Een nieuwe weg

In de auto op weg naar het ziekenhuis heb ik toch een beetje kriebels in mijn buik. Ik kan de spanningen niet zo goed verklaren. Hier heb ik weken, zo niet maanden, naar uitgekeken. Eindelijk weer vooruitgang in  mijn proces! Ik probeer het maar op me af te laten komen maar merk dat ik stiekem toch mijn gevoelens analyseer. Ik kan de kriebels niet thuisbrengen. Tot ik bij de dokter zit en zij de woorden uitspreekt 'het is u niet gelukt om een bekende donor te vinden en nu wilt u het proces verder gaan met een onbekende donor'. Slik. Het moment dat ik ineens besef dat dit echt de weg is die ik ga bewandelen. Een weg die ik de afgelopen drie jaar niet echt als optie heb gezien. Waar ik vanaf het begin af aan niet achter stond want ik had zoveel goede redenen om voor een bekende donor te kiezen.
Maar het voelt goed om dit pad nu in te slaan. Ik heb alles gedaan wat in mijn vermogen ligt om een bekende donor te vinden, om een lieve betrokken vader voor mijn kindje te zoeken. En het is niet gelukt. Dus nu ga ik verder. Verder om mijn grote wens te verwezenlijken; een lief klein kindje krijgen. En dat is goed.

De afgelopen maanden heb ik veel nagedacht over het onbekende donorschap. Hoe zal dat voor mijn kindje zijn? Zal het boos zijn over mijn gemaakte beslissing? Zal het gepest worden daarom? Zal ik mijn kindje daarin goed kunnen begeleiden? Al deze vragen heb ik ook met de counselor besproken. Eerder al in gesprekken maar ook gister weer. Na het gesprek met de arts, had ik een afspraak bij haar gepland staan. Heel fijn, zo kon ik de losgekomen spanning even ventileren bij haar.
Ik geef aan dat ik merkte dat ik het heel hard nodig had om van mijn omgeving te horen dat ze achter mijn besluit staan. Dat het goed is wat ik doe. Ik zou het vreselijk vinden als mijn kindje later te horen zou krijgen dat ze het een stom en ondoordacht idee vonden. De counselor geeft aan dat ik alleen zelf kan zeggen dat het goed is wat ik doe. Dat ik dat moet voelen. Pas dan kan ik het aan mijn kindje doorgeven. Ik noem het zelf perfectionisme waar ik tegenaan loop; altijd maar het beste willen doen. Zij noemt het bezorgdheid. Bezorgdheid of ik mijn kindje wel een goed leven kan bieden, of mijn kindje het wel goed gaat krijgen in dit leven. Ik moet zeker van mezelf worden. Ik heb heel hard gewerkt de afgelopen jaren om het best haalbare te vinden voor mijn kindje. Ik heb het goed gedaan. Mijn kindje krijgt een onbekende donor als vader, een man die wat heeft willen betekenen voor een ander, die heeft willen helpen. En dat is goed!