Gister heb ik de eerste injectie mogen zetten. Op het toilet op mijn werk! Het was enorm druk op het werk, had weinig tijd om te eten dus ook weinig tijd om er rustig bij stil te staan. Misschien maar goed ook ;). Twee keer even diep inademen en darten maar!
De eerste hormonen zitten er in. Morgen nog een keer de pil slikken en dan wachten op mijn menstruatie. Hopelijk de laatste voor een hele lange tijd. Op dag 5 moet ik een uitgangsecho laten maken en als dan eierstokken en baarmoeder er klaar voor zijn, kan het stimuleren gaan beginnen.
Aankomende maandag ga ik ook starten met acupunctuur. Ben benieuwd wat het precies gaat inhouden. Hopelijk houden ze wel rekening met mijn bizarre, als verpleegkundige zijnde, angst voor naalden en injecties!
Vorige week kwam ineens alles binnen rondom het traject met een spermadonor. Ging over van alles nadenken, van voorlichtingboekjes tot het zoeken naar mannelijke rolmodellen. Nu is de rust in mijn hoofd weer terug. Het voelt goed om de knoop te hebben doorgehakt en nog beter dat ik zoveel positieve reacties krijg als ik het vertel.
De injectie van vanavond ligt voor me op tafel op kamertemperatuur te komen. Ik ga snel afsluiten en spuiten, dan kan ik er niet langer tegenop zien!
donderdag 29 maart 2012
donderdag 22 maart 2012
Twee dagen later
Twee dagen later en ik merk dat alles een beetje begint te landen. De afgelopen weken ben ik in gedachten veel bezig geweest met het onbekende donorschap. En nu ik dan de afspraak heb gehad, ik maandag hoor wanneer ik mag starten met het ivf-traject, begint het idee pas goed bij me binnen te komen.
Mijn kindje wordt een donorkindje. Mijn kindje zal de donorvader pas na de zestiende verjaardag leren kennen. Poeh, hoe vaker ik het zeg, als ik het zo weer op schrijf, het wordt steeds meer de realiteit.
Ik merk dat ik kan zeggen dat ik er achter sta. Dat het goed is zo. Neemt niet weg dat ik het nog steeds een moeilijke beslissing vindt met grote gevolgen. Ineens zijn er boekjes die ik zou kunnen aanschaffen over de situatie van mijn kindje; het hebben van een donorvader.
In gesprekken met de counselor hebben we het gehad over de gevolgen voor het kind. Situaties zijn besproken, gevoelens benoemd, gedachten gedeeld. Wat is belangrijk in de begeleiding van mijn kindje, hoe kan ik het beste inspelen op de emoties en gevoelens die er misschien gaan komen, hoe kan ik de tranen die het missen van een vader kunnen oproepen, opvangen? Het voelt goed om er zo over na te denken. Het maakt dat ik me meer zeker voel over mijn kunnen, dat ik alvast voorbereid ben op wat komen gaat.
Twee dagen verder en het gevoel begint te landen. Ik voel me minder wiebelig, minder onrustig.
Maandag hoor ik van de ivf-arts wanneer ik mag herstarten met het ivf-traject. Ik hoop snel, ik ben er klaar voor!
Mijn kindje wordt een donorkindje. Mijn kindje zal de donorvader pas na de zestiende verjaardag leren kennen. Poeh, hoe vaker ik het zeg, als ik het zo weer op schrijf, het wordt steeds meer de realiteit.
Ik merk dat ik kan zeggen dat ik er achter sta. Dat het goed is zo. Neemt niet weg dat ik het nog steeds een moeilijke beslissing vindt met grote gevolgen. Ineens zijn er boekjes die ik zou kunnen aanschaffen over de situatie van mijn kindje; het hebben van een donorvader.
