Twee dagen later

Twee dagen later en ik merk dat alles een beetje begint te landen. De afgelopen weken ben ik in gedachten veel bezig geweest met het onbekende donorschap. En nu ik dan de afspraak heb gehad, ik maandag hoor wanneer ik mag starten met het ivf-traject, begint het idee pas goed bij me binnen te komen.
Mijn kindje wordt een donorkindje. Mijn kindje zal de donorvader pas na de zestiende verjaardag leren kennen. Poeh, hoe vaker ik het zeg, als ik het zo weer op schrijf, het wordt steeds meer de realiteit.
Ik merk dat ik kan zeggen dat ik er achter sta. Dat het goed is zo. Neemt niet weg dat ik het nog steeds een moeilijke beslissing vindt met grote gevolgen. Ineens zijn er boekjes die ik zou kunnen aanschaffen over de situatie van mijn kindje; het hebben van een donorvader.
In gesprekken met de counselor hebben we het gehad over de gevolgen voor het kind. Situaties zijn besproken, gevoelens benoemd, gedachten gedeeld. Wat is belangrijk in de begeleiding van mijn kindje, hoe kan ik het beste inspelen op de emoties en gevoelens die er misschien gaan komen, hoe kan ik de tranen die het missen van een vader kunnen oproepen, opvangen? Het voelt goed om er zo over na te denken. Het maakt dat ik me meer zeker voel over mijn kunnen, dat ik alvast voorbereid ben op wat komen gaat.

Twee dagen verder en het gevoel begint te landen. Ik voel me minder wiebelig, minder onrustig.
Maandag hoor ik van de ivf-arts wanneer ik mag herstarten met het ivf-traject. Ik hoop snel, ik ben er klaar voor!