Einde ivf 1

Na heel wat maanden wachten, hormonen spuiten en slikken, heel dichtbij die zo gewenste zwangerschap zijn, spanningen en ontspanning, heb ik nu het idee dat ivf 1 echt ten einde is. In principe heb ik woensdag nog een bloedtest in het ziekenhuis om te kijken of het hcg voldoende gestegen is, maar sinds ik zaterdag begonnen ben met vloeien is de hoop weg. Het einde van ivf 1 is nu echt daar. 

Ivf 1, maanden geleden mee gestart en nu dan echt voorbij. Allereerst werd het uitgesteld door te weinig follikels. Wat een teleurstelling was dat zeg. Maar gelukkig bracht Menopur licht in het traject, wel zes follikels waren er aan te prikken. Zes eicellen. Vier mooie bevruchtingen waarvan er uiteindelijk in totaal drie zijn teruggeplaatst.

Wat was ik dichtbij na de eerste terugplaatsing van twee embryo's. Het waren spannende weken en het verdriet was groot toen ik uiteindelijk de miskraam kreeg. En ook nu weer, wel een innesteling maar daar blijft het bij. Een puntje wat ik graag wil bespreken met de arts in het evaluatiegesprek. Wat kunnen we daar aan doen? Kan er wat aan gedaan worden? En moet ik me zorgen maken na twee keer dit meegemaakt te hebben? Ik zal het allemaal gaan vragen. Maar het blijft me ook hoop geven. Ik kan dus wel zwanger worden. Nu mijn lichaam alleen nog even leren het vast te houden.

Met het einde van ivf 1, komt ivf 2 direct in zicht. Pff wat zie ik daar weer tegenop. Het spuiten van de hormonen vind ik heel vervelend maar overkomelijk. Waar ik tegenop zie is die spanning die iedere stap met zich mee brengt. De eerste follikelmeting; groeit er wel wat? De metingen daarna; groeien ze wel goed genoeg? Niet te snel? Niet te langzaam? Vervolgens de punctie; hoeveel eitjes zitten er verstopt in de follikels? En worden ze wel bevrucht? En dan de terugplaatsing; komt het wel zo ver? Of hebben de embryo's zich niet doorgedeeld? En dan tot slot die ellenlange wachtweken. 

Man man man, als ik het zo opschrijf krijg ik bijna respect voor mezelf dat ik het vol hou ;)!! Niets bijna, ik heb echt diep respect voor al diegene die zo lang wachten op hun grote wens om moeder of vader te worden, er zoveel voor over hebben en vele male diep moeten buigen voor/door de teleurstellingen.

Ondanks alle teleurstellingen steeds weer de kracht vinden om toch door te gaan. Zonder het hebben van de zekerheid dat het ooit gaat lukken.

En dan denk ik aan al die meiden die ik via het internet heb leren kennen die deze droom hebben moet loslaten of daar nog heel hard mee aan het worstelen zijn. Wat zwaar, oneerlijk en verdrietig. Ook voor hen diep respect dat ze steeds maar weer mee kunnen leven met iemand die nog wel in het traject zit. Heel knap. 

Hun proces is ook confronterend. Zal het bij mij ook zover komen? Komt er een dag dat ik mijn wens moet los gaan laten? Dat ik moet concluderen dat het moederschap niet de weg is die ik zal bewandelen in dit leven? Af en toe denk ik hier over na. Niet te vaak, want ik blijf hoop houden. Maar het is ook goed om af en toe stil te staan bij het 'wat als' verhaal. 

Ik ga nog niet opgeven, ik heb hoop en ga ook straks weer met opgeheven hoofd ivf 2 tegemoet. Juist door stil te staan bij wat er allemaal is gebeurt, wat er komen gaat en waar ik rekening mee moet houden, vind ik weer de kracht om door te gaan.