In gesprekken met de counselor hebben we het gehad over de gevolgen voor het kind. Situaties zijn besproken, gevoelens benoemd, gedachten gedeeld. Wat is belangrijk in de begeleiding van mijn kindje, hoe kan ik het beste inspelen op de emoties en gevoelens die er misschien gaan komen, hoe kan ik de tranen die het missen van een vader kunnen oproepen, opvangen? Het voelt goed om er zo over na te denken. Het maakt dat ik me meer zeker voel over mijn kunnen, dat ik alvast voorbereid ben op wat komen gaat.
Twee dagen verder en het gevoel begint te landen. Ik voel me minder wiebelig, minder onrustig.
Maandag hoor ik van de ivf-arts wanneer ik mag herstarten met het ivf-traject. Ik hoop snel, ik ben er klaar voor!
woensdag 21 maart 2012
Een nieuwe weg
In de auto op weg naar het ziekenhuis heb ik toch een beetje kriebels in mijn buik. Ik kan de spanningen niet zo goed verklaren. Hier heb ik weken, zo niet maanden, naar uitgekeken. Eindelijk weer vooruitgang in mijn proces! Ik probeer het maar op me af te laten komen maar merk dat ik stiekem toch mijn gevoelens analyseer. Ik kan de kriebels niet thuisbrengen. Tot ik bij de dokter zit en zij de woorden uitspreekt 'het is u niet gelukt om een bekende donor te vinden en nu wilt u het proces verder gaan met een onbekende donor'. Slik. Het moment dat ik ineens besef dat dit echt de weg is die ik ga bewandelen. Een weg die ik de afgelopen drie jaar niet echt als optie heb gezien. Waar ik vanaf het begin af aan niet achter stond want ik had zoveel goede redenen om voor een bekende donor te kiezen.
Maar het voelt goed om dit pad nu in te slaan. Ik heb alles gedaan wat in mijn vermogen ligt om een bekende donor te vinden, om een lieve betrokken vader voor mijn kindje te zoeken. En het is niet gelukt. Dus nu ga ik verder. Verder om mijn grote wens te verwezenlijken; een lief klein kindje krijgen. En dat is goed.
De afgelopen maanden heb ik veel nagedacht over het onbekende donorschap. Hoe zal dat voor mijn kindje zijn? Zal het boos zijn over mijn gemaakte beslissing? Zal het gepest worden daarom? Zal ik mijn kindje daarin goed kunnen begeleiden? Al deze vragen heb ik ook met de counselor besproken. Eerder al in gesprekken maar ook gister weer. Na het gesprek met de arts, had ik een afspraak bij haar gepland staan. Heel fijn, zo kon ik de losgekomen spanning even ventileren bij haar.
Ik geef aan dat ik merkte dat ik het heel hard nodig had om van mijn omgeving te horen dat ze achter mijn besluit staan. Dat het goed is wat ik doe. Ik zou het vreselijk vinden als mijn kindje later te horen zou krijgen dat ze het een stom en ondoordacht idee vonden. De counselor geeft aan dat ik alleen zelf kan zeggen dat het goed is wat ik doe. Dat ik dat moet voelen. Pas dan kan ik het aan mijn kindje doorgeven. Ik noem het zelf perfectionisme waar ik tegenaan loop; altijd maar het beste willen doen. Zij noemt het bezorgdheid. Bezorgdheid of ik mijn kindje wel een goed leven kan bieden, of mijn kindje het wel goed gaat krijgen in dit leven. Ik moet zeker van mezelf worden. Ik heb heel hard gewerkt de afgelopen jaren om het best haalbare te vinden voor mijn kindje. Ik heb het goed gedaan. Mijn kindje krijgt een onbekende donor als vader, een man die wat heeft willen betekenen voor een ander, die heeft willen helpen. En dat is goed!
Maar het voelt goed om dit pad nu in te slaan. Ik heb alles gedaan wat in mijn vermogen ligt om een bekende donor te vinden, om een lieve betrokken vader voor mijn kindje te zoeken. En het is niet gelukt. Dus nu ga ik verder. Verder om mijn grote wens te verwezenlijken; een lief klein kindje krijgen. En dat is goed.
De afgelopen maanden heb ik veel nagedacht over het onbekende donorschap. Hoe zal dat voor mijn kindje zijn? Zal het boos zijn over mijn gemaakte beslissing? Zal het gepest worden daarom? Zal ik mijn kindje daarin goed kunnen begeleiden? Al deze vragen heb ik ook met de counselor besproken. Eerder al in gesprekken maar ook gister weer. Na het gesprek met de arts, had ik een afspraak bij haar gepland staan. Heel fijn, zo kon ik de losgekomen spanning even ventileren bij haar.
Ik geef aan dat ik merkte dat ik het heel hard nodig had om van mijn omgeving te horen dat ze achter mijn besluit staan. Dat het goed is wat ik doe. Ik zou het vreselijk vinden als mijn kindje later te horen zou krijgen dat ze het een stom en ondoordacht idee vonden. De counselor geeft aan dat ik alleen zelf kan zeggen dat het goed is wat ik doe. Dat ik dat moet voelen. Pas dan kan ik het aan mijn kindje doorgeven. Ik noem het zelf perfectionisme waar ik tegenaan loop; altijd maar het beste willen doen. Zij noemt het bezorgdheid. Bezorgdheid of ik mijn kindje wel een goed leven kan bieden, of mijn kindje het wel goed gaat krijgen in dit leven. Ik moet zeker van mezelf worden. Ik heb heel hard gewerkt de afgelopen jaren om het best haalbare te vinden voor mijn kindje. Ik heb het goed gedaan. Mijn kindje krijgt een onbekende donor als vader, een man die wat heeft willen betekenen voor een ander, die heeft willen helpen. En dat is goed!
zaterdag 3 maart 2012
Doorgehakte knopen
Afgelopen dinsdag had ik de afspraak staan met O. De week was hectisch begonnen. Lastig gesprek op mijn werk gehad, hectiek rondom een patiënt die verslechterde, sollicitatiegesprek in een ander ziekenhuis en de afspraak met O. En dat allemaal in 2 dagen tijd. Ik had dan ook de neiging om de afspraak af te zeggen. Was moe en vol van alles wat er op de maandag en dinsdag gebeurt was.
Maar ik voelde ook de drang om met hem af te spreken. De drang om te horen of hij al een knoop had kunnen doorhakken en hoe hij er na 2,5 week tegenaan keek.
Ik ging er eigenlijk heel rustig naar toe. Benieuwd wat hij te vertellen had en hoe ik daarop zou reageren. Ik merkte een bepaalde rust bij mezelf. Ik voelde dat ik het heft weer in eigen hand moest nemen, dat ik niet meer wilde afwachten tot hij een keuze had gemaakt. Nee, ik wil zelf weer bepalen hoe dit proces loopt.
Het gesprek was prettig, rustig, af en toe weer vreselijk gelachen, open en eerlijk. Hij gaf aan nog niet verder te kunnen, niet te kunnen zeggen 'ja, we gaan er voor'. Voor mij reden om aan te geven dat ik wel door ga. Dat ik besloten heb om de volgende stap te zetten. En ja, dat dat betekende dat ik door ga zonder hem. Hoe graag ik ook zou willen dat hij de vader van mijn kindje wordt, ik ga verder. Als hij na 3 maanden nog steeds niet kan zeggen dat hij er vertrouwen in heeft om dit proces met mij aan te gaan, dan is het tijd om onze wegen te laten scheiden. Ik vind het jammer, heel erg jammer. Maar het voelt ook goed. Ik voel me rustig bij dit besluit.
Hij schrikt van mijn besluit. Had dit schijnbaar niet verwacht, terwijl ik vorige keer duidelijk had aangegeven dat ik voelde dat ik een grens aan het bereiken was. Hij werd er stil van.
Het mooie van ons contact is dat we zoveel begrip hebben voor elkaars situatie. Ik begrijp hem en hij begrijpt mij. We hebben respect voor elkaars besluit en snappen hoe het voor de ander voelt.
Helaas lopen onze processen niet gelijk. We hebben heel veel raakvlakken maar lopen niet gelijk op. En dat is spijtig, heel spijtig.
Tijd dus om door te gaan. De afgelopen weken ben ik bezig geweest met het verdiepen in het onbekende donorschap. Vooral het ontdekken wat dit met mij doet, hoe ik me daarbij zou voelen, hoe mijn omgeving er over denkt. Ik heb gesprekken gevoerd met vrienden, met mijn ouders, met een lotgenote. En ik ga steeds meer achter het idee staan. Ik blijf het lastig vinden, wens mijn kindje zo graag een papa die in zijn of haar leven is. Maar na de zoveelste zoektocht moet ik toegeven dat het me niet gelukt is om deze situatie te realiseren. En dat is jammer, heel erg jammer.
Maar ook uit deze, voor mij niet perfecte situatie, kan iets moois voortkomen en dat is waar ik me nu aan ga vasthouden.
Over 2,5 week heb ik een afspraak staan in het ziekenhuis met één van de fertiliteitsartsen en gaan we de eerste stappen zetten richting ivf met donorzaad. Poeh, spannend maar och wat voelt dit fijn!
Maar ik voelde ook de drang om met hem af te spreken. De drang om te horen of hij al een knoop had kunnen doorhakken en hoe hij er na 2,5 week tegenaan keek.
Ik ging er eigenlijk heel rustig naar toe. Benieuwd wat hij te vertellen had en hoe ik daarop zou reageren. Ik merkte een bepaalde rust bij mezelf. Ik voelde dat ik het heft weer in eigen hand moest nemen, dat ik niet meer wilde afwachten tot hij een keuze had gemaakt. Nee, ik wil zelf weer bepalen hoe dit proces loopt.
Het gesprek was prettig, rustig, af en toe weer vreselijk gelachen, open en eerlijk. Hij gaf aan nog niet verder te kunnen, niet te kunnen zeggen 'ja, we gaan er voor'. Voor mij reden om aan te geven dat ik wel door ga. Dat ik besloten heb om de volgende stap te zetten. En ja, dat dat betekende dat ik door ga zonder hem. Hoe graag ik ook zou willen dat hij de vader van mijn kindje wordt, ik ga verder. Als hij na 3 maanden nog steeds niet kan zeggen dat hij er vertrouwen in heeft om dit proces met mij aan te gaan, dan is het tijd om onze wegen te laten scheiden. Ik vind het jammer, heel erg jammer. Maar het voelt ook goed. Ik voel me rustig bij dit besluit.
Hij schrikt van mijn besluit. Had dit schijnbaar niet verwacht, terwijl ik vorige keer duidelijk had aangegeven dat ik voelde dat ik een grens aan het bereiken was. Hij werd er stil van.
Het mooie van ons contact is dat we zoveel begrip hebben voor elkaars situatie. Ik begrijp hem en hij begrijpt mij. We hebben respect voor elkaars besluit en snappen hoe het voor de ander voelt.
Helaas lopen onze processen niet gelijk. We hebben heel veel raakvlakken maar lopen niet gelijk op. En dat is spijtig, heel spijtig.
Tijd dus om door te gaan. De afgelopen weken ben ik bezig geweest met het verdiepen in het onbekende donorschap. Vooral het ontdekken wat dit met mij doet, hoe ik me daarbij zou voelen, hoe mijn omgeving er over denkt. Ik heb gesprekken gevoerd met vrienden, met mijn ouders, met een lotgenote. En ik ga steeds meer achter het idee staan. Ik blijf het lastig vinden, wens mijn kindje zo graag een papa die in zijn of haar leven is. Maar na de zoveelste zoektocht moet ik toegeven dat het me niet gelukt is om deze situatie te realiseren. En dat is jammer, heel erg jammer.
Maar ook uit deze, voor mij niet perfecte situatie, kan iets moois voortkomen en dat is waar ik me nu aan ga vasthouden.
Over 2,5 week heb ik een afspraak staan in het ziekenhuis met één van de fertiliteitsartsen en gaan we de eerste stappen zetten richting ivf met donorzaad. Poeh, spannend maar och wat voelt dit fijn!
Abonneren op:
Posts (Atom)