Maar wat me het meest pijn doet is dat ik nooit meer iets van hen gehoord heb. Wat heb ik me in hun vergis. Nog meer reden om vrede te hebben dat het zo heeft gelopen. Deze mannen passen niet in mijn leven, niet in mijn manier van omgaan met een ander, respect hebben voor gevoelens van een ander.

Ruim 2,5 jaar geleden maakte ik de keus om als single moeder proberen te worden. Ik wist nog niet precies wat en hoe maar ben daar gedurende de maanden daarna achtergekomen. Eén ding stond voorop; mijn kindje zou de vader zeker leren kennen en de vader zou een (kleine) rol spelen in het leven van het kindje. Nu 2,5 jaar later ben ik daar niet zo zeker meer van.
Wat ik wel zeker weet dat het tijd is om grenzen te stellen. Ik hou dit niet nog een paar maanden vol. Wil graag weten waar ik aan toe ben. Ben mij zeer bewust van het feit dat het traject om zwanger te raken ook weer gepaard gaat met onzekerheden, maar die kunnen wel leiden naar het verwezenlijken van mijn droom.
Ook neem ik bewust afstand van het besloten forum waar ik al 2,5 jaar lief en leed deel. De confrontaties met de meiden daar op de wachtbank, de zwangeren, de hoop die ze koesteren. Ik kan de confrontatie op dit moment niet goed handelen. Het geeft me onrust, maakt me verdrietig en weemoedig.

Tijd dus om grenzen te stellen. Even de confrontaties uit de weg te gaan. En daarnaast dicht bij mijn gevoel te blijven. Het moment dat ik zekerheid wil, komt en dat mag. Wat ik er mee ga doen weet ik nog niet, maar het voelt goed om weer even het gevoel te hebben de touwtjes in handen te nemen.