De ontmoetingen

Ik heb ondertussen alweer 2 ontmoetingen gehad met de potentiele donor, O. Vanaf nu ga ik hem gewoon O noemen. Hij voelt namelijk meer als een donor. Een donor helpt je bij het realiseren van je wens en neemt daarna afstand van de situatie. Dat is niet zoals O en ik het voor ogen hebben. Hij wil graag vader worden, een kindje krijgen, een kindje van hemzelf zien opgroeien. Voor hem hoeft het kindje niet 7 dagen per week 24 uur per dag bij hem te zijn. Ook niet de helft van de tijd. Maar hij zou graag het kindje wel van dichtbij willen meemaken. Daarom spreken we over wekelijks contact met elkaar. Zo voelt het voor mij ook goed. Ik wil graag in de basis de ouder zijn van het kind, de opvoeder. Maar vind het een prettig idee dat er wel iemand is voor het kindje. Ook iemand om af en toe van gedachten mee te wisselen als er beslissingen genomen moeten worden. En het is toch ook een prettig idee om af en toe een dagje rust te hebben!

Het is grappig om met een wildvreemd iemand een klik te hebben. We hadden via de mail al veel aan elkaar gevraagd, geschreven, beantwoord en daaruit bleek al eenzelfde manier van denken. Ook in de ontmoetingen komt dat terug. We zijn het niet over alle punten eens, maar steeds weer komen we er achter dat we vanuit hetzelfde standpunt redeneren; namelijk dat van het kind en het mogen 'zijn' van het kind. Hierdoor kunnen we elkaar standpunt begrijpen.

Zowel de eerste als de tweede keer kletsten we aan een stuk door. De ene vraag gaf antwoord, het andere antwoord riep nieuwe vragen op. En dat allemaal in een prettige sfeer, een wederzijds respect voor elkaars mening, gedachten en gevoelens staat voorop.

Hoe nu verder? Komende week hebben we een afspraak bij de counselor van het ziekenhuis. We hebben nog niet besloten om met elkaar door te gaan. Deze afspraak voelt als onderdeel van het proces om te besluiten of we wel of niet met elkaar deze stap gaan wagen. 

Ik merk dat O nog helemaal aan het begin van deze reis staat. Ik ben ondertussen al bijna 3 jaar 'onderweg'. Heb al vele maanden nagedacht, gepraat met donoren, contact gehad met donoren, daadwerkelijk geprobeerd een kindje te krijgen, teleurstellingen moeten verwerken etc. Dat schept soms wel wat scheefheid tussen ons, ik wil sneller gaan dan hij. Wat ik prettig vind, is dat hij dit direct aangeeft. Dat geeft mij ook weer even gelegenheid om pas op de plaats te maken, de dingen te overdenken en mijn mening te vormen of te herzien. Het frustreert soms ook. Ik wil graag duidelijkheid, wil weten waar ik aan toe ben. Ik wil verder, mijn eierstokken rammelen, mijn biologische klok tikt hard en in gedachten hoor ik de stem van de professor '38 jaar is cruciaal, mevrouw, cruciaal in het geval van ivf/icsi'.

Ik ben bang dat, mochten we besluiten om niet met elkaar door te gaan, ik deze maanden als verloren maanden ga beschouwen. Maanden dat ik mijn kinderwens al had kunnen vervullen. Maar weet ook dat ik deze weg wil bewandelen, wil weten of er nog iemand is die mij wil helpen om mijn kinderwens te vervullen voor ik eventueel overstap op een onbekende donor. Want dat blijft mijn uitgangspunt; kijken wat naar mijn idee het beste is voor het kindje. En naar mijn idee is dat weten wie je vader is. Dus zal ik dit doorlopen, mij openstellen, geduld moeten hebben. Maar man, wat is dat soms moeilijk